ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Γλοιώδη, δουλόφρονα αλλά ταυτόχρονα αδίστακτα ανθρωπάκια συναπαρτίζουν τη συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη. Αυτό αποδεικνύεται καθημερινά από τα λόγια και τα έργα τους. Είναι χαρακτηριστική η κωμωδία που παίχτηκε με τις δηλώσεις τόσο του πρωθυπουργού όσο και του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ κατά του Γερμανού αντικαγκελάριου και αρχηγού των Ελεύθερων Δημοκρατών, Φίλιπ Ρέσλερ, ο οποίος είπε δημοσίως το αυτονόητο –ότι πλέον μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ είναι διαχειρίσιμη και δεν προκαλεί τρόμο, εκφράζοντας παράλληλα την άποψη ότι η Αθήνα δεν θα τα καταφέρει να εκπληρώσει τους στόχους που της βάζει η ΕΕ και η Γερμανία και έτσι θα πρέπει να διακοπεί οριστικά η χρηματοδότησή της από τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ.

Ο Αντώνης Σαμαράς ξεσπάθωσε, υποτίθεται, κατά του Ρέσλερ. «Υπάρχουν κάποιοι ξένοι αξιωματούχοι που κάθε τόσο βγαίνουν και προεξοφλούν ότι η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει. Τους θεωρώ –και το λέω ανοικτά και δημόσια- υπονομευτές της εθνικής προσπάθειας. Εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ορθοποδήσει η χώρα κι εκείνοι κάνουν ό,τι μπορούν για να αποτύχουμε. Δεν ξέρω πια αν το κάνουν συνειδητά ή από ανοησία. Ξέρω όμως ότι είναι ανεύθυνοι – και εν πάση περιπτώσει δεν θα τους περάσει», διακήρυξε ο πρωθυπουργός μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ. Δεν τόλμησε όμως να αναφέρει το όνομα του Γερμανού αντικαγκελάριου, παρόλο που ο Φίλιπ Ρέσλερ είναι ένα περιφερόμενο πολιτικό πτώμα που πήρε το κόμμα του από το 14% και το έχει ρίξει δημοσκοπικά στο… 4% (!), προκαλώντας αμφιβολίες ακόμη και αν θα κατορθώσει να το βάλει στο κοινοβούλιο στις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν του χρόνου το Σεπτέμβριο στη Γερμανία, ξεπερνώντας το όριο εισόδου του 5%. Μύδρους κατά των «ανιστόρητων» που κάνουν «τραγικό και πολιτικό λάθος» με το να «πετούν κάθε μέρα επικοινωνιακά βελάκια σε έναν αδύναμο εταίρο που βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη φάση της δημοσιονομικής του προσαρμογής» εξαπέλυσε με τουπέ και ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Ούτε αυτός τόλμησε να αναφέρει το όνομα του Ρέσλερ, παρόλο που οι συνεργάτες του Σαμαρά και του Βενιζέλου έλεγαν στους δημοσιογράφους και τα «παπαγαλάκια» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στα μέσα ενημέρωσης ότι το Γερμανό αντικαγκελάριο είχαν στόχο οι δύο «γενναίοι» πολιτικοί αρχηγοί, ασχέτως του ότι δεν τόλμησαν να αναφέρουν το όνομα του Ρέσλερ ως γνήσιοι… «κουραδόμαγκες» που λέγαμε παλιότερα για κάτι τέτοιους γελοίους τύπους που παρίσταναν στα λόγια τους σκληρούς, ενώ στην πραγματικότητα ήταν της καρπαζιάς! Είναι αποκαλυπτική η στάση του πρωθυπουργού, ο οποίος ενώ κάνει την «κότα» απέναντι στους Γερμανούς, κάνει επίδειξη πυγμής εναντίον των εργαζομένων και υπέρ των απεργοσπαστών. «Η ασυδοσία των συντεχνιών και των ισχυρών, αλλά και η ατιμωρησία των παρανόμων, τέλος! Δείξαμε στο προαύλιο της Χαλυβουργίας ότι εννοούμε αυτό που λέμε!» διακήρυξε στομφωδώς ο Σαμαράς, αναφερόμενος στο άνοιγμα του εργοστασίου με τα ΜΑΤ για να δουλέψουν οι κατάπτυστοι απεργοσπάστες. Μόλις ήρθε μάλιστα στην Αθήνα ένα άλλο γελοίο υποκείμενο, ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, ο Σαμαράς υποσχέθηκε ότι θα κάνει η κυβέρνησή του περισσότερα από όσα επιτάσσει το Μνημόνιο που έχει διαλύσει τη χώρα!

Για να αντιληφθούμε βαθύτερα με πόσο γελοίους και επικίνδυνους πολιτικούς καραγκιόζηδες έχουμε να κάνουμε, αρκεί να παρουσιάσουμε κάποιες εμβριθείς διαπιστώσεις του υφυπουργού Ανάπτυξης, Θανάση Σκορδά. Στην Ελλάδα παρουσιάζουμε μια ακαμψία (!) στην πτώση των τιμών σε σχέση με την πτώση των εισοδημάτων» απεφάνθη. «Η ακρίβεια είναι μια σχετική έννοια. Όταν ο άλλος είναι άνεργος, όσο και να πέσουν οι τιμές πάλι ακριβά θα είναι τα προϊόντα», πρόσθεσε με διαβολική εξυπνάδα – άρα δεν έχει κανένα νόημα να φτηνύνουν αφού «πάλι ακριβά θα είναι»! Τι πρέπει να γίνει; Οι μεν επιχειρηματίες «να δείξουν κοινωνική ευθύνη», οι δε καταναλωτές «να προβούν σε όλες εκείνες τις ενέργειες που πρέπει, ώστε να μην αφήνουμε τον χώρο για να εμφανίζονται αυτά τα φαινόμενα της ακρίβειας» μας παρότρυνε ο υφυπουργός! Η κυβέρνηση δηλαδή να μην κάνει τίποτα κατά της ακρίβειας! Άντε να δει άσπρη μέρα ο ελληνικός λαός με τέτοιους μνημονιακούς εγκάθετους στην κυβέρνηση. Από τη μία έχουμε το Σαμαρά να ορκίζεται ότι θα κάνει περισσότερα από όσα τον διατάζουν οι Γερμανοί μέσω του Μνημονίου. Από την άλλη έχουμε τον πρώην υπουργό Οικονομίας, Τάκη Ρουμελιώτη, μέχρι τον Ιανουάριο αντιπρόσωπο της Ελλάδας στο ΔΝΤ, να δηλώνει στους Τάιμς της Νέας Υόρκης ορθά-κοφτά: «Στο ΔΝΤ γνωρίζαμε ευθύς εξαρχής ότι αυτό το πρόγραμμα ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί γιατί δεν είχαμε κανένα, απολύτως κανένα επιτυχημένο παράδειγμα εφαρμογής του!».

«Πολλοί ειδικοί λένε ότι οι ίδιοι οι στόχοι (σ.σ. του Μνημονίου) ποτέ δεν ήταν εφικτοί και ότι οι τόσο σκληρές πιέσεις επί μιας σειράς αυξανόμενα αδύναμων ελληνικών κυβερνήσεων να συμμορφωθούν με τους στόχους αυτούς έβλαψαν βαθιά την οικονομία της Ελλάδας», υπογραμμίζει η αμερικάνικη εφημερίδα και προσθέτει: «Ο κ. Ρουμελιώτης παραδέχθηκε ότι η Αθήνα είχε θλιβερή υστέρηση στο μέτωπο των μεταρρυθμίσεων, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα, είπε, ήταν ότι οι αγριες περικοπές του προϋπολογισμού συνέτειναν στο σπιράλ προς τα κάτω, αποδεκατίζοντας την οικονομική ζήτηση μέσα στην Ελλάδα». Με άλλα λόγια, μας έθαψαν με το Μνημόνιο.

*Δημοσιεύθηκε στο «ΠΡΙΝ» την Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

H ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ «ΦΟΥΣΚΑ»! ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ «ΣΚΑΣΕΙ»;

Του PAUL KRUGMAN 

 

Σκεφτείτε την ακόλουθη εικόνα: σε κάποια χώρα, η πρόσφατη οικονομική ανάπτυξη έχει βασιστεί σε μια τεράστια άνθηση του κατασκευαστικού κλάδου, που τροφοδοτείται από τις συνεχώς αυξανόμενες τιμές των ακινήτων, και παρουσιάζει τα κλασικά γνωρίσματα μιας φούσκας. Υπήρξε ραγδαία μεγέθυνση και στα δάνεια - με μεγάλο μέρος αυτής της αύξησης των πιστώσεων να πραγματοποιείται όχι μέσω των παραδοσιακών στεγαστικών δανείων, αλλά μέσω από ανεξέλεγκτα «σκιώδη» τραπεζικά προϊόντα («shadow banking») -που δεν εποπτεύονται από την κυβέρνηση, ούτε καλύπτονται από κυβερνητικές εγγυήσεις. Τώρα η φούσκα σκάει - και υπάρχουν πραγματικοί λόγοι να φοβάται κανείς την έλευση μιας χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης.

Μήπως περιγράφω την Ιαπωνία στα τέλη της δεκαετίας του 1980; Μήπως περιγράφω την Αμερική του 2007; Θα μπορούσα. Όμως αυτή τη στιγμή μιλάω για την Κίνα, που εξελίσσεται σε μια ακόμη επικίνδυνη παράμετρο για την παγκόσμια οικονομία.

Υπήρξα απρόθυμος να εμβαθύνω στην κατάσταση της Κίνας, εν μέρει διότι είναι πολύ δύσκολο να πληροφορηθεί κανείς τι πραγματικά συμβαίνει εκεί. Όλες οι οικονομικές στατιστικές «διαβάζονται», στην καλύτερη περίπτωση, σαν μια ιδιαίτερα βαρετή μορφή επιστημονικής φαντασίας, αλλά τα νούμερα από την Κίνα είναι ακόμη πιο φανταστικά από το σύνηθες. Θα στρεφόμουν προς τους ειδικούς «Κινεζολόγους» για να με κατευθύνουν, αλλά ο καθένας φαίνεται να λέει τα δικά του.

