Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ

του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*

Η «θεωρία των δύο άκρων» έχει βάθος χρόνου και αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα ιδεολογήματα της κυρίαρχης ελίτ προκειμένου να διασφαλίσει την πολιτική της εξουσία, είτε με το δικομματικό σύστημα είτε με σχήματα συνεργασίας όπως αυτά που βιώνουμε τελευταία.  

Τα αστικά κόμματα ξεχνούν πολύ γρήγορα τις μεταξύ τους διαφορές μπροστά στον κίνδυνο ανάληψης της διακυβέρνησης από την Αριστερά. Να θυμηθούμε ότι πριν λίγα χρόνια οι σημερινοί εταίροι, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αντάλλασαν σκληρές φράσεις («επάρατος δεξιά», «κλέφτες του ΠΑΣΟΚ» κά). Σήμερα οι δύο άσπονδοι αντίπαλοι χρησιμοποιούν την εγκληματική δράση της «Χρυσής Αυγής» ως άλλοθι, προκειμένου να αμαυρώσουν την Αριστερά και ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να εξασφαλίσουν συνέχιση της κυριαρχίας τους.

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΗ

Παρά τις αλλεπάλληλες εγκληματικές ενέργειες της «Χρυσής Αυγής» τα τελευταία χρόνια, οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έδειξαν απαράδεκτη ανοχή η οποία «ντε φάκτο» ενεθάρρυνε την εγκληματική της δράση, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του ανένταχτου αγωνιστή της αριστεράς Παύλου Φύσσα. Ωστόσο αυτό που βαθύτερα ανησύχησε την κυρίαρχη ελίτ ήταν η αυξανόμενη επιρροή του ναζιστικού μορφώματος, η οποία καπηλευόμενη την ογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση λόγω των μνημονιακών μέτρων, δημιουργούσε πρόβλημα στην πολιτική τους κυριαρχία, πέρα από τα προβλήματα «εικόνας» που έδινε στους ευρωπαίους και υπερατλαντικούς «φίλους».

Έπρεπε λοιπόν να «συμπιεστεί» η επιρροή της σε χαμηλότερα επίπεδα, για να μη γίνεται εμπόδιο στην επιδίωξη «πρωτιάς» της ΝΔ σε περίπτωση εκλογών και απόσπασης του πολύτιμου «πριμ» των 50 εδρών. Ταυτόχρονα η «συμπίεση» της θα διευκολύνει στην ενίσχυση μικρότερων «φίλα κείμενων» κομματικών σχημάτων σε ρόλο εφεδρείας μετά τις εκλογές. Από την άλλη η κυβέρνηση και ιδιαίτερα η ΝΔ, εμφανίζεται ως υπέρμαχος της δημοκρατικής ομαλότητας, της «τάξης και της ηθικής» ανεξάρτητα αν καταπατάει βάναυσα θεμελιώδης διατάξεις του Συντάγματος (δανειακές συμβάσεις, Μνημόνια, Πράξεις Νομοθ.Περιεχομένου, συλλογικές συμβάσεις, βίαια διάλυση ειρηνικών διαδηλώσεων κά).

 

Ωστόσο αυτή είναι μια όψη της στρατηγικής. Η άλλη όψη της «θεωρίας των δύο άκρων» είναι να ενοχοποιήσει πολιτικά την Αριστερά και δη το ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και το κίνημα αντίστασης-αλληλεγγύης-ανατροπής, ως φορείς «εγκληματικών δράσεων». Στόχος να καμφθεί τη δυναμική των αγώνων και να περιοριστεί η πολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ. Δύο πρόσφατα γεγονότα δείχνουν το απώτερο στόχο της στρατηγικής. Πρώτον, η αναφορά του Α.Σαμαρά στις ΗΠΑ ότι όσοι μιλάνε για αποδέσμευση από την ΕΕ, το ευρώ και το ΝΑΤΟ είναι «εξτρεμιστές» και δεύτερον, ο χαρακτηρισμός της διαμαρτυρίας των κατοίκων των Σκουριών Χαλκιδικής ως «εγκληματικές ενέργειες». Η πιο πάνω στρατηγική συμπληρώνεται από μια τρίτη διάσταση, με το ασταμάτητο «βομβαρδισμό» της κοινής γνώμης για το «μονόδρομο» του Μνημονίου και την επιδίωξη πρωτογενών πλεονασμάτων, που τάχα αποτελούν το «όχημα» εξόδου από την κρίση, με «σωτήριο έτος» το 2014. !! Πρόκειται για ακραία εκδοχή παραπληροφόρησης, διότι τόσο ο νέος προϋπολογισμός του 2014, όσο και οι δηλώσεις εκπροσώπων της τρόϊκας και άλλων διεθνών κέντρων, δεν αφήνουν κανένα περιθώρια ψευδαισθήσεων. Η πολιτική αυτή θα κρατήσει πάνω από 10 χρόνια, το νέο δάνειο που ετοιμάζεται και το αντίστοιχο Μνημόνιο, σημαίνει πιο «χειρότερες ημέρες», με συνέχιση της δήμευσης του ελληνικού λαού και παραπέρα συρρίκνωση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Η απάντηση της Αριστεράς και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να έχει ως αφετηρία τη «σωτηρία του ελληνικού λαού» από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τους δυνάστες του. Απέναντι στη δράση της «Χρυσής Αυγής» χρειάζεται ανάπτυξη πλατιού αντιφασιστικό μετώπου αποκάλυψης του προσώπου της και ποινικής δίωξης των εγκληματικών της πράξεων, μελών και στελεχών της. Το «εκτός νόμου» δεν αποτελεί λύση, πρώτον γιατί μπορεί να αλλάξει όνομα και δεύτερον, γιατί οι ιδεολογίες δεν καταπολεμούνται με «απαγορεύσεις» αλλά με την καταπολέμηση των αιτίων που δημιουργούν πρόσφορο έδαφος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόσφορο έδαφος είναι οι πολιτικές «Μνημονίου» που λειτουργούν ως «λίπασμα» στις ναζιστικές ιδέες και πρακτικές. Άρα η ανατροπή του Μνημονίου και των πολιτικών της «τρόϊκας» (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ), είναι το καταλληλότερο «προληπτικό» και «κατασταλτικό» μέτρο αντιμετώπισης της «Χ.Α.» και συνολικά του φασισμού. Ασφαλώς η ιδεολογική αντιπαράθεση με τις ναζιστικές ιδέες διατηρεί τη σημασία της, αλλά γίνεται πιο αποτελεσματική με τη γενικότερη αλλαγή των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών.

Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει πιο αποφασιστικά και πιο μαχητικά να προβάλλει τα σημεία «αιχμής» των αποφάσεων του τελευταίου συνεδρίου (ακύρωση Μνημονίου, διαγραφή χρέους, εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση τραπεζών, παραγωγική ανασυγκρότηση, αύξηση απασχόλησης, στήριξη αγοραστικής δύναμης μισθών-συντάξεων, κά), ώστε να γίνουν κτήμα, βούληση και θέληση αγώνα για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ιδιαίτερα τη νεολαία, καθώς και η καλλιέργεια αποφασιστικής στάσης σε πιθανές πιέσεις και εκβιαστικά διλήμματα των κυρίαρχων ελίτ, εντός και εκτός χώρας, για παραμονή «πάση θυσία στην ευρωζώνη», κά.

Τέλος η κατεύθυνση δράσης του λαϊκού κινήματος δεν μπορεί να είναι δημιουργία κάποιου «συνταγματικού τόξου» που προβάλλουν κυβερνητικά στελέχη (εξωραΐζοντας τις βάναυσες καταπατήσεις του Συντάγματος), αλλά η δημιουργία ενός ισχυρού «αντιμνηνονιακού μέτωπο» αντίστασης-αλληλεγγύης-ανατροπής και η πίεση για άμεση προσφυγή σε εκολογές, ώστε να ανοίξει ο δρόμος δημιουργίας Αριστερής κυβέρνησης με πυρήνα τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, για ανακοπή του κατήφορου και προοδευτικής εξόδου από την κρίση, με ανοικτό τον ορίζοντα της σοσιαλιστικής προοπτικής. Προς μια τέτοια κατεύθυνση όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς, ανεξάρτητα από διαφορές έχουν χρέος και καθήκον να συμβάλλουν, στο μέτρο των δυνάμεων του.    

 

*O Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