ΣΚΑΝΔΑΛΟ 4 ΔΙΣ ΣΤΟΝ ΟΜΙΛΟ MARFIN ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ!

ΣΤΟΙΧΕΙΑ - ΦΩΤΙΑ ΓΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΚΑΙ ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ MARFIN!
ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΕΩΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗ, ΑΘ. ΟΡΦΑΝΙΔΗ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΝΩ ΓΝΩΡΙΖΕ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΥΝΟΡΙΑΚΗ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΤΗΣ MARFIN ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΝΑΤΙΑ! 

Στοιχεία φωτιά για περίεργες και ανορθόδοξες πρακτικές του Ομίλου Marfin, που φόρτωσαν στην Κύπρο ζημιές δισεκατομμυρίων ευρώ, κατέθεσε χθες στην Επιτροπή Θεσμών ο πρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, Δημήτρης Τσιρώνης. Κατήγγειλε επίσης ότι από τα στοιχεία προκύπτουν «εύλογα ερωτήματα», όπως γιατί ο τότε Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, Αθανάσιος Ορφανίδης, αποδέχθηκε και ενέκρινε τη μετατροπή της Marfin Εγνατία από θυγατρική σε παράρτημα της Marfin Λαϊκή, όταν γνώριζε επακριβώς την κακή κατάσταση του δανειακού της χαρτοφυλακίου στην Ελλάδα, αλλά και την ανεπάρκεια κεφαλαίων και προβλέψεων.

Μιλώντας σε κεκλεισμένων των θυρών συνεδρία της Επιτροπής Θεσμών, ο Δ. Τσιρώνης χαρακτήρισε το όλο θέμα ως «σκάνδαλο», τονίζοντας ότι χωρίς αυτό το πρόβλημα της Κύπρου θα ήταν περιορισμένο. «Θα ήταν δηλαδή σχεδόν το μισό πρόβλημα το οποίο διπλασιάστηκε εξαιτίας και αυτού του σκανδάλου», ανέφερε χαρακτηριστικά.

ΔΑΝΕΙΑ ΣΕ MIG ΚΑΙ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ

Σύμφωνα με τα στοιχεία τα οποία καταγράφονται στο πόρισμα της Ελληνικής Βουλής για την υπόθεση του Βατοπεδίου, ο Ομιλος Martin ήταν ο βασικός χρηματοδότης της Μονής με δάνεια ύψους 156 εκ. ευρώ, εκ των οποίων περίπου 116 εκ. ευρώ τοποθετήθηκαν σε αγορές μετοχών της Marfin Investment Group (MIG) και συνδεδεμένων με αυτήν εταιρειών.

Οπως ανέφερε ο Δ. Τσιρώνης, από τη διερεύνηση των χρηματοδοτήσεων της Μονής προκύπτει ένα σύνολο «περιέργων και ανορθόδοξων» πρακτικών του Ομίλου της Marfin στην Ελλάδα, οι οποίες εγκυμονούσαν αυξημένους κινδύνους για το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ελλάδος, αλλά πολύ περισσότερο της Κύπρου. Οι πρακτικές αυτές αποτυπώνονται και στο πόρισμα επιτόπιου ελέγχου που διενήργησε τον Μάρτιο του 2009 η Τράπεζα της Ελλάδος, σε συνεργασία με την Κεντρική Τράπεζα Κύπρου, όπου φαίνεται ότι η Marfin Εγνατία είχε εγκρίνει δάνεια ύψους 801 εκ. ευρώ (τελικά παραχωρήθηκαν μόνο 732 εκ. ευρώ) προς φυσικά και νομικά πρόσωπα, προκειμένου να συμμετάσχουν στην αύξηση κεφαλαίου της MIG ύψους 5,2 δις ευρώ.

«Τα δάνειο αυτά αποτελούσαν το 15,4% του συνόλου της αύξησης κεφαλαίου της MIG και το 103% των κεφαλαίων της τράπεζας». Τα συγκεκριμένα δάνεια «είχαν χορηγηθεί σε υποψήφιους επενδυτές με ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους από πλευράς τιμολόγησης, με ενέχυρο τις μετοχές της ίδιας της MIG και αποπληρωμή του κεφαλαίου των δανείων εφάπαξ στη λήξη 3-5 ετών, με ενδιάμεσες καταβολές μόνο τόκων, ενώ η πηγή αποπληρωμής των δανείων ήταν το ίδιο το προϊόν της ρευστοποίησης των μετοχών της MIG.

Στο σύνολό τους τα δάνεια για αγορά μετοχών, συμπεριλαμβανομένων των ποσών που διατέθηκαν στην αύξηση κεφαλαίου της MIG, άγγιξαν στα τέλη του 2008 τα 1,3 δις ευρώ, ήτοι 130% των εποπτικών κεφαλαίων της Martin Εγνατία».

Επιπρόσθετα, σύμφωνα πάντα με τον Δ. Τσιρώνη, «η Εγνατία είχε χορηγήσει δάνεια ύψους 1,8 δις ευρώ σε επιφανείς εφοπλιστές και επιχειρηματικούς ομίλους, που αποτελούσαν συνδεδεμένα μέρη με τον όμιλο MIG, με ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους και έχοντας ως εξασφαλίσεις κυρίως μετοχές εταιρειών του Ομίλου MIG ή/και των ίδιων των εταιρειών των πιστούχων, αποτελώντας κατ' αυτόν τον τρόπο ενιαίο και συνδεδεμένο πιστωτικό κίνδυνο».

Αντίστοιχα δάνεια σημαντικού ύψους, πρόσθεσε, είχε δώσει και ο Ομιλος Marfin Popular Bank στην Κύπρο, κατέχοντας σημαντικό ποσοστό των μετοχών της MIG ως εξασφαλίσεις.

«Χαρακτηριστικό είναι ότι την 31/12/2010, ποσοστό 86% του συνόλου τραπεζικής χρηματοδότησης του Ομίλου MIG ύψους 976 εκ. ευρώ., προερχόταν από τη Martin Popular, ενώ η Εγνατία παρουσίαζε δανειακό άνοιγμα προς τη MIG ύψους 506 εκ. ευρώ. Κατά συνέπεια προέκυπτε εμφανώς το μέγεθος της οικονομικής εξάρτησης και εταιρικής διασύνδεσης μεταξύ των δύο Ομίλων», είπε.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΝΤΟΠΙΣΤΗΚΕ ΠΡΙΝ ΤΗ ΔΙΑΣΥΝΟΡΙΑΚΗ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ

Από τα στοιχεία που κατέθεσε ο Δ. Τσιρώνης, προκύπτει ότι το πρόβλημα είχε εντοπιστεί πολύ πριν ολοκληρωθεί η διασυνοριακή συγχώνευση (23/12/2010). Ο Ελληνας πολιτικός διερωτήθηκε μάλιστα «για ποιο λόγο κατά τη διάρκεια του 2010, που εξελισσόταν η διαδικασία της διασυνοριακής συγχώνευσης, αλλά η Εγνατία παρέμενε Ελληνική, σχηματίστηκαν προβλέψεις απομείωσης για το χαρτοφυλάκιο δανείων μόνο 266 εκ. ευρώ, ενώ αμέσως μετά την ολοκλήρωση της μεταφοράς της έδρας στην Κύπρο, η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου ζήτησε προβλέψεις ύψους 1,150 δις ευρώ και ενίσχυση των κεφαλαίων της Marfin Popular κατά 2,1 δις ευρώ».

Σύμφωνα με τον Δ. Τσιρώνη, μετά την απομείωση των μετοχών της MIG κατά 70% στα τέλη του 2009, δημιουργήθηκαν σοβαρές αμφιβολίες κατά πόσον τα δάνεια τα οποία είχαν συναφθεί για την αγορά των μετοχών, μπορούσαν να αποπληρωθούν. Επίσης προέκυψε πρόβλημα με τις εξασφαλίσεις, οι οποίες δεν κάλυπταν πλέον αυτά τα δάνεια, ενώ μετά το νέο εποπτικό πλαίσιο της Βασιλείας ΙΙ δημιουργήθηκε και ζήτημα κεφαλαιουχικής επάρκειας για την τράπεζα στην Ελλάδα.

ΟΔΥΝΗΡΕΣ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Αναφερόμενος στη διασυνοριακή συγχώνευση της Marfin Popular Bank και της Εγνατίας, ο Δ. Τσιρώνης υπογράμμισε ότι μετέφερε στην Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου τις υποχρεώσεις εποπτείας και ελέγχου του Ομίλου, απαλλάσσοντας την ελληνική Εποπτική Αρχή από οποιαδήποτε σχετική αρμοδιότητα.

Αντίστοιχα η υποχρέωση εγγύησης καταθέσεων δεν αφορούσε πλέον το ελληνικό ταμείο εγγύησης καταθέσεων, αλλά το αντίστοιχο κυπριακό, ενώ επίσης δεν υπήρχε πλέον η δυνατότητα πρόσβασης της Λαϊκής στα κεφάλαια του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στην Ελλάδα, τα οποία προορίζονταν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.

Πηγή: Εφημερίδα "Χαραυγή" Κύπρου (19/6).

Η ΤΡΟΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΛΩΝΙΖΕΙ!

Του ΣΤΑΘΗ*

 Γδέρνει, προγράφει, βασανίζει, εκτελεί, παγιδεύει - όμως όλα αυτά δεν μεταδίδονται, διότι η ΕΡΤ, που ήταν πρώτη στη μετάδοση τέτοιων αιματηρών γεγονότων, τώρα δεν εκπέμπει, ή όταν εκπέμπει, δεν αναφέρεται σε τέτοια θέματα για να μη φανεί προκατειλημμένη.

Κι ενώ ανά την επικράτεια μαίνεται ο πόλεμος των συνταγματολόγων (και των οινολόγων στην περίπτωση που οι συνταγματολόγοι τα ’χουν τσούξει) για την ερμηνεία του ομοιούσιου στο ομοούσιό του ΣτΕ, η κουφάλα η Τρόικα θερίζει.

Σαν να έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους ο Αλάριχος, ο Αττίλας κι ο Προκρούστης, κόβουν ράβουν, λύνουν δένουν, σπάνε σφάζουν. Τόσο οι περικοπές απ’ την Υγεία, πάρε κάτω πέντ’ έξι νοσοκομεία, γράψε καμμιά σαρανταριά χιλιάδες νεκρούς στα επόμενα χρόνια λόγω έλλειψης πόρων, προσωπικού κι ελπίδας.

Κόψε απ’ την Αμυνα ακόμα 80 εκατομμύρια και σταύρωσε τα δάκτυλά σου να μη μας βάλουν κωλοδάχτυλο. Φέρε πάλι τα εφάπαξ, κόψε από  ’δώ, απόκοψε από ’κεί, κόψε ακόμα τριάντα Ευρώ από τη σύνταξη του κωλόγερου, κόψε του και τα φάρμακα, να δούμε ύστερα πώς θα ζήσει για να παίρνει αυτήν την κωλοσύνταξη. Μακελειό.