Κι όμως, ακόμη και τα επίσημα στοιχεία είναι ανησυχητικά - και οι πρόσφατες ειδήσεις είναι αρκετά δραματικές ώστε να ενεργοποιήσουν «καμπανάκια» συναγερμού.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο για την κινεζική οικονομία την τελευταία δεκαετία είναι πως η μέση κατανάλωση των νοικοκυριών, αν και αυξάνεται, έχει μείνει πολύ πίσω από τον συνολικό ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης. Σήμερα, το συνολικό μερίδιο της καταναλωτικής δαπάνης ως ποσοστό του κινεζικού ΑΕΠ αγγίζει το 35%, περίπου το μισό από ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ποιος λοιπόν αγοράζει τα αγαθά και τις υπηρεσίες που παράγει η Κίνα; Μέρος της απάντησης είναι όλοι εμείς: καθώς το καταναλωτικό μερίδιο της οικονομίας της υποχωρεί, η Κίνα βασίζεται όλο και περισσότερο στα εμπορικά πλεονάσματα για να διατηρήσει ζωντανή την βιομηχανία της. Αλλά το σημαντικότερο, από την πλευρά της Κίνας, είναι οι κολοσσιαίες επενδύσεις, που ως ποσοστό έχουν εκτοξευτεί στο 50% σχεδόν του ΑΕΠ.

Η προφανής ερώτηση είναι: αφού η καταναλωτική ζήτηση παραμένει συγκριτικά χαμηλή στην Κίνα, ποιο είναι το κίνητρο για όλες αυτές τις επενδύσεις; Και η απάντηση, σε πολύ μεγάλο βαθμό, είναι πως οι επενδύσεις εξαρτώνται από μια συνεχώς διογκούμενη φούσκα ακινήτων. Οι επενδύσεις σε ακίνητη περιουσία έχουν σχεδόν διπλασιαστεί ως ποσοστό του ΑΕΠ μετά το 2000, και η αύξηση αυτή αντανακλά πάνω από την μισή συνολική αύξηση των επενδύσεων το ίδιο διάστημα. Αλλά είναι σίγουρο πως και ένα μεγάλο μέρος από την υπόλοιπη αύξηση στις επενδύσεις προέρχεται από επιχειρήσεις που επεκτείνονται για να διεκδικήσουν μεγαλύτερο κομμάτι από την «πυρακτωμένη» κατασκευαστική βιομηχανία.

Είμαστε όμως βέβαιοι ότι η αγορά ακινήτων εξελίσσεται σε φούσκα; Εμφανίζει όλα τα σημάδια: όχι μόνο την αύξηση των τιμών, αλλά και αυτό το ιδιαίτερο είδος κερδοσκοπικού πυρετού που μας είναι τόσο οικείο από τις δικές μας εμπειρίες πριν μερικά χρόνια - ας πούμε στις ακτές της Φλόριντα.

Υπάρχει κι άλλοι παραλληλισμοί που μπορούν να γίνουν μεταξύ της αμερικανικής και της κινεζικής εμπειρίας: και εκεί, όπως και στην Αμερική, μεγάλο μέρος του πρόσθετου δανεισμού που δημιουργεί τη φούσκα προέρχεται από ένα μη εποπτευόμενο, «σκιώδες» τραπεζικό σύστημα. Υπάρχουν τεράστιες διαφορές στις επιμέρους λεπτομέρειες: οι σκιώδεις τραπεζικές συναλλαγές αμερικανικού στιλ πραγματοποιούνταν από τις υψηλού πρεστίζ τράπεζες της Wall Street, μέσω περίπλοκων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, ενώ στην κινεζική βερσιόν το χρήμα κινείται μέσα από παράνομες τράπεζες, ακόμη και από τοκογλύφους. Όμως οι συνέπειες είναι παρεμφερείς: στην Κίνα, όπως και πριν λίγα χρόνια στην Αμερική, το χρηματοπιστωτικό σύστημα μπορεί να είναι περισσότερο ευάλωτο στην διαφθορά από ότι αποκαλύπτουν τα «συμβατικά» τραπεζικά στοιχεία.

Τώρα η φούσκα σκάει μπροστά στα μάτια όλων. Πόση ζημιά μπορεί να κάνει στην κινεζική οικονομία - και τον κόσμο;

Ορισμένοι σχολιαστές λένε «μην ανησυχείτε, η Κίνα έχει ισχυρούς, έξυπνους ηγέτες που θα κάνουν ό,τι χρειάζεται για να αντιμετωπίσουν μια οικονομική «βουτιά». Αν και σπάνια το λέει κανείς ανοιχτά, στη σκέψη αυτή εμπεριέχεται ο υπαινιγμός ότι η Κίνα θα κάνει ότι πρέπει, γιατί δεν χρειάζεται να ανησυχεί για δημοκρατικές ευγένειες.

Για μένα, αυτά τα επιχειρήματα δεν λένε και τίποτα. Εν τέλει, θυμάμαι πολύ καλά ανάλογες διαβεβαιώσεις για την Ιαπωνία στη δεκαετία του 1980, οπότε οι λαμπροί γραφειοκράτες του Υπουργείου Οικονομικών υποτίθεται πως τα είχαν όλα υπό έλεγχο. Και αργότερα υπήρξαν διαβεβαιώσεις ότι η Αμερική ποτέ, μα ποτέ δεν θα επαναλάμβανε τα λάθη που οδήγησαν την Ιαπωνία στην «χαμένη δεκαετία» της - όταν, στην πραγματικότητα, έκανε ακόμη χειρότερα λάθη από εκείνα της Ιαπωνίας.

Η άποψη μου - όποια αξία κι αν έχει - είναι πως οι δηλώσεις των Κινέζων αξιωματούχων γύρω από την οικονομική πολιτική δεν μου φαίνονται ιδιαίτερα διαυγείς. Συγκεκριμένα, ο τρόπος που η Κίνα επιτίθεται στους ξένους - επιβάλλοντας μεταξύ άλλων τιμωρητικούς δασμούς στις εισαγωγές αμερικανικής κατασκευής αυτοκινήτων, κίνηση που θα δηλητηριάσει τις διμερείς εμπορικές σχέσεις χωρίς να βοηθά την οικονομία της— δεν δείχνει να προέρχεται από μια ώριμη κυβέρνηση που ξέρει τι κάνει.

Και υπάρχουν αρκετές σκόρπιες ενδείξεις πως, αν και η ισχύς της κινεζικής κυβέρνησης δεν περιορίζεται από κανένα δίκαιο, περιορίζεται από την γενικευμένη διαφθορά - γεγονός που σημαίνει ότι αυτά που πραγματικά συμβαίνουν σε τοπικό επίπεδο μικρή σχέση έχουν με τα όσα διατάζει να γίνουν το Πεκίνο.

Εύχομαι όλα όσα λέω εδώ να αποδειχθούν αχρείαστες κινδυνολογίες. Όμως είναι αδύνατο να μην ανησυχώ: Η ιστορία της Κίνας μου θυμίζει υπερβολικά τις «ρωγμές» που έχω δει σε άλλες περιπτώσεις. Και το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η παγκόσμια οικονομία, η οποία ήδη υποφέρει από τα χάλια της Ευρώπης, είναι ένα νέο επίκεντρο κρίσης.

Πηγή: www.tovima.gr

THINK TANK

  Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Μπορεί η ελληνική γλώσσα να έχει ιστορικότητα, αλλά η αγγλική έχει περιεκτικότητα. Η φράση think tank, για παράδειγμα, που έχει μπει ακόμη και στη νεοελληνική καθημερινότητα. Ως ρηματική φράση θα μπορούσε να διαβαστεί «σκέψου τη δεξαμενή», αλλά ως ονοματική φράση σημαίνει «δεξαμενή σκέψης». Κι είναι τόσες οι δεξαμενές σκέψης που επαίρεται ότι διαθέτει ο σύγχρονος καπιταλιστικός κόσμος, ώστε όλες μαζί θα έκαναν έναν ποταμό ανθρώπινης διάνοιας. Κάθε οργανισμός του καπιταλιστικού σύμπαντος που σέβεται τον εαυτό του έχει κι από ένα think tank. Κυβερνήσεις, διακρατικοί οργανισμοί, επιχειρήσεις, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, οι ενώσεις αυτών. Υπάρχουν δεξαμενές σκέψης κρατικές και επιχειρηματικές, εξαρτημένες και ημιανεξάρτητες, με διαφανείς αλλά και με γκρίζες χρηματοδοτήσεις. Παράγουν εκθέσεις, έρευνες, μελέτες, θέσεις, αφορισμούς. Κατά κανόνα παράγουν τους τελευταίους. Αφορισμούς νεοφιλελεύθερης κυρίως χροιάς, χάρη στην ιδιότυπη ακαδημαϊκή δικτατορία που έχει εδραιωθεί τις τελευταίες δεκαετίες.

Με τόση σκέψη, ο κόσμος θα έπρεπε να είναι παράδεισος ευημερίας. Με τόσες επεξεργασίες και τόσο πολυάνθρωπα επιτελεία ερευνητών, αναλυτών, τεχνοκρατών, οι πολιτικοί θα έπρεπε να παράγουν ορθές, ισορροπημένες αποφάσεις, μνημεία θετικής και στέρεης σκέψης. Αλλά, μόνο μια ματιά σ' αυτό που διαδραματίζεται εδώ και τρία χρόνια στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, με 18 συνόδους κορυφής να κτίζουν, να γκρεμίζουν και να ξανακτίζουν ένα θεσμικό γεφύρι της Άρτας, αρκεί για ν' αναρωτηθεί κανείς πόση σκέψη παροχέτευσαν στον ευρωπαϊκό λαβύρινθο οι ποικίλες «δεξαμενές» που τον τροφοδοτούν, είτε έχουν σημείο αναφοράς την αγορά είτε την ευρωκρατία είτε τα κράτη και τους εθνικούς εγωισμούς τους. Παρ' όλα αυτά οι δεξαμενές δουλεύουν ακατάπαυστα. Ίσως όχι για ένα σχέδιο, αλλά για πολλά παράλληλα και ανταγωνιστικά σχέδια και συμφέροντα.

Αυτό αποκαλύφθηκε και στην τελευταία ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής. Τα think tanks που εισηγήθηκαν τον τελευταίο (;) ευρωπαϊκό συμβιβασμό, από την επομένη επιδόθηκαν στη μάχη της ερμηνείας του. Ήταν νίκη του Νότου ή ντρίμπλα του Βορρά; Ήταν επέκταση του γερμανικού σχεδίου για την Ευρωζώνη ή τακτική υποχώρηση της Μέρκελ; Είναι σπάσιμο του «φαύλου κύκλου τραπεζικού και κρατικού χρέους» ή ολοκλήρωση της «κατάληψης» των κρατών από τις τράπεζες, και δη τις γερμανικές;

Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά. Οι αποφάσεις της ευρωπαϊκής ελίτ απαντώντας κάθε φορά σε ένα ερώτημα γεννούν δέκα νέα. Η ανάγνωση του στρατηγικού βάθους κάθε απόφασης γίνεται όλο και δυσκολότερη, χαρακτηριστικά αποτυπωμένη και στην αμηχανία και τη βραδύτητα με την οποία η συγκυβέρνηση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ. προσπάθησε να αλιεύσει ελπίδες στην απόφαση της τελευταίας συνόδου.

