ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Ούτε καν το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους, που έχει συσταθεί στη... Βουλή (!), δεν μπορούν πλέον να πείσουν οι εκτιμήσεις της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας βάσει της μνημονιακής πολιτικής που εφαρμόζεται. Καταπέλτης είναι η έκθεση του Γραφείου αυτού.
Τινάζει στον αέρα τις κυβερνητικές εκτιμήσεις. «Είναι ψευδαίσθηση να αναμένουμε ότι η χώρα θα επιστρέψει στις αγορές μετά το 2014 για να καλύψει με λογικούς όρους τις ανάγκες αναχρηματοδότησης του χρέους», τονίζει χωρίς περιστροφές. «Η χώρα είναι σε χειρότερη θέση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του δημόσιου χρέους της, αφού έχει καταρρεύσει η παραγωγική της βάση», υπογραμμίζει η έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους του Κοινοβουλίου.
Συνεχίζει τινάζοντας στον αέρα τους μύθους αφενός των «πρωτογενών πλεονασμάτων» και αφετέρου της «σωτηρίας» της Ελλάδας μέσω του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας: «Η επίτευξη και κυρίως η διατήρηση μεγάλων πρωτογενών πλεονασμάτων στο μέλλον (πάνω σε μια εξασθενημένη οικονομία) είναι σχεδόν αδύνατη. Ούτε μπορεί κανείς να αναμένει σοβαρή μείωση του χρέους μέσω ιδιωτικοποιήσεων», ξεκαθαρίζουν οι οικονομολόγοι της Βουλής. Το συμπέρασμά τους είναι σαφέστατο και διατυπώνεται πεντακάθαρα: «Το χρέος δεν πρόκειται να τεθεί σε τροχιά μείωσης και να γίνει βιώσιμο έως το 2022 αποκλειστικά με εθνικές προσπάθειες αποταμίευσης». Εχουν απόλυτο δίκιο. Χθες το «Εθνος» δημοσίευσε στις οικονομικές σελίδες του ένα πολύ διαφωτιστικό γράφημα.
Κατά την τετραετία 2013-2016 η χώρα μας πρέπει να πληρώσει συνολικά και για τα τέσσερα χρόνια 74,7 δισεκατομμύρια ευρώ για ομόλογα που έχει εκδώσει και τόκους 36,5 δισεκατομμυρίων ευρώ για δάνεια που έχει πάρει - συνολικά δηλαδή... 111,2 δισεκατομμύρια ευρώ! Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να νομίζει ότι με τέτοιου ύψους δανειακές υποχρεώσεις μπορεί η Ελλάδα να αντιμετωπίσει το δημόσιο χρέος της χωρίς αυτό να «κουρευτεί» κατά μεγάλο ποσοστό; Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί. Στα τέλη του 2009 το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν 299 δισεκατομμύρια ευρώ.
Αφού «κουρεύτηκε» υποτίθεται κατά 53% και αφού και με την «επαναγορά ομολόγων» οι δύστυχοι κάτοχοι ελληνικών κρατικών ομολόγων, που ζουν κυρίως στην Ελλάδα και είναι άτομα ή ασφαλιστικά ταμεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία κ.λπ., έχασαν το 80% (!) των χρημάτων τους, το ελληνικό δημόσιο χρέος αυτήν τη στιγμή έχει... εκτιναχθεί στα 321 δισεκατομμύρια ευρώ! Και επειδή ταυτόχρονα η μνημονιακή πολιτική οδήγησε σε καταβαράθρωση το ΑΕΠ της χώρας, η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου μάς είπε ότι έχουμε χρεοκοπήσει επειδή το δημόσιο χρέος ανερχόταν στο 129% του ΑΕΠ το 2009 και η κυβέρνηση Σαμαρά μάς λέει ότι μας έχει σώσει τώρα που το δημόσιο χρέος έχει απογειωθεί στο... 175,5% του ΑΕΠ!
Με χρέος 129% του ΑΕΠ χρεοκοπήσαμε, με χρέος 175% του ΑΕΠ σωθήκαμε! Θα μας τρελάνουν ή απλούστατα μας θεωρούν τόσο ηλίθιους που απλώς μας χλευάζουν; Φτάσαμε στο εξωφρενικό σημείο να κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση ότι λέει ψέματα για την άθλια οικονομική κατάσταση της Ελλάδας στον ελληνικό λαό το... ΔΝΤ! Δεν θα παρθεί κανένα νέο αντιλαϊκό μέτρο το 2014, ισχυρίζεται η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, μόνο για το 2015 και το 2016 απαιτούνται νέα μέτρα ύψους 4,1 δισ. ευρώ που έχουν ήδη συνομολογηθεί με την ΕΕ και συμπεριλαμβάνονται στο Μνημόνιο, στο επικαιροποιημένο Μνημόνιο του Αυγούστου. Ψέματα, λέει το ΔΝΤ, για την τριετία 2014-2016 θα απαιτηθούν μέτρα κατά 60% επαχθέστερα - αντί για 4,1 θα χρειαστούν μέτρα ύψους 6,7 δισεκατομμυρίων ευρώ!
Το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής προτείνει τη δική του λύση: «Η οργανωμένη διαγραφή μέρους του χρέους εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης θα δημιουργούσε νέα δεδομένα. Θα κατένεμε πιο ισόρροπα τα βάρη σε δανειστές και οφειλέτες», γράφει. Την αναγκαιότητα διαγραφής μεγάλου μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους υποστηρίζει και το ΔΝΤ, οι εκθέσεις του οποίου φαντάζουν... «αριστερίστικες (!)» σε σχέση με την πολιτική που έχει επιβάλει η Γερμανία σε ολόκληρη την ΕΕ. Η σκληρή λιτότητα τελικά αποδεικνύεται ότι υπονομεύει την ανάπτυξη που είναι η βασική προϋπόθεση για τη μείωση του δημόσιου χρέους οποιασδήποτε ανεπτυγμένης χώρας, έγραφε π.χ. έκθεση του ΔΝΤ που δημοσιεύθηκε προ δύο εβδομάδων, στις 26 Σεπτεμβρίου. Αντί γι' αυτό, τεχνοκράτες της Κομισιόν προτείνουν να... αυξηθούν κατά 10% οι τιμές των τροφίμων, των φαρμάκων κ.λπ. στην Ελλάδα μέσω αύξησης του ΦΠΑ! Τι να πει κανείς;

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

«ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΠΕΘΑΙΝΩ, ΗΛΙΘΙΕ!»