Ευτυχώς που στην κυβέρνηση συχνάζει και ο κυρ Φώτης! Ευτυχώς που τις τελευταίες τρεις μέρες οι πολιτικοί αρχηγοί της τρικομματικής και τριτοκοσμικής αυτής κυβέρνησης έχουν συναντηθεί τέσσερις φορές. «Αν αρχίσετε τις κατασχέσεις στην πρώτη κατοικία, θα χορέψω τον χορό του Ζαλόγγου», απειλεί ο κυρ Φώτης. «Αν βάλετε χέρι στις καταθέσεις, θα το κάνω Κούγκι», απειλεί ο Μπενύτο. («Χρύσανθε, πάρε τηλέφωνο τη Ρεπούση και ρώτα τη αν έγινε το Κούγκι», προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα ο κ. Σαμαράς) - εις μάτην!

Γορίλες και Γκοντζίλες οι Τροϊκανοί, ζητούν χαράτσι και για το 2014! «Αδύνατον!», αντιτείνει ο κ. Βενιζέλος «Αυτό το χαράτσι θα το επιβάλουμε εμείς, όχι η Τρόικα! Και να πάψει να μας πιέζει το τρίο Τόμσεν! Δεν θα το ανεχθούμε άλλο».

Οπως καταλαβαίνετε, αγαπητές αναγνώστριες κι αγαπητοί αναγνώστες, η κατάσταση είναι κρίσιμη. Και οι γραμμές αυτές γράφονται πριν από τη χθεσινή συνάντηση των τριών ανδρεικέλων της Τρόικας, συνεπώς δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι μωρίες θα πουν πάλι, αλλά γνωρίζουμε τι εγκλήματα θα κάνουν. Αυτά που έκαναν, αυτά που κάνουν, τα ίδια.

Νέα μέτρα με αντίκρυσμα 3 δισ. (της μαύρης τρύπας στα Ταμεία) απαιτεί η Τρόικα. Τις 12.000 απολύσεις. Νέους φόρους μέσα στο καλοκαίρι. Δύσκολο, λοιπόν, να πάει η χώρα σε εκλογές για τη νέα σύμβαση της Ανθής Σαλαγκούδη. Εκτός απ’ τη φτώχεια, εκτός απ’ τον υποσιτισμό των παιδιών τους, οι Ελληνες σ’ αυτήν την περίπτωση θα αρχίσουν να αυτοκτονούν και από νευρικά γέλια - πάνω στη φάση, ο Χρύσανθος με σβησμένη τη φωνή πληροφορεί τον Αντώνη: «ούτε το Κούγκι έγινε ποτέ, αρχηγέ, λέει η Ρεπούση». «Τότε να κλειστούμε στο Χάνι της Γραβιάς, ρε παιδιά», ορθώνει ανάστημα ο κυρ Φώτης - «και μην ξανατηλεφωνήσεις στη Ρεπούση».

«Λοιπόν, κύριοι, ας βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια τάξη. Φάγαμε 2.600 απ’ την ΕΡΤ, όπως έχουμε φάει έως τώρα 2.000.000 από παντού! Πού είναι το πρόβλημά μας να φάμε ακόμα 80.000 απ’ το δημόσιο;»

Οντως! το πρόβλημα είναι απλό και η μήνις του Αχιλλέα που του φάγανε τη Χρυσηίδα περιττή. Ούτε οι σμπίροι χάνονται, ούτε τα «δικά τους παιδιά» στην ΕΡΤ ή όπου αλλού. Αυτοί που έκαναν καλά τη δουλειά τους (και στην ΕΡΤ) αυτοί είναι που θα χαθούν. Αυτοί είναι οι αναλώσιμοι, όσοι «πάνε με το σπαθί τους» ή με «τον σταυρό στο χέρι». Αυτών οι προσπάθειες είναι «συφοριασμένες σαν των Τρώων». Διότι

αυτό είναι το μέγα έγκλημα (και τρόπαιο) αυτού του συστήματος, αυτού του καθεστώτος. Ο απελπισμός των πολιτών, η βύθισή τους στη βεβαιότητα ότι όλοι ίδιοι είναι, ότι τίποτα δεν διορθώνεται. Οτι δεν έχουν αξία τα προσόντα, αλλά τα βύσματα. Οτι η εργασία είναι έρμαιο της πειρατείας.

Κάτσε λοιπόν στον καναπέ σου, φίλε μου, σ’ αυτόν τον κόσμο κατισχύει ο κυνικός, ενώ ο φιλόπονος είναι κορόιδο, υπερισχύει ο ιδιώτης ενώ το κοινό αγαθό είναι παράς για τις τσέπες του αεριτζή και του κρατικοδίαιτου.

Κάτσε καλά! Δεν μπορεί να γίνει αλλοιώς! Και μη μιλάς, δεν έχεις πρόταση. Πρόταση έχει ο Μαζούχ. Δεν γίνεται αλλοιώς. Πώς αλλοιώς θέλεις να σε εκβιάσω; Παίρνεις 700 Ευρώ, δώσε τα 100, διότι θα μπορούσες να παίρνεις 500! Δώσε κι άλλα 100, ο διπλανός σου παίρνει 300! Κι ο παραδιπλανός σου τίποτα. Σκάσε λοιπόν και βούλωσ’ το. Μη με αναγκάζεις να σε κυβερνώ με Προεδρικά Διατάγματα. Ή μήπως θέλεις να σε επιστρατεύσω;

Ξηγηθήκαμε, κορόιδο, ή θέλεις κι άλλες διευκρινίσεις;..

  *Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΔΕΣΦΑ ΣΤΗ...ΜΙΣΗ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΚΙΟΛΑΣ!

Toυ Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
 
Σε κλίμα τεχνητού και εντελώς αβάσιμου ενθουσιασμού επρόκειτο χθες το βράδυ να οριστικοποιηθεί και τυπικά η πώληση της στρατηγικής σημασίας δημόσιας εταιρείας ΔΕΣΦΑ (Διαχειριστής Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου) στην αζερινή κρατική επιχείρηση Socar, η οποία διαπλέκεται πλήρως και ουσιαστικά ελέγχεται από αμερικανικά επιχειρηματικά συμφέροντα.

Χαρακτηρίσαμε τεχνητό -προπαγανδιστικού δηλαδή χαρακτήρα- τον κυβερνητικό ενθουσιασμό επειδή, αφού οι Αμερικανοί και η ΕΕ βυσσοδόμησαν και με την έμπρακτη συνεργασία της κυβέρνησης Σαμαρά πέτυχαν να διώξουν τους Ρώσους από το παιχνίδι της απόκτησης του ΔΕΣΦΑ και της ΔΕΠΑ, το τίμημα που προσέφεραν οι Αζέροι για την αγορά του ΔΕΣΦΑ είναι κυριολεκτικά εξευτελιστικό: 400 εκατ. ευρώ. Κατά ομολογουμένως παράδοξο τρόπο, κανένας πολιτικός παράγοντας και σχεδόν κανένα δημοσίευμα δεν αναφέρεται στις μη δεσμευτικές προσφορές -υπογραμμίζουμε το «μη» δεσμευτικές!- που είχαν υποβάλει στα τέλη Ιανουαρίου τόσο οι Ρώσοι του επιχειρηματικού ομίλου Sintez του ολιγάρχη Λεονίντ Λεμπέντεφ όσοι και οι ίδιοι οι Αζέροι της Socar.

Η Sintez λοιπόν είχε υποβάλει μη δεσμευτική προσφορά του αστρονομικού ύψους του 1,9 δισ. ευρώ για την αγορά και του ΔΕΣΦΑ και της ΔΕΠΑ. Με δεδομένο ότι ο ρωσικός ενεργειακός γίγαντας Gazprom είχε υποβάλει μη δεσμευτική προσφορά για τη ΔΕΠΑ ύψους 900 εκατ. ευρώ, συνάγεται ότι η Sintez ήταν διατεθειμένη να πληρώσει για τον ΔΕΣΦΑ περίπου 1 δισ. ευρώ! Eνα ποσό δηλαδή δυόμισι (!) φορές μεγαλύτερο από τα 400 εκατ. με τα οποία πουλάει τώρα ο Σαμαράς τον ΔΕΣΦΑ!

Το κωμικοτραγικό όμως είναι ότι τον Ιανουάριο, μόλις πέντε μήνες πριν, η ίδια η Socar των Αζέρων είχε κάνει μη δεσμευτική προσφορά ύψους... 750 εκατ. ευρώ! Μόλις όμως η Κομισιόν, οι ΗΠΑ και η κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη απαγόρευσαν ουσιαστικά στους Ρώσους της Gazprom να αγοράσουν τη ΔΕΠΑ, οι Αζέροι κατάλαβαν αμέσως ότι το παιχνίδι παίζεται με σημαδεμένα από πολιτική σκοπιά χαρτιά.

Δεν πρόκειται δηλαδή για κανονική πώληση, όπως νόμιζαν, αλλά για κυριολεκτικό ξεπούλημα, οπότε έσπευσαν να... κατεβάσουν την προσφορά τους για τον ΔΕΣΦΑ! Ενας Θεός ξέρει πώς γλίτωσαν το εγκεφαλικό τα μέλη ακόμη και του πωρωμένου ΤΑΙΠΕΔ, του κρατικού φορέα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας έναντι πινακίου φακής, όταν άνοιξαν την περασμένη εβδομάδα τη δεσμευτική πλέον προσφορά των Αζέρων της Socar για την αγορά του ΔΕΣΦΑ: από τα 750 εκατ. ευρώ του Ιανουαρίου είχαν ρίξει τώρα την προσφορά τους στα... 305 εκατ.!!!

Λιγότερα από τα μισά λεφτά της αρχικής τους προσφοράς και βέβαια λιγότερα από το ένα τρίτο των χρημάτων που έδιναν τον Ιανουάριο οι Ρώσοι! Εδώ που τα λέμε, θα ήταν ηλίθιοι οι ιθύνοντες της Socar να μην εκμεταλλευθούν την ευκαιρία, καθώς μάλιστα -ω του θαύματος!- εντελώς ξαφνικά η προσφορά των Αζέρων ήταν η... μοναδική προσφορά για τον ΔΕΣΦΑ! Ο Αντώνης Σαμαράς προσπάθησε να περιορίσει την έκταση του διασυρμού του. Πήρε τηλέφωνο τον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίεφ και τον ικέτευε «βάλε κάτι ακόμα».

«Αρχοντας» ο Αλίεφ, έβαλε και 95 εκατ. πανωπροίκι και πήρε τελικά τον ΔΕΣΦΑ με τα μισά λεφτά από όσα υπολόγιζε τον Ιανουάριο! Παράλληλα, το Μαξίμου άρχισε θέλοντας και μη να «πανηγυρίζει» για την «έλευση των Αζέρων επενδυτών» και να διοχετεύει μέσω των ανθρώπων του στα μέσα ενημέρωσης ότι «κατόπιν ενεργειών» του πρωθυπουργού οι Αζέροι «βελτίωσαν» την προσφορά τους πολύ πάνω από τα 330 εκατομμύρια που είχε υπολογίσει την αξία του ΔΕΣΦΑ «ανεξάρτητος διεθνής οίκος»! Πάγχαζοι δηλαδή ήταν οι Ρώσοι που έδιναν 1 δισ. ευρώ για κάτι που αξίζει μόλις 330 εκατ., παρασύροντας και τους Αζέρους που αρχικά είχαν πει ότι θα δώσουν 750 εκατ.!