Αλλά το ίδιο μπορεί να διαγνώσει κανείς και στις βιαστικές ερμηνείες της Αριστεράς για την ίδια απόφαση. Παρακάμπτοντας την ουσία, και καθώς για πρώτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και, τελικά, σε διάταξη εξουσίας, το παράδειγμα της τελευταίας ευρωπαϊκής συνόδου κι όλη η διαχείριση της κρίσης χρέους την τελευταία τριετία, αναδεικνύει ένα γνωσιολογικό κενό και μια τρομακτική ανάγκη: την ανάγκη να αποκτήσει η Αριστερά τα δικά της think tanks, τις δικές της δεξαμενές σκέψης, που θα αποτελούν τη βάση παραγωγής πολιτικής προς όφελος της κοινωνίας.

Χρειάζεται η μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων με ιδεολογική, επιστημονική επάρκεια, αλλά και ταξική ευαισθησία για την παρακολούθηση, σύνθεση και ανάλυση δεδομένων του παγκόσμιου καπιταλισμού, των εξελίξεων στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη, τη γεωπολιτική θέση της χώρας, τις επιπτώσεις της κρίσης στην κοινωνική της συγκρότηση. Χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες, δογματισμούς και μικροπολιτικές εμπάθειες, πρέπει να αξιοποιηθούν διανοούμενοι και επιστήμονες από όλο το αριστερό φάσμα σε μια ευρεία, μαρξιστικής εκκίνησης δεξαμενή σκέψης, που θα ασχοληθεί με τα πάντα: από το να δημιουργήσει μια μεγάλη βάση δεδομένων για την κατάσταση στην οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική, τον πολιτισμό, τα ιδεολογικά ρεύματα, μέχρι το να μελετήσει και να αναλύσει κάθε δυσανάγνωστο θεσμικό κείμενο της Ε.Ε. Θα είναι μια δεξαμενή αριστερής σκέψης για την παραγωγή αριστερής πολιτικής. Με εξειδίκευση, συγκεκριμένα πεδία δράσης και ανοικτή στη διαβούλευση και την αλληλεπίδραση με την κοινωνία και τους φορείς της.

Η εμπειρική και ενστικτώδης προσέγγιση των εξελίξεων, ακόμη κι αν είναι εμπνευσμένη, και δεν φτάνει και μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Αλλά δεν επαρκεί ούτε η τεχνοκρατική παραγωγή πολιτικής μεμονωμένων «πεφωτισμένων». Ο ναρκισσισμός όσων έχουν (και έχουμε) το προνόμιο του δημόσιου λόγου, μπορεί να αποτελεί αποδεκτό κίνητρο παρρησίας. Αλλά χωρίς επιστημονική βάση και ιδεολογική επεξεργασία είναι εκτεθειμένος στην προχειρότητα, στον δογματισμό, στην αυθαιρεσία. Μεταξύ άλλων δεν δικαιούμαστε να παίρνουμε στον λαιμό μας τους ανθρώπους που εμπιστεύονται πως πίσω από κάθε κείμενο, θέση ή πρόταση υπάρχει μια καλά επεξεργασμένη «αλήθεια», ενώ, πολύ συχνά, μπορεί να είναι μια επιπόλαιη «ξεπέτα».

*Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ την Κυριακή 8/7/2012

Το μεγάλο φαγοπότι

Του Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Την πρώτη, σοβαρή τρικυμία στην εσωτερική τρόικα Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη προκάλεσαν οι επιδόσεις του Γ. Στουρνάρα στο πρόσφατο Eurogroup. Δεν φτάνει που μας έφερε από τις Βρυξέλλες νέα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 3 δισ. ευρώ, ο υπερκομματικός υπουργός Οικονομικών αφαίρεσε και το τελευταίο φύλλο συκής των τριών εταίρων, παραιτούμενος και από αυτήν την τόσο ποθητή επιμήκυνση (της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής). «Το τανγκό θέλει δύο», δήλωσε αφοπλιστικά ο πρώην υπάλληλος του ΣΕΒ. Αφού λοιπόν η κ. Μέρκελ δεν εννοεί να μας χαρίσει το τανγκό της επιμηκυμένης αναδιαπραγμάτευσης, μοιραία θα περιοριστούμε σε μοναχικές ηδονές, σέρνοντας το μακρύ ζεϊμπέκικο των ιδιωτικοποιήσεων: Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή από μια χώρα που δεν ζεί...

Προβάλλοντας το εκβιαστικό δίλημμα “είτε θα πουλήσουμε τα ασημικά της οικογένειας είτε θα κόψουμε κι άλλο μισθούς και συντάξεις”, η κυβέρνηση Σαμαρά εννοεί να επαναφέρει την Ελλάδα στα χρόνια του “αθλιέστατου προτεκτοράτου”, όταν οι κάτοικοι της Αθήνας έπαιρναν ρεύμα από την ΠΑΟΥΕΡ και νερό από την ΟΥΛΕΝ. Πρέπει να ανατρέξει κανείς στη Ρωσία του Γέλτσιν για να βρει συγκρίσιμη λεηλασία του εθνικού πλούτου από τα αρπακτικά του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου. Ο ΟΤΕ, με καθαρά κέρδη 119,7 εκ. πέρυσι, θα παραδοθεί στην Deutsche Telekom. Η ΔΕΗ, με κέρδη 558 εκ. το 2010 και 693 εκ. το 2009 προορίζεται για τις γαλλικές GFF και EdF, αλλά και για τη γερμανική Siemens, γνωστή για τις τόσο αποδοτικές επενδύσεις της στο ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας μας. Ο ΟΠΑΠ, ίσως η πιο κερδοφόρα εταιρεία του Δημοσίου, παίρνει σειρά να εκποιηθεί αντί τιμήματος που είναι ζήτημα αν καλύψει τα κέρδη τριών μηνών. Από την “αξιοποίηση” του Καταριανού (πρώην Ελληνικού), ολόκληρη η παράκτια ζώνη από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο προορίζεται να γίνει μια τεράστια, αραβικών συμφερόντων τσιμεντούπολη -κατ' ευφημισμόν Αττική Ριβιέρα- κάνοντας να ωχριά ακόμη και τον Μητσοτάκη της δεκαετίας του '90, που είχε βαλθεί να δώσει το Λαγονήσι και τον Πάτροκλο στον γιο του Ισραηλινού πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν για να ανοίξει καζίνο.

Η μεγαλύτερη συντεχνία

Με δεδομένη την κατάρρευση των χρηματιστηριακών αξιών λόγω κρίσης (μέσα σε ένα μόνο χρόνο η μετοχή της ΔΕΗ έχασε το 75% της αξίας της), είναι φως φανάρι ότι θα πρόκειται για ιδιωτικοποιήσεις μπιρ παρά, όπως εύστοχα τόνισε από την πρώτη στιγμή ο “Ριζοσπάστης”. Προς τιμήν του, ο Αλέξης Τσίπρας προειδοποίησε από το βήμα της Βουλής τους αετονύχηδες που θα βάλουν χέρι στη δημόσια περιουσία ότι “θα χάσουν τα λεφτά τους”, δηλαδή ότι θα δημευτούν χωρίς αποζημίωση οι επιχειρήσεις που θα έχουν σφετεριστεί και τους πολιτικούς που θα συμπράξουν ότι “θα λογοδοτήσουν για τη λεηλασία”, δηλαδή ότι θα πάνε φυλακή.

Τα μεγάλα συγκροτήματα της ενημέρωσης κατηγόρησαν την Αριστερά ότι με αυτές τις τοποθετήσεις της απομακρύνει τους “επενδυτές”, στερώντας τη χώρα μας από ζωτικά αναγκαίες θέσεις εργασίας, μόνο και μόνο για να υπερασπιστεί τις συνδικαλιστικές συντεχνίες, που υποτίθεται ότι λυμαίνονται τις ΔΕΚΟ, σε βάρος των φορολογουμένων. Στην πραγματικότητα, η μεγαλύτερη συντεχνία που υπάρχει σ'αυτή τη χώρα -καναλάρχες, εφοπλιστές, τραπεζίτες και κατασκευαστικές εταιρείες που λυμαίνονται την ενημέρωση- δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες συνδικαλιστικές συντεχνίες που καταγγέλλει. Το πρόβλημά της είναι ο ίδιος ο συνδικαλισμός. Αφού οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου κατάργησαν τις συλλογικές συμβάσεις και υπονόμευσαν τα συνδικάτα στον ιδιωτικό τομέα, μέσω των μνημονίων, έρχεται τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη να εκθεμελιώσει, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, τον εργατικό συνδικαλισμό στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπου συγκεντρώνονται τα πιο ισχυρά, εναπομείναντα οχυρά του. Στόχος της είναι η μετατροπή της ελληνικής εργατικής τάξης σε ασπόνδυλη, πολτοποιημένη “μάζα” χωρίς καμιά διαπραγματευτική δύναμη απέναντι στους εργοδότες και το κράτος, ριγμένη σε ένα δυστοπικό σύμπαν “βιομηχανικού φεουδαρχισμού” του 21ου αιώνα.

Άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος;

Ωστόσο, η Αριστερά δεν θάπρεπε να υποτιμήσει τη συστημική προπαγάνδα γύρω από τις ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες αναδεικνύονται σε στρατηγικό πεδίο οικοδόμησης κοινωνικών συμμαχιών, ιδιαίτερα από το κατ' εξοχήν κόμμα του κεφαλαίου, τη Νέα Δημοκρατία. Αφού οι προηγούμενες κυβερνήσεις εξόντωσαν τα μεσαία στρώματα με την απίστευτα ληστρική φορολογία, τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά ευελπιστεί ότι, χάρη και στα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων, θα καταφέρει να λασκάρει λιγουλάκι το φορολογικό ζουρλομανδύα, ώστε να προσεταιριστεί τους κατά τι ανακουφισμένους μικρομεσαίους, κατά το γνωστό μύθο του Χότζα. Παράλληλα, απευθύνεται προς τους ανέργους, τα περιθωριοποιημένα και πολιτικά καθυστερημένα εργατικά στρώματα (στα θολά νερά των οποίων αλιεύει και η Χρυσή Αυγή), καλλιεργώντας τα πιο ταπεινά αντανακλαστικά τους, στο στιλ “γιατί να υποφέρω εγώ και όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι που κάθονται”. Δυστυχώς, τη συστημική προπαγάνδα αυτού του είδους διευκολύνουν, φυσικά άθελά τους, “υπερεπαναστατικές” τοποθετήσεις τμημάτων της Αριστεράς, που “δεν τρελαίνονται” κι αν οι επιχειρήσεις περάσουν από το συλλογικό καπιταλιστή, το κράτος, στον ατομικό καπιταλιστή μέσω ιδιωτικοποιήσεων - κατά το “άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά”.