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Προχτές συμπληρώθηκαν 46 χρόνια από την αιχμαλωσία και την δολοφονία του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία. Εκείνος στον οποίο ανατέθηκε να τον εκτελέσει ήταν ο υπαξιωματικός Μάριο Τεράν.
Ο Μάριο Τεράν, ο δολοφόνος του Τσε, το 2006 υποβλήθηκε σε εγχείρηση από Κουβανούς γιατρούς που συμμετέχουν στο πρόγραμμα της «Επιχείρησης Θαύμα» και προσφέρουν – δωρεάν - τις υπηρεσίες τους σε ασθενείς σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο Τεράν έπασχε από καταρράκτη. Οι επεμβάσεις καταρράκτη δεν είναι και τόσο απλό πράγμα για τους φτωχούς ανθρώπους στη Λατινική Αμερική.
Ο γιος του Τεράν, το 2007, στην συμπλήρωση 40 χρόνων από την δολοφονία του Τσε, έστειλε  σε εφημερίδα της Βολιβίας ευχαριστήριο μήνυμα προς τους Κουβανούς γιατρούς που αποκατέστησαν την όραση του πατέρα του. Του δολοφόνου, δηλαδή, του (και) γιατρού Τσε Γκεβάρα...
«Θυμηθείτε αυτό το όνομα - Μάριο Τεράν - ένας άνδρας που εκπαιδεύτηκε για να σκοτώσει μπορεί και πάλι να βλέπει χάρη στους γιατρούς που ακολουθούν τις ιδέες του θύματός του», ήταν το ρεπορτάζ με το οποίο κατέγραψε την είδηση η εφημερίδα «Γκράνμα» της Κούβας.
Θυμηθείτε, λοιπόν, τον Μάριο Τεράν. Και δίπλα σε αυτόν, θυμηθείτε κι εκείνον τον ναζί εκτελεστή. Η ιστορία έρχεται από τα παλιά και μας την διηγήθηκε πριν από χρόνια ένας αγαπημένος συνάδελφος και φίλος, ο Γιώργος Μουσγάς που την είχε ξετρυπώσει  από αναγνώσματα των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων:
Ήταν μέρες Κατοχής. Στη Γαλλία. Στον τόπο της εκτέλεσης, λίγο πριν δοθεί το παράγγελμα στο εκτελεστικό απόσπασμα, ο ναζί εκτελεστής γυρίζει υπεροπτικά στον μελλοθάνατο Γάλλο αντιφασίστα και τον ρωτά: «Τι έχεις να πεις που δε θα δεις ποτέ τις ιδέες σου να πραγματώνονται;». Ο αντιφασίστας, με απόλυτο έλεγχο του εαυτού του, με απόλυτη συνείδηση της αξίας της θυσίας του, απαντά: «Και για σένα  πεθαίνω, ηλίθιε»!
Είναι αληθινή η ιστορία; Δεν ξέρω. Αλλά τί σημασία έχει;…
Όχι λίγες φορές, επανέρχεται το ερώτημα: Τι ήταν εκείνο που οδήγησε έναν από τους ηγέτες μιας από τις σημαντικότερες επαναστάσεις του 20ού αιώνα να προσφέρει τόσο αφειδώλευτα -  και κατά άλλους τόσο «απερίσκεπτα» και τόσο «τυχοδιωκτικά» - την ίδια του τη ζωή στο πεδίο των μαχών για την κοινωνική απελευθέρωση;
Στη στάση του Τσε απέναντι στη ζωή (όπως περιέγραψε ο Φιντέλ Κάστρο στον επικήδειο στη μνήμη του Τσε που εκφωνήθηκε στην Πλατεία της Επανάστασης στην Αβάνα, στις 18 Οκτώβρη 1967) επέδρασε σημαντικά
«η αντίληψη ότι οι άνθρωποι έχουν μια σχετική αξία στην Ιστορία, η ιδέα ότι δεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, και ότι η ακατάσχετη πορεία της Ιστορίας δε σταματά ούτε θα σταματήσει με το χαμό των αρχηγών (...). Άνθρωποι σαν κι αυτόν - συνέχισε ο Κάστρο - είναι ικανοί, με το παράδειγμά τους, να συμβάλουν στην εμφάνιση άλλων που να τους μοιάζουν (...)»
Την αντίληψη του Τσε για τον άνθρωπο δε θα μπορούσαν ποτέ να την καταλάβουν οι δολοφόνοι του. Πόσο μάλλον να την εξοντώσουν.
Ό,τι  δεν κατάφεραν με τον Τσε  εκείνοι που τον δολοφόνησαν νόμισαν ότι θα το κατόρθωναν όσοι πίστεψαν ότι μπορούν να τον μετατρέψουν σε μια ακίνδυνη στάμπα πάνω σε μπλουζάκια και «μοδάτα» αξεσουάρ.
Ούτε αυτοί αντιλήφθηκαν ότι η ζωή του Τσε ξεπερνά κατά πολύ την αγοραία λογική τους. Δεν είχαν τα εργαλεία να αντιληφθούν εκείνο που κατάλαβε ο Σαρτρ: «Η ζωή του Τσε» - έλεγε ο Σαρτρ - είναι η ιστορία του πληρέστερου ανθρώπου της εποχής μας».
Αυτή η «πλήρης Ιστορία», που ο Τσε την έγραψε και την διηγήθηκε με τη ζωή και το θάνατό του, είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στο ερώτημα «γιατί ο Τσε  συνεχίζει να ζει».
Όσοι προσπαθούν να εξαντλήσουν την εξήγηση αυτής της «αθανασίας», εστιάζοντας στην εικόνα του Τσε σαν «γητευτή των φοιτητικών ονείρων», ξεχνούν ότι ο Τσε των εργατών και των αγροτών, ο Τσε των ταπεινών και καταφρονεμένων, ο Τσε της νεολαίας, δε μας άφησε κληρονομιά μόνο το απίστευτο βλέμμα του. Ενα βλέμμα που κοιτάζει μακριά αλλά στέρεα προς το φαινομενικά αδύνατο. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ο Τσε και οι σύντροφοί του στην Κούβα έγιναν η απόδειξη της νίκης απέναντι στην καταπίεση, στη διαφθορά, στο φασισμό, στον ιμπεριαλισμό. Δεν ήταν μόνο ότι ο Τσε αρνήθηκε μια «στρωμένη» και άνετη ζωή, πριν την κουβανέζικη επανάσταση, ότι δεν θαμπώθηκε από τις τιμές, τα πόστα, την αναγνώριση, μετά την επικράτηση της επανάστασης.
Ολα αυτά μαζί μπορεί να συνθέτουν τον «μύθο» του Τσε, αλλά δεν είναι αρκετά να εξηγήσουν το γιατί ο Τσε Γκεβάρα «ζει».
Στην πραγματικότητα, τίποτα δε θα μπορούσε να κρατήσει «ζωντανό» τον Τσε, αν δεν παρέμεναν τραγικά ζωντανά και δραματικά επίκαιρα όλα όσα τον «γέννησαν». Ο πραγματικός λόγος που ο Τσε  παραμένει «ζωντανός» είναι ότι παραμένουν ζωντανά όλα όσα τον «γέννησαν».
Ο Τσε «ζει» γιατί, ως πολεμιστής και ως πολιτικός, ήταν ο κομαντάντε μιας υπόθεσης που και ως θεωρία και ως πράξη θα βρει την ολοκλήρωσή της, μόνο όταν καταργηθεί κάθε μορφής εκμετάλλευση. Ο μαρξισμός και το κομμουνιστικό ιδεώδες είναι πλήρως εξαγνισμένο μέσα μου, έλεγε ο Τσε, προσθέτοντας με απόλυτη σαφήνεια: «Δεν υπάρχει για μας κανείς άλλος ορισμός του σοσιαλισμού, πλην της κατάργησης της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο».
Ο Τσε θα παραμένει «ζωντανός» για όσο το βλέμμα του θα δείχνει ότι είναι ρεαλιστικό το όραμά του για έναν κόσμο ελεύθερο, δημοκρατικό, χωρίς πείνα, χωρίς φτώχεια, χωρίς καταπίεση.
«Αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου», έλεγε ο Τσε. Για όσο στον κόσμο η αδικία θα εξακολουθεί το έργο της, όσο οι έννοιες «τιμή» και «αξιοπρέπεια» θα υπάρχουν στο λεξιλόγιο των ανθρώπων,  ο Τσε θα είναι «ζωντανός». Γιατί «ο άνθρωπος - έλεγε ο Τσε- πρέπει να περπατάει με το κεφάλι απέναντι στον ήλιο. Και ο ήλιος πρέπει να κάψει το μέτωπο και καίγοντάς το να το σφραγίσει με τη σφραγίδα της τιμής. Όποιος περπατάει σκυφτός, χάνει αυτήν την τιμή».
Λίγο πριν τη δολοφονία του, ο Τσε είχε στείλει στα παιδιά του ένα γράμμα:
«Αγαπημένα μου Ιλδίτα, Αλεϊδίτα, Καμίλο, Σέλια και Ερνέστο,
Αν μια μέρα χρειαστεί να διαβάσετε τούτο το γράμμα, θα πει πως πια δεν είμαι ανάμεσά σας. Σχεδόν δε θα με θυμάστε πια και τα πιο μικρά θα μ' έχουν ξεχάσει. Ο πατέρας σας ήταν ένας άνθρωπος που έπραττε όπως σκεφτόταν, και που σίγουρα ήταν πιστός στις πεποιθήσεις του (….). Να μελετάτε πολύ, για να μπορέσετε να κυριαρχήσετε στην τεχνική, που θα σας επιτρέψει να κυριαρχήσετε στη φύση (…). Να 'στε κυρίως ικανά να αισθάνεστε, όσο πιο βαθιά μπορείτε, κάθε αδικία που γίνεται απέναντι σ' οποιονδήποτε, σ' οποιαδήποτε χώρα του κόσμου(…). Πάντα, παιδιά μου, θα ελπίζω να σας ξαναδώ.
Ένα μεγάλο και δυνατό φιλί απ' τον Μπαμπά».
Δεν είδε ποτέ ξανά τα παιδιά του. Στις 8 προς 9 Οκτώβρη του 1967, ο κομαντάντε Τσε Γκεβάρα, περνούσε στο πάνθεον των «αθανάτων» της Ιστορίας με διαβατήριο την πίστη του στις πεποιθήσεις του. Χτυπήθηκε από δυο σφαίρες στο σβέρκο. Πισώπλατα. Οι δολοφόνοι του, αν και αιχμάλωτος, δεν είχαν το κουράγιο να τον κοιτούν στα μάτια ούτε καν τη στιγμή που τον εκτελούσαν. Οι δολοφόνοι του μοίρασαν ανά την υφήλιο τη φωτογραφία του νεκρού Τσε πιστεύοντας ότι έτσι θα σφράγιζαν και θα έκλειναν τους λογαριασμούς τους μαζί του.
Εκαναν λάθος. Μια άλλη φωτογραφία ήταν εκείνη που έμελλε να μείνει στην Ιστορία.

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ

του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*

Η «θεωρία των δύο άκρων» έχει βάθος χρόνου και αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα ιδεολογήματα της κυρίαρχης ελίτ προκειμένου να διασφαλίσει την πολιτική της εξουσία, είτε με το δικομματικό σύστημα είτε με σχήματα συνεργασίας όπως αυτά που βιώνουμε τελευταία.  

Τα αστικά κόμματα ξεχνούν πολύ γρήγορα τις μεταξύ τους διαφορές μπροστά στον κίνδυνο ανάληψης της διακυβέρνησης από την Αριστερά. Να θυμηθούμε ότι πριν λίγα χρόνια οι σημερινοί εταίροι, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αντάλλασαν σκληρές φράσεις («επάρατος δεξιά», «κλέφτες του ΠΑΣΟΚ» κά). Σήμερα οι δύο άσπονδοι αντίπαλοι χρησιμοποιούν την εγκληματική δράση της «Χρυσής Αυγής» ως άλλοθι, προκειμένου να αμαυρώσουν την Αριστερά και ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να εξασφαλίσουν συνέχιση της κυριαρχίας τους.

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΗ

Παρά τις αλλεπάλληλες εγκληματικές ενέργειες της «Χρυσής Αυγής» τα τελευταία χρόνια, οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έδειξαν απαράδεκτη ανοχή η οποία «ντε φάκτο» ενεθάρρυνε την εγκληματική της δράση, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του ανένταχτου αγωνιστή της αριστεράς Παύλου Φύσσα. Ωστόσο αυτό που βαθύτερα ανησύχησε την κυρίαρχη ελίτ ήταν η αυξανόμενη επιρροή του ναζιστικού μορφώματος, η οποία καπηλευόμενη την ογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση λόγω των μνημονιακών μέτρων, δημιουργούσε πρόβλημα στην πολιτική τους κυριαρχία, πέρα από τα προβλήματα «εικόνας» που έδινε στους ευρωπαίους και υπερατλαντικούς «φίλους».

Έπρεπε λοιπόν να «συμπιεστεί» η επιρροή της σε χαμηλότερα επίπεδα, για να μη γίνεται εμπόδιο στην επιδίωξη «πρωτιάς» της ΝΔ σε περίπτωση εκλογών και απόσπασης του πολύτιμου «πριμ» των 50 εδρών. Ταυτόχρονα η «συμπίεση» της θα διευκολύνει στην ενίσχυση μικρότερων «φίλα κείμενων» κομματικών σχημάτων σε ρόλο εφεδρείας μετά τις εκλογές. Από την άλλη η κυβέρνηση και ιδιαίτερα η ΝΔ, εμφανίζεται ως υπέρμαχος της δημοκρατικής ομαλότητας, της «τάξης και της ηθικής» ανεξάρτητα αν καταπατάει βάναυσα θεμελιώδης διατάξεις του Συντάγματος (δανειακές συμβάσεις, Μνημόνια, Πράξεις Νομοθ.Περιεχομένου, συλλογικές συμβάσεις, βίαια διάλυση ειρηνικών διαδηλώσεων κά).