Είναι προφανές ότι το κυβερνητικό επιτελείο θεωρεί όλους τους Ελληνες ηλίθιους όταν προβάλει τέτοιους ισχυρισμούς... Το διασκεδαστικό είναι ότι από την πώληση του ΔΕΣΦΑ έναντι 400 εκατ. ευρώ, το Δημόσιο δεν πρόκειται να εισπράξει ούτε... 200 εκατ.! Οι Αζέροι θα αγοράσουν το 66% του ΔΕΣΦΑ. Αυτό το 66% όμως θα αποτελείται από ένα μερίδιο 31% που όντως είναι του Δημοσίου και ένα άλλο μερίδιο 35% που μέχρι τώρα βρισκόταν στην κατοχή των Ελληνικών Πετρελαίων (ΕΛΠΕ).

Ο Λάτσης δηλαδή θα πάρει περισσότερα λεφτά από τον Σαμαρά από την πώληση του ΔΕΣΦΑ! Εκτακτη αποκρατικοποίηση! Εχει όμως κι άλλη διασκεδαστική πτυχή η υπόθεση. Δύο μόλις μέρες -ναι δύο μέρες- πριν πουληθεί ο ΔΕΣΦΑ, το διοικητικό του συμβούλιο υπέγραψε σύμβαση κατασκευής από την τεχνική εταιρεία J&P Αβαξ έναντι 98 εκατ. ευρώ της τρίτης δεξαμενής αποθήκευσης υγροποιημένου φυσικού αερίου στο νησί Ρεβυθούσα στην Πάχη Μεγάρων, απέναντι από τη Σαλαμίνα. Ηθελε προφανώς να δέσει τα χέρια των Αζέρων πριν αλλάξει ιδιοκτησία...

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

ΑΛΕΡΤ!

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

 Από μια κυβέρνηση, που έχει πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά, ο οποίος αρχικά υποδυόταν τον «αντίθετο» στα Μνημόνια, και που όταν ρωτήθηκε αν έχει κάνει την αυτοκριτική του για την εποχή που - έλεγε ότι - ήταν «αντίθετος», εκείνος έσπευσε να απολογηθεί δημοσίως για το...αμάρτημά του, αναφωνώντας (ενώπιον της Μέρκελ) εκείνο το απίθανο: «Ουδείς αναμάρτητος», όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς...

Από μια κυβέρνηση, που έχει συγκυβερνήτη τον κ. Βενιζέλο, τον αρχηγό εκείνου του κόμματος, του ΠΑΣΟΚ, που η προσήλωσή του στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα «δημοκρατικά» νήματα που ένωναν μεταξύ τους τις «σοσιαλιστικές» ψυχές των Τσοχατζόπουλων, των Τσουκάτων, των Παπακωνσταντίνου και των Μαντέληδων, όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς...

Από μια κυβέρνηση, που έχει συγκυβερνήτη τη ΔΗΜΑΡ, το κόμμα με σήμα κατατεθέν εκείνες τις αθεόφοβες «κόκκινες γραμμές», που ουδέποτε συναπαντήθηκαν με το «κόκκινο» της ντροπής, και που αποτελούν το άκρον άωτον της ξεδιαντροπιάς που αυτοαποκαλείται «Αριστερά της ευθύνης», όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς...

Από μια κυβέρνηση, που αυτό που διέπραξε στην ΕΡΤ δεν έχει προηγούμενο πουθενά στον σύγχρονο κόσμο και που αν επιχειρήσει κανείς να αναζητήσει το ιστορικό του αντίστοιχο, θα πρέπει - τηρουμένων όλων των ιστορικών και πολιτικών αναλογιών - να ανατρέξει στις 27 Απρίλη του '41, όταν έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα και έπαυε να μεταδίδεται η φωνή του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών, όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς...

Από μια κυβέρνηση, που η σχέση της με τη δημοκρατία ταυτίζεται με τη χειραγώγηση της κρατικής - κυβερνητικής (και ουδέποτε δημόσιας) ΕΡΤ, που η σχέση της με την ενημέρωση περνά μέσα από το «λουκέτο» στην ΕΡΤ και που, τελικά, η σχέση της με την πληροφόρηση του λαού καταλήγει πάντα να κουλουριάζεται απροκάλυπτα στην αγκαλιά εκείνης της ποιότητας, εκείνου του πλουραλισμού και εκείνης της αντικειμενικότητας που στάζει απ' όλους τους πόρους της η ενημέρωση των εργολάβων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και των βιομηχάνων καναλαρχών, όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς...

Από μια κυβέρνηση των μονοπωλίων, που έφτασε σε γκανγκστερικό παραλήρημα όχι μόνο ενάντια στην ΕΡΤ, αλλά και εναντίον του «902», επειδή διέπραξε το «αδίκημα» να διαθέσει τη συχνότητά του στους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Από μια κυβέρνηση των κεφαλαιοκρατών, που τη δική της «νομιμότητα», την κυβερνητική «νομιμότητα» του κεφαλαίου, επικαλούνται οι καναλάρχες - αφεντικά της εταιρείας «Digea» ώστε (σε μια απροσχημάτιστη επίδειξη της «νομιμότητας» του σιδερόφραχτου καπιταλισμού) να προχωρούν στη διακοπή της εκπομπής του ψηφιακού σήματος του «902», όταν ο σταθμός του ΚΚΕ μεταδίδει το σήμα της ΕΡΤ, όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς...

Από μια τέτοια, και από κάθε τέτοια, αστική κυβέρνηση, το μόνο που μπορεί να περιμένει, να ελπίζει και να παλεύει ο λαός, είναι η ανατροπή της και όχι, φυσικά, η αντικατάστασή της με «μία από τα ίδια». Η ανατροπή της! Που σημαίνει «συναγερμός» για τη συγκρότηση εκείνης της λαϊκής συμμαχίας που δε «διαπραγματεύεται», δεν «τα διπλώνει», αλλά μετασχηματίζει το δίκιο του λαού σε πολιτικά οργανωμένη κοινωνική πλειοψηφία. Παίρνει την πολιτική και οικονομική εξουσία στα δικά της χέρια, κατοχυρώνει αυτή τη λαϊκή εξουσία στον αντίποδα της σημερινής εξουσίας των μονοπωλίων και συγκροτεί τη δική της κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση του εργαζόμενου λαού, που θα ελέγχεται καθημερινά από τον εργαζόμενο λαό, που θα υπηρετεί αυτά και μόνο αυτά: τα συμφέροντα, τις ανάγκες και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού.

* «ALΕRΤ» = «Συναγερμός», «Έτοιμος για δράση»

*Δημοσιεύθηκε στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" την Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

ΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΧΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΝΤ

Του Κ.ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ

Δεν έχει τύχη τελικά η επικοινωνιακή επίθεση της κυβέρνησης. Όλα όσα λέει για το τέλος της κρίσης, τη διαφαινόμενη ανάκαμψη και την ανταμοιβή του ελληνικού λαού για τις θυσίες του, συνεχώς αποδεικνύονται κούφια λόγια. Τελευταία ψυχρολουσία τα στοιχεία των εθνικών λογαριασμών για το πρώτο τρίμηνο του 2013 που μόλις ανακοίνωσε η Ελ.Στατ.

Στις 15 Μαΐου, καθώς η κυβερνητική εκστρατεία αισιοδοξίας επιταχυνόταν, η Ελ.Στατ. δημοσιοποίησε τη ‘γρήγορη’ εκτίμηση της για το ΑΕΠ του πρώτου τριμήνου του 2013 που έδειχνε συρρίκνωση 5.3% σε ετήσια βάση. Αμέσως κινητοποιήθηκαν οι μηχανισμοί και δήλωσαν ότι ήταν ‘μόνο’ 5.3%, άρα η συρρίκνωση επιβραδύνεται. Φως στο τούνελ! Από κοντά και οι βαθυστόχαστοι ερευνητές των τραπεζών με τα τριμηνιαία δελτία τους μας πληροφόρησαν ότι, αυτό ήταν, περνάμε πλέον σε χαμηλότερους ρυθμούς συρρίκνωσης του ΑΕΠ, τα επόμενα τρίμηνα η συρρίκνωση θα επιβραδυνθεί κι άλλο και θα περάσουμε, επιτέλους, σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης το 2014. Το πρόγραμμα είναι μεν οδυνηρό, αλλά φέρνει αποτελέσματα.

Είναι άξια θαυμασμού η εκστρατεία του μνημονιακού στρατοπέδου γιατί στην πραγματικότητα η ελληνική οικονομία παραμένει σε βαθύτατη ύφεση και δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η κατάσταση αλλάζει ουσιαστικά. Δε χρειάζεται να πάμε μακριά για να βεβαιωθούμε. Μας το λέει η Ελ.Στατ. Δυστυχώς για τους κράχτες της αισιοδοξίας, τα Μνημόνια είχαν και ορισμένα ατυχή παράπλευρα αποτελέσματα. Σε παλιότερες εποχές, βλέπετε, η στατιστική υπηρεσία θα είχε μια πιο ‘πλαστική’ προσέγγιση όσον αφορά την πολιτική σημασία των μετρήσεων της. Οι τεχνοκράτες της ΕΕ όμως, βορειοευρωπαίοι επί το πλείστον, επέβαλαν συστήματα που δείχνουν ακαμψία και έλλειψη προσαρμοστικότητας. Έρχεται λοιπόν η Ελ.Στατ. στις 7 Ιουνίου, σε μια τόσο λεπτή στιγμή για το μέλλον της χώρας, να ανακοινώσει τη λιγότερο ΄γρήγορη’ εκτίμηση της για το ΑΕΠ: η συρρίκνωση το πρώτο τρίμηνο ήταν 5.6%.

Με άλλα λόγια, το ΑΕΠ έπεσε ακόμη περισσότερο από ότι είχε δείξει η ‘γρήγορη’ εκτίμηση που ήταν ήδη τραγική. Το φως στο τούνελ υπάρχει μόνο στην φαντασία του κυβερνητικού στρατοπέδου. Δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στο πρώτο γράφημα που βασίζεται στα πιο πρόσφατα στοιχεία της Ελ.Στατ. και δείχνει ότι η καταβύθιση της ελληνικής οικονομίας συνεχίζεται με αμείλικτο τρόπο. Η παρομοίωση που παραστατικότερα αποδίδει τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας δεν έχει να κάνει ούτε με τούνελ, ούτε με φώτα. Είναι μάλλον τα σαγόνια του καρχαρία.

Ελληνικό ΑΕΠ, εκ. ευρώ

Τα υπόλοιπα στοιχεία που επίσης μόλις δημοσιοποίησε η Ελ.Στατ. τεκμηριώνουν γιατί το ελληνικό ΑΕΠ κινήθηκε με τέτοιο τρόπο. Το δεύτερο γράφημα είναι λίγο πιο πολύπλοκο, αλλά ξεκαθαρίζει τα πράγματα, καθώς δείχνει τον ετήσιο ρυθμό αλλαγής των στοιχείων της συνολικής ζήτησης - των επενδύσεων παγίου κεφαλαίου, της κατανάλωσης, των εξαγωγών και των εισαγωγών. Τα διαγράμματα είναι σε τριμηνιαία βάση, ξεκινώντας από το πρώτο τρίμηνο του 2011, όταν πια είχε γίνει φανερή η ολοκληρωτική κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας λόγω της ‘σωτηρίας’ από την Τρόικα.