Στην πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες όχι μόνο δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά θα πληρώσουν και αυτοί, έστω και έμμεσα, το τίμημα από τις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που θα επακολουθήσουν. Τα παιδιά τους θα έχουν λιγότερες θέσεις εργασίας να διεκδικήσουν, τα μαγαζιά τους λιγότερους πελάτες να εξυπηρετήσουν κι οι ίδιοι θα κληθούν να πληρώσουν ακριβότερα αύριο το ρεύμα, το νερό, τα εισιτήρια και πάει λέγοντας.

Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στις ΔΕΚΟ που φορτώθηκαν τα ρουσφέτια και τη διαφθορά του πελατειακού κράτους ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (γιατί βέβαια δεν κυβερνούσαν την Ελλάδα από το 1974 ο Τσίπρας και η Παπαρήγα). Γεγονός παραμένει όμως ότι αυτές οι ΔΕΚΟ, χάρη στην επινοητικότητα των τεχνικών του ΟΤΕ και τον μόχθο των εναεριτών της ΔΕΗ, έφτιαξαν τις υποδομές που υπάρχουν σήμερα σ'αυτή τη χώρα και τις οποίες λυμαίνονται τα λαμόγια των ιδιωτικών εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, που δεν πόντισαν ούτε μια καινούργια οπτική ίνα, απλά παρασιτούν πάνω στο δίκτυο του ΟΤΕ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους λομπίστες των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) που αρμέγουν τη ΔΕΗ και φορτώνουν στους φορολογόμενους χρέη χάρη στη μονοπωλιακή σχέση επιδοτούμενης χρηματοδότησης που τους χάρισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις: Παράγουν ενέργεια όσο φυσάει αέρας και στη συνέχεια την πουλάνε στη ΔΕΗ... 2,5 φορές πιο ακριβά από όσο κοστίζει στη ΔΕΗ η παραγωγή ενέργειας στις θερμοηλεκτρικές της μονάδες! Κι ύστερα έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ που περιέχει το μυστηριώδες “τέλος ΑΠΕ”, κι ο καταναλωτής πληρώνει πανάκριβα την κιλοβατώρα όχι εξ αιτίας του Φωτόπουλου, αλλά γιατί επιδοτεί εν αγνοία του τα ιδιωτικά λαμόγια- αλλά καταριέται τη ΔΕΗ και γενικώς τους δημοσίους υπαλλήλους για την κακή του τύχη!

Ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές

Το κυριότερο που οφείλει να εξηγήσει στον κόσμο η Αριστερά εν όψει της μάχης που έρχεται είναι ότι αυτό που θα κριθεί δεν είναι αν μας αρέσει η σημερινή κατάσταση των ΔΕΚΟ (και ασφαλώς έχουμε πάμπολλους λόγους να μην μας αρέσει), αλλά αν θα υπάρχει σ'αυτή τη χώρα η έννοια και η ουσία του δημόσιου αγαθού. Πρέπει να είναι το νερό, ο ηλεκτρισμός, το τηλέφωνο, το Ίντερνετ, οι συγκοινωνίες κ.α. δημόσια αγαθά, εγγυημένα από το κράτος για όλους τους πολίτες, ή μπορούμε να τα αφήσουμε στο έλεος των ιδιωτικών εταιρειών - όπως έκανε η Θάτσερ με τους σιδηρόδρομους, που ξεχαρβαλώθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια και επανακρατικοποιήθηκαν στη συνέχεια, ή όπως έκανε ο Ρίγκαν με την ηλεκτρική ενέργεια, για να βυθιστούν σε αλλεπάλληλα μπλακ άουτ το Λος Άντζελες και η Νέα Υόρκη; Πρέπει να είμαστε όλοι ίσοι όταν πρόκειται για τη μόρφωση των παιδιών μας ή όταν βρισκόμαστε απέναντι στο θάνατο -κάτι που σημαίνει κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης και υγείας- ή πρέπει να μορφώνονται και να ζουν μόνο όσοι έχουν χρήματα;

Επομένως, η μάχη κατά των ιδιωτικοποιήσεων, η πρώτη μεγάλη μετεκλογική δοκιμασία της Αριστεράς, πέρα από την προφανή οικονομική και κοινωνική σημασία της, φορτίζεται από έντονο ιδεολογικό-αξιακό περιεχόμενο με πυρήνα το δημόσιο αγαθό (res publica), που αποτελεί την ουσία της Δημοκρατίας (Republic), σε αντιδιαστολή με την ολιγαρχική επιβολή των ιδιωτικών συμφερόντων. Αν ο μοναχικός ιδιώτης-καταναλωτής είναι το πρότυπο του καπιταλισμού, ο συλλογικός παραγωγός-πολίτης είναι ο ήρωας της σοσιαλιστικής δημοκρατίας του αύριο. Η ανάγκη ενός ισχυρού, ενιαίου μετώπου της Αριστεράς και του κόσμου της εργασίας για να κερδηθεί η μάχη κατά των ιδιωτικοποιήσεων είναι αυτονόητη και η δυνατότητα για ένα τέτοιο μέτωπο προφανής. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Υ.Γ. Προς οίον αφορά: “Επτά φορές κλείνεις τα μάτια. Την όγδοη, καταδικάζεις μονομιάς” (Μπ. Μπρεχτ).

Πηγή: www.thepressproject.gr

Η μεγάλη χίμαιρα της Ευρώπης

Του Paul Krugman

Γιατί η γερμανική συνταγή δεν έχει οποιαδήποτε πιθανότητα επιτυχίας

Τους τελευταίους μήνες διάβασα αρκετές αισιόδοξες αποτιμήσεις για τις προοπτικές της Ευρώπης. Περιέργως, καμία από αυτές δεν αναφέρει ότι η καθορισμένη από τους Γερμανούς ευρωπαϊκή συνταγή της λύτρωσης μέσω της υποβολής σε βάσανα έχει οποιαδήποτε πιθανότητα επιτυχίας. Αντίθετα, οι αισιόδοξοι θεωρούν ότι η αποτυχία - συγκεκριμένα η διάλυση της ευρωζώνης - θα είναι καταστροφή για όλους, των Γερμανών συμπεριλαμβανομένων, και τελικά στο τέλος αυτή η προοπτική θα αναγκάσει τους ευρωπαίους ηγέτες να κάνουν ό,τι χρειάζεται προκειμένου να σωθεί η κατάσταση.

Ελπίζω να είναι σωστό αυτό το επιχείρημα. Ομως κάθε φορά που διαβάζω ένα άρθρο το οποίο κινείται σε αυτόν τον χώρο, σκέφτομαι τον Νόρμαν Εϊντζελ. Ποιος είναι αυτός: Πίσω στα 1910, ο Εϊντζελ εξέδωσε το περίφημο βιβλίο «Η μεγάλη χίμαιρα», ισχυριζόμενος ότι ο πόλεμος ήταν πια μια απαρχαιωμένη διαδικασία. Το εμπόριο και η βιομηχανία, ισχυριζόταν, και όχι η εκμετάλλευση των αδυνάτων ήταν τα κλειδιά για τον εθνικό πλούτο, άρα κανείς δεν θα κέρδιζε οτιδήποτε από το τεράστιο κόστος μιας στρατιωτικής εκστρατείας. Ακόμη περισσότερο, έγραφε, η ανθρωπότητα είχε αρχίσει να κατανοεί την πραγματικότητα, ότι δηλαδή «τα πάθη του πατριωτισμού υποχωρούσαν γοργά». Δεν προέβλεψε κατά λέξη ότι δεν θα ξαναγίνει κάποιος μεγάλος πόλεμος, όμως αυτή ήταν η αίσθηση που αποκόμιζε όποιος διάβαζε το βιβλίο του.

Ολοι ξέρουμε τι έγινε μετά.

Το σημαντικό είναι ότι η προοπτική της καταστροφής, όσο προφανής κι αν είναι, δεν αποτελεί εγγύηση ότι τα κράτη θα κάνουν ό,τι χρειάζεται προκειμένου να την αποφύγουν. Και αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο όταν η περηφάνια και η προκατάληψη κάνει τους ηγέτες απρόθυμους να δουν το προφανές.

Και έτσι ερχόμαστε και πάλι στο θέμα της Ευρώπης και της δεινής οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται. Ακόμα και όσοι από εμάς έχουμε παρακολουθήσει την ιστορία από την Ιστορία, δεν αποφεύγουμε το σοκ κάθε φορά που σκεφτόμαστε ότι έχουν περάσει περισσότερα από δύο χρόνια από τότε που οι ευρωπαίοι ηγέτες δεσμεύτηκαν στη σημερινή οικονομική τους στρατηγική - μια στρατηγική βασισμένη στην άποψη ότι η δημοσιονομική λιτότητα και η «εσωτερική υποτίμηση» (βασικά οι περικοπές μισθών) θα έλυναν τα προβλήματα των χρεωμένων χωρών. Ολον αυτό τον καιρό η συγκεκριμένη στρατηγική ουδέποτε είχε μια επιτυχημένη ιστορία. Το καλύτερο που μπορούν να κάνουν όσοι υπερασπίζονται την οικονομική ορθοδοξία είναι να δείχνουν δύο μικρές χώρες της Βαλτικής που, εν μέρει, ανέκαμψαν από την ύφεση, παραμένουν όμως ακόμα πολύ πιο φτωχές από όσο ήταν πριν από την κρίση.

Στο μεταξύ, η κρίση του ευρώ έχει κάνει μεταστάσεις και έχει εξαπλωθεί από την Ελλάδα στις πολύ μεγαλύτερες οικονομίες της Ισπανίας και της Ιταλίας ενώ όλη η Ευρώπη βυθίζεται στην ύφεση. Αλλά η πολιτική του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης δεν αλλάζει. Μα, θα πείτε, η Σύνοδος Κορυφής της περασμένης εβδομάδας δεν έδειξε κάποια κινητικότητα; Ναι, πράγματι. Η Γερμανία υποχώρησε λίγο, όμως οι παραχωρήσεις της παραμένουν πολύ μικρές σε σύγκριση με την κλίμακα των προβλημάτων.