 

Ωστόσο αυτή είναι μια όψη της στρατηγικής. Η άλλη όψη της «θεωρίας των δύο άκρων» είναι να ενοχοποιήσει πολιτικά την Αριστερά και δη το ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και το κίνημα αντίστασης-αλληλεγγύης-ανατροπής, ως φορείς «εγκληματικών δράσεων». Στόχος να καμφθεί τη δυναμική των αγώνων και να περιοριστεί η πολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ. Δύο πρόσφατα γεγονότα δείχνουν το απώτερο στόχο της στρατηγικής. Πρώτον, η αναφορά του Α.Σαμαρά στις ΗΠΑ ότι όσοι μιλάνε για αποδέσμευση από την ΕΕ, το ευρώ και το ΝΑΤΟ είναι «εξτρεμιστές» και δεύτερον, ο χαρακτηρισμός της διαμαρτυρίας των κατοίκων των Σκουριών Χαλκιδικής ως «εγκληματικές ενέργειες». Η πιο πάνω στρατηγική συμπληρώνεται από μια τρίτη διάσταση, με το ασταμάτητο «βομβαρδισμό» της κοινής γνώμης για το «μονόδρομο» του Μνημονίου και την επιδίωξη πρωτογενών πλεονασμάτων, που τάχα αποτελούν το «όχημα» εξόδου από την κρίση, με «σωτήριο έτος» το 2014. !! Πρόκειται για ακραία εκδοχή παραπληροφόρησης, διότι τόσο ο νέος προϋπολογισμός του 2014, όσο και οι δηλώσεις εκπροσώπων της τρόϊκας και άλλων διεθνών κέντρων, δεν αφήνουν κανένα περιθώρια ψευδαισθήσεων. Η πολιτική αυτή θα κρατήσει πάνω από 10 χρόνια, το νέο δάνειο που ετοιμάζεται και το αντίστοιχο Μνημόνιο, σημαίνει πιο «χειρότερες ημέρες», με συνέχιση της δήμευσης του ελληνικού λαού και παραπέρα συρρίκνωση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Η απάντηση της Αριστεράς και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να έχει ως αφετηρία τη «σωτηρία του ελληνικού λαού» από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τους δυνάστες του. Απέναντι στη δράση της «Χρυσής Αυγής» χρειάζεται ανάπτυξη πλατιού αντιφασιστικό μετώπου αποκάλυψης του προσώπου της και ποινικής δίωξης των εγκληματικών της πράξεων, μελών και στελεχών της. Το «εκτός νόμου» δεν αποτελεί λύση, πρώτον γιατί μπορεί να αλλάξει όνομα και δεύτερον, γιατί οι ιδεολογίες δεν καταπολεμούνται με «απαγορεύσεις» αλλά με την καταπολέμηση των αιτίων που δημιουργούν πρόσφορο έδαφος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόσφορο έδαφος είναι οι πολιτικές «Μνημονίου» που λειτουργούν ως «λίπασμα» στις ναζιστικές ιδέες και πρακτικές. Άρα η ανατροπή του Μνημονίου και των πολιτικών της «τρόϊκας» (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ), είναι το καταλληλότερο «προληπτικό» και «κατασταλτικό» μέτρο αντιμετώπισης της «Χ.Α.» και συνολικά του φασισμού. Ασφαλώς η ιδεολογική αντιπαράθεση με τις ναζιστικές ιδέες διατηρεί τη σημασία της, αλλά γίνεται πιο αποτελεσματική με τη γενικότερη αλλαγή των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών.

Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει πιο αποφασιστικά και πιο μαχητικά να προβάλλει τα σημεία «αιχμής» των αποφάσεων του τελευταίου συνεδρίου (ακύρωση Μνημονίου, διαγραφή χρέους, εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση τραπεζών, παραγωγική ανασυγκρότηση, αύξηση απασχόλησης, στήριξη αγοραστικής δύναμης μισθών-συντάξεων, κά), ώστε να γίνουν κτήμα, βούληση και θέληση αγώνα για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ιδιαίτερα τη νεολαία, καθώς και η καλλιέργεια αποφασιστικής στάσης σε πιθανές πιέσεις και εκβιαστικά διλήμματα των κυρίαρχων ελίτ, εντός και εκτός χώρας, για παραμονή «πάση θυσία στην ευρωζώνη», κά.

Τέλος η κατεύθυνση δράσης του λαϊκού κινήματος δεν μπορεί να είναι δημιουργία κάποιου «συνταγματικού τόξου» που προβάλλουν κυβερνητικά στελέχη (εξωραΐζοντας τις βάναυσες καταπατήσεις του Συντάγματος), αλλά η δημιουργία ενός ισχυρού «αντιμνηνονιακού μέτωπο» αντίστασης-αλληλεγγύης-ανατροπής και η πίεση για άμεση προσφυγή σε εκολογές, ώστε να ανοίξει ο δρόμος δημιουργίας Αριστερής κυβέρνησης με πυρήνα τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, για ανακοπή του κατήφορου και προοδευτικής εξόδου από την κρίση, με ανοικτό τον ορίζοντα της σοσιαλιστικής προοπτικής. Προς μια τέτοια κατεύθυνση όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς, ανεξάρτητα από διαφορές έχουν χρέος και καθήκον να συμβάλλουν, στο μέτρο των δυνάμεων του.    

 

*O Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ   

ΘΕΛΕΤΕ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ; ΚΟΨΤΕ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ - ΑΣΦΑΛΙΣΗ!

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Ανατριχιαστικοί που είναι μερικές φορές οι αριθμοί! Αποκαλυπτικοί, ταυτόχρονα. Εν ριπή οφθαλμού καταρρέουν μύθοι που στήθηκαν με τεράστιες προπαγανδιστικές εκστρατείες, όταν υποβληθούν στην ανελέητη δοκιμασία των αριθμών. Τις σκέψεις αυτές μας τις επανέφερε το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2014 που κατέθεσε η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Καλό, χρυσό και άγιο εν γένει το πρωτογενές πλεόνασμα ενός κρατικού προϋπολογισμού. Επιθυμητό, αν όμως συνοδεύεται από βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού.
Αυτή η παράμετρος είναι θεμελιώδης, γιατί υπάρχουν και πρωτογενή πλεονάσματα που επιτυγχάνονται με αποκρουστικό κοινωνικό κόστος και είναι κοινωνικά απορριπτέα επειδή σηματοδοτούν καταβύθιση του επιπέδου ζωής του λαού μας. Τι λέει το προσχέδιο προϋπολογισμού του 2014; Πρωτογενές πλεόνασμα 2,8 δισεκατομμυρίων ευρώ. Τι άλλο λέει; Μείωση των εξόδων για μισθούς, συντάξεις, κοινωνική περίθαλψη και ασφάλιση... 2,8 δισεκατομμυρίων ευρώ! Το διαβόητο πρωτογενές πλεόνασμα δηλαδή θα επιτευχθεί λεηλατώντας τις συντάξεις των γερόντων και αρπάζοντάς τους μεγάλο κομμάτι των επικουρικών και των εφάπαξ! Υπέροχο επίτευγμα! Για να είμαστε απολύτως συγκεκριμένοι, το προσχέδιο του προϋπολογισμού προβλέπει μείωση των κρατικών δαπανών για την κοινωνική ασφάλιση και την περίθαλψη των Ελλήνων από τα 15,935 δισεκατομμύρια ευρώ το 2013 στα 13,271 δισ. ευρώ το 2014 - διαφορά 2,664 δισεκατομμύρια. Αν στο ποσό αυτό προστεθούν και τα 0,133 δισ. ευρώ (από 18,543 δισ. το 2013 σε 18,41 δισ. το 2014) για μισθούς και συντάξεις, το άθροισμά τους είναι 2,797 δισεκατομμύρια ευρώ - ακριβώς 2,8 δισ. δηλαδή, αν το στρογγυλοποιήσουμε. Οπερ έδει δείξαι, που λέγαμε στα νιάτα μας στο σχολείο αντιγράφοντας τα λόγια του Ευκλείδη. Χώρια, βέβαια, το ακόμη αγριότερο φορολογικό «γδάρσιμο» που θα υποστούν όλοι ανεξαιρέτως οι Ελληνες το 2014, καθώς η κυβέρνηση έχει προγραμματίσει νέους άμεσους φόρους ύψους 2,16 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αμεσους φόρους, χαράτσια δηλαδή και όχι έμμεσα φορολογικά έσοδα μέσω ΦΠΑ κ.λπ.
Τώρα βέβαια το πόσα θα εισπράξει από αυτά τα 2,16 δισ. ευρώ των επιπρόσθετων άμεσων φόρων είναι μια άλλη ιστορία.
Τα φορολογικά έσοδα του Αυγούστου πάντως πρέπει να προκάλεσαν έντονη ανησυχία στην κυβέρνηση. Καθώς τον Αύγουστο έπρεπε οι φορολογούμενοι να πληρώσουν στην Εφορία την πρώτη δόση της φορολογίας εισοδήματος, πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ από τις δόσεις αυτές έμεινε απλήρωτο, εκτοξεύοντας έτσι τα συνολικά ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο στο πρωτοφανές - ύψος ρεκόρ των 61,2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Δεν είναι όμως αυτό το εντυπωσιακότερο στοιχείο. Πολύ πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μας είναι το γεγονός ότι μέσα στον Αύγουστο τα φυσικά πρόσωπα που είναι οφειλέτες του δημοσίου αυξήθηκαν κατά τον απίστευτο αριθμό των... 813.421 ατόμων και έφτασαν τα 2.819.741!
Αυξήθηκαν δηλαδή οι οφειλέτες στο κράτος μέσα σε έναν και μόνο μήνα κατά 40% και πάνω! Εκπληκτικό πραγματικά το νούμερο αυτό που προδίδει κυρίως την εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας των Ελλήνων γιατί οφείλουμε να ομολογήσουμε πως δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι 800.000 άνθρωποι ξαφνικά αποφάσισαν να αδιαφορήσουν και να αμελήσουν να εκπληρώσουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις. Οταν μόνο 15 από τις 140 εφορίες έπιασαν τον στόχο φορολογικών εσόδων που τους είχε θέσει το υπουργείο, είναι προφανές ότι φταίει πρωτίστως ο στόχος που έχει τεθεί και ο οποίος είναι εξόφθαλμα ανέφικτος στις κρατούσες κοινωνικές συνθήκες.
Οταν μάλιστα ακούει κανείς τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Χρήστο Σταϊκούρα να μην αποκλείει το ενδεχόμενο λήψης και νέων μέτρων λεηλασίας των εισοδημάτων των Ελλήνων κατά το 2014 -πέραν δηλαδή όσων έχουν συμπεριληφθεί στην κατάρτιση του προϋπολογισμού και δημιουργούν τη ζοφερή εικόνα που περιγράψαμε σε αδρές γραμμές παραπάνω- αντιλαμβάνεται ότι η επόμενη χρονιά θα είναι ακόμη χειρότερη και δυσκολότερη από τη φετινή. Οσο και αν η κυβέρνηση προσπαθεί για προφανείς προπαγανδιστικούς λόγους στενού κομματικού συμφέροντος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να χρωματίσει το 2014 με ροζ χρώματα αισιοδοξίας, η πραγματικότητα είναι ανελέητη και τη ζουν στο πετσί τους εκατομμύρια Ελληνες.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

«ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ» ΕΓΙΝΑΝ ΟΙ... ΕΚΛΟΓΕΣ!

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Είναι απολύτως θεμιτό να θέλει κάθε κυβέρνηση να ασκήσει την εξουσία για όσο διάστημα προβλέπει το Σύνταγμα κάθε χώρας. Είναι απολύτως κατανοητό να καταγγέλλει ως δημαγωγικές τις συνήθεις εκκλήσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, να κωφεύει σε αυτές και να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, στο πλαίσιο πάντα της συνταγματικής νομιμότητας, προκειμένου να παρατείνει τον βίο της μέχρι το πέρας του καθοριζόμενου συνταγματικού ορίου.
Υπάρχουν όμως τρία πράγματα που μας ανησυχούν σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Πρώτον, όλο και συχνότερα κορυφαίοι πολιτικοί ή πολιτιακοί παράγοντες ευρωπαϊκών χωρών είτε υπονοούν είτε αποκαλούν ευθέως την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες λόγω ισχυρότατου κλονισμού κυβερνήσεων... «αποσταθεροποίηση του πολιτεύματος»! Προσπαθούν δε με διάφορες μεθοδεύσεις να αποτρέψουν την προσφυγή στις κάλπες, ακόμη και σε περιπτώσεις που οι καταρρέουσες κυβερνήσεις κάθε άλλο παρά ως αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας έχουν προκύψει και δεν εκφράζουν την πλειοψηφία του λαού, όπως π.χ. η καταρρέουσα κυβέρνηση Λέτα στην Ιταλία, ενός ουρανοκατέβατου τεχνοκράτη, που δεν δίνει λόγο σε κανέναν για όσα κάνει στη διοίκηση της χώρας.
Το δεύτερο φαινόμενο που μας ανησυχεί, επειδή συμβαίνει ταυτόχρονα σε όλη την Ευρώπη, είναι ότι σχεδόν παντού όπου γίνονται εκλογές, τα παραδοσιακά κόμματα - πυλώνες της διακυβέρνησης της αντίστοιχης χώρας καταποντίζονται.
Αυτό θα μπορούσε να είναι πολύ ελπιδοφόρο και αναζωογονητικό, αλλά πουθενά μέχρι στιγμής δεν έχει οδηγήσει δυστυχώς σε μια νέου περιεχομένου διακυβέρνηση, φιλική προς τις ανάγκες των ευρωπαϊκών λαών. Αντιθέτως -και αυτό είναι το τρίτο πανευρωπαϊκό φαινόμενο που μας ανησυχεί- σχεδόν παντού όπου γίνονται εκλογές σημειώνουν άνοδο τα ακροδεξιά, ξενοφοβικά κόμματα, τα οποία είτε συμμετέχουν πλέον άμεσα στη στήριξη κυβερνήσεων είτε επηρεάζουν καθοριστικά την πολιτική της χώρας τους (Νορβηγία, Φινλανδία, Βέλγιο, Δανία, κ.λπ.). Εγιναν προχθές βουλευτικές εκλογές στην Αυστρία, για παράδειγμα. Τόσο οι σοσιαλδημοκράτες όσο και οι δεξιοί του Λαϊκού Κόμματος που ουσιαστικά κυβερνούν με αλλεπάλληλους «μεγάλους συνασπισμούς» την Αυστρία εδώ και δεκαετίες με μικρά διαλείμματα, σημείωσαν και οι δύο τα χειρότερα εκλογικά τους αποτελέσματα εδώ και... εβδομήντα χρόνια! Οι σοσιαλδημοκράτες πήραν 27,1% και οι δεξιοί 23,8%. Αν προσθέσει κανείς τα ποσοστά τους, διαπιστώνει ότι τα δύο κόμματα - πυλώνες που κυβερνούν τη χώρα επί 70 χρόνια πήραν μαζί... 50,9%!
Οι μισοί ψηφοφόροι τούς γύρισαν την πλάτη! Δεν είναι μόνο αυτό. Η επίσημη Δεξιά του Λαϊκού Κόμματος πήρε 23,8% και η Ακροδεξιά του Κόμματος της Ελευθερίας πήρε... 21,4%! Πήρε 47 έδρες η επίσημη Δεξιά και 40 η Ακροδεξιά - και ακόμη δεν τελειώσαμε! Πήραν 21 έδρες ακόμη δύο νεοεμφανισθέντα δεξιά κόμματα: 11 έδρες το κόμμα ενός δισεκατομμυριούχου ονόματι Φρανκ Στρόναχ, ο οποίος τάσσεται κατά του ευρώ, και 10 έδρες ένα άλλο κόμμα με το όνομα Νέα Αυστρία. Δημοτικές εκλογές έγιναν την Κυριακή στην Πορτογαλία, σαρώθηκαν και εκεί οι δεξιοί κυβερνητικοί υποψήφιοι. Το κακό όμως είναι ότι όποιον και να ψηφίζουν μέχρι τώρα οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι, βελτίωση στη ζωή τους δεν βλέπουν καμία.
Από το κακό στο χειρότερο πάνε παντού. Ακόμη και στη Γαλλία, πανικό απέπνεε ο κύριος πρωτοσέλιδος τίτλος της «Μοντ» την Κυριακή.
«Δημοτικές: ο μεγάλος φόβος των εκλεγμένων απέναντι στον κίνδυνο του Εθνικού Μετώπου» έγραφε και η πρωτοσέλιδη ανάλυση άρχιζε ως εξής: «Εξι μήνες από τις δημοτικές εκλογές... και ένα αίσθημα πανικού φαίνεται ότι έχει καταλάβει την κυβερνητική πλειοψηφία. Οι υπεύθυνοι του Σοσιαλιστικού κόμματος ανησυχούν για ισχυρή άνοδο του Εθνικού Μετώπου, η οποία θα μπορούσε να δράσει ως καταλύτης για να εκδηλωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια στις εκλογές του Μαρτίου του 2014... μια άνοδος του Εθνικού Μετώπου που θα μπορούσε να μεγεθυνθεί στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2014». Φυσικά, το ζήτημα δεν είναι ούτε η περιγραφή ούτε η εξάπλωση του πανικού. Το ζήτημα είναι η θεραπεία των αιτίων της λαϊκής οργής - και αυτό σημαίνει ριζική αλλαγή πολιτικής εκ μέρους της Γερμανίας και της ΕΕ. Οσο συνεχίζεται η πολιτική της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης των ευρωπαϊκών λαών με τις πολιτικές λιτότητας, θα ζήσουμε ίσως πολύ ζοφερές μέρες.
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Σε πανικό το καθεστώς καίει τις εφεδρείες του

του Δημήτρη Καζάκη

Η Δημοκρατία είναι πολύ πιο ισχυρή απ’ όσο φαντάζονται οι εχθροί της! Αυτό δήλωσε ο φερόμενος ως πρωθυπουργός Α. Σαμαράς την επομένη της στυγερής δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Και είναι προφανές ότι η δίωξη της ΧΑ προσπαθεί να εμφανίσει το καθεστώς ως ατρόμητο και πανίσχυρο. Να εμφανίσει ότι η δική τους «δημοκρατία» δεν φοβάται κανέναν. Είναι αλήθεια αυτό; Είναι αλήθεια ότι το καθεστώς που εκπροσωπεί η κυβέρνηση δεν μασάει, όπως λένε;

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση διάλεξε να προχωρήσει σε επίδειξη ισχύος απέναντι σ’ έναν εύκολο αντίπαλο, την ΧΑ. Κι είναι εύκολος αντίπαλος γιατί, αφενός, η ηγεσία της είναι από παλιά σεσημασμένη για την διαπλοκή της με το οργανωμένο και μη έγκλημα. Και αφετέρου γιατί κανείς δεν πρόκειται να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά, ούτε να διακινδυνέψει μια ευθεία αναμέτρηση με το καθεστώς για τη χάρη του Μιχαλολιάκου και της συμμορίας του.

 

Η φούσκα της ΧΑ

 

Αλήθεια που είναι τα πολυπληθή τάγματα εφόδου που θα σκόρπιζαν τον τρόμο στους δρόμους της Αθήνας; Που είναι όλοι αυτοί τα δήθεν ατρόμητα ορκ με παραλλαγή, με στρατιωτική εκπαίδευση και πειθαρχία που έλεγαν ότι θα σαρώσουν τα πάντα; Ούτε 400 δεν μπόρεσαν να μαζέψουν έξω από την ΓΑΔΑ για να διαμαρτυρηθούν. Και μάλιστα μετά από πανελλαδική κινητοποίηση. Που είναι όλοι αυτοί οι ένστολοι που έκαναν τον καμπόσο με τα μπλουζάκια της ΧΑ κάτω από την στολή; Κλανομεντόλ. Λούφα και παραλλαγή. Ούτε μια αξιοπρεπή διαδήλωση διαμαρτυρίας δεν ήταν σε θέση να οργανώσουν.

Αυτοί ήταν που θα ανέτρεπαν το καθεστώς; Αυτοί ήταν που θα τα έβαζαν με την προδοτική εξουσία; Αυτοί ήταν που εκπαιδεύονταν με γουλί το κεφάλι για την τελική αναμέτρηση; Αυτοί ήταν που θα τους έδερναν όλους; Τζίφος η όλη υπόθεση. Η ΧΑ αποδείχθηκε μια φούσκα. Ούτε τάγματα εφόδου διέθετε ικανά να απειλήσουν πρωτίστως την εξουσία. Ούτε αρκετά οργανωμένα μέλη είχε ως οργάνωση. Μόνο θρασύδειλες συμμορίες για να πουλάνε προστασία και να βιαιοπραγούν με την κάλυψη των δυνάμεων καταστολής. Μόλις η κάλυψη έλειψε οι συμμορίες λούφαξαν.

Όλοι οι καρπουζοκέφαλοι που έκαναν επίδειξη στρατιωτικής ισχύος και πειθαρχίας είναι σήμερα όπου φύγει-φύγει. Οι περισσότεροι από δαύτους είμαι σίγουρος ότι αναζητούν τρόπο να τα βρουν, να κλείσουν συμφωνία με το καθεστώς προκειμένου αφενός να γλυτώσουν την ποινική δίωξη και αφετέρου να βρουν πολιτική στέγη αλλού. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν διώχθηκαν όλοι οι βουλευτές και τα μέλη της ΧΑ, αλλά μόνο επιλεκτικά οι 6 από τους 18 βουλευτές και μερικά μόνο στελέχη της οργάνωσης. Οι υπόλοιποι αφέθηκαν να τα βρουν με την κυβερνώσα παράταξη προκειμένου να ενταχθούν σ’ αυτήν.

Ένα ανύπαρκτο κίνημα

Μαζί με την φούσκα της ΧΑ έσκασε και το παραμύθι που πουλούσε η ίδια περί εθνικιστικού κινήματος. Τέτοιο κίνημα, δηλαδή εθνικιστικό, δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα και ούτε υπάρχει σήμερα. Πρώτον, γιατί ο εθνικισμός από τότε που και ο τελευταίος αστός δημοκράτης πολιτικός, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ενέδωσε στον επερχόμενο φασισμό, έπαψε να συγκροτείται ως αυτοτελής ιδεολογία. Μετατράπηκε σε πρόσχημα του φασισμού και του ναζισμού που εξυπαρχής στην Ελλάδα ταυτίζεται με την υποτέλεια πρώτα στους Βρετανούς κατά τον μεσοπόλεμο, στους ναζί κατακτητές κατά τον πόλεμο και μετά την απελευθέρωση στους Βρετανούς και κυρίως στους Αμερικανούς.

Ο εθνικισμός μετατράπηκε οριστικά σε δοτή εθνικοφροσύνη που σαν ιδεολογία ταυτίστηκε με τα πιο σκοτεινά χρόνια του καθεστώτος προτεκτοράτου και υποτέλειας της Ελλάδας, τα χρόνια των ταγματαλητών, των γερμανοτσολιάδων και ολόκληρου του συμμορίτικου συρφετού που προήλθε απ’ αυτούς στον εμφύλιο, τα χρόνια των εκτελεστικών αποσπασμάτων, των τόπων μαρτυρίου, εξορίας και βασανιστηρίων για πάνω από 600 χιλιάδες Έλληνες, τα μαύρα χρόνια της χούντας. Γι’ αυτό και η ΧΑ δεν υπήρξε ποτέ κάτι περισσότερο από μια οργάνωση νοσταλγών της εμφύλιας σφαγής, του μοναρχοφασισμού και της χούντας. Αυτή είναι η Ελλάδα της ΧΑ.

Όλα τα υπόλοιπα ήταν προσψήματα για ηλίθιους και ανόητους. Κι αυτό φάνηκε περίτρανα τώρα που κανενός είδους «κίνημα» δεν έσκασε μύτη προκειμένου να υπερασπιστεί τους ηγέτες του. Ακόμη κι αυτοί που έχαβαν τα παραμύθια της ΧΑ δεν είναι τόσο ηλίθιοι ώστε να βγουν για να αναμετρηθούν με το καθεστώς – που υποτίθεται ότι πολεμούν. Κι έτσι επιλέγουν την τακτική της κότας.

Βέβαια με έναν τόσο εύκολο «αντίπαλο», η κυβέρνηση επέλεξε να κάνει επίδειξη ισχύος και αυθαιρεσίας. Να δείξει πανίσχυρη την στιγμή που καταρρέει πολιτικά και δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την ογκούμενη κοινωνική οργή εναντίον του καθεστώτος που εκπροσωπεί. Γι’ αυτό και τα παίζει όλα για όλα. Με μια αντιπολίτευση τελείως ανίκανη, αλλά και παραδομένη στη νομιμότητα της πλήρους αυθαιρεσίας και των συνταγματικών εκτροπών προκειμένου να εξυπηρετηθεί το ευρώ και οι δανειστές, επιχειρεί να δοκιμάσει το νομικό οπλοστάσιο καταστολής του πραγματικού της εχθρού, των λαϊκών κινημάτων.

Ο λαός δεν μασάει…

Το δυστύχημα για την κυβερνώσα παράταξη είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν μασάει. Δεν ενδίδει στον βομβαρδισμό της διατεταγμένης αποβλάκωσης των ΜΜΕ, του κ. Μαλέλη που ντύθηκε νέος Γεωργαλάς για να μετατρέψει το ΣΚΑΙ σε νέα ΥΕΝΕΔ της χούντας. Κρατά τις αποστάσεις του απ’ ότι λέει και κάνει η κυβέρνηση, απ’ ότι λένε τα παπαγαλάκια της. Οσμίζεται ότι κάτι πολύ κακό ετοιμάζεται από την κυβέρνηση και τους εντολείς της από το εξωτερικό. Ξέρει από πρώτο χέρι ότι ο κύριος εχθρός δεν είναι απλά και μόνο ο φασισμός της ΧΑ, αλλά πρωτίστως ο φασισμός της συλλογικής γενοκτονίας ενός ολόκληρου λαού από τα επιτελεία του ευρώ προκειμένου να σωθούν οι δανειστές της χώρας και το απόλυτα διεφθαρμένο σύστημα διακυβέρνησης.

Οι εμφυλιοπολεμικές θεωρίες περί άκρων του Χρύσανθου Λαζαρίδη, οι ναζιστικές κραυγές του Φαήλου Κρανιδιώτη και της συμμορίας τους, πείθουν μόνο τους λιγοστούς πεισμένους. Ο περισσότερος κόσμος, ακόμη και της ΝΔ, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για εκδηλώσεις υστερίας και πανικού του περιβάλλοντος Σαμαρά. Και καθώς η κυβέρνηση ετοιμάζεται να εκχωρήσει την πλήρη κυριότητα της χώρας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν διαθέτει την πολιτική δύναμη, ούτε τα κοινωνικά ερείσματα για να τα καταφέρει.

Γι’ αυτό και θέλει να μεταφέρει το καθεστώς που έχει επιβάλλει στις σκουριές της Χαλκιδικής, όπου μισθοφόροι με πολεμικά όπλα συνοδεία δυνάμεων καταστολής τρομοκρατούν τον πληθυσμό προκειμένου να μην αντιδρά στο ξεπούλημα της περιοχής τους στην Ελ Ντοράντο, σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Όλη η Ελλάδα μια Ειδική Οικονομική Ζώνη όπου κυριαρχεί ο φόβος κι ο τρόμος των μισθοφόρων και των δυνάμεων καταστολής.

Για να τα καταφέρει χρειάστηκε να κάψει το χαρτί της «αντισυστημικής» ΧΑ. Το παραμύθι που στήθηκε έντεχνα από τα ΜΜΕ, παρουσιάζοντας την ΧΑ στον αντίποδα του επίσημου πολιτικού συστήματος, χωρίς όμως να αποκαλύπτουν τον εγκληματικό χαρακτήρα της συγκεκριμένης οργάνωσης. Με το κάψιμο του χαρτιού της ΧΑ, δεν μένει – προς το παρών – καμιά άλλη δύναμη που να καλύψει το κενό της. Κι αυτό αποτελεί πρόβλημα για το σύστημα γιατί δεν έχει πια ελεγχόμενο αντίπαλο. Συνεπώς η κοινωνική οργή που με ασφάλεια για το καθεστώς εξέφραζε η ψήφος στην ΧΑ, είναι ελεύθερη να μετακινηθεί ενδεχομένως σε πιο ριζοσπαστικές κατευθύνσεις. Κι όχι προς την κυβερνώσα παράταξη, όπως ελπίζουν τα επιτελεία της και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ομοϊδεατών της ΧΑ, όπως π.χ. είναι ο Κρανιδιώτης.

Η ΧΑ είναι εγκληματική οργάνωση από παλιά

Βέβαια, εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η ΧΑ δεν διώκεται άδικα, όπως λένε ορισμένοι τυχοδιώκτες της πολιτικής και της δημοσιογραφίας που είχαν επενδύσει πάνω της. Δεν είναι ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα εκλεγμένο από τον λαό, που διώκεται αδίκως. Η ΧΑ ήταν εξ ιδρύσεως και είναι εγκληματική οργάνωση του κοινού ποινικού δικαίου με γνωστές από παλιά διασυνδέσεις με το λαθρεμπόριο όπλων, πρέζας, πορνείας και ανθρώπων. Η οργάνωση αυτή παρά τον τεράστιο όγκο καταγγελιών εναντίον της συνέχισε να δρα λόγω κυρίως της πολιτικής και ποινικής ασυλίας που της πρόσφερε το επίσημο κράτος και τα κόμματα κυβερνητικής εναλλαγής.

Έγινε γνωστή στο πλατύ κοινό και απέκτησε εκλογικό έρεισμα χάρις σ’ ένα μπαράζ υποτίθεται αρνητικής δημογραφίας που την παρουσίαζε ως ένα ακραίο «αντισυστημικό» κόμμα το οποίο δρούσε με πυγμή έξω από τα όρια του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος που για τους περισσότερους έλληνες – και δικαίως – είναι ότι πιο διεφθαρμένο και ξεπουλημένο υπάρχει. Τονιζόταν ιδιαίτερα η δράση της εναντίον των μεταναστών, αλλά και η παροχή τροφίμων. Κανένα, μα κανένα κεντρικό ρεπορτάζ δεν έγινε για να αναδείξει την εγκληματική δράση της οργάνωσης. Ούτε νύξη για όλα αυτά που σήμερα ανακάλυψαν άπαντες ξαφνικά, αλλά ήταν γνωστά από παλιά.

Να είμαστε καθαροί λοιπόν. Είναι κόλαφος για τον Άρειο Πάγο, για τις διωκτικές και δικαστικές αρχές, το γεγονός ότι η ΧΑ είναι νόμιμο κόμμα. Ούτε οι ψήφοι που παίρνει ένα κόμμα αποτελεί άλλοθι εγκληματικής δράσης. Η ψήφος δεν είναι άλλοθι για οτιδήποτε κάνει ένα κόμμα. Αν ήταν έτσι, τότε δικαίως η εκάστοτε κυβέρνηση ξεπουλά την πατρίδα μιας και την ψήφισαν στις εκλογές. Όλοι αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τους 500 χιλιάδες ψήφους της ΧΑ, ώστε να μας πουν ότι είναι νόμιμο κόμμα, θα πρέπει να απαντήσουν στο εξής απλό ερώτημα: Που είναι αυτοί οι 500 χιλιάδες ψηφοφόροι τώρα που διώκεται η ΧΑ; Γιατί δεν διαδηλώνουν μαζικά υπέρ αυτής;

Οι ψήφοι που παίρνει ένα κόμμα στις εκλογές δεν του ανήκουν, δεν είναι ιδιοκτησία του, δεν αποτελούν λευκή επιταγή, ούτε του δίνουν το δικαίωμα να κρύβεται πίσω τους. Οι ψήφοι υποδηλώνουν – στην καλύτερη περίπτωση – την στιγμιαία και εκ φύσεως προσωρινή προτίμηση του εκλογικού σώματος. Τίποτε περισσότερο. Οι λογικές που θέλουν το εκλογικό σώμα να χωρίζεται σε κομματικά μαντριά, έχει προ πολλού καταρρεύσει. Και είναι πρόστυχο να τους επικαλείται κανείς προκειμένου να συγκαλύψει εγκληματική δράση. Όχι μόνο της ΧΑ, αλλά κάθε κόμματος και πολιτικού.

Τώρα η μπάλα είναι στη δική μας μεριά

 

Είναι σίγουρο ότι η κυβερνώσα παράταξη προσπαθεί – εκτός όλων των άλλων – να ενσωματώσει ότι έχει απομείνει από τον παραστρατιωτικό μηχανισμό της ΧΑ με όλες τις διασυνδέσεις του στις ένοπλες δυνάμεις και τις δυνάμεις ασφαλείας με σκοπό να δημιουργήσει η ίδια έναν ιδιωτικό στρατό έτοιμο να υπερασπιστεί το καθεστώς όταν και όποτε απειληθεί ευθέως από τον λαό. Αυτό ούτε εύκολο είναι, ούτε έχει λαϊκό έρεισμα. Δεν έχει καν έρεισμα μέσα στις ένοπλες δυνάμεις. Ιδίως από την στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν φαίνεται να τρομάζει μπροστά στην επίδειξη πυγμής του «συνταγματικού τόξου» και της «δημοκρατικής νομιμότητας».

Κι έτσι οι κυβερνώντες βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμωνος. Δεν μπορούν να κάνουν πίσω με την ΧΑ. Πρέπει να κάψουν μέχρι τέλους μια σημαντική εφεδρεία τους. Ενώ στον κόσμο, ακόμη και σ’ αυτόν που τους ψηφίζει, δεν περνά το επίσημο παραμύθι που θέλει τον Σαμαρά και την συμμορία του ευρώ ως εγγυητή της ομαλότητας και – άκουσον, άκουσον! – της δημοκρατίας. 

Η τελική αναμέτρηση είναι σίγουρο ότι πλησιάζει τάχιστα. Το τι θα αποφέρει εξαρτάται πρώτα και κύρια από τις δυνάμεις εκείνες που ξέρουν να πολεμούν για την πατρίδα, την δημοκρατία από την σκοπιά των συμφερόντων του λαού. Αν ενωθούν σε μια ευρεία κοινωνικοπολιτική συμμαχία που προτάσσει εδώ και τώρα την ανατροπή της κυβέρνησης και του καθεστώτος δεσμεύσεων σε βάρος της χώρας με γενική πολιτική απεργία του λαού, τότε οι κυβερνώντες και κυρίως οι εντολείς τους έξωθεν θα τα βρουν πολύ σκούρα.

Να γιατί λέμε ότι η κίνηση της κυβέρνησης και του «συνταγματικού τόξου» εναντίον της ΧΑ είναι ένδειξη πανικού και αδυναμίας του καθεστώτος. Κι αυτό γιατί δίνει την εξαιρετική ευκαιρία για να συγκροτηθεί ένας αληθινός αντίπαλος πόλος εναντίον ολόκληρου του καθεστώτος. Κι αυτή η πόλωση που ενυπάρχει ήδη μέσα στην κοινωνία, να εκφραστεί επιτέλους με καθαρό τρόπο και στο επίπεδο της πολιτικής. Το μόνο που μένει είναι να πάρει ο καθένας τις ευθύνες του και να το κάνουμε πράξη.

 

Τρίτη, 1 Οκτωβρίου 2013

 

Πηγή: dimitriskazakis.blogspot.gr

ΑΠΟ ΤΟ “ΜΝΗΜΟΝΙΟ 'Η ΔΡΑΧΜΗ” ΣΤΟ “ΜΝΗΜΟΝΙΟ ‘Η ΦΑΣΙΣΜΟΣ” !!!

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ

Τέτοιος είναι ιστορικά ο χαρακτήρας του φασισμού και γι' αυτό αποδείχτηκε τόσο επικίνδυνος στην Ευρώπη και αλλού. Η αποτελεσματική αντιμετώπισή του στην Ελλάδα απαιτεί ξεκάθαρη αντίληψη της φύσης του.
Το γνησιότερο πολιτικό τέκνο των Μνημονίων είναι η Χρυσή Αυγή. Το κόμμα αυτό παρουσιάζεται ως... 'αντισυστημικό', ενώ στην πραγματικότητα είναι ο τελικός στυλοβάτης των σάπιων κοινωνικών σχέσεων που έφεραν την κρίση. Δεν είναι όμως ένα απλό εργαλείο στα χέρια των κύκλων εξουσίας, μια σύγχρονη μορφή του παρακράτους της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου. Απεναντίας, πρόκειται για τερατογένεση που έχει σχετική ανεξαρτησία και μπορεί να απειλήσει το κυρίαρχο πλέγμα πολιτικής εξουσίας.

Τέτοιος είναι ιστορικά ο χαρακτήρας του φασισμού και γι' αυτό αποδείχτηκε τόσο επικίνδυνος στην Ευρώπη και αλλού. Η αποτελεσματική αντιμετώπισή του στην Ελλάδα απαιτεί ξεκάθαρη αντίληψη της φύσης του. Είναι βέβαιο ότι αυτοί που έφεραν τη χώρα σ' αυτήν την κατάντια – και που συνεχίζουν να κυβερνούν – δεν πρόκειται να τον εξουδετερώσουν.
Τα Μνημόνια άλλαξαν την Ελλάδα, χωρίς να αλλάξουν τους μηχανισμούς κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας που ευθύνονται για την κρίση. Έφεραν εθνική καταστροφή στην οικονομία, με τεράστια ανεργία και πτώση των μισθών, τσακίζοντας την εργατική τάξη. Συνέτριψαν τα μικρομεσαία στρώματα με φόρους, κατάρρευση των επιχειρήσεων και απαξίωση της ακίνητης περιουσίας. Η αίσθηση διάλυσης έγινε διάχυτη στην παιδεία και την υγεία. Άρχισαν να σπάνε οι συνδετικοί ιστοί της κοινωνίας, να μεγαλώνει ο φόβος για το έγκλημα και την ανομία.
Τα Μνημόνια άλλαξαν και το κράτος. Με το πρόσχημα της εξυγίανσης, αφαίρεσαν από το δημόσιο μηχανισμούς και ικανότητες, έθεσαν υπό διωγμό τους δημόσιους υπάλληλους, αποδιοργάνωσαν τις ένοπλες δυνάμεις. Όσοι ασχολούνται σοβαρά με το θέμα του κράτους γνωρίζουν ότι σε τέτοιες συνθήκες δεν προκύπτει εξυγίανση, αλλά το αντίθετο. Οι μηχανισμοί της διαφθοράς και της διαπλοκής γίνονται σκληρότεροι, προσεταιρίζονται τους ξένους και δημιουργούν ολιγαρχία. Ταυτόχρονα εμφανίζονται παράπλευροι μηχανισμοί, συχνά με μαφιόζικη δομή, που υποκαθιστούν το εξασθενημένο κράτος.
Τα Μνημόνια, τέλος, γέννησαν έντονο αίσθημα εθνικής ταπείνωσης και εξευτελισμού. Η Ελλάδα φάνηκε να ζητιανεύει, να υπακούει πειθήνια σε έξωθεν εντολές, να τρέμει την άφιξη άχρωμων γραφειοκρατών που δίνουν εντολές. Οι Έλληνες αισθάνθηκαν βαρύ το πλήγμα από την απώλεια εθνικής αξιοπρέπειας και το συνεχή διασυρμό τους στα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Η Χρυσή Αυγή γρήγορα κατάλαβε την απόγνωση και το θυμό των εργατικών και μεσαίων στρωμάτων, την ανασφάλεια από τη διάρρηξη των κοινωνικών δεσμών. Χωρίς να έχει συνεκτικό οικονομικό πρόγραμμα – πως θα μπορούσε άλλωστε; – μίλησε σκληρά κατά των Μνημονίων. Ταυτόχρονα πρόβαλε τον εαυτό της ως το κόμμα με τα καθαρά χέρια που νοιάζεται για την καθημερινή ζωή του 'Ελληνα. Βρήκε στους μετανάστες τον εύκολο υπαίτιο της κοινωνικής καταστροφής και πρότεινε φαινομενικά απλές λύσεις βίας. Απόκτησε στενή διασύνδεση με το κράτος που ήδη δεχόταν διαλυτικές πιέσεις, ιδίως τα σώματα ασφαλείας, δημιουργώντας παράπλευρους μηχανισμούς. Εκμεταλλεύτηκε το αίσθημα εθνικής ταπείνωσης μιλώντας στο λαϊκό κόσμο για τη σημαία, τις εθνικές παραδόσεις, την ιστορία.
Η αλήθεια είναι ότι η Χρυσή Αυγή είναι κλασικός φασισμός που προσπαθεί να κρύβεται προσεκτικά γιατί ξέρει ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει ξεχάσει την Κατοχή και αντιδρά αυτόματα σε ότι θυμίζει τους Ναζί. Εμφανίζεται ως αντισυστημική δύναμη απορρίπτοντας το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ενώ πρόκειται για τη χρυσή εφεδρεία του επιχειρηματικού κατεστημένου. Πάνω απ' όλα όμως, δεν είναι φυσιολογικός 'παίκτης' στην πολιτική σκηνή. Η λατρεία της βίας, ο πρωτόγονος ρατσισμός, η αρχαιόπληκτη πίστη στα σύμβολα και η στρατιωτική της δομή την κάνουν επικίνδυνη για την ομαλή αστική εξουσία. Αυτή η διάσταση του φασισμού βρίσκεται πίσω από τις πρόσφατες εξελίξεις.
Η περίοδος μετά το καλοκαίρι αποδείχθηκε κρίσιμη για το μνημονιακό στρατόπεδο. Η επίσημη θέση του είναι ότι το πρόγραμμα πετυχαίνει, η ύφεση τελειώνει και σύντομα η χώρα θα μπει δυναμικά στην ανάπτυξη. Η κυβέρνηση γνωρίζει φυσικά ότι αυτή η πλασματική εικόνα δεν αντέχει ούτε λεπτό κριτικής. Στην πράξη η Ελλάδα θα χρειαστεί νέο δάνειο, ενώ η κατεστραμμένη οικονομία θα λιμνάσει για χρόνια. Με την κοινωνία να βρίσκεται στα όριά της και την εκλογική δύναμη του κυβερνητικού συνασπισμού να φθίνει, το αδιέξοδο ορθώθηκε απειλητικά.
Η εκρηκτική δυναμική φάνηκε από τις κινητοποιήσεις στο χώρο της παιδείας, αλλά και από την απειλητική εμφάνιση της Χρυσής Αυγής. Η επίθεση κατά του ΚΚΕ και των συνδικαλιστών στο Πέραμα έστειλε μήνυμα αυτοπεποίθησης. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα έδειξε ότι είχε φτάσει η ώρα να χυθεί αίμα Ελλήνων και όχι μόνο μεταναστών. Έχοντας προσβάσεις στο κράτος, ο φασισμός έκανε επίδειξη ισχύος και ατιμωρησίας.
Η απότομη κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού κατά της Χρυσής Αυγής, με τη σύλληψη της ηγεσίας της, δείχνει ότι το μνημονιακό στρατόπεδο αποφάσισε να βγει από το αδιέξοδο δίνοντας ένα μάθημα και περιορίζοντας τον κίνδυνο της φασιστικής Δεξιάς. Η μνημονιακή πολιτική στηρίχτηκε από την πρώτη ώρα στο φόβο, χρησιμοποιώντας το εκβιαστικό δίλημμα 'Μνημόνιο ή Δραχμή' για να τρομοκρατήσει τα μεσαία κυρίως στρώματα. Τώρα που ο εκβιασμός αυτός έχασε την ισχύ του, απαιτείται νέο εργαλείο φόβου. Το μνημονιακό στρατόπεδο δοκιμάζει λοιπόν το νέο εκβιαστικό δίλημμα: 'Μνημόνιο ή Φασισμός'.
Η κυβέρνηση πήρε την απόφαση να εμφανίσει το φασισμό ως εθνικό κίνδυνο που η αντιμετώπισή του θα γίνει από τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής, αρκεί να συμπαραταχθούμε γύρω από την 'ευρωπαϊκή προοπτική' και τις 'μεταρρυθμίσεις'. Αυτό είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο του 'συνταγματικού τόξου' που προσφάτως ανακάλυψε ο κ. Βενιζέλος. Όλοι μαζί, με υπομονή, εγκαρτέρηση και πίστη στις αστυνομικές δυνάμεις, μέχρι να έρθουν καλύτερες μέρες. Αλλιώς έχει φασισμό.
Το νέο δίλημμα είναι απολύτως πλαστό και εξαιρετικά επικίνδυνο. Η νομιμότητα και η ομαλότητα που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση είναι αυτή της φτώχειας και του κρατικού αυταρχισμού. Όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται έτσι αποτελεσματικά ο φασισμός, αλλά μπορεί και να ισχυροποιηθεί αν περιβληθεί το μανδύα της αντικαθεστωτικής δύναμης που την κυνηγάει το μνημονιακό κράτος.
Ο κόσμος που στηρίζει τη Χρυσή Αυγή δεν είναι ούτε πεπεισμένος φασίστας, ούτε μισαλλόδοξος εγκληματίας, ούτε σκληρός ρατσιστής. Είναι κατά κανόνα άνθρωποι αγανακτισμένοι που ζητούν λύση εδώ και τώρα στα τεράστια προβλήματα που δημιούργησαν τα Μνημόνια. Εξεγείρονται όταν βλέπουν τους γνωστούς αστέρες της πολιτικής ζωής και των ΜΜΕ που ευθύνονται για την καταστροφή να συνεχίζουν να κυβερνούν τη χώρα. Το αντιμνημονιακό στρατόπεδο μπορεί να τους κερδίσει αν εμφανιστεί ως πειστική δύναμη ανατροπής και πραγματικής αλλαγής. Ένα ενιαίο μέτωπο εργατικών και λαϊκών δυνάμεων με ριζοσπαστική προοπτική μπορεί να εξαλείψει τη δολοφονική δράση του φασισμού. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα να απορριφθεί το πλαστό δίλημμα 'Μνημόνιο ή Φασισμός'.

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΡΙΤΟ ΡΑΙΧ ’Η ΤΡΙΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ;

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 1ο: Έχει ακόμα υποστηρικτές η αφελής και αστεία θεωρία που διατείνεται ότι «το κράτος είναι μπάχαλο»; Το κράτος, αντιθέτως, διαπιστώσαμε ότι δουλεύει ρολόι. Όταν θέλει είναι πανταχού παρόν. Μπορεί, για παράδειγμα, τα ταμεία ανεργίας του κράτους να μη δουλεύουν καλά, αλλά οι υπερκοριοί του κράτους δουλεύουν στην εντέλεια. Μπορεί τα γραφεία επιθεώρησης εργασίας να μη δουλεύουν καθόλου, αλλά οι μηχανισμοί παρακολούθησης, φακελλώματος, συλλήψεων, δουλεύουν ολημερίς.

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 2ο: Ένα κράτος που δουλεύει με τέτοιο συγχρονισμό, με τέτοια ταχύτητα και με τέτοια αποτελεσματικότητα, όπως έδειξε στην περίπτωση της ναζιστικής συμμορίας,  θα πρέπει να είχε κάποιο λόγο που τόσο καιρό δεν αντιδρούσε απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Αλλά ποιό λόγο άραγε είχε το κράτος και δεν αντιδρούσε;  Μάλιστα, αντί να προστατεύει την κοινωνία από τη Χρυσή Αυγή, κατηγορούσε την κοινωνία και συκοφαντούσε  τους λαϊκούς αγώνες, ανεμίζοντας τη σημαία της θεωρίας των «δυο άκρων». Τί να υποθέσουμε; Ότι το κράτος δεν αντιδρούσε γιατί η Χρυσή Αυγή ήταν, τελικά, χρήσιμη στο κράτος; Ότι την άφηνε να υπάρχει ώστε να παίζει με τη θεωρία των «δυο άκρων»;

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 3ο: Από τη στιγμή που το κράτος αντέδρασε, πάλι κάποιος λόγος θα υπήρξε για να αντιδράσει, δεδομένου ότι πολύ καιρό πριν -αν και θα μπορούσε- δεν το έπραξε. Γιατί; Περίμενε πρώτα να δολοφονήσουν; Αλλά τότε η προηγούμενη δολοφονία στα Πετράλωνα του μετανάστη ήταν λιγότερο δολοφονία; Τί να σκεφτούμε; Μπας και το κράτος έδρασε τώρα, πολύ απλά γιατί τώρα είναι που του χρειάζεται πια όχι μια ανεξέλεγκτη (με την ανοχή του κράτους) Χρυσή Αυγή, αλλά μια «εξαρθρωμένη από το κράτος» Χρυσή Αυγή;

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 4ο: Το προηγούμενο διάστημα τέθηκαν στο λαό από το κράτος και από τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν πολλά και απειλητικά διλήμματα. Από το «μνημόνιο ή χάος» μέχρι το «μνημόνιο ή τανκς».  Προφανώς δεν θα ήταν ευχάριστο για το κράτος και για τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν  να πάει ο λαός σε εκλογές, έχοντας στο μυαλό του τη φτώχεια του, την ανεργία του, την εξαθλίωσή του. Αντί για τα προηγούμενα, ένα δίλημμα του τύπου «ή Τρίτο Ράιχ ή Τρίτο Μνημόνιο», μάλλον θα ήταν προτιμότερο για όσους ετοιμάζουν το... Τρίτο Μνημόνιο.

Ερώτημα (και εν αναμονή του συμπεράσματος) 5ο: Ο λαός θα επιτρέψει σε όσους του έχουν επιβάλει δύο μνημόνια παριστάνοντας τους «σωτήρες», να του επιβάλουν και τρίτο παριστάνοντας μάλιστα αυτή τη φορά και τους «αντιφασίστες»;

*Πηγή: www.unfollow.com.gr (29/9/13)

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013.

ΓΙΑΤΙ ΦΕΥΓΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ!

(Σάββ. 28/9/13 - 15:43)

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ «ΒΙΟΧΑΛΚΟ»

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*

Συνήθως μια ομάδα που παίζει το γήπεδό της, έχει ως γνωστόν το «πλεονέκτημα της έδρας». Όμως για τους «επιχειρηματικούς ομίλους» ….το «κερδίζειν» μπορεί να εξασφαλίζεται καλύτερα και «εκτός έδρας».! Μιλάμε για το φαινόμενο που παρατηρείται τελευταία στην Ελλάδα, όπου μεγάλες επιχειρήσεις απ’ το χώρο κυρίως της βιομηχανίας, μετακομίζουν στο εξωτερικό. Πρόκειται για τις «μητρικές» των ομίλων ΦΑΓΕ (Φιλίππου), 3Ε-Coca-Cola (Δαβίδ-Λεβέντη), S & B (Κυριακόπουλου), «Βιοχάλκο» (Στασινόπουλου), Α-Β Βασικόπουλου, κά, ενώ ανάλογα σχέδια, σύμφωνα με δημοσιεύματα, κάνουν και άλλοι όμιλοι, πχ. «Τιτάν» (Κανελλόπουλου-Παπαλεξόπουλου), «Μυτιληναίος» (Μυτιληναίου), κά.

ΑΙΤΙΕΣ ΦΥΓΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

Η βαθιά οικονομική κρίση παίζει οπωσδήποτε καθοριστικό ρόλο στη «φυγή», δεδομένου ότι μεταβάλλει μεταξύ άλλων και το επιχειρηματικό περιβάλλον. Πρόκειται για κρίση του ελληνικού καπιταλισμού και επί πλέον κρίση της ευρωζώνης που επιδεινώνει όχι μόνο τις συνθήκες ζωής και εργασίας του ελληνικού λαού, αλλά και τους όρους δράσης του ελληνικού κεφαλαίου και μερίδων της επιχειρηματικής ελίτ, πρώτα απ’ όλα της βιομηχανικής. Οι ειδικότερες αιτίες αφορούν τη «στενότητα» χρηματοδότησης από το τραπεζικό σύστημα και το υψηλότερο κόστος δανεισμού σε σχέση με το παρελθόν. Επίσης δυσμενές κλίμα διαμορφώνει διεθνώς η κατάσταση χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας που μεταφράζεται στο κόψιμο εμπορικών «πιστώσεων» από τις ξένες επιχειρήσεις. Η κρίση στενεύει επίσης τα περιθώρια διατήρησης ορισμένων προνομίων των «κρατικοδίαιτων» καπιταλιστών από προμήθειες, δημόσια έργα, κά. Αυτές είναι οι κυριότερες αιτίες «φυγής» τις οποίες επικαλούνται οι επιχειρηματίες, «καταγγέλλοντας» παράλληλα την «πολιτεία», δηλ. την κυβέρνηση, για αδιαφορία, πιέζοντας έμμεσα για νέες ευνοϊκές ρυθμίσεις.!!

 

Ωστόσο υπάρχουν κρίσιμης σημασίας ζητήματα που αποσιωπούνται και πρώτα απ’ όλα το γεγονός ότι οι πολιτικές «Μνημονίου» έχουν μειώσει δραστικά την αξία της εργατικής δύναμης (περικοπές μισθών-επιδομάτων-κοινωνικών δαπανών), τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων (ωράρια, απολύσεις, συλλογικές συμβάσεις, κά), τις μεγάλες περικοπές κοινωνικών δαπανών, ενώ δεκάδες χιλιάδες νέοι, κυρίως επιστήμονες, αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό. Αποσιωπούνται επίσης ότι η συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη με τα συνακόλουθα «Μνημόνια» (συνειδητή επιλογή και εμμονή της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής ελίτ), επιδεινώνει την ύφεση (πτώση παραγωγής, απασχόλησης, εισοδήματος, ελλειμμάτων, χρέους, κλπ) και «διαβρώνει» την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, κάνοντας μεταξύ άλλων το «επιχειρείν» του ελληνικού κεφαλαίου πιο δύσκολο (ήδη 500.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ορισμένες μεγάλες, έχουν βάλει λουκέτο).

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ «ΒΙΟΧΑΛΚΟ»

Η πρόσφατη ανακοίνωση του ομίλου «Βιοχάλκο» (συμφερόντων οικογένειας Στασινόπουλου), για μεταφορά της έδρα της μητρικής εταιρίας στο Βέλγιο, συμπυκνώνει τη στρατηγική της βιομηχανικής ελίτ. Σημειώνουμε ότι ο όμιλος Στασινόπουλου είναι από τους μεγαλύτερους πολυκλαδικούς και πολυεθνικούς ομίλους της ελληνικής οικονομίας (60 εταιρίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό),[1] με μονοπωλιακή θέση στον κλάδο της μεταλλουργίας, ιδιαίτερα στους κλάδους χάλυβα (ΣΙΝΕΔΟΡ), αλουμινίου (ΕΛΒΑΛ) και χαλκού (ΧΑΛΚΟΡ), με απασχολούμενους 7.500-8.00 άτομα. Το «σχέδιο φυγής» (με έξοδο από το ελληνικό Χρηματιστήριο) προβλέπει συγχώνευση (με απορρόφηση) της μητρικής εταιρίας συμμετοχών «Βιοχάλκο ΑΕ» από την «Viochalco SA» με έδρα το Βέλγιο και στη συνέχεια συγχώνευση (απορρόφηση) της τελευταίας από την Cofidin SA (Compagnie Financiere et de Development Industriel SA), με έδρα επίσης το Βέλγιο. Η παραγωγική δραστηριότητα στην Ελλάδα θα διατηρηθεί. Διαρροές στον τύπο κάνουν λόγω ότι η εταιρία δεν βρίσκει επαρκείς πιστώσεις, ότι τα επιτόκια είναι υψηλά, η φορολογία μεγάλη κά, προβλήματα που δεν θα έχει ίσως με τη μεταφορά της στο εξωτερικό και είσοδο της στο χρηματιστήριο «Euronext» των Βρυξελλών. Σχεδιάζεται μάλιστα επιστροφή στο ελληνικό Χρηματιστήριο (ΧΑΑ), όπως έκανε και η 3Ε (Coca-Cola). Η κυβέρνηση προκειμένου να ανακόψει την τάση περιθωριοποίησης του ΧΑΑ και τον αντίκτυπο (οικονομικό-πολιτικό) που θα έχει, προσπάθησε αρχικά να «μπλοκάρει» την έξοδο της «Βιοχάλκο». Τελικά με τροπολογία που κατατέθηκε στο Ν/Σ για τα ΚΤΕΛ, η κυβέρνηση κινήθηκε στη λογική «και τούτο ποιείν και το άλλο μη αφιέναι». Δηλαδή επιτρέπει τη διπλή εγγραφή (dual listing) της εταιρίας και στα δύο χρηματιστήρια (Eurotext Βρυξελλών και ελληνικό ΧΑΑ), ενώ από την άλλη ανοίγει το δρόμο εξαγοράς της «Βιοχάλκο ΑΕ» από τη «Viochalco SA», με τον όρο ότι οι μέτοχοι που αποφασίζουν θα πρέπει να έχουν το 90% των μετοχών (από 95% που ήταν). Πρόκειται για ενέργεια που εξυπηρετεί συνολικά τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών, χρυσώνοντας το «χάπι» της φυγής.

ΚΡΑΤΟΣ, ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΕΛΙΤ

Στην απόφαση της Βιοχάλκο για «μετακόμιση» στο εξωτερικό υπήρξε εκ μέρους του ΣΕΒ άμεση παρέμβαση προς την κυβέρνηση. Σε ανακοίνωση του (Ναυτεμπορική, 17.9.13) αφού αναφέρεται στη σημασία της βιομηχανίας για την οικονομία, επισημαίνει ότι η «ανθεκτικότητα της εξαντλείται, λόγω της έλλειψης ρευστότητας, της υπεφορολόγησης, του αβάσταχτου κόστους ενέργειας, αντιεπενδυτικού παριβάλλοντος, κά». Και καταλήγει ότι η αποβιομηχάνιση δεν είναι ούτε πραγματικότητα, ούτε νομοτέλεια. Είναι θέμα πολιτικής, είναι θέμα επιλογής», ενώ προσθέτει ότι «η αλλαγή έδρας της Βιοχάλκο, δεν θίγει την παραγωγική δραστηριότητα, την απασχόληση και τις εξαγωγές». Τρία στοιχεία έχουν ενδιαφέρον στην ανακοίνωση. Πρώτον, αναγνωρίζει την ανάγκη βιομηχανικής πολιτικής, χωρίς όμως να λέει κουβέντα για το κυρίαρχο πλαίσιο νεοφιλελεύθερης πολιτικής που αρνείται την κρατική ρύθμιση και ειδικότερα τις «κλαδικές πολιτικές», ούτε για τις πολιτικές Μνημονίου που χαντακώνουν την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Δεύτερον, επικαλείται την κρατική στήριξη ενώ ο ίδιος ο ΣΕΒ πρωταγωνιστεί ταυτόχρονα στη συρρίκνωση της κρατικής παρέμβασης (μείωση ΠΔΕ, ξεπούλημα ΔΕΚΟ, κατεδάφιση κοινωνικού τομέα, διάλυση εργασιακών σχέσεων, κά). Τέλος στηρίζει έμμεσα την επιλογή εγκατάστασης της «Βιοχάλκο» στο εξωτερικό, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της, ….«δικαιώνοντας» έτσι τον πρόεδρο των γερμανών βιομηχάνων Καϊτέλ, ο οποίος πριν ένα χρόνο είχε πει ότι «η επιχειρηματική ελίτ στην Ελλάδα ζητάει να γίνουν επενδύσεις ξένων εταιριών, ενώ η ίδια βγάζει τα κεφάλαια της στο εξωτερικό».! Επ’ αυτού έχει άραγε να πει κάτι ο πρόεδρος του ΣΕΒ;

ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Με αφορμή τη «φυγή» μεγάλων επιχειρήσεων στο εξωτερικό, έρχεται από έναν άλλο δρόμο στο προσκήνιο, το κρίσιμο ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας και ιδιαίτερα στη βιομηχανία. Η κυρίαρχη ελίτ στην Ελλάδα (πολιτική και οικονομική) σε συνεργασία με τα υπερεθνικά της «αφεντικά» (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ), έχουν ουσιαστικά χρεοκοπήσει την οικονομία και τον ελληνικό λαό. Η συνέχιση της κυριαρχίας τους μόνο πρόσθετα δεινά συνεπάγονται για τον τόπο. Η κατάργηση του Μνημονίου και διαγραφή του χρέους, σε συνδυασμό με την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, η διατήρηση και επέκταση των ΔΕΚΟ σε στρατηγικούς κλάδους, η στήριξη της αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, οι πολιτικές ανάπτυξης κλάδων και τομέων, η αύξηση της απασχόλησης, η διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων, το νέο πλαίσιο επιχειρηματικής δράσης κά, αποτελούν συνεκτικούς κρίκους του «σχεδίου» παραγωγικής ανασυγκρότησης που έχει ανάγκη η χώρα. Εξυπακούεται ότι η προώθηση αυτού του «σχεδίου» με ορίζοντα τη σοσιαλιστική προοπτική, μόνο μια κυβέρνηση της αριστεράς με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φέρει σε πέρας, έχοντας την ενεργητική στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

 

*O Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013