Μεταβολή Επενδύσεων, Κατανάλωσης, Εξαγωγών, Εισαγωγών

Όλα τα στοιχεία της συνολικής ζήτησης εμφανίζουν αρνητικούς ρυθμούς μεταβολής, δηλαδή συρρικνώνονται, με την εξαίρεση των εξαγωγών, αλλά κι αυτές αυξήθηκαν μόνο για σύντομες και περιορισμένες περιόδους. Η κατακρήμνιση των επενδύσεων είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό του γραφήματος που δείχνει την ταχύτατη διάλυση της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας. Ούτε και κατά το πρώτο τρίμηνο του 2013 υπάρχουν ενδείξεις ότι οι επενδύσεις ανακάμπτουν ουσιαστικά. Παράλληλα, συνεχίζεται η συρρίκνωση της κατανάλωσης που πλήττει το λιανικό εμπόριο, αλλά και την εγχώρια παραγωγή συνολικά.

Ο φαύλος κύκλος στον οποίο έχει μπει η ελληνική οικονομία είναι φανερός. Η υποχώρηση των εισοδημάτων λόγω της καταστροφικής πολιτικής της λιτότητας οδηγεί σε υποχώρηση της ζήτησης, άρα επιτείνει την πτώση των επενδύσεων. Τα ιδιωτικά χρέη γίνονται όλο και πιο δυσβάστακτα και φέρνουν περαιτέρω πτώση της κατανάλωσης και των επενδύσεων. Άρα επέρχεται κατάρρευση των εισαγωγών, την οποία επίσης δείχνει γράφημα.

Η αποδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας όμως φαίνεται παραστατικότατα και στην κίνηση των εξαγωγών για τις οποίες συχνά ακούγεται ότι σημείωσαν ‘θαύμα’ τα τελευταία δύο χρόνια. Ο ευρών το ‘θαύμα’ αμειφθήσεται. Το γράφημα δείχνει ότι η ελληνική οικονομία χαρακτηρίζεται από έλλειψη εξαγωγικού δυναμισμού. Και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας στηρίζεται αποκλειστικά στη συντριβή των μισθών, ενώ οι επενδύσεις καταρρέουν;

Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: η Ελλάδα παραμένει σε βαθύτατη ύφεση, χωρίς καμία ουσιαστική ένδειξη ότι σύντομα πρόκειται να βγει, ούτε βέβαια ότι θα ακολουθήσει ταχεία ανάπτυξη. Αυτή λοιπόν είναι η πραγματική εικόνα της ελληνικής οικονομίας μετά από τρία χρόνια ‘εσωτερικής υποτίμησης’, ότι κι αν λέει η κυβέρνηση. Αυτό ακριβώς είναι και το πλαίσιο μέσα στο οποίο το ΔΝΤ παραδέχτηκε επίσημα πλέον ότι το αρχικό Μνημόνιο του 2010 ήταν προβληματικό, δίνοντας έναυσμα για νέα επιτάχυνση της κυβερνητικής προπαγάνδας. Τι σημαίνει αυτή η παραδοχή;

Πρέπει καταρχήν να τονιστεί ότι στην ανακοίνωση του το ΔΝΤ δεν αποδέχτηκε ότι η βασική κατεύθυνση του αρχικού Μνημονίου ήταν λανθασμένη. Απεναντίας, ισχυρίζεται ότι η σκληρή λιτότητα ήταν απαραίτητη γιατί το πρωτογενές έλλειμμα έπρεπε γρήγορα να μειωθεί κατά 14.5% του ΑΕΠ. Ποιός ο λόγος της βιασύνης; Απλούστατα, το δημόσιο χρέος έπρεπε να κατέβει στο 120% του ΑΕΠ το 2020, μιας και η πρόσβαση της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές είχε πλέον διακοπεί. Και φυσικά οι ‘εταίροι’ μας δεν ήταν διατεθειμένοι ούτε το χρέος να μειώσουν, ούτε γενναιόδωρη στήριξη να παράσχουν. Αφού λοιπόν η Ελλάδα είχε αποφασίσει να παραμείνει στο ευρώ και δεδομένου ότι μια ελληνική στάση πληρωμών στο χρέος θα έθετε την ευρωζώνη σε κίνδυνο, η μόνη επιλογή ήταν η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή. Ατυχώς όμως το ΔΝΤ υπεκτίμησε τις μακροοικονομικές επιπτώσεις κι έτσι έπεσε έξω στο θέμα της ύφεσης και της ανεργίας που η προσαρμογή θα δημιουργούσε. Αν δεν βιάζονταν όλοι τόσο το 2010 κι αν γινόταν αναδιάρθρωση του χρέους, το ΔΝΤ θα τα πετύχαινε όλα καλύτερα.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το αρχικό Μνημόνιο ήταν τραγικό ως σύλληψη, εκτέλεση και αποτελέσματα. Πρόκειται για ένα από τα χειρότερα προγράμματα οικονομικής πολιτικής στην ιστορία, ακόμη και για το ΔΝΤ που ειδικεύεται σε αποτυχημένα προγράμματα. Χαμογελάει κανείς όταν διαβάζει τις δηλώσεις διαφόρων στην Ελλάδα, για να μην αναφέρουμε τις κωμικές αντιδράσεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος, όπου όλοι (μα όλοι!) δικαιώθηκαν. Εκείνες τις μέρες του 2010 οι σοβαροί επικριτές της Τρόικα μπορούσαν να μετρηθούν στα δάχτυλα του ενός χεριού, ενώ ο κλάδος των οικονομολόγων διέπρεπε δια της σιγής του, όταν δε στήριζε ανοιχτά το ‘ευεργετικό’ Μνημόνιο. Η σημερινή συζήτηση είναι όμως παραπλανητική και επιδιώκει, αφ' ενός, να απαλλάξει το ΔΝΤ από τις ευθύνες του και, αφ' ετέρου, να ασκήσει πίεση στην ΕΕ για να δεχτεί ουσιαστική μείωση του δημόσιου χρέους που πνίγει την Ελλάδα.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είχε μπροστά της δύο επιλογές την άνοιξη του 2010. Η μία ήταν η ‘εσωτερική υποτίμηση’, η οποία θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη συντριβή της εγχώριας οικονομίας δεδομένου ότι η δημοσιονομική συρρίκνωση ήταν τεράστια, το χρέος ήταν καταφανώς μη βιώσιμο, και δεν θα υπήρχε εξωτερική υποτίμηση που θα μεταβίβαζε την πίεση στο εξωτερικό. Η άλλη ήταν η παύση πληρωμών και η ριζική αναδιάρθρωση του χρέους με παράλληλη έξοδο από το ευρώ που φυσικά θα έφερνε εξωτερική υποτίμηση. Η ελληνική οικονομία θα δεχόταν βραχυπρόθεσμο πλήγμα, αλλά θα είχε τη δυνατότητα γρήγορης επιστροφής στην ανάπτυξη που θα περιόριζε την ανεργία και θα στήριζε τα λαϊκά στρώματα. Παράλληλα θα άνοιγε ο δρόμος για πραγματικά βαθιές μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να απαλλάξουν τη χώρα από τον εσμό των τρωκτικών που την έχουν καταστρέψει.

Μέσα στον πυρετό του 2010 δεν υπήρξε ούτε καν σοβαρή συζήτηση της δεύτερης προοπτικής. Από τη μια, η δειλία και το ένστικτο αυτοσυντήρησης της διεφθαρμένης ελληνικής ελίτ, από την άλλη, ο ψυχρός κυνισμός των ευρωπαίων ‘εταίρων’ που ενδιαφέρονταν πάνω απ’ όλα να προστατεύσουν το ευρώ και τις τράπεζές τους, η χώρα σύρθηκε στην ‘εσωτερική υποτίμηση’ και την καταστροφή. Αν το ΔΝΤ είχε ίχνος ευσυνειδησίας και δεν ενδιαφερόταν απλώς να καλύψει τα νώτα του, θα όφειλε να πει ευθέως ακόμη και σήμερα ότι ένας από τους κύριους λόγους της αποτυχίας του προγράμματος του 2010 και της συνακόλουθης συντριβής της εγχώριας οικονομίας ήταν η ανυπαρξία υποτίμησης. Αν η Ελλάδα δεν ανήκε στην ΟΝΕ, το ΔΝΤ θα είχε επιβάλλει υποτίμηση αμέσως και παράλληλα με τη δημοσιονομική σταθεροποίηση.

Όλα αυτά ανήκουν όμως στο παρελθόν. Το ερώτημα είναι τώρα τι γίνεται; Η απάντηση είναι δυστυχώς σκληρή, ότι κι αν λένε οι προπαγανδιστές της κυβέρνησης, ή οι όψιμοι ανανήψαντες του ΔΝΤ. Η Ελλάδα είναι πιασμένη στα σαγόνια του καρχαρία, όπου την έβαλε το ΔΝΤ και η υπόλοιπη Τρόικα, κι εκεί θα μείνει. Το πρόγραμμα λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεων και απορρύθμισης των αγορών δεν πρόκειται να αλλάξει με πρωτοβουλία της Τρόικα. Ούτε και πρόκειται να υπάρξει γενναία αναδιάρθρωση του χρέους από πλευράς ΕΕ, ότι κι αν λέει το ΔΝΤ, χωρίς η Ελλάδα να δώσει βαριά ανταλλάγματα που θα αγγίζουν την ίδια την εθνική κυριαρχία. Αν θέλει καλύτερο μέλλον με δικούς της όρους, η χώρα θα πρέπει να λάβει γενναίες αποφάσεις για την αποτελεσματική μείωση του χρέους της και να τις επιβάλλει μονομερώς. Κατόπι θα πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει με τη θέση της στην ΟΝΕ και την ΕΕ. Πλησιάζει και πάλι η ώρα των αποφάσεων.

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

ΔΕΝ ΠΕΦΤΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΑΜΑΡΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΡΤ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Οι μαύρες τηλεοπτικές οθόνες που σόκαραν τους Ελληνες, όταν ο πρωθυπουργός έκοψε το σήμα των κρατικών καναλιών, σύμβολο του μέλλοντός μας

Όχι, δεν επίκειται η κατάρρευση της συγκυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ λόγω αποχώρησης του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη από το κυβερνητικό σχήμα εξαιτίας της απαράδεκτης και εκβιαστικής στάσης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, που με χουντική νοοτροπία και αντισυνταγματικό τρόπο έκλεισε την ΕΡΤ και απέλυσε πάνω από 2.500 εργαζόμενους σε μια μέρα!

Αρχίσαμε έτσι το άρθρο μας γιατί επιθυμούμε να εκφράσουμε την άποψή μας για το θέμα που κυριάρχησε χθες στην πολιτική ζωή της χώρας. Απίθανα σενάρια κάθε προέλευσης εσκεμμένα έθεταν σε κυκλοφορία κύκλοι ακόμη και της ΝΔ, οι οποίοι υποβλέπουν τη θέση του αρχηγού της Δεξιάς και πολύ θα ήθελαν την ανατροπή του Σαμαρά για να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.