Τι θα μπορούσε να γίνει λοιπόν για να σωθεί το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα; Η απάντηση είναι βέβαιο ότι θα έπρεπε να περιλαμβάνει μεγάλες αγορές κρατικών ομολόγων από την κεντρική τράπεζα και την εκδήλωση της πρόθεσης από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αποδεχθεί ένα υψηλότερο ποσοστό πληθωρισμού. Ακόμα και με αυτές τις πολιτικές, το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης αντιμετωπίζει την προοπτική πολλών ετών υψηλής ανεργίας. Τουλάχιστον θα υπάρχει ένας ορατός δρόμος για την ανάκαμψη.

Είναι πολύ δύσκολο, όμως, να φανταστεί κάποιος μια τέτοια αλλαγή στην πολιτική. Μέρος του προβλήματος αποτελεί το ότι οι γερμανοί πολιτικοί έχουν περάσει τα τελευταία δύο χρόνια λέγοντας στους ψηφοφόρους κάτι που δεν είναι αλήθεια - ότι δηλαδή για την κρίση ευθύνονται οι ανεύθυνες κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού Νότου. Στην Ισπανία που βρίσκεται τώρα στο επίκεντρο της κρίσης υπήρχε χαμηλό χρέος και πλεόνασμα στον προϋπολογισμό όταν άρχιζε η κρίση. Η χώρα βυθίστηκε στην κρίση λόγω της φούσκας των ακινήτων στην οποία συνέβαλαν τράπεζες από όλη την Ευρώπη, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης.

Ομως οι παραπληροφορημένοι ψηφοφόροι δεν είναι το μόνο πρόβλημα, αφού ακόμα και ευρωπαίοι διανοητές δεν φαίνεται να μπορούν να δουν την πραγματικότητα. Οι τελευταίες εκθέσεις «ειδικών», όπως η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, δείχνουν ότι κινούνται σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου η λιτότητα είναι αποτελεσματική.

Αραγε θα σώσει τον εαυτό της η Ευρώπη; Το διακύβευμα είναι μεγάλο και οι ηγέτες της δεν είναι ούτε διαβολικοί ούτε χαζοί. Ομως το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τους ευρωπαίους ηγέτες του 1914. Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα εξελιχθούν αλλιώς.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ / THE NEW YORK TIMES, Του Paul Krugman

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 04 Ιουλίου 2012

ΓΙΑΤΙ ΧΑΙΡΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

Του Π. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Ε, όχι! Πρέπει να είναι πολύ διεστραμμένος κανείς για να υποστηρίξει ότι Τετάρτη μας ξανάρθαν οι Τροϊκανοί, Πέμπτη έδωσαν τις προγραμματικές δηλώσεις στο μεταφραστικό τμήμα του Μεγάρου Μαξίμου και Παρασκευή ο Σαμαράς θα τις εκφωνήσει ελληνιστί στη Βουλή. Σύμπτωση είναι, βρε αδελφέ. Κι αν ο πρωθυπουργός της χώρας, που δεν έχει ακόμη συναντήσει τη Μέρκελ και τον Ολάντ, συνομιλεί ως ίσος προς ίσον με τους υπαλληλίσκους της διεθνούς τοκογλυφίας, αντί να τους παραπέμψει στους υφισταμένους των κ.κ. Στουρνάρα και Χατζηδάκη, ε αυτό δεν το λες δουλικότητα, ευγένεια το λες και σεβασμό στην παράδοση του Ξένιου Δία. Νισάφι πια!

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τις αστειότητες κι ας έρθουμε στα σοβαρά. Η σοβαρή, πολύ σοβαρή εξέλιξη των τελευταίων ημερών, που θα σφραγίσει τις πρώτες μέρες της νέας, μνημονιακής κυβέρνησης (με σως ΔΗΜΑΡ), δεν είναι άλλη από την απόφαση της τελευταίας συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το μέλλον της ευρωζώνης. Μια απόφαση που χαρακτηρίστηκε από τους τρεις κυβερνητικούς εταίρους και το σύνολο των συγκροτημάτων του Τύπου ως περηφανής νίκη του μεοσογειακού Νότου επί της Γερμανίας, προάγγελος στροφής από την αδιέξοδη λιτότητα στην ποθητή ανάπτυξη.

Η ευφορία των εν λόγω αναλυτών (οι οποίοι πρέπει να πιστεύουν ότι απευθύνονται σε λαό Λωτοφάγων, λησμονώντας τις δεκάδες φορές που έχουν πανηγυρίσει ανάλογες «σωτήριες» και «ιστορικές» αποφάσεις για να γελοιοποιηθούν προτού αλέκτωρ φωνήσει) στηρίζεται στη μοναδική ουσιαστική απόφαση των 27: Τη δυνατότητα δανεισμού των τραπεζών Ιταλίας και Ισπανίας, χωρίς τρόικες και χωρίς τα δάνεια των τραπεζών να φορτώνονται στα αντίτοιχα κράτη, μεγεθύνοντας το δημόσιο χρέος.
 

Το τυρί και η φάκα

Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι και ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να χαιρετίσει ως «κατ’ αρχήν θετική» την απόφαση των 27, στρέφοντας τα πυρά του μόνο εναντίον της κυβέρνησης Σαμαρά, που δεν εξασφάλισε να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα ό,τι θα ισχύσει για Ισπανία και Ιταλία. Συμπλήρωσε δε ότι η κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να είχε δεχθεί καν την τρόικα, μέχρις ότου η Μέρκελ δεχτεί να βάλει και την Ελλάδα στο υπό κατασκευήν Κλαμπ Μεντιτερανέ.

Υποθέτουμε ότι οι οικονομικοί σύμβουλοι του κ. Τσίπρα του πλάσαραν αυτή την ιδέα περισσότερο ως επικοινωνιακό στρατήγημα μιας «υπεύθυνης» αντιπολίτευσης, που οφείλει να κρατάει ανοιχτούς διαύλους με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, στριμώχνοντας ταυτόχρονα το Μαξίμου. Ωστόσο, η υποταγή της πολιτικής ουσίας στα επικοινωνιακά κολπάκια έχει κοντά ποδάρια, ιδίως όταν βλέπεις το τυρί, αλλά δεν βλέπεις τη φάκα.

Εν προκειμένω, το «τυρί» βρίσκεται στην όντως «κατ’ αρχήν θετική» απόφαση να μην επιβαρύνεται το κράτος (δηλαδή ο φορολογούμενος, δηλαδή κατά βάσιν οι μισθωτοί) με τα εκθετικά αυξανόμενα χρέη των τραπεζών. Ωστόσο, από το «κατ’ αρχήν», μέχρι το «στην πράξη» μεσολαβεί μια μεγάλη απόσταση, όπου μας παραμονεύει η αδυσσώπητη φάκα: Ο όρος, δηλαδή, που επέβαλαν οι Γερμανοί να περάσει ο έλεγχος των τραπεζών που θα πέσουν στην ανάγκη τους σε μια κεντρική, ευρωπαϊκή (διάβαζε: γερμανική) αρχή. Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες που θα ενταχθούν στο μηχανισμό διάσωσης θα είναι στο εξής μόνο κατ’ όνομα ισπανικές ή ιταλικές- στην πράξη, οποιαδήποτε απόφασή τους για συγχωνεύσεις, απολύσεις, δάνεια, επενδύσεις κλπ- πρέπει να περνάει από τη Φραγκφούρτη. Επομένως, αν εφαρμοστεί και για την Ελλάδα η απόφαση των 27 (κι εδώ έχει απολύτως δίκιο το ΚΚΕ στην κριτική του), αντί για εθνικοποίηση των τραπεζών, που πρότεινε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγηθούμε ανεπαισθήτως στη... γερμανοποίηση του πιο στρατηγικού τομέα της ελληνικής οικονομίας!

Άσχημη αρχή για την αντιπολίτευση του 27%, που βιάζεται να αποδείξει ότι δεν θα είναι η «παλιά» αντιπολίτευση του 4.5%. Η υπερχειλίζουσα «υπεθυνότητα» των προαναφερθέντων οικονομικών συμβούλων, οδήγησε το μεγαλύτερο κόμμα της ελληνικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς να εμφανίζεται πολύ περισσότερο μετριοπαθές από Κεϋνσιανούς οικονομολόγους του διεθνούς κατεστημένου. Αίφνης ο Πολ Κρούγκμαν, κάτω από τον εύγλωττο τίτλο «Η Μεγάλη Αυταπάτη της Ευρώπης», χαρακτήριζε την απόφαση των 27 «μικροσκοπικών διαστάσεων σε σύγκριση με το μέγεθος των προβλημάτων», κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για την «επερχόμενη καταστροφή» αν δεν αναιρεθεί η πολιτική της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης. Σε παραπλήσιο μήκος κύματος, ο Τζόζεφ Στίγκλιτς εκτιμούσε ότι με την απόφαση αυτή «το ευρώ απλώς εξασφάλισε μια μικρή αναστολή, όπως οι θανατοποινίτες που περιμένουν την εκτέλεση».

Το λιοντάρι και ο γάιδαρος

Επιπλέον, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισαν απλώς να διασώσουν τις τράπεζες- όπως κάνουν κάθε έξι μήνες από τότε που ξέσπασε η κρίση, το 2008- αλλά όχι τους λαούς. Το αντίθετο. Με το που γύρισε στη Ρώμη ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι εξήγγειλε νέα μέτρα αιματηρής λιτότητας, προκαλώντας έκρηξη οργής των συνδικάτων, που προσανατολίζονται σε γενική απεργία. Το ίδιο συμβαίνει με τη συντηρητική κυβέρνηση του Ραχόι στην Ισπανία, αλλά και με την άρτι σχηματισθείσα κυβέρνηση Ερό στη Γαλλία, ο οποίος με το που ανέλαβε την πρωθυπουργία δήλωσε ότι παρέλαβε καμμένη γη από τη Δεξιά κι ότι (σας θυμίζει τίποτα;) η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη απ’ ότι φαντάζονταν οι σοσιαλιστές, προετοιμάζοντας την κοινή γνώμη γι αυτά που θα επακολουθήσουν.

Τέλος, η ηπιότερη αντιμετώπιση Ιταλίας και Ισπανίας (σε σύγκριση με την Ελλάδα) από τους Γερμανούς δεν οφείλεται μόνο ή κυρίως στην υποτελή, ψοφοδεή συμπεριφορά των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Βενιζέλου και Σαμαρά (με ολίγον από Κουβέλη). Κατά κύριο λόγο αποδεικνύει τον ιεραρχικό, ληστρικό χαρακτήρα μιας ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχει εγγεγραμμένη στα γονίδιά της τη δομική ανισότητα, με άλλους νόμους για τους ισχυρούς του πυρήνα και άλλους για τους περιφερειακούς φτωχοπρόδρομους της περιφέρειας. Όπως στο μύθο του Λαφοντέν με τη συνέλευση των ζώων, που μαζεύτηκαν να βρουν τον ένοχο για την οργή των θεών και τις ξαφνικές αρρώστιες που τα απειλούσαν: Μίλησε το λιοντάρι, ομολόγησε ότι σκοτώνει και κλέβει, αλλά ποιος να τολμήσει να το κατηγορήσει; Ήρθε η σειρά της τίγρης, του λύκου, του ελέφαντα... Μέχρι που εμφανίστηκε ο κακορίζικος γάιδαρος, για να ομολογήσει ότι είχε φάει λίγο γρασίδι από το μοναστήρι και να δεχθεί το γενικό ανάθεμα για το τρομερό του έγκλημα. Κι ο Λαφοντέν συμπεραίνει: «Του καθενός η δύναμη ζυγιάζει το δίκιο»...

Σκιώδης... αντιπολίτευση;

Εδώ ακριβώς αγγίζουμε το αξεπέραστο, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, όριο της αντιπολιτευτικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ: την ιδεοληψία του «ευρωπαϊσμού». Μια παράδοση την οποία μοιράζονται όχι μόνο οι πιο «δεξιές», συστημικές τάσεις (που μπορεί να είναι ισχυρές, αλλά δεν καθορίζουν τη φυσιογνωμία του μετά τη στροφή των Αλαβάνου- Τσίπρα και την απόσχιση της ΔΗΜΑΡ), αλλά και αρκετούς εκπροσώπους ριζοσπαστικών ρευμάτων, οι οποίοι αναζήτησαν στον «αριστερό ευρωπαϊσμό» μια φαντασιακά «διεθνιστική» απάντηση στον εθνικισμό και στις «θεωρίες της εξάρτησης». Αδυνατούν ωστόσο να αντιληφθούν ότι, καυτηριάζοντας ως «εθνικιστικό» κάθε αντιιμπεριαλιστικό πρόταγμα ρήξης με την ολέθρια για τα λαϊκά συμφέροντα ευρωζώνη, γίνονται άθελά τους αρωγοί του χειρότερου εθνικισμού, του εθνικισμού των Γερμανών και των άλλων ισχυρών, που αντιμετωπίζουν τον ευρωπαϊκό Νότο σαν υποτελή ενδοχώρα τους.

Για να είμαστε δίκαιοι: Δεν εννοούμε ότι είναι εξ ορισμού εσφαλμένη η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να προβάλει μια γραμμή, ας το πούμε έτσι, «του καλού ευρώ»- ενός εκ θεμελίων μετασχηματισμού της ευρωζώνης, που θα στηριζόταν σε μεγάλες μεταφορές πόρων και τεχνογνωσίας από τις ισχυρότερες στις ασθενέστερες χώρες, στη γενναία αναδιανομή εισοδήματος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων σε πανευρωπαϊκή κλίμακα κλπ. Κάτι τέτοιο θα είχε νόημα ως στρατηγική συμμαχιών των Ελλήνων εργαζομένων με εκείνους των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, για την εξασφάλιση της αλληλεγγύης τους στην προοπτική της ρήξης με τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση και της δημιουργίας μιας μελλοντικής, σοσιαλιστικής Ευρώπης.

Ωστόσο, μια τέτοια εκστρατεία θα περιοριστεί, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, στο επίπεδο της προπαγάνδας και της εξασφάλισης εφεδρειών για το μέλλον. Αυτή τη στιγμή, ο ελληνικός λαός, μεγάλη και διευρυνόμενη μερίδα του οποίου αντιμετωπίζει κυριολεκτικά πρόβλημα επιβίωσης, δεν μπορεί να περιμένει πότε θα «ξυπνήσει» η εργατική τάξη της Γερμανίας, της Γαλλίας ή της Βρετανίας για να πορευτούμε όλοι μαζί στη διεθνιστική λεωφόρο των ριζοσπαστικών μας φαντασιώσεων. Όχι ο «εθνικισμός» μας, αλλά η στοιχειώδης αίσθηση της πραγματικότητας λέει ότι στη σημερινή συγκυρία η Ελλάδα, ο λαός της και η Αριστερά της βρίσκονται πολύ πιο μπροστά, από την άποψη της μαχητικής ικανότητας και του πολιτικού ριζοσπαστισμού, από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Το μέγα θέμα είναι αν θα αξιοποιήσουμε αυτή τη δυναμική για την αποφασιστική ρήξη που ωριμάζει ή αν θα την αφήσουμε να εκφυλισθεί με ασκήσεις σκιώδους κυβέρνησης και πρακτικές σκιώδους αντιπολίτευσης. Όπως έλεγε στα δύσκολα ο Χαρίλαος Φλωράκης «η ζωή θα δείξει»- και μάλλον δεν θα αργήσει…

Πηγή: http://www.thepressproject.gr/

ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Πανέτοιμοι να πετάξουν στα πιράνχας του ιδιωτικού τομέα τη δημόσια περιουσία για να την κατασπαράξουν είναι οι πολιτικοί εγκληματίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αυτή τη φορά με την ευγενική χορηγία των «παρασίτων» της ΔΗΜΑΡ. Αφού οι πολιτικοί ληστές των δύο κομμάτων της κυβέρνησης Παπαδήμου λεηλάτησαν τα ασφαλιστικά ταμεία με το περιβόητο «κούρεμα» και ρήμαξαν τους μισθούς και τις συντάξεις και ο κόσμος τους ξαναψήφισε αντί να τους πετάξει στον εκλογικό Καιάδα, τώρα έχουν έρθει αποφασισμένοι να ολοκληρώσουν το έργο τους, ξεπουλώντας ηλεκτρικό, νερό, λιμάνια, σιδηροδρόμους και γενικά τα πάντα έναντι πινακίου φακής. Άξιος ο μισθός τους.
Εκμεταλλευόμενοι το καλοκαίρι, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης θα προσπαθήσουν να εκποιήσουν το επόμενο δίμηνο όσα περισσότερα μπορέσουν. Ελπίζουν ότι με το πλιάτσικο αυτό θα ενισχυθεί ουσιωδώς η συμμαχία των κυβερνητικών κομμάτων με την αστική τάξη και βεβαίως προσδοκούν και βελτίωση των οικονομικών τους. Οι ίδιοι είναι αδίστακτοι. Το τι θα πετύχουν όμως στην πράξη συναρτάται απολύτως και με τις αντιστάσεις που θα συναντήσουν από τον λαό. Τώρα που υπερψηφίστηκαν σε βαθμό που τους επέτρεψε τον άνετο σχηματισμό κυβέρνησης, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εγκατέλειψαν αμέσως τα προεκλογικά παραμύθια περί επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου. «Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας... είναι πλήρως δεσμευμένη... σε όλες τις βασικές πολιτικές» του Μνημονίου, αναφέρει χωρίς περιστροφές ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στην επιστολή δουλοφροσύνης και απόλυτης υποταγής που έστειλε προς τους ηγέτες της ΕΕ πριν από τη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες. Έκοψε έτσι με το μαχαίρι κάθε συζήτηση περί αλλαγής όρων του ολέθριου Μνημονίου, αφού καμιά επαναδιαπραγμάτευση δεν είναι δυνατή στη βάση της επιστολής του.
Οι πολιτικοί απατεώνες της κυβέρνησης δεν σκοπεύουν πλέον να ζητήσουν ούτε καν επιμήκυνση του χρόνου εφαρμογής των ολέθριων μνημονιακών μέτρων που οι ηγέτες της ευρωζώνης είχαν ήδη αποφασίσει προεκλογικά να της δώσουν! «Το πρόγραμμα είναι εκτός τροχιάς και δεν μπορούμε να ζητήσουμε τίποτα από δανειστές μας πριν το επαναφέρουμε στην πορεία του» δήλωσε ο χαρακτηριστικά στους Φαϊνάσιαλ Τάιμς ο νέος υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, ο οποίος είναι ακραίος υποστηρικτής του Μνημονίου – χειρότερος και από τους Τροϊκανούς! Ενθουσιάστηκε με τον Σαμαρά και τον Στουρνάρα ο Γερμανός γκαουλάιτερ της ΕΕ στην χώρας μας, ο κατοχικός διοικητής Χορστ Ράιχενμπαχ. Απαίτησε λοιπόν να συνεχιστεί για πολλά χρόνια η μείωση μισθών των Ελλήνων! «Ήδη έχει γίνει το πρώτο βήμα όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και μια σημαντική συνεισφορά είναι η διαχείριση του εργασιακού κόστους, η οποία πρέπει να συνεχιστεί για να γίνουν ακόμη καλύτεροι οι όροι της ανταγωνιστικότητας τα επόμενα χρόνια», δήλωσε στην ακατάληπτη για τους κοινούς θνητούς γλώσσα της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών με το δηλητηριώδες περιεχόμενο. «Το μισθολογικό κόστος πρέπει να παραμείνει υπό έλεγχο για χρόνια», μετέφραζε στους τίτλους της η Καθημερινή τα λόγια του Ράιχενμπαχ.Το γεγονός της εβδομάδας πάντως δεν ήταν οι προγραμματικές δηλώσεις του Σαμαρά. Ήταν η αποκάλυψη εκ των ένδον, από τους εργαζόμενους στα ασφαλιστικά ταμεία, της απίστευτης έκτασης των ζημιών που υπέστησαν τα αποθεματικά τους από το «κούρεμα» στα οποία τα υπέβαλαν ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς. Οι αριθμοί που δημοσιοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του της συνδικαλιστικής του οργάνωσης, της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού στους Οργανισμούς Κοινωνικής Πολιτικής (ΠΟΠΟΚΠ) προκαλούν φρίκη: Στην τράπεζα της Ελλάδος, τα ταμεία είχαν καταθέσεις συνολικού ύψους 15,3 δις ευρώ πριν το «κούρεμα» του διαβόητου PSI. Μετά το κούρεμα, τους έχουν απομείνει τυπικά μόλις, 8,12 δις ευρώ σε ονομαστική αξία άνευ αντικρίσματος, δεδομένου ότι τους έχουν δώσει αρκετά ελληνικά ομόλογα που λήγουν από ...2023 ως το 2042!!! Αυτά τα «ομόλογα – κωλόχαρτα» αν εξοφληθούν σήμερα πιάνουν το ένα τέταρτο ή το ένα πέμπτο της ονομαστικής τους αξίας, με αποτέλεσμα από τα 15,3 δις ευρώ που ήταν τα διαθέσιμα των ταμείων τον Μάρτιο σήμερα να έχουν καταβαραθρωθεί στα ...4,3 δις! Ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς δηλαδή «φάγανε» πάνω από 11 δις ευρώ για τις συντάξεις των Ελλήνων με το «κούρεμα» που συμφώνησαν! Έφαγαν τις συντάξεις του κοσμάκη που σε λίγο θα παίρνει δυο – τρία κατοστάρικα. Έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνική τραγωδία ασύλληπτου μεγέθους, η έκταση της οποίας δεν έχει συνειδητοποιηθεί ακόμη από τον λαό που τρελαθεί μόλις αντιληφθεί τι έχει πάθει.
Αν μάλιστα σε αυτό προστεθεί και η τεράστια απάτη που έγινε στο τομέα της Υγείας με την ενοποίηση των φορέων που καλύπτουν 9,5 εκατομμύρια Έλληνες στον ΕΟΠΥΥ, ο οποίος χρωστάει ήδη 4 δις ευρώ και απειλεί με κατάρρευση και τα νοσοκομεία του ΕΣΥ, τότε γίνεται αντιληπτή η βιαιότητα του κοινωνικού Αρμαγεδδώνα που έρχεται.

*Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ την Κυριακή 8/7/2012 www.prin.gr

Η Ευρώπη, ο κόσμος σήμερα, βαδίζουν προς το πουθενά

του Κώστα Βεργόπουλου

Παρά την σύσταση της μετεκλογικής τρικομματικής κυβέρνησης, η κατάσταση της χώρας δεν παύει να επιδεινώνεται οικονομικά και κοινωνικά. Παρόλο που οι τρεις κυβερνητικές συνιστώσες επαγγέλλοντο προεκλογικά την σταθεροποίηση της χώρας, εντούτοις σήμερα βλέπουμε ότι η διολίσθηση συνεχίζεται και όλα τα ενδεχόμενα, ακόμη και τα πιο παρακινδυνευμένα, παραμένουν ανοικτά.
Από την άλλη, η Ευρωπαϊκή πλευρά, επιδιώκει να αποφύγει οποιαδήποτε μεταβολή στους όρους του μνημονίου και της δανειακής συμφωνίας που έχει γίνει με την Ελλάδα και σκληραίνει σήμερα τη στάση της. Δεν θέλει καν να διευκολύνει την σημερινή κυβέρνηση, η οποία εν τούτοις, εξελέγει με την υποστήριξη των Ευρωπαίων.
Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η κατάσταση που επικρατούσε προ των εκλογών συνεχίζεται και μετά από αυτές. Η φθορά των κυβερνητικών συνιστωσών είναι δεδομένη. Όπως εφθάρησαν μέχρι να φτάσουμε στις εκλογές, θα συνεχίσουν να φθείρονται και στη συνέχεια και μάλιστα με επιτάχυνση. Η συμμετοχή στη σημερινή κυβέρνηση εξελίσσεται σε πολιτική αυτοκτονία για όσες δυνάμεις την αναλαμβάνουν.
Το άλλο ζήτημα είναι, ότι η φιλοσοφία της ευρωπαϊκής πλευράς, την οποία ενστερνίζονται και τα ελληνικά στηρίγματά της, είναι ότι η ύφεση είναι αναγκαία για την υποθετική εξυγίανση και ανάκαμψη. Για την ακρίβεια, η ύφεση και ο πόνος, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζει ο Πωλ Κρούγκμαν. Κατά την γερμανική άποψή, πρέπει η Ελλάδα να πονέσει! Και όσο πιο πολύ πονέσει, τόσο ριζικότερη θα είναι η υποθετική εξυγίανση.
Πρόκειται ουσιαστικά για πολιτική χρησιμοποίηση παλαιού θρησκευτικού σχήματος, που έχει ενστερνιστεί η Γερμανία και η ευρωπαϊκή πλευρά και επαναλαμβάνεται από τα στηρίγματά τους στην Ελλάδα. Η ιδεολογία του δήθεν αναγκαίου πόνου, που οδηγεί στο αυτομαστίγωμα, εκλαϊκεύεται στο ευρύ κοινό: καλά μας κάνουν, αφού δεν είμαστε ανταγωνιστικοί, δεν είμαστε παραγωγικοί, αντίθετα παραμένουμε παρασιτικοί κηφήνες, ψιλό… ή χοντρό… απατεώνες, απείθαρχοι, ανεπρόκοποι και ανεύθυνοι.
Υπ’ αυτούς τους όρους, η οικονομική κατάσταση θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, αφού η ακριβώς η ύφεση είναι ο στόχος της πολιτικής που εφαρμόζεται υπό της καθοδήγησης της Τρόικας.
Οι περικοπές δαπανών θα συνεχιστούν, με αποτέλεσμα την όλο και μεγαλύτερη πτώση της οικονομίας, με όλο και χαμηλότερες εισπράξεις εσόδων.
Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος θα αποδίδει όλο και λιγότερο στο μέλλον, ενώ παράλληλα η οικονομία θα αποσυντίθεται και οι άνθρωποι θα εξωθούνται στα άκρα.
Το ηθικοπλαστικό και θρησκευτικό σενάριο, θα «νομιμοποιείται», με την ιδέα, ότι «στην άλλη ζωή, τα πράγματα θα είναι καλύτερα!», ότι χάσαμε σε αυτή την ζωή. Θα εξασφαλίσουμε, όμως, την άλλη… Θα εξαγοράσουμε τις αμαρτίες μας και θα γίνουμε τότε ενάρετοι, όπως οι Γερμανοί. Η σημερινή κυβέρνηση παραμένει δεσμευμένη σε αυτή τη λογική, φθείρεται προτού ακόμη λειτουργήσει και η διάρκεια της δεν προβλέπεται να ξεπεράσει τη διάρκεια μερικών μηνών.
Όλες οι συνιστώσες συμφώνησαν προεκλογικά, ότι χρειάζεται να αλλάξει το μνημόνιο, να γίνει επαναδιαπραγμάτευση. Όμως, κανένας από αυτούς, μετεκλογικά, δεν αναλαμβάνει την προεκλογική επαγγελία. Με αυτήν έλαβαν τους ψήφους. Τώρα όμως, αφού δεν αλλάζουν τίποτα, θα υποστούν σύντομα τις συνέπειες.
Κρ.Π.: Σε σχέση με την ευθύνη εκείνων που ηγήθηκαν της διαφθοράς στις μέχρι τώρα κυβερνήσεις που οδήγησαν τη χώρα στο μνημόνιο, τι νομίζετε ότι θα συμβεί;
Και αυτό το πρόβλημα θα τεθεί με μεγαλύτερη οξύτητα, σύντομα.
Μέχρι τότε, βλέπουμε να υπάρχει ένα γενικότερο κλίμα, ηθικοπλαστικό, εις βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων. Η Βρετανία, που δεν βρίσκεται στο ευρώ, δηλώνει μέσω του Πρωθυπουργού της Κάμερον ότι θα λάβει μέτρα για απαγόρευση την είσοδο Ελλήνων, εάν η Ελλάδα βγει από το ευρώ. Τί την ενδιαφέρει τη Βρετανία, εάν η Ελλάδα βγει από ευρώ, εφόσον δεν βρίσκεται σε αυτό ούτε η ίδια;
Επιπλέον, γνωρίζουμε, ότι η Ευρώπη δεν έχει μόνο τις δεκαεπτά χώρες που είναι μέσα στο ευρώ, αλλά και άλλες που δεν είναι αναγκαστικά μέλη της Ευρωζώνης. Οι Ευρωπαίοι πολίτες από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες ταξιδεύουν ελεύθερα στη Βρετανία, είτε αυτές ανήκουν στο ευρώ είτε όχι! Γιατί να επιβληθεί ειδική ποινή αποκλειστικά για τους Έλληνες, όταν βγουν από το ευρώ; Τί τον νοιάζει τον Κάμερον;
Εκδηλώνεται σήμερα ένα διεθνές τιμωρητικό κλίμα, τελείως αδικαιολόγητο και συγχρόνως, ένα κλίμα κακής διάθεσης ως προς την διευκόλυνση και πραγματική προώθηση των ελληνικών προβλημάτων, αλλά και των άλλων υπερχρεωμένων χωρών. Επικρατεί η ιδέα του τιμωρητισμού και ας χαθεί ο κόσμος. Επικαλούνται σήμερα την υπευθυνότητα, αυτοί που κατεξοχήν συμπεριφέρονται ανεύθυνα.
Η σημερινή Ευρώπη, στο σύνολό της, απελπίζει. Ασχολείται περισσότερο με το ηθικολογικό μέρος, με το να λέει ποιος είναι «καλός μαθητής» και ποιος είναι «κακός», και δεν ασχολείται με την οικονομική σταθεροποίηση και αποτελεσματικότητα.
Προβάλει μέτρα και μοντέλα, τα οποία, ακόμη και να θεωρηθούν σωστά, δεν οδηγούν πουθενά, απλώς καταστρέφουν, απλά και μόνο για να τιμωρήσει αυτούς που δεν έχουν συμμορφωθεί με αυτό που η ίδια προβάλλει ως πρότυπο.
Η Ευρώπη, ο κόσμος σήμερα, βαδίζουν προς το πουθενά, ενώ η Αγγλία ενδιαφέρεται να εγκλείσει τους Έλληνες εντός Ελλάδος, σαν να μεταβάλλεται η χώρα μας σε τόπο σωφρονιστηρίου. Συγχρόνως, η ύφεση δεν οδηγεί στην ανάκαμψη, αλλά στην κατάρρευση.
Οι ιθύνοντες δεν ασχολούνται με την πραγματική επίλυση των προβλημάτων, αλλά αποκλειστικά και μόνον με την αφηρημένες προδιαγραφές και κυρώσεις.
Η ελληνική οικονομία όμως χρειάζεται μέτρα για ανάκαμψη. Αυτό συνιστά την απόλυτη προτεραιότητα. Όμως, οι ιθύνοντες αποστρέφουν το πρόσωπο από τις πραγματικές ανάγκες. Νομιμοποιούν την ύφεση και τον πόνο!
Όσοι δεν ενστερνίζονται αυτή τη φιλοσοφία του πόνου διατηρούνται και υπάρχουν ακόμη. Το μέλλον κρίνεται από την σχέση ανάμεσα σε αυτούς που αυτό-αναγνωρίζονται στην φιλοσοφία του πόνου και σε αυτούς που την απορρίπτουν.
Σήμερα, όπως σημειώνει ο Πωλ Κρουγκμαν, η ελπίδα του κόσμου πηγάζει από τον φόβο της επικείμενης μεγάλης καταστροφής. Όσο επεκτείνεται το αίσθημα της καταστροφής, τόσο λιγότεροι θα το βρίσκουν αυτό αναγκαίο και εξυγιαντικό και τόσο περισσότεροι θα αντιλαμβάνονται ότι ανάμεσα στην κόλαση και στον παράδεισο υπάρχει και η μέση οδός, που δεν διέρχεται κατ’ ανάγκην ούτε από το ένα ούτε από το άλλο άκρο του θρησκευτικού σχήματος.
Η ανθρωπότητα σήμερα διαθέτει την γνώση και τα μέσα για να αποφύγει την οπισθοδρόμηση και πτώση στις μεγάλες αρνητικές εμπειρίες του παρελθόντος. Θα ήταν τραγικό, παραδομενη στη θρησκευτικη ακεραιοφροσυνη και αδιαλλαξια, να μην μπορέσει να τα χρησιμοποιήσει.

Πηγή :tvxs

ΟΙ ΙΣΛΑΝΔΟΙ ΨΗΦΙΣΑΝ ΠΑΛΙ «ΌΧΙ»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
 

Το ότι οι Βίκινγκς δεν δείλιαζαν στις μάχες των πολέμων είναι πασίγνωστο. Αυτό που μαθαίνουμε, όμως, τώρα είναι ότι οι απόγονοί τους δεν δειλιάζουν ούτε μπροστά στις κάλπες! Αγνοούν επιδεικτικά τον υφέρποντα φόβο που συχνά συνοδεύει εκλογικές αναμετρήσεις, αν κρίνουμε τουλάχιστον από το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στην Ισλανδία.

Οι ευρωπαϊκές εφημερίδες είχαν προεξοφλήσει τη νίκη της γοητευτικής 37χρονης δημοσιογράφου Θόρα Αντοουρσντόουτιρ. Όχι φυσικά για τα ωραία της μάτια, αλλά για τις πολιτικές θέσεις της. Η Αρνοουρσντόουτιρ υποστηριζόταν από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της πρωθυπουργού Σίγκουρδαντόουτιρ – μια κυβέρνηση που χαρακτηρίζεται από υποτελή στάση απέναντι στις πιέσεις της Βρετανίας και η οποία είχε αποπειραθεί να φορτώσει στις πλάτες των Ισλανδών χρέη των ισλανδικών τραπεζών στο εξωτερικό ύψους 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Η «επιχείρηση γοητεία» των Ισλανδών ψηφοφόρων όμως απέτυχε οικτρά. Η Αρνοουρσντόουτιρ σαρώθηκε κυριολεκτικά από τον δεξιό πρόεδρο Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον με.....20 (!) εκατοστιαίες μονάδες διαφορά – για την ακρίβεια, αυτή πήρε το 33,2% των ψήφων και ο Γκρίμσον, ο οποίος επανεξελέγη για....πέμπτη (!) συνεχή θητεία πήρε 52,8%.

Δεν ψήφισαν φυσικά από συνήθεια τον δεξιό πρόεδρό τους οι Ισλανδοί. Τον τίμησαν για το πολιτικό θάρρος που επέδειξε να έρθει σε πρωτοφανή σύγκρουση με την πλειοψηφία του κοινοβουλίου, να αρνηθεί να υπογράψει απόφαση που είχαν πάρει οι σοσιαλδημοκράτες πρωτίστως βουλευτές να φορτώσουν στον λαό τα τραπεζικά χρέη και να καταστεί σύμβολο του «Όχι» και της αντίστασης των Ισλανδών.

Πα πρώτη φορά στην ιστορία της ανεξάρτητης Ισλανδίας από το 1944, ο Γκρίμσον έκανε χρήση του μοναδικού πολιτικού όπλου που έχει κατά το Σύνταγμα ο Ισλανδός πρόεδρος: πρόβαλε βέτο στην απόφαση του κοινοβουλίου, οδηγώντας το θέμα σε δημοψήφισμα.

Στο δημοψήφισμα οι σύγχρονοι Βίκινγκς δεν άφησαν τίποτα όρθιο: ψήφισαν «Όχι» σε ποσοστό... 93%!!! Αποδείχθηκε έτσι η αβυσσαλέα διάσταση μεταξύ κυβέρνησης και λαού της Ισλανδίας, η οποία όμως δεν θα είχε γίνει δυνατόν να καταγραφεί, αν ο πρόεδρος Γκρίμσον δεν είχε υψώσει το πολιτικό του ανάστημα φράζοντας τον δρόμο στην εθελόδουλη κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών και υποχρεώνοντάς την να υποστεί τη λαϊκή ετυμηγορία. Δικαίως οι Ισλανδοί ψηφοφόροι τον αντάμειψαν με τη θριαμβευτική και πρωτοφανή πέμπτη συνεχή επανεκλογή του.

Υπάρχει ένα ακόμα μήνυμα που στέλνει η επανεκλογή του Γκρίμσον. Ο Ισλανδός πρόεδρος είναι εναντίον της ένταξης της χώρας του στην ΕΕ, την οποία προωθεί η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και την οποία φυσικά υποστήριζε και η Θόρα Αρνοουρσντόουτιρ. Η ΕΕ σήμερα είναι άκρως αντιπαθής στην πλειοψηφία των Ισλανδών εξαιτίας των μνημονίων και των σκληρών όρων αφαίρεσης της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας χωρών που ζητούν βοήθεια διάσωσης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, οπότε έπαιξε και ο παράγοντας αυτός ρόλο υπέρ του Γκρίμσον.

Η Αρνοουρσντόουτιρ, η οποία λειτούργησε πλήρως ως όργανο των αντιπάλων του Γκρίμσον, είχε την αφέλεια να επικεντρώσει την προεκλογική της εκστρατεία και στο ότι ο πρόεδρος δεν πρέπει να έχει καμιά πολιτική δυνατότητα παρέμβασης - να καταργηθεί δηλαδή και η μοναδική επιλογή προβολής βέτο στην επικύρωση απόφασης του κοινοβουλίου, πράγμα που οδηγεί υποχρεωτικά σε δημοψήφισμα.

Η Προεδρία της Δημοκρατίας στην Ισλανδία είναι ήδη κυρίως τελετουργικό αξίωμα και επαναλαμβάνουμε ότι το βέτο χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας. Από τη στιγμή όμως που το ασύλληπτο ποσοστό του 93% συμφώνησε επί της ουσίας με τον Γκρίμσον λέγοντας «Όχι» με το δημοψήφισμα στην απόφαση του κοινοβουλίου για μετακύλιση των χρεών των τραπεζών στις πλάτες των πολιτών, οι Ισλανδοί ψηφοφόροι έγιναν έξω φρενών.

Κατάλαβαν ότι η θέση της Αρνοουρσντόουτιρ για απολύτως τυπική προεδρία ήταν η εκδίκηση των σοσιαλδημοκρατών εναντίον του Γκρίμσον για τον διασυρμό της υποτελούς κυβέρνησης τους και έτσι «μαύρισαν» την αποτυχημένη υποψήφια των σοσιαλδημοκρατών και αποθέωσαν τον Γκρίμσον.

Ο.Ρ. ΓΚΡΙΜΣΟΝ
Ανάποδη «τούμπα» από τον Σαμαρά

ΑΘΩΟΣ δεν είναι καθόλου ο Ισλανδός πρόεδρος Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον για τη χρεοκοπία της χώρας εξαιτίας των τραπεζών της. Αντιθέτως, παρότρυνε κι αυτός τους συμπατριώτες του στον νεοφιλελεύθερο παροξυσμό. Κάκιστη εντύπωση είχε προκαλέσει και σε εμάς, όταν τον γνωρίσαμε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στην Ισλανδία του Προέδρου Κάρολου Παπούλια. Είχε όμως το θάρρος, όταν χρεοκόπησε η χώρα, να περάσει στο στρατόπεδο των υπερασπιστών του ισλανδικού λαού – έκανε δηλαδή την αντίθετη πολιτική κωλοτούμπα από εκείνη του Αντώνη Σαμαρά! Η πολιτική αποθέωση του Γκρίμσον στις εκλογές από τους ψηφοφόρους θα πρέπει να βάλει σε σκέψεις τον Έλληνα πρωθυπουργό....

Πηγή: ΕΘΝΟΣ

ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ, ΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ ΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩ!

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «PÚBLICO», 29/6/12

- H Ελλάδα σχημάτισε νέα κυβέρνηση. Τα χειρότερα πέρασαν;

Καθόλου. Αποφύγαμε προς το παρόν το χειρότερο αποτέλεσμα, το οποίο θα ήταν η χαοτική και βίαιη έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη . Αλλά αυτή η κυβέρνηση, με το πρόγραμμα που πρέπει να ακολουθήσει, και με τα πρόσωπα που την αποτελούν , δεν θα δώσει λύση στην ελληνική κρίση. Αυτή η κυβέρνηση θα είναι βραχύβια.

-Γιατί;

Πρώτον, επειδή το οικονομικό πρόγραμμα που θα ακολουθήσει είναι στη βάση του το ίδιο, τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που στηρίζεται στο τρίπτυχο: λιτότητα ,απελευθέρωση , ιδιωτικοποίηση. Δεν είχε αποτελέσματα μέχρι τώρα και δεν βλέπω πως θα μπορεί να έχει στο μέλλον. Δεν θα υπάρξει καμία σημαντική παραχώρηση από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην καλύτερη περίπτωση να δοθεί παράταση της προθεσμίας για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων της. Αν η Ελλάδα συνεχίζει να εφαρμόζει τις πολιτικές αυτές, θα οδηγηθεί στη συρρίκνωση και τη στασιμότητα. Επιπλέον, οι πολιτικοί που απαρτίζουν αυτή την κυβέρνηση είναι της παλιάς σχολής. Είναι οι ίδιοι που έφεραν την χώρα σε αυτή την κατάσταση .Δεν είναι εξοικειωμένοι να δουλεύουν μαζί και να σχηματίζουν κυβερνήσεις συνασπισμού και συνεργασίας. Περιμένω συγκρούσεις και διασπάσεις σε αυτή την κυβέρνηση. 

- Τι θα συμβεί στη συνέχεια;

Η κυβέρνηση θα πέσει τους επόμενