ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΚΟΥΙΣΛΙΝΓΚ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Εμετική έχει γίνει πλέον η συγκυβέρνηση των «γερμανοτσολιάδων» Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη. Αδίστακτοι και συνειδητοί υπηρέτες της πολιτικής του Βερολίνου -δηλαδή του γερμανικού, του ευρωπαϊκού και του ελληνικού κεφαλαίου- προωθούν με όλες τους πς δυνάμεις τη λεηλασία των μισθών και των συντάξεων των εργαζομένων και των συνταξιούχων, όπως και των εισοδημάτων των μεσαίων στρωμάτων, μεταφέροντας κολοσσιαία ποσά πλούτου από τους οικονομικά ασθενέστερους στους τραπεζίτες και τους μεγιστάνες. Φτωχαίνουν έτσι συστηματικά το λαό και τη χώρα για να τους καταστήσουν ευκολότερη και φτηνή λεία του Τέταρτου Ράιχ και των ντόπιων συνεργατών του.

Η πολιτική τους στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων πέφτει με ραγδαίους ρυθμούς - χειρότερους από όσα έχει χάσει η Ελλάδα αθροιστικά στη διάρκεια κάποιων πολέμων! Φέτος το ΑΕΠ της χώρας αναμένεται να συρρικνωθεί πάνω από 7%, το 2013 τουλάχιστον κατά 2,5% και πιθανότατα πολύ περισσότερο και πάει λέγοντας, ενώ το 2012 ήταν η πέμπτη (!) συνεχής χρονιά που το ελληνικό ΑΕΠ μειώθηκε!

Το τσεκούρι της μείωσης των μισθών και συντάξεων έχει παραλύσει την ελληνική οικονομία, καθώς τα εισοδήματα των περισσότερων ελληνικών οικογενειών έχουν μειωθεί κατά 20% ή 30% ή 40%, σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα ακόμη περισσότερο, όταν υπεισέρχεται και ο παράγοντας της καλπάζουσας ανεργίας.

Η τραγωδία των Ελλήνων συμπληρώνεται όταν με αυτά τα μειωμένα εισοδήματα καλούνται να πληρώσουν πρόσθετους φόρους -αυτούς δηλαδή που έρχονται με τα εκκαθαριστική, όχι αυτούς που έχουν ήδη κρατηθεί στην πηγή από μισθούς, συντάξεις κ.λπ - αυξημένους κατά το εφιαλπκό ποσοστό του ...500%!!! Από 1,1 δισεκατομμύριο ευρώ που ήταν πέρυσι, οι πρόσθετοι φόροι φέτος θα φτάσουν στα ...6,5 δισεκατομμύρια!

Ο πρόσθετος φόρος ανά φορολογούμενο ανήλθε έτσι κατά μέσον όρο στα 1.635 ευρώ και αναμένεται να ξεπεράσει και τα 1.700 ευρώ, όταν συμπεριληφθούν και οι περίπου 1.000.000 δηλώσεις που ακόμη εκκρεμούσαν να υποβληθούν ένα 24ωρο πριν από τη λήξη της προθεσμίας. Επιστροφή φόρου φέτος θα έχει μόνο ένας στους δέκα (!) φορολογούμενους. Αντιθέτως, οι περισσότεροι θα κληθούν να καταβάλουν ...δυο έως και τρεις ολόκληρους σημερινούς μισθούς για πρόσθετους φόρους!

Παράλληλα, η κυβέρνηση των πολιτικών απατεώνων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ έχει «φεσώσει» οποιονδήποτε επιχειρηματία έρχεται σε επαφή με το κράτος, συνεχίζοντας έτσι τη ...«μπαταξίδικη» πολπική των «τζαμπατζήδων» των κυβερνήσεων του Γιώργου Παπανδρέου και του Λουκά Παπαδήμου που δεν πλήρωναν ποτέ κανέναν προμηθευτή του Δημοσίου, κανένα από τα δημόσια έργα που τελείωναν και που δεν επέστρεφαν ούτε καν τον ΦΠΑ που ήταν από το νόμο υποχρεωμένοι να επιστρέψουν. Στα τέλη του Ιουνίου λοιπόν τα «φέσια» της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη εκτινάχθηκαν αισίως στα 6,62 δισεκατομμύρια ευρώ! Αυξήθηκαν δηλαδή τα χρέη της κυβέρνησης προς ιδιώτες κατά 900 εκατομμύρια ευρώ από την αρχή του 2012 και κατά 173 εκατομμύρια ευρώ σε σχέση με το Μάιο. Σε απλά Ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι ο υπ' αριθμόν ένα εξολοθρευτής των ελληνικών ιδιωτικοί επιχειρήσεων είναι η άθλια συγκυβέρνηση του «τρίο της συμφοράς» Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη!

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο μεν Σαμαράς ως πρωθυπουργός δεν έχει περιθώρια να ελιχθεί και έχει εξελιχθεί σε αποκρουστικό μνημονιακό υποστηρικτή χειρότερο ακόμη κι από τον Γιώργο Παπανδρέου και εφάμιλλο μόνο με τον Στουρνάρα, τον Λοβέρδο, τη Διαμαντοπούλου και τον Χρυσοχοίδη. Τον έχει σιχαθεί βαθιά όλη η χώρα και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν βλέπει την ώρα να απαλλαγεί απο δαύτον.

Σε απωθητικό πολιτικό καραγκιόζη έχει εξελιχθεί και ο Βενιζέλος, πιεζόμενος και από την κατάσταση στο αποσυνθέμενο ΠΑΣΟΚ το οποίο μοιάζει με ...οίκο ανοχής που έχει διατηρήσει όλους τους νταβατζήδες, αλλά έχει χάσει όλες τις πόρνες που έφερναν στο μαγαζί την πελατεία!

«Μπουρδέλο» και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ «Φύγε από δω. ρε! Βγες έξω τώρα! Είσαι υπονομευτής!» ούρλιαζε την Τετάρτη στη διάρκεια ενημέρωσης των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ ο Βενιζέλος απευθυνόμενος στον ...κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο (!) του κόμματος Μιχάλη Χρυσοχοίδη. ο οποίος μαζί με τον Γιωργάκη και τον Λοβέρδο είχε αρνηθεί να ψηφίσουν τις αλλαγές στον επαίσχυντο νόμο για τα ΑΕΙ της Διαμαντοπούλου, επικρίνοντας τον ακραία μνημονιακό Βενιζέλο από ...ακόμη πιο ακραίες μνημονιακές θέσεις!

Φτύνει με αηδία ο κόσμος βλέποντας τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να προσπαθεί να υποκριθεί ότι διαφωνεί με όσα έχει ...υπογράψει!
Όσο για τον κατάπτυστο Κουβέλη και τη χαμερπή ΔΗ-ΜΑΡ, αυτούς πρέπει να παρατηρούν διαρκώς οι αριστεροί για να συνειδητοποιήσουν με τον πιο επώδυνο τρόπο πόσο απέραντος είναι ο εξευτελισμός τους, όταν προδίδουν τις ιδέες τους και γίνονται παράσιτα της εξουσίας.

*Δημοσιεύθηκε στο "Πριν" την Κυριακή, 5 Αυγούστου 2012

ΑΠΑΤΕΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ

 Του Λ. ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ*

Τελικά η τραπεζική δραστηριότητα αποδεικνύεται πολύ σοβαρή υπόθεση για να παραμείνει στα χέρια του ιδιωτικού τομέα. Τελευταίος μάρτυρας οι συνεχιζόμενες αποκαλύψεις για την χειραγώγηση του επιτοκίου Libor από την βρετανική τράπεζα Barclays, που κλονίζουν συνθέμελα την τραπεζική αγορά διαβρώνοντας και το τελευταίο ίχνος αξιοπιστίας που είχε μείνει στον κλάδο μετά τη φούσκα που έσκασε το 2008 και τις τεράστιες ζημιές που κουβαλάει έκτοτε.

Το επιτόκιο Libor (London Interbank Offered Rate) αποτελεί το ένα από τα δύο βασικά επιτόκια αναφοράς το οποίο αναφέρεται στο βραχυχρόνιο κόστος του διατραπεζικού δανεισμού (το άλλο είναι το Euribor). Το ύψος του ανακοινώνεται κάθε μέρα γύρω στις 10.45 (ώρα Λονδίνου) κατόπιν σύσκεψης στην οποία συμετέχουν αντιπρόσωποι των μεγαλύτερων τραπεζών (Barclays, Bank of America, Deutsche Bank, JP Morgan Chase και άλλες). Δεν είναι ένα μέγεθος που αφορά αποκλειστικά και μόνο τεχνοκράτες και γκρι κουστούμια. Αντίθετα επηρεάζει και ενδιαφέρει άμεσα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη καθώς σε πλήθος χρηματοπιστωτικών προϊόντων από στεγαστικά και φοιτητικά δάνεια μέχρι πιστωτικές κάρτες το επιτόκιο που πληρώνει ο δανειολήπτης είναι συνδεδεμένο με το εν λόγω επιτόκιο. Ο κανόνας δηλαδή είναι το τελικό επιτόκιο επιβάρυνσης να αποτελείται από το Libor συν ένα ακόμη ποσοστό το οποίο αντιπροσωπεύει τον πιστωτικό κίνδυνο του δανειολήπτη και κυμαίνεται από 1-2 μονάδες για μεγάλους και καλούς πελάτες μέχρι πολλές μονάδες αν πρόκειται για καταναλωτικά ή άλλα προϊόντα. Η σημασία του γίνεται ακόμη πιο εμφανής αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι με το επιτόκιο Libor είναι συνδεδεμένα παράγωγα ύψους 360 τρισ. δολαρίων! 

ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΘΙΓΜΕΝΟΙ

Ο αριθμός των όσων θίγονται από το ύψος του Libor άρχισε ήδη να γίνεται γνωστός λόγω της βροχής μηνύσεων που ξεκίνησε να εμφανίζεται από (που αλλού;) τις ΗΠΑ. Υπολογίζεται, με βάση ρεπορτάζ των New York Times της Πέμπτης 12 Ιουλίου, ότι το 75% των μεγαλύτερων αμερικανικών πόλεων έχουν συμφωνίες που συνδέονται με αυτό το επιτόκιο. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο συνολικός υπολογισμός των ζημιών από την χειραγώγηση του Libor θα αποδειχθεί εξαιρετικά περίπλοκος λόγω του ότι από κάθε κίνησή του δημιουργούνταν όχι μόνο ζημιωμένοι αλλά και κερδισμένοι…

Η βρετανική τράπεζα Barclays με μια ιστορία πίσω της αρκετών αιώνων (για να μην υπάρχει η αυταπάτη ότι η κερδοσκοπία ανθεί μόνο στα πιο σύγχρονα ιδρύματα ενώ τα αρχαιότερα είναι «μονωμένα» από τέτοιου είδους συμπεριφορές) δέχθηκε ήδη να καταβάλλει 450 εκ. δολάρια στις βρετανικές και αμερικανικές αρχές αφού παραδέχθηκε ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης του 2008 κι όταν συγκεκριμένα ήταν στο αποκορύφωμά της, επιχείρησε να χειραγωγήσει το επιτόκιο Libor. Υποστήριξε μάλιστα πως ζητούμενο από τη μεριά της δεν ήταν να κερδίσει επιπλέον χρήματα, αλλά να βελτιώσει την χρηματοοικονομική της κατάσταση, κάνοντας πιο ελκυστική την τράπεζα στους επενδυτές. Σκάνδαλο ωστόσο αποτελεί το γεγονός ότι ο διευθύνων σύμβουλος της Barclays, Μπομπ Ντάιμοντ, που δέχθηκε να παραιτηθεί πριν δύο εβδομάδες, έβαλε στην τσέπη αποχωρώντας 2 εκ. λίρες στερλίνες ως αποζημίωση! Δεν έλειψαν κι αυτοί που έμειναν με τη χαρά πως παραιτήθηκε από την (μυθικού ύψους) αποζημίωση αξίας 20 εκ. λιρών που προέβλεπε το συμβόλαιο το οποίο είχε υπογράψει. Ακόμη κι έτσι όμως έρχεται στην επιφάνεια ένα σκανδαλώδες καθεστώς βασιλικής εύνοιας και ασυλίας που απολαμβάνουν οι μανδαρίνοι του χρηματοπιστωτικού τομέα, ακόμη και σήμερα, που οι τράπεζες έχουν αποδειχθεί ο μεγάλος ασθενής της διεθνούς οικονομίας. Και τι ασθενής! Χρόνια πάσχων αν σκεφτούμε ότι είναι στην εντατική διασωληνωμένες με το δημόσιο χρήμα εδώ και πέντε χρόνια πλέον, από το 2008, και με μεταδοτική ασθένεια! Παρόλα αυτά οι πρωταγωνιστές ακόμη κι αυτών των περιστατικών παραβίασης της νομοθεσίας που βλέπουν το φως της δημοσιότητας αντί να καθίσουν στο σκαμνί και να τιμωρηθούν για όσα έκαναν σε βάρος εκατομμυρίων ανυποψίαστων ανθρώπων, απολαμβάνουν αμοιβές που τις κοιτούν με το κιάλι όχι μόνο οι κοινοί θνητοί αλλά ακόμη και στελέχη άλλων κλάδων του επιχειρηματικού τομέα. Υπάρχουν ωστόσο και χειρότερα, όπως με το νούμερο ένα της Lehman Brothers που επέστρεψε ως υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας, διατάσσοντας περικοπές σε κοινωνικές παροχές και μέτρα λιτότητας… 

ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΜΠΛΕΓΜΕΝΟΙ

Το σκάνδαλο όμως με τη χειραγώγηση του Libor δεν σταματάει στην τράπεζα Barclays. Κάθε μέρα που περνάει αυξάνονται οι ενδείξεις ότι οι διαστάσεις του είναι πολύ ευρύτερες κι εκτείνονται σε τρεις κατευθύνσεις. Πρώτα και κύρια προς άλλες τράπεζες. Η υποψία δηλαδή που υπάρχει είναι πως σε ανάλογες μεθοδεύσεις κατέφευγαν κι άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Οι περισσότερες υποψίες μάλιστα στρέφονται σε γαλλικές τράπεζες. Μια ακόμη υποψία πλανάται πάνω από τα κεφάλια των εποπτικών αρχών της βρετανικής τραπεζικής αγοράς, δηλαδή την Τράπεζα της Αγγλίας, κι ακόμη την ίδια την κυβέρνηση των Εργατικών που βρισκόταν τότε στην εξουσία, με πρωθυπουργό τον Γκόρντον Μπράουν. Ο τρίτος ύποπτος βρίσκεται στην άλλη μεριά του Ατλαντικού κι είναι υπεράνω πάσης υποψίας: Συγκεκριμένα η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, εναντίον της οποίας το αμερικανικό κογκρέσσο διέταξε την Δευτέρα 9 Ιουλίου να ξεκινήσει έρευνα! Στην πραγματικότητα αποκαλύπτεται ένα δίχτυ χειραγώγησης και διαφθοράς που αγκαλιάζει όλους, μα όλους σχεδόν τους συμμετέχοντες!

Ως αποτέλεσμα όχι μόνο του σκανδάλου με το Libor, αλλά και όσων άλλων έχουν δει το φως της δημοσιότητας με επίκεντρο τις τράπεζες, η καχυποψία της κοινωνίας απέναντι στον ιδιωτικό τομέα αυξάνεται κατακόρυφα. Σύμφωνα με δημοσκόπηση του αμερικανικού ιδρύματος Gallup μόνο ο 1 στους 5 πλέον δείχνει εμπιστοσύνη στις τράπεζες. Το ποσοστό μάλιστα αυτό βρίσκεται στα μισά από τα επίπεδα του 2007. «Και δεν είναι μόνο οι τράπεζες απέναντι στις οποίες δυσανασχετούν. Συρρικνώνεται συνολικά η εμπιστοσύνη απέναντι στις μεγάλες επιχειρήσεις», έγραφε η International Herald Tribune στις 11 Ιουλίου 2012. Και συνέχιζε: «Από τους Αμερικάνους το 62% πιστεύει ότι η διαφθορά είναι ευρύτατα διαδεδομένη στην επιχειρηματική Αμερική, σε ένα ποσοστό μάλιστα παρόμοιο με την Λατινική Αμερική και την αναπτυσσόμενη Ασία. Σύμφωνα με την Διεθνή Διαφάνεια, ένα παρατηρητήριο ενάντια στη διαφθορά, σχεδόν 3 στους 4 Αμερικάνους πιστεύον ότι η διαφθορά αυξήθηκε τα τρία προηγούμενα χρόνια». Στο ίδιο ρεπορτάζ μάλιστα της αμερικανικής εφημερίδας φιλοξενούνται τα συμπεράσματα πανεπιστημιακής έρευνας βάσει της οποίας κάθε χρόνο ένα ποσοστό της τάξης 11-13% μεγάλων αμερικανικών επιχειρήσεων εμπλέκεται σε απάτες!

Ο βαθύπλουτος Αμερικανός Γουόρεν Μπάφετ, αποκαλούμενος και Μίδας, συνηθίζει να λέει ότι αρκεί μια άμπωτη για να αποκαλυφθεί ποιοι κολυμπούν γυμνοί, αναφερόμενος φυσικά στην χρηματοοικονομική κατάσταση των επιχειρήσεων. Στις μέρες μας τον ρόλο της άμπωτης παίζει η οικονομική κρίση και η συρρίκνωση σε βαθμό εξαφανίσεως του κράτους, που ανέκαθεν ήταν ο εύκολος στόχος των κριτικών για διαφθορά. Κι αυτός που δεν μπορεί να κρύψει τη γύμνια του είναι ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, ο οποίος σύμφωνα με τις νεοφιλελεύθερες απλουστεύσεις αποτελεί συνώνυμο της αξιοκρατίας και της διαφάνειας…

*Δημοσιεύθηκε στο περιοδίκο «Επίκαιρα» 19-25 Ιουλίου 2012.

Παγκόσμιο ρεκόρ κρατικής ενίσχυσης προς τις τράπεζες για την Ελλάδα;

 Πολύ πριν ξεσπάσει η 'ελληνική κρίση' η κυβέρνηση Καραμανλή ενέκρινε πακέτο κρατικών εγγυήσεων για τις τράπεζες αξίας 28 δις ευρώ, δηλαδή πολύ μεγαλύτερο απ' το 10% του ΑΕΠ της χώρας. (Ν. 3723 ΦΕΚ 250-9 ΔΕΚ 2008).

Όταν η κρίση ήταν πια δεδομένη και η συμφωνία για το πακέτο στήριξης είχε κλείσει, η κυβέρνηση Παπανδρέου έσπευσε να εγκρίνει νέες κρατικές εγγυήσεις για τις τράπεζες ύψους 15 δις ευρώ, δηλαδή ποσοστό που ξεπερνούσε το 5% του ΑΕΠ (Παπανδρέου: -Ν.3845 ΦΕΚ65 6ΜΑΙ 2010 - 15δις ευρώ).

Ενώ η χώρα βρισκόταν υπό στήριξη και λάμβανε κατά κοινή πια ομολογία τα σκληρότερα δημοσιονομικά μέτρα που έχει λάβει ποτέ αναπτυγμένη χώρα στη μοντέρνα ιστορία, προσπαθώντας να αποφύγει την πτώχευση, η κυβέρνηση Παπανδρέου ενέκρινε και τρίτο πακέτο κρατικών εγγυήσεων για τις τράπεζες, ύψους 10 δις ευρώ ( Ν. 3864 ΦΕΚ 119 21 ΙΟΥΛ 2010).

Παρά το γεγονός πως η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας επιδεινώθηκε σφόδρα η τότε κυβέρνηση ενέκρινε άλλα τρία πακέτα κρατικών εγγυήσεων για τις τράπεζες συνολικού ύψους 85 δις ευρώ:

• Ν. 3672 ΦΕΚ 148 3 ΣΕΠΤ 2010 - 25 δις ευρώ
• Ν. 3965 ΦΕΚ 113 18 ΜΑΙ 2011 - 30 δις ευρώ
• Πρ Νομ Περ. ΦΕΚ 203 14 ΣΕΠΤ 2011- 30 δις ευρώ

Με την Ελλάδα να έχει ήδη αποδεχτεί την αδυναμία αποπληρωμής των υποχρεώσεων της και να έχει συμφωνήσει στην αναδιάρθρωση του χρέους της εν μέσω μία δραματικής ύφεσης, η κυβέρνηση Παπαδήμου προχώρησε στην έγκριση και νέου πακέτου κρατικών εγγυήσεων για τις τράπεζες ύψους 30 δις ευρώ (Ν. 4031 ΦΕΚ 256 - 9 ΔΕΚ 2011 – 30 δις ευρώ).

Έτσι, το σύνολο των κρατικών εγγυήσεων που έλαβαν οι ελληνικές τράπεζες ανήλθε στα 168 δις ευρώ. Πέρα απ' αυτό με βάση τη συμφωνία για το PSI η Ελλάδα θα παράσχει 50 δις ευρώ από τα 130 δις ευρώ του δεύτερου πακέτου στήριξης για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.

Έτσι, το σύνολο εγγυήσεων και δανείων που παράσχει το κράτος στις τράπεζες ανέρχεται στα 218 δις ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί, σχεδόν, στο 100% του ΑΕΠ της χώρας.

Κατ' αναλογία και αν η συγκεκριμένη στήριξη παρεχόταν απ' τις ΗΠΑ, το αμερικανικό κράτος θα έπρεπε να έχει εγγυηθεί και δανείσει στις αμερικανικές τράπεζες περισσότερα από 14 τρις δολάρια.

Σημειώνεται πως στην Ισπανία, όπου κατά κοινή παραδοχή η κρίση είναι 'τραπεζική', το πακέτο στήριξης που εγκρίθηκε πρόσφατα ανέρχεται στα 100 δις ευρώ.

Τα κύρια ερωτήματα που ανακύπτουν απ' τα παραπάνω και στα οποία καλείται να απαντήσει η ελληνική κυβέρνηση είναι τα εξής:

• Υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα ή οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο που να παρείχε συνολικά ως δάνεια και κρατικές εγγυήσεις στις τράπεζες της σχεδόν το 100% του ΑΕΠ της;
   
• Πώς είναι δυνατόν η 'ελληνική κρίση' να μη θεωρείται πρωτίστως τραπεζική όταν προκειμένου να στηριχτούν μερικές απ' τις τράπεζες της χώρας χρειάστηκε, μέχρι στιγμής, τόσο εντυπωσιακά μεγάλη στήριξη απ' το κράτος;
   
• Οι ζημίες των ελληνικών τραπεζών απ' τη συμμετοχή τους στο PSI ανήλθαν στα 28 δις ευρώ. Ωστόσο, το ελληνικό κράτος δανείζεται 50 δις ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. α) Τα υπόλοιπα κράτη των οποίων οι τράπεζες συμμετείχαν στο PSI παρείχαν κεφάλαια για να καλύψουν τις απώλειες τους ή πρόκειται για ελληνικό φαινόμενο, β) Τα επιπλέον των 28 δις ευρώ, 22 δις ευρώ που θα διατεθούν απ' τα κρατικά χρήματα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών για ποιο λόγο δε χαρακτηρίζονται επισήμως ως πακέτο στήριξης του τραπεζικού κλάδου αλλά και για ποιο λόγο διατίθενται. Δεδομένου ότι το ποσό αυτό θα χρησιμοποιηθεί για την κάλυψη υπολογιζόμενων επισφαλειών των τραπεζών μέσα στα επόμενα τρία χρόνια δε συνεπάγεται πως το κράτος αναλαμβάνει να πληρώσει τις ζημίες των τραπεζών οι οποίες προέκυψαν μέσα στα πλαίσια των κινδύνων που αναλαμβάνουν παρέχοντας δάνεια; γ) Έχει προηγηθεί έλεγχος για τις ευθύνες των τραπεζών όσον αφορά τις ζημίες από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια τους; Γιατί συνάγεται πως είναι ανεύθυνες και ως εκ τούτου δικαιούνται τη σωτηρία τους με κρατικά χρήματα όταν ο ελληνικός λαός υποφέρει;
   
• Εφόσον οι ελληνικές τράπεζες έχουν λάβει τόσο μεγάλης κρατικής στήριξης γιατί δεν προχωρούν άμεσα στην απόσβεση του χρέους των ιδιωτών που έχουν πραγματική αδυναμία αποπληρωμής του και αντίθετα διεκδικούν τα χρήματα αυτά, στέλνουν τους Έλληνες πολίτες στα δικαστήρια υποβάλλοντας τους στην εξευτελιστική και ψυχοφθόρα διαδικασία της δίκης αλλά και αρνούνται να δεχτούν τις πρωτόδικες αποφάσεις όταν δεν τις ικανοποιούν και προχωρούν σε εφέσεις, παρατείνοντας την ταλαιπωρία αυτών που με τα χρήματα τους διασώζονται;
   
• Γιατί οι τράπεζες συνεχίζουν να προχωρούν σε κατασχέσεις κατοικιών και να προβαίνουν σε πλειστηριασμούς αφού καλύπτουν τις απώλειες τους από την κρατική ενίσχυση;
   
• Γιατί δεν αναδείχθηκε απ' την τρέχουσα και τις προηγούμενες κυβερνήσεις η ευθύνη των τραπεζών στο δρόμο για την κρίση;
   
• Ποιο είναι, τελικά, το πραγματικό ύψος το οποίο έχουν λάβει οι τράπεζες απ' τον ελληνικό λαό, αν υπολογιστεί και η συμμετοχή των Ελλήνων πολιτών στις δημόσιες εγγραφές, τις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου και την αγορά τραπεζικών μετοχών μέσω του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών, δεδομένου ότι οι μετοχές αυτές τελικά απαξιώθηκαν και οι Έλληνες πολίτες έχασαν τα χρήματα που έδωσαν στις τράπεζες;

Την ώρα που ζητείται απ' τον ελληνικό λαό να υποστεί νέα μέτρα ύψους 15 δις ευρώ οι τράπεζες απολαμβάνουν τη λήψη αμέριστης κρατικής στήριξης και δανείων ύψους 50 δις ευρώ. Γιατί απ' το δεύτερο πακέτο στήριξης ύψους 130 δις ευρώ οι τράπεζες να λάβουν 50 δις ευρώ, δηλαδή περίπου 90% περισσότερα απ' τις απώλειες τους απ' το PSI αντί να λάβουν πολύ λιγότερα και με το υπόλοιπο να καλυφθούν οι απώλειες των ταμείων και να εξοικονομηθούν χρήματα για την ανάπτυξη που τόσο έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία;

Ποιος αποφάσισε πως το σημαντικότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι οι τράπεζες; Ως πότε θα συντηρηθεί ο μύθος πως η ελληνική κρίση δεν είναι τραπεζική και μέχρι πότε θα σώζονται οι τράπεζες και θα υποφέρουν οι πολίτες; Γιατί δεν αποφασίζουμε ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή να σώσουμε τον ελληνικό λαό και να αφήσουμε τις τράπεζες να αναλάβουν τις ευθύνες τους; 

* Ο Πάνος Παναγιώτου είναι Χρηματιστηριακός Τεχνικός Αναλυτής, Διευθυντής GSTA Ltd - WTAEC Ltd

Πηγή: http://tvxs.gr/