Όποιος όμως δίνει βάση σε τέτοιες αφελείς εικασίες σημαίνει ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει το θεμελιώδες: ότι η μοναδική «κόκκινη γραμμή» για τον Ευ. Βενιζέλο και τον Φ. Κουβέλη είναι η συμμετοχή στην κυβέρνηση! Το μοναδικό πράγμα που δεν συζητούν με τίποτα είναι να φύγουν από την κυβέρνηση! Ολα τα υπόλοιπα μπορούν να τα κουβεντιάσουν, αρκεί να μη θέτουν υπό αμφισβήτηση τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση! Ο λόγος είναι απλούστατος: αποχώρηση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση σημαίνει ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά και άμεση προκήρυξη εκλογών.

Στις εκλογές αυτές όμως το ΠΑΣΟΚ θα πάρει μονοψήφιο ποσοστό και η ΔΗΜΑΡ θα κινηθεί λίγο πάνω από το όριο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Πρακτικά, αυτό σημαίνει -συμβολικά μιλώντας- ότι την ίδια τη νύχτα των εκλογών θα καρατομηθούν τόσο ο Ευ. Βενιζέλος όσο και ο Φ. Κουβέλης από αρχηγοί των κομμάτων τους προκειμένου με άλλους ηγέτες το όποιο ΠΑΣΟΚ και η όποια ΔΗΜΑΡ έχουν απομείνει να προσπαθήσουν να προσκολληθούν ως δήθεν ανανήψαντα, αντιμνημονιακά πλέον κόμματα, στον ΣΥΡΙΖΑ, αν αυτός έχει βγει πρώτο κόμμα.

Τρελοί είναι επομένως ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης να εγκαταλείψουν οικειοθελώς την κυβέρνηση, έστω και ως εταίροι κατωτάτης υποστάθμης, και να οδεύσουν αμέσως και με τη δική τους βούληση προς την πολιτική γκιλοτίνα των εκλογών αντί να συνεχίσουν να δρέπουν τους καρπούς της εξουσίας ίσως και για τρία χρόνια ακόμη; Από πλευράς προσωπικού πολιτικού συμφέροντος θα ήταν όντως ανόητοι για να επιλέξουν την πολιτική αυτοκτονία. Αυτό το γνωρίζει άριστα ο Αντώνης Σαμαράς, του οποίου πιθανότατα θα τελείωνε ακαριαία και η δική του πολιτική καριέρα αν προκήρυσσε εκλογές μέσα σε αυτό το κλίμα γενικευμένης κοινωνικής κατακραυγής εναντίον του λόγω του κλεισίματος της ΕΡΤ, όπου η πιθανότητα να βγει τώρα η ΝΔ πρώτο κόμμα θα ήταν πολύ περιορισμένη.

Το κύριο στοιχείο όμως είναι πως ο Αντ. Σαμαράς ξέρει ότι έχει στο χέρι τους Ευ. Βενιζέλο και Φ. Κουβέλη και γι' αυτό τους εκβιάζει ωμά. Τόσο με τις διαρροές από το Μέγαρο Μαξίμου ότι ο Σαμαράς δεν πρόκειται να κάνει πίσω και αν τολμούν οι Βενιζέλος και Κουβέλης ας τον ρίξουν όσο και με την επικρεμάμενη χθες απειλή ότι θα καταθέσει πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνησή του, εξαναγκάζοντας έτσι τους Βενιζέλο και Κουβέλη να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης.

Μέσω της ταπείνωσης των ηγετών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ο Αντ. Σαμαράς θέλει όχι τον απλό δημόσιο εξευτελισμό τους, αλλά τη μετατροπή τους σε ακόμη περισσότερο πειθήνια και άβουλα όργανά του, που να μην τολμούν να του προκαλούν έστω και δευτερεύοντα μικροπροβλήματα στο μέλλον. Η επίδειξη πυγμής όμως του πρωθυπουργού με την απόλυση δυόμισι χιλιάδων ανθρώπων δεν αποσκοπεί πρωτίστως στη διαπαιδαγώγηση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, που άλλωστε συνιστούν τόσο μεγάλο κίνδυνο για την πολιτική Σαμαρά όσο ένα σκυλάκι πεκινουά της αγκαλιάς.

Ο πρώτος στόχος του δεν είναι καν η μετατροπή της ΕΡΤ σε ακραιφνή «μνημονιακή γιάφκα», πειθαρχημένη στην κυβέρνηση Σαμαρά όσο η χουντική ΥΕΝΕΔ στους δικτάτορες Παπαδόπουλο και Ιωαννίδη. Πάνω απ' όλα ο Αντώνης Σαμαράς θέλει με τις αποκρουστικά μαύρες οθόνες των κρατικών καναλιών να τρομοκρατήσει ολόκληρο τον ελληνικό λαό, να τσακίσει κάθε διάθεσή του για αντίσταση στην κυβερνητική πολιτική.

Η συστηματική παραβίαση άρθρων του Συντάγματος από τον πρωθυπουργό αποτελεί πτυχή της ίδιας προσπάθειας προώθησης αυτού του στόχου. Θέλει να φοβίσει τον λαό, γιατί μόνο ο φόβος και η βία διασφαλίζουν σίγουρα την υποταγή των πολιτών στο νέο μνημονιακό καθεστώς που καταβαραθρώνει το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων Ελλήνων και καταστρέφει εκατομμύρια ζωές. Οι μαύρες τηλεοπτικές οθόνες που σόκαραν τον λαό μας όταν ο Σαμαράς διέταξε να κοπεί το σήμα της ΕΡΤ συμβολίζουν το μέλλον των Ελλήνων και της δημοκρατίας στη χώρα μας.

*Δημοσιεύθηκε στο "Εθνος" την Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Δικάζεται στις ΗΠΑ ένας μεγάλος ήρωας της εποχής μας

του ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ  
Οι αμερικανικές αρχές προσπάθησαν να τρελάνουν τον στρατιώτη Μάνινγκ κρατώντας τον στην απομόνωση και… γυμνό (!) επί έντεκα μήνες

Στο στρατοδικείο που συνεδριάζει στη στρατιωτική βάση του Φορτ Μιντ, στην πολιτεία του Μέριλαντ των ΗΠΑ, άρχισε τη Δευτέρα μια δίκη που αναμένεται να διαρκέσει τρεις μήνες και η οποία θα μείνει σίγουρα στην Ιστορία. Η κυβέρνηση Ομπάμα θέλει να καταδικάσει σε ισόβια δεσμά τον 25χρονο σήμερα στρατιώτη Μπράντλι Μάνινγκ -και μάλιστα χωρίς δικαίωμα απελευθέρωσης ποτέ!- επειδή όταν ήταν 22 ετών διοχέτευσε εκατοντάδες χιλιάδες έγγραφα, πολλά από αυτά διαβαθμισμένα, που αφορούν στους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, συμπεριλαμβανομένων ειδεχθών εγκλημάτων εναντίον των ντόπιων πληθυσμών που διέπραξαν τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής, στον ιστότοπο Γουίκιλικς το 2010, προκαλώντας παγκόσμιο πολιτικό και διπλωματικό σάλο.
Ο πανικός της κυβέρνησης Ομπάμα για την αποκάλυψη της κτηνωδίας και των βάρβαρων πράξεων των Αμερικανών στρατιωτών ήταν τόσο μεγάλος ώστε εξέδωσε εντολές στα όρια της παράνοιας. Απαγόρευσε π.χ. ο Ομπάμα στους Αμερικανούς δημόσιους υπαλλήλους να… διαβάσουν (!) τα τηλεγραφήματα που βρίσκονταν πλέον παντού στο Διαδίκτυο. Η αμερικανική κυβέρνηση «συμβούλευσε» επίσης τους Αμερικανούς φοιτητές να μη διαβάσουν κανένα από τα εκατοντάδες χιλιάδες έγγραφα που ήταν προσιτά στους πάντες μέσω Ιντερνετ, γιατί αν τα διάβαζαν θα έθεταν σε κίνδυνο την προοπτική κάποια μέρα στο μέλλον να προσληφθούν σε θέση κάποιου επαγγέλματος με υψηλές απαιτήσεις ασφάλειας!
Με άλλα λόγια ο Ομπάμα είπε στους νέους Αμερικανούς ότι φακελώνονται όλοι όσοι διαβάζουν ηλεκτρονικά τα αποκαλυφθέντα διπλωματικά τηλεγραφήματα και θα το πληρώσουν ακριβά! Ο στρατιώτης Μάνινγκ, αξιοποιώντας τις τεράστιες πλέον δυνατότητες των υπολογιστών, διοχέτευσε στον ιστότοπο Γουίκιλικς (WikiLeaks) 250.000 τηλεγραφήματα από αμερικανικές πρεσβείες και 490.000 στρατιωτικά ντοκουμέντα για τους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, συν κάποια βίντεο. Ενα από τα βίντεο αυτά σόκαρε τόσο πολύ τον Μάνινγκ ώστε έγινε η αιτία να αποφασίσει να δημοσιοποιήσει τα αποκαλυπτικά έγγραφα για τα εγκλήματα των αμερικανικών στρατευμάτων κατοχής στα οποία είχε πρόσβαση. Γυρισμένο το 2007 στη Βαγδάτη, δείχνει ένα αμερικανικό ελικόπτερο Απάτσι να επιτίθεται εναντίον μιας ομάδας άοπλων Ιρακινών πολιτών που συμπεριλάμβανε γυναίκες και παιδιά, απλώς για να… διασκεδάσουν οι Αμερικανοί στρατιώτες σκοτώνοντας Ιρακινούς!!! Εξόντωσαν όντως άντρες, γυναίκες, παιδιά και δολοφόνησαν επίσης εσκεμμένα πέραν πάσης αμφιβολίας έναν δημοσιογράφο του βρετανικού ειδησεογραφικού πρακτορείου Ρόιτερ και τον οδηγό του που έτυχε να βρίσκονται εκεί για να μη γράψουν αυτά που είδαν!
Επειδή η λήψη είναι μέσα από το στρατιωτικό ελικόπτερο των ΗΠΑ και είναι καταγεγραμμένοι οι διάλογοι των Αμερικανών στρατιωτών του πληρώματος, ο στρατιώτης Μάνινγκ, όπως αναφέρει στην έγγραφη κατάθεση που έδωσε προδικαστικά στις 28 Φεβρουαρίου 2013, σοκαρίστηκε υπέρμετρα «από την παθιασμένη δίψα για αίμα που φαίνονταν να έχουν. Εδειχναν να μη δίνουν καμία αξία στην ανθρώπινη ζωή». Αυτό ήταν το σημείο καμπής. Ο νεαρός στρατιώτης Μάνινγκ αποφάσισε να δημοσιοποιήσει τα έγγραφα για τους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, κρίνοντας ότι «συγκαταλέγονται μεταξύ των πιο σημαντικών ντοκουμέντων της εποχής μας και αποκαλύπτουν το πραγματικό κόστος του πολέμου». Ο Μάνινγκ συνειδητοποίησε, όπως είπε ο ίδιος, ότι οι Αμερικανοί στρατιώτες των κατοχικών στρατευμάτων στο Ιράκ «είχαν γίνει μονομανείς με τη σύλληψη και τη δολοφονία ανθρώπινων στόχων». Ο Μάνινγκ ήρθε πρώτα σε επαφή με την «Ουάσινγκτον Ποστ» για να δώσει τα έγγραφα, αλλά συνάντησε πλήρη έλλειψη ενδιαφέροντος – άλλωστε η «Ουάσινγκτον Ποστ» είχε ταχθεί υπέρ της εισβολής και κατάληψης του Ιράκ.
Προσπάθησε έπειτα να τα δώσει στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», αλλά απέτυχε κι εκεί, οπότε κατέληξε τελικά στον ιστότοπο Γουίκιλικς. Οταν τον συνέλαβαν ως ένοχο για τη διαρροή, οι Αμερικανοί στρατιωτικοί προσπάθησαν να τον… τρελάνουν!
Τον έκλεισαν έντεκα μήνες (!) στην απομόνωση και μάλιστα τον κρατούσαν γυμνό!!! Το σχέδιό τους όμως απέτυχε. Από το εφηβικό, σχεδόν παιδικό πρόσωπο του στρατιώτη Μάνινγκ με τα χοντρά μυωπικά γυαλιά αντιλαμβάνεται κανείς ότι έχει να κάνει με μια νεαρή μοναχική ιδιοφυΐα στους υπολογιστές, σε μια περίπτωση δηλαδή που η απομόνωση έχει μικρότερες επιπτώσεις συνήθως από όση έχει στους συνηθισμένους ανθρώπους. Οταν αποκαλύφθηκε ότι ο στρατιώτης Μάνινγκ κρατείται στη απομόνωση και γυμνός με στόχο να τον τρελάνουν, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, επέδειξε κατάπτυστη συμπεριφορά, δηλώνοντας ότι «αυτή είναι η δέουσα συμπεριφορά απέναντί του»!!!

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΩΝ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Τρελό πανηγύρι έχουν στήσει πάνω από το κουφάρι της Ελλάδας οι κάθε λογής απατεώνες, με πρώτους τους πολιτικούς της κυβέρνησης . Ταΐζουν τον κοσμάκη με παραμύθια. Αφού … «μαζί φάγαμε» τα καμία πενηνταριά δισεκατομμύρια ευρώ των φετινών δανείων που όχι οι εργαζόμενοι , αλλά ούτε καν οι αγορά δεν είδε το χρώμα τους, την εβδομάδα αυτή ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και η κυβερνητική προπαγάνδα άρχισαν να μας τρέφουν με «κινεζικές επενδύσεις» - δηλαδή …κατσαρίδες, ακρίδες, σκορπιούς, φίδια, μέδουσες και άλλες «λιχουδιές» κινεζικού τύπου!

Υποκρίνονται ότι πιστεύουν κιόλας τις ανοησίες που μας λένε. «Έρχεται η ανάπτυξη!» διαλαλεί ο πρωθυπουργός, την ώρα ακριβώς που η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωνε τα προσωρινά στοιχεία για το πρώτο τρίμηνο που έδειχναν μείωση του ΑΕΠ κατά 5,3%! Φανταστείτε τι θα γινόταν, αν δεν ερχόταν και η … «ανάπτυξη» του Σαμαρά! Η Ελλάδα διανύσει την έκτη(!) συνεχή χρονιά ύφεσης, κατάσταση που δεν γνώρισε καμία χώρα της Ευρώπης ούτε κατά τη διάρκεια των παγκόσμιων πολέμων. Μείωση κατά 0,2% ΑΕΠ το 2008 και κατά 3,2% το 2009 επί Καραμανλή. Νέες βουτιές κατά 5,1% και 7,2% του ΑΕΠ επί Γιωργάκη Παπανδρέου που έσπασε όλα τα ρεκόρ το 2010 και το 2011 αντίστοιχα. Άξιος συνεχιστής ο Σαμαράς, ο οποίος με «τσόντες» τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη μας βούλιαξε 6,4% ακόμη και το 2012 και σίγουρα θα μας καταβαραθρώσει ακόμη πιο βαθιά το 2013, γύρω στο 5% σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις. Έκτακτα πάμε! «Οι μισθοί βυθίζονται και η Ελλάδα γίνεται πιο ανταγωνιστική» δήλωσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μιλώντας σε εκδήλωση που έγινε στο υπουργείο του και απευθυνόμενος σε Γερμανούς μαθητές. Υπερήφανος για το απεχθές έργο του εμφανίζεται και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, σε συνέντευξη που έδωσε στη γερμανική εφημερίδα Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε: «Παρά την καταβύθιση του εργασιακού κόστους, η ανεργία έφτασε στο 27% και η ανεργία των νέων το 56%. Η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας δεν βοήθησε την αγορά εργασίας» δηλώνει σαρκαστικά.

Ο Στουρνάρας όμως είναι ήσυχος ότι έχει απέναντί του έναν υποταγμένο λαό, στον οποίο μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς να κινδυνεύσει το κεφάλι του. «Αποκαταστάθηκε αρκετή ησυχία… Ο κόσμος δείχνει πολλή υπομονή και εκτιμά αυτό που κάνουμε. Κατά κανένα τρόπο δεν βρισκόμαστε κοντά σε (κοινωνική) έκρηξη… Οι Έλληνες σώπασαν γιατί βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ… Μόνο στο δημόσιο τομέα υπάρχουν ακόμη διαμαρτυρίες», δηλώνει περιχαρής. Στη βάση αυτών των διαπιστώσεων, αναλύει στο γερμανικό έντυπο τα σχέδια του για ….τετραετή(!) παραμονή στην εξουσία: « Ο κυβερνητικός συνασπισμός πρέπει να εργαστεί γι’ αυτούς τους στόχους τα επόμενα τρία χρόνια» διακηρύσσει με αυτοπεποίθηση. «Εσείς προσωπικά έχετε προβλήματα με τη Γερμανία;» τον ρωτάει ωμά ο δημοσιογράφος της Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε. «Εγώ πραγματικά δεν βλέπω κανένα πρόβλημα!» κάνει αμέσως δήλωση νομιμοφροσύνης και ο υποταγής ο Στουρνάρας, έχοντας πλήρη επίγνωση του ότι το Ράιχ δεν συγχωρεί ποτέ τους απείθαρχους υπηκόους του. Τώρα βέβαια οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς του Λονδίνου, τους οποίους «φιλολαϊκή εφημερίδα» δεν μπορεί να τους πει κανείς με τίποτα, έχουν ως κι αυτοί τρομάξει από την απερίγραπτη βαρβαρότητα της πολιτικής που ασκεί ο Στουρνάρας, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης και τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης των σύγχρονων «γερμανοτσολιάδων». Αυτό τουλάχιστον συνάγεται από κύριο άρθρο τους με τίτλο «Στερείτε χάπι εντ το ελληνικό δράμα».

«Το πρωτογενές δημοσιονομικό ισοζύγιο βελτιώθηκε κατά 10% ΑΕΠ, το οποίο πρέπει να συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων προσαρμογών της ιστορίας σε καιρό ειρήνης», γράφει η βρετανική οικονομική εφημερίδα και συνεχίζει: « Το κόστος όμως υπήρξε καταστροφικό… Το κοινωνικό κόστος είναι ανυπολόγιστο και οι συνέπειες του θα ξετυλίγονται τα χρόνια που θα έρθουν». Η γαλλική Λε Μοντ προσπαθεί να είναι πιο παρηγορητική: «Η Ελλάδα έχει χάσει το αίμα της αλλά βρίσκεται σε δρόμο ανάρωσης» τιτλοφορούσε ανάλυσή της. Το δημόσιο χρέος της χώρας έπεσε προσωρινά πέρυσι με το «κούρεμα» και την «επαναγορά» των ελληνικών κρατικών ομολόγων – δηλαδή με τη διάλυση των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος συν τη ληστεία των μικροομολογιούχων – γύρω στο 156%, αλλά ήδη από φέτος, το 2013, θα εκτιναχθεί πάλι στο …175% του ΑΕΠ! Ποσοστό που ακόμη και το ΔΝΤ, εκτιμά ότι είναι απολύτως αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Αυτό δεν εμποδίζει βεβαίως καθόλου την ΕΚΤ να εισπράξει αύριο, μαζί με κάποιους άλλους, από τη χρεωκοπημένη Ελλάδα που δήθεν «έσωσε» το αστρονομικό ποσό των 5,6 δισεκατομμυρίων ευρώ, λόγω της λήξης ελληνικών κρατικών ομολόγων, τα οποία είχε αγοράσει σε πολύ χαμηλότερη τιμή από γερμανικές και γαλλικές κυρίως τράπεζες στη δευτερογενή αγορά για να τις βοηθήσει, τις γαλλογερμανικές τράπεζες, βγάζοντας και κέρδος ίσα με …30% από πάνω!!! Όλοι πλουτίζουν και κάνουν πάρτι «στην υγεία των κορόιδων», των Ελλήνων!

Μέχρι και στον Έλληνα πρόεδρο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που διόρισαν ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας, θα του δίνουν …75.000 ευρώ το χρόνο περισσότερα από όσα έδιναν στον προηγούμενο πρόεδρο του ΤΧΣ, τον Ολλανδό Πολ Κόστερ. Εκατό χιλιάρικα ο Ολλανδός, εκατόν εβδομήντα πέντε ο δικός τους άνθρωπος! Εις υγείαν των κορόιδων και πάλι!

*Δημοσιεύθηκε στο «Πριν» την Κυριακή 19 Μαΐου 2013

ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του Κ.ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ

Ο βραχυπρόθεσμος θρίαμβος της λιτότητας

Αναλογιστείτε για λίγο την κατάσταση της ευρωπαϊκής οικονομίας πρίν ακριβώς ένα χρόνο. Οι ρυθμοί ανάπτυξης έπεφταν, η ανεργία μεγάλωνε και η συνολική ζήτηση βρισκόταν σε υποχώρηση. Δεν υπήρχε ακόμη γενικευμένη ύφεση, αλλά τα πράγματα στην ευρωπαϊκή περιφέρεια πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Στην Ελλάδα είχαμε ήδη συνθήκες καταστροφής χωρίς προηγούμενο σε κατάσταση ειρήνης. Επίσης, οι χρηματοπιστωτικές αγορές και οι τράπεζες βρίσκονταν σε βαθιά αναταραχή. Η ΕΚΤ του κ. Ντράγκι είχε παρέμβει δυναμικά προς το τέλος του 2011 παρέχοντας μεγάλα ποσά ρευστότητας και αποτρέποντας την άμεση τραπεζική κατάρρευση. Αλλά τα σπρεντ παρέμεναν ψηλά και η δυνατότητα των περιφερειακών χωρών να δανειστούν στις αγορές ομολόγων ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη. Οι αγορές φοβόνταν οξεία κρίση που θα οδηγούσε σε στάση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ για μία, ή περισσότερες χώρες της περιφέρειας.

Η σύγκριση με τη σημερινή κατάσταση είναι αποκαλυπτική. Οι αγορές έχουν πλέον ηρεμήσει, τα σπρεντ έχουν πέσει δραματικά και χώρες όπως η Πορτογαλία έχουν τη δυνατότητα να δανειστούν δειλά και προσεκτικά. Ο φόβος στάσης πληρωμών και εξόδου από το ευρώ έχει καταλαγιάσει. Ακόμη και η Ελλάδα πλέον δεν κινδυνεύει με άμεση αποπομπή, πράγμα που δεν ήταν καθόλου απίθανο το πρώτο μισό του 2012.

Σε τι οφείλεται η αλλαγή;

Εν μέρει, στις συνεχιζόμενες προσπάθειες του κ. Ντράγκι που δήλωσε το 2012 στο αποκορύφωμα της κρίσης, ότι είναι έτοιμος να αγοράσει χωρίς όρια τα ομόλογα χωρών σε δυσκολίες, αν χρειαστεί. Εν μέρει επίσης, στην άφθονη ρευστότητα που το τελευταίο διάστημα έχουν διαθέσει οι κεντρικές τράπεζες των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Ιαπωνίας δημιουργώντας για μια ακόμη φορά συνθήκες ανόδου στις παγκόσμιες αγορές. Κυρίως όμως οφείλεται στο γεγονός ότι στις χώρες της περιφέρειας οι μακροοικονομικές παράμετροι που οι αγορές ομολόγων θεωρούν σημαντικές έχουν βελτιωθεί δραματικά. Συγκεκριμένα, τα δημοσιονομικά ελλείμματα είναι σε υποχώρηση και τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών τείνουν να απαλειφθούν ακόμη και στην Ελλάδα. Ο άμεσος κίνδυνος να μην πληρωθούν οι διεθνείς δανειστές – που αποτυπώνεται ακριβώς σε αυτά τα δύο μεγέθη – έχει παρέλθει.

Γιατί βελτιώθηκαν αυτές οι παράμετροι;

Ο λόγος είναι απλός: η επιβολή άγριας λιτότητας στην περιφέρεια, είτε ως μέρος ‘διάσωσης’ από την Τρόικα, είτε λόγω πολιτικής πίεσης από το Βερολίνο. Όπως ήταν αναμενόμενο, η λιτότητα έκανε τη δουλειά της με τον πιο βάρβαρο τρόπο μειώνοντας αποφασιστικά τις δημόσιες δαπάνες και οδηγώντας σε βίαιη πτώση των μισθών, άρα συντρίβοντας την εγχώρια ζήτηση. Οι δημόσιοι προϋπολογισμοί της περιφέρειας σταδιακά επανέρχονται σε ισορροπία καθώς μειώνονται οι δαπάνες, ενώ τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών εκμηδενίζονται καθώς καταρρέουν οι εισαγωγές.

Το κόστος είναι βέβαια η βαθιά και συνεχιζόμενη ύφεση στην περιφέρεια με εξαιρετικά υψηλή ανεργία και κατακόρυφη πτώση του λαϊκού εισοδήματος. Παράλληλα, η ευρωπαϊκή οικονομία συνολικά πια μπαίνει σε όλο και βαθύτερη ύφεση με υποχώρηση της ζήτησης και άνοδο της ανεργίας. Η Ευρώπη μένει πίσω στο διεθνή ανταγωνισμό, με εξαίρεση τη Γερμανία που σημειώνει εξαγωγικές επιτυχίες, αν και η γερμανική οικονομία παρουσίασε μηδενική ανάπτυξη το 2012, καθώς η εγχώρια ζήτηση παραμένει ασθενική. Εν ολίγοις, η λιτότητα οδήγησε την Ευρώπη σε γενικευμένη οικονομική δυστοκία, αλλά οι δανειστές των χρηματοπιστωτικών αγορών προστατεύτηκαν και ο φόβος άμεσης διάσπασης του ευρώ παρήλθε.

Τόσο η επιβολή όσο και ο βραχυπρόθεσμος θρίαμβος της λιτότητας στην Ευρώπη είναι προϊόντα της ΟΝΕ. Το κοινο νόμισμα παρείχε το θεσμικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο τα ηγετικά στρώματα αξιολόγησαν τους κινδύνους που απειλούσαν τις σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας στην Ευρώπη το 2009-10. Αν έσπαζε το ευρώ, οι επιπτώσεις θα ήταν βαθύτατες, θέτοντας σε κίνδυνο ολόκληρο το οικοδόμημα της ταξικής κυριαρχίας που έχει σφραγίσει τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό για μισό περίπου αιώνα. Συνεπώς, η υπεράσπιση του ευρώ αναδείχθηκε σε υπέρτατο στόχο για τις αστικές τάξεις του ευρωπαϊκού κέντρου, αλλά και της ευρωπαϊκής περιφέρειας, παρ’ ότι οι χώρες της τελευταίας σήκωσαν το βάρος.

Η ΟΝΕ παρείχε και το ιδεολογικό πλαίσιο για να επιβληθεί δυναμικά η λιτότητα στα εργατικά και λαϊκά στρώματα, λόγω της ψυχολογικής πρόσδεσης με την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης και του φόβου του αγνώστου αν εξέλειπε το ευρώ. Το χρήμα λειτουργεί πάντα ως ιδεολογικός και συνδετικός ιστός στις καπιταλιστικές κοινωνίες, με τον τρόπο που ο Μαρξ το ονόμασε ‘nexus rerum’ των κοινωνιών που βασίζονται στην εμπορική ανταλλαγή. Οι κυρίαρχες τάξεις γνωρίζουν πολύ καλά την κοινωνική βαρύτητα του χρήματος και δε διστάζουν να τη χρησιμοποιήσουν με τον πλέον κυνικό τρόπο. Πουθενά δεν ήταν κυνικότερος από ότι στην Ελλάδα, όπου τα λαϊκά στρώματα επανειλημμένα τέθηκαν προ του εκβιαστικού διλήμματος λιτότητα ή έξοδος από το ευρώ’.

Επιτυχημένη αποδείχτηκε λοιπόν η λιτότητα, βραχυπρόθεσμα και από τη σκοπιά των ανώτερων στρωμάτων. Σταθεροποίησε τις χώρες της περιφέρειας και τις χρηματοπιστωτικές αγορές μεταφέροντας το κόστος εξ ολοκλήρου στα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Άφησε άθικτα τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα και επέτρεψε στους καπιταλιστικούς μηχανισμούς να ενδυναμώσουν τη θέση τους επιβάλλοντας δραστικές αλλαγές εις βάρος της εργασίας. Στην Ελλάδα τα φαινόμενα αυτά εξέλαβαν ακραίες μορφές. Ενώ τα λαϊκά στρώματα ρημάχτηκαν παρουσιάζοντας φαινόμενα ανθρωπιστικής κρίσης, ενώ ακόμη και τα μεσαία στρώματα δέχτηκαν βαρύτατο πλήγμα, ο ελληνικός αστισμός υπερασπίστηκε με νύχια και με δόντια τον τρόπο ζωής του και στην ουσία παρέμεινε αλώβητος. Παράλληλα, φρόντισε να επωφεληθεί από τις νέες συνθήκες αγριότατης εκμετάλλευσης στην αγορά εργασίας.

Η ευρωπαϊκή Αριστερά και η λιτότητα

Η ευρωπαϊκή Αριστερά αποδείχτηκε ανίκανη να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την καταιγίδα που ξέσπασε το 2009-10 και οι λόγοι είναι πολλοί. Καταρχήν άργησε να κατανοήσει τι συνέβαινε, ακόμη και στην περιφέρεια που δέχτηκε πρώτη το χτύπημα. Αλλά και όσο ξεδιπλωνόταν η κρίση και το δομικό της βάθος γινόταν φανερό, τόσο περισσότερο η ευρωπαϊκή Αριστερά ένιωθε καταθλιπτικό το άχθος της ιστορικής υποχώρησής της τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Τη βάρυνε η απώλεια της οργανωτικής της επάρκειας, η έλλειψη συστηματικής πρόσδεσης με τα εργατικά στρώματα και η μικρή εκλογική της απήχηση στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, δεν έδειξε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και τις ιδέες της και της έλειψε το μεγάλο όραμα που θα μπορούσε να εμπνεύσει τα λαϊκά στρώματα. Πάνω απ’ όλα όμως, ο κεντρικός κορμός της ευρωπαϊκής Αριστεράς πίστεψε ότι η ΕΕ και η ΟΝΕ αποτελούν προοδευτικά μορφώματα που η ίδια πρέπει να τα υπερασπιστεί και να τα βελτιώσει. Αντί να στραφεί εναντίον της ΟΝΕ ως κύριου μοχλού επιβολής λιτότητας, συνέχισε να φαντασιώνεται τη δημιουργία ενός "καλού" ευρώ.

Δεν μπορεί κανείς βέβαια να κατηγορήσει την ευρωπαϊκή Αριστερά ότι δεν άσκησε κριτική στην οικονομική πολιτική της ΕΕ και της Τρόικα γενικότερα. Απεναντίας, η φραστική απόρριψη της λιτότητας αποτέλεσε σήμα κατατεθέν των αριστερών κομμάτων απ’ άκρου εις άκρον της Ευρώπης. Το γερμανικό Ντι Λίνκε μάλιστα διαμόρφωσε ολόκληρο πρόγραμμα ενίσχυσης των περιφερειακών χωρών, το οποίο και ονόμασε 'Σχέδιο Μάρσαλ’ χωρίς συναίσθηση ειρωνίας.

Πρόκειται για τον ορισμό της άσφαιρης κριτικής, του γενικόλογου αριστερού βερμπαλισμού, δεδομένου ότι η απόρριψη της λιτότητας ποτέ δε συνοδεύτηκε από απόρριψη της ΟΝΕ. Ίσα-ίσα η απόρριψη της λιτότητας έγινε αντιληπτή ως βήμα για την υιοθέτηση του ‘καλού’ ευρώ. Η θέση αυτή του κεντρικού κορμού της ευρωπαϊκής Αριστεράς θα ήταν απλώς αξιοπερίεργη, αν δεν ήταν τόσο βλαπτική για τα εργατικά στρώματα της Ευρώπης. Από τη μια, οι αστικές τάξεις της Ευρώπης επιβάλλουν τη λιτότητα με το ξεκάθαρο και εκβιαστικό σκεπτικό ότι έτσι προστεύονται οι δομές (και τα ταξικά συμφέροντα) της ΟΝΕ και της ΕΕ. Από την άλλη, οι δυνάμεις της Αριστεράς απορρίπτουν τη λιτότητα επιμένοντας παράλληλα ότι οι δομές της ΟΝΕ και της ΕΕ δεν ευθύνονται για την επιβολή της. Ο αίτιος φαίνεται ότι είναι αποκλειστικά η νεοφιλεύθερη ιδεοληψία της κ. Μέρκελ, που μάλιστα έθεσε σε κίνδυνο την ΟΝΕ με την ακαμψία της!

Τρεις πραγματικοί λόγοι για την υποχώρηση της λιτότητας

Πρόσφατα ακόμη και η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή άρχισε να μιλάει ανοιχτά πλέον για την ανάγκη αλλαγής της πολιτικής λιτότητας. Η μεταστροφή τείνει να λάβει παγκόσμιες διαστάσεις καθώς το ΔΝΤ από καιρό ασκεί κριτική στην επιβολή αυστηρής λιτότητας σε συνθήκες κρίσης, ενώ η κυβέρνηση Ομπάμα που ουσιαστικά ποτέ δεν εφάρμοσε σκληρή λιτότητα εμφανίζεται ως τιμητής της ΕΕ. Το κλίμα έχει αρχίσει να αλλάζει δραστικά κατά της λιτότητας ακόμη και στη Βρετανία.

Εντός της ΕΕ τρεις είναι οι λόγοι για τους οποίους παρατηρείται σταδιακή απομάκρυνση από τη λιτότητα. Ο πρώτος είναι η αντίδραση των εργατικών στρωμάτων σε χώρες όπως η Πορτογαλία, όπου σημειώνεται κύμα απεργιών. Το λαϊκό κίνημα μπορεί να βρίσκεται σε υποχώρηση στην Ελλάδα από το τέλος του 2011, αλλά τα πράγματα είναι διαφορετικά σε άλλες χώρες της περιφέρειας.

Ο δεύτερος είναι ότι, μετά τη σχετική σταθεροποίηση της περιφέρειας, το ζήτημα επιβολής λιτότητας πλέον τίθεται και για χώρες του ευρωπαϊκού Κέντρου - ή σχεδόν του κέντρου - όπως η Γαλλία και η Ιταλία. Εδώ όμως οι πολιτικές και κοινωνικές παράμετροι είναι πολύ διαφορετικές. Δε μπορεί εύκολα να υπάρξει εξωτερική επιβολή στις μεγάλες αυτές χώρες, όπως έγινε με την περιφέρεια. Επιπλέον, οποιαδήποτε μαζική λαϊκή αντίδραση στη λιτότητα θα είχε τελείως διαφορετική σημασία για το μέλλον της ΕΕ απ’ ότι οι αντιδράσεις στην περιφέρεια.

Ο τρίτος λόγος είναι ότι η συνέχιση της λιτότητας, πόσο μάλλον η επιβολή της σε χώρες του κέντρου, κινδυνεύει να οδηγήσει σε αλματώδη άνοδο της άκρας Δεξιάς, ή του συντηρητικού λαϊκισμού σε σειρά χωρών. Δεξιά εθνικιστικά και λαϊκιστικά κινήματα ήδη έχουν σημαντικό δυναμισμό στη Γαλλία, την Ιταλία, τη Φινλανδία, την Ουγγαρία και τη Βρετανία. Στην Ελλάδα, ακόμη χειρότερα, έχει πλέον εμφανιστεί καθαρόαιμος φασισμός.

Τα αίτια για την ενίσχυση αυτών των δυνάμεων, ή και την κοινοβουλευτική τους παρουσία, είναι πολλά και περιλαμβάνουν από την τυφλή αντίδραση κατά των μεταναστών, έως την αντίδραση κατά της διαφθοράς της πολιτικής ζωής. Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως, ότι ο κυριότερος λόγος είναι η οικονομική καταστροφή που ήδη ανέβασε το ποσοστό ανεργίας στην ΕΕ στο επίπεδο ρεκόρ του 12.2% τον Απρίλιο του 2013, ενώ στην Ελλάδα βρίσκεται πάνω από 27% και σαφώς πάνω από 60% στους νέους. Η κατάλυση των συνθηκών φυσιολογικής ζωής στις λαϊκές συνοικίες, η εμφάνιση ανθρωπιστικής κρίσης με μόνιμες πλέον παροχές συσσιτίων και δεμάτων τροφίμων, καθώς και η αίσθηση απόγνωσης που δημιούργησε η πρωτόγνωρη ύφεση, είναι το οξυγόνο της άκρας Δεξιάς και του συντηρητικού λαϊκισμού.

Τέτοιες απόψεις έχουν σημαντική αυτόνομη δυναμική στα λαϊκά στρώματα της Ευρώπης, ενώ στην Ελλάδα ο φασισμός έχει πλέον κάνει δυναμικά την εμφάνισή του στους νέους ακόμη και μέσα στα σχολεία. Όσοι στην Αριστερά νομίζουν ότι αποκαλώντας την άκρα Δεξιά «συστημική» θα αποκαλύψουν το βαθύτερο χαρακτήρα της κι έτσι θα την αποδυναμώσουν, απλώς δεν αντιλαμβάνονται τα αίτια της εκρηκτικής της μεγέθυνσης. Σε αντίθεση με τον κυρίως κορμό της Αριστεράς, η άκρα Δεξιά και ο συντηρητικός λαϊκισμός δεν έχουν διστάσει να κατακρίνουν και να απορρίψουν την ΟΝΕ και την ίδια την ΕΕ, συνδέοντάς τες με τα εγχώρια διεφθαρμένα στρώματα εξουσίας. Είναι σαφές ότι το έχουν κάνει σε βάση εθνικιστική, βίαιη και κοινωνικά αντιδραστική, αλλά στα μάτια μέρους των λαϊκών στρωμάτων έχουν πει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.

Στις συνθήκες αυτές, τα σοφότερα πνεύματα εντός της ΕΕ αντιλαμβάνονται ότι η επιμονή στη λιτότητα κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα το οικοδόμημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης από τα δεξιά. Δεδομένου ότι η λιτότητα έχει πλέον πετύχει το βραχυπρόθεσμο στόχο της σταθεροποιώντας την περιφέρεια και τις χρηματοπιστωτικές αγορές, προτείνουν υποχώρηση με απάλυνση των περιοριστικών μέτρων κυρίως για χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία. Δεν πρόκειται για την ώρα για ουσιαστική αλλαγή, αλλά μάλλον για τακτική αναδίπλωση και μένει φυσικά να δούμε πως θα αντιδράσει το ιερατείο της λιτότητας στο Βερολίνο. Η μεταστροφή είναι όμως ήδη αισθητή.

Οι εύκολες λύσεις, οι δύσκολες λύσεις και οι παραδόσεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς

Η συζήτηση που άνοιξε στο Ντι Λίνκε μετά τη δημοσιοποίηση της «μελέτης Φλάσμπεκ-Λαπαβίτσα» και την παρέμβαση Λαφοντέν, πρέπει να ειδωθεί μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, γιατί γίνεται ακριβώς τη στιγμή που η ευρωπαϊκή Αριστερά καλείται να επανατοποθετηθεί μέσα στις νέες συνθήκες.

Η εύκολη επιλογή για την Αριστερά θα ήταν να συνεχίσει στην κατεύθυνση της απόρριψης της λιτότητας, χωρίς παράλληλα να ασκήσει απορριπτική κριτική στην ΟΝΕ, ή την ΕΕ, πιστεύοντας ότι έτσι αντιμάχεται τα ηγετικά στρώματα της Ευρώπης. Ακόμη χειρότερα, η Αριστερά θα μπορούσε να ερμηνεύσει την υποχώρηση της λιτότητας ως επιβεβαίωση, ή ίσως και νίκη των θέσεών της. Αν πάρει αυτόν το δρόμο θα παραμείνει ακίνδυνος παρατηρητής στο περιθώριο των εξελίξεων, ή στη χειρότερη περίπτωση μπορεί να μεταβληθεί σε διαχειριστή της κρίσης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

Ο ριζοσπαστικός δρόμος για την Αριστερά που πραγματικά μπορεί να απειλήσει το κυρίαρχο πλέγμα κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων στην Ευρώπη είναι άλλος. Ξεκινάει από τη διαπίστωση ότι θρίαμβος της λιτότητας είναι βραχυπρόθεσμος και η αναδίπλωση που πιθανόν να επιχειρήσει η ΕΕ δεν θα έχει ουσιαστικό βάθος. Όπως δείχνει η «μελέτη Φλάσμπεκ – Λαπαβίτσα», το βασικό πρόβλημα της ευρωζώνης, δηλαδή η απόκλιση ανταγωνιστικότητας ανάμεσα στην Γερμανία και σε άλλες χώρες-μέλη, δεν έχει επιλυθεί. Πάνω απ΄όλα, η απόκλιση ανταγωνιστικότητας ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία και την Ιταλία θα συνεχιστεί στο ορατό μέλλον. Άρα, θα υπάρξει συσσώρευση ελλειμμάτων ανάμεσα στις χώρες αυτές, η οποία θα συνεχίσει να υποσκάπτει την ΟΝΕ. Όσο η Γερμανία συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση είναι θέμα χρόνου να επανεμφανιστεί οξεία κρίση στην ευρωζώνη που τη φορά αυτή θα χτυπήσει τις χώρες του κέντρου.

Η νομισματική ένωση έχει αποτύχει και συνεχώς δημιουργεί συνθήκες ασφυξίας στην Ευρώπη, είτε αυτές εμφανίζονται με τη μορφή βάρβαρης λιτότητας, είτε απαλύνονται κάπως λόγω του κινδύνου πολιτικής αναταραχής από τα δεξιά. Συνεπώς, δεν αρκεί να απορρίψει η Αριστερά τη λιτότητα, ούτε απλώς να καταδικάσει τις αδικίες του καπιταλισμού. Είναι απαραίτητο να ασκήσει δομική κριτική που θα περιλαμβάνει την απόρριψη της ΟΝΕ, αλλά και δυνάμει της ίδιας της ΕΕ.

Η ιστορική ευθύνη της ευρωπαϊκής Αριστεράς τη στιγμή αυτή είναι να διαμορφώσει ριζοσπαστικές θέσεις που θα απειλούν την καρδιά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, όπως ακριβώς αρμόζει στις παραδόσεις της. Μόνο σ’ αυτό το πλαίσιο θα μπορούσαν να γίνουν εφικτές ριζοσπαστικές πολιτικές αναδιανομής εισοδήματος και πλούτου, αλλαγής του φορολογικού συστήματος, καθώς και ελέγχου των τραπεζών και των κεφαλαιακών ροών. Θα άνοιγε έτσι ο δρόμος για βαθιά αλλαγή των σχέσεων ιδιοκτησίας, μεταβολή της κοινωνικής ισορροπίας υπέρ της εργασίας και κατά του κεφαλαίου, καθώς και σταδιακή οργάνωση της οικονομίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.

Η προώθηση των συμφερόντων των εργαζομένων της Ευρώπης στο μέλλον απαιτεί επίσης τον επανακαθορισμό της λειτουργίας του εθνικού κράτους, όπως και των σχέσεων των εθνικών κρατών μεταξύ τους. Η κρίση έδειξε ότι διακρατικά μορφώματα όπως η ΕΕ που εδράζονται στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου γίνονται μοχλός για να πληγούν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Είναι απαραίτητο να επανεξεταστεί ο ρόλος του εθνικού κράτους και των μηχανισμών ισχύος που αυτό παρέχει.

Στο αμέσως επόμενο διάστημα, θα κληθεί η ευρωπαϊκή Αριστερά να εκφράσει τους βαθύτερους φόβους και τις ανησυχίες των λαϊκών στρωμάτων της Ευρώπης. Τα λαϊκά στρώματα δε θέλουν φυσικά να επανέλθουν σε κατάσταση εθνικών τριβών, αντιλαμβάνονται όμως ότι η ΕΕ και η ΟΝΕ εξυπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, ισοπεδώνουν την καθημερινή ζωή και πλήττουν τα δημοκρατικά δικαιώματα. Το όραμα της ενωμένης Ευρώπης παραμένει βαθιά σοσιαλιστικό. Η ευρωπαϊκή Αριστερά πρέπει να το ξαναβρεί μακριά από την ψευδαίσθηση ότι η ΕΕ και η ΟΝΕ αποτελούν βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, να επανακαθορίσει το ρόλο του εθνικού κράτους στις σημερινές συνθήκες και να αρθρώσει πολιτική πρόταση που θα γίνει κτήμα των λαϊκών στρωμάτων της Ευρώπης. Αυτή είναι η βαθύτερη σημασία της συζήτησης που άνοιξε στο Ντι Λίνκε.

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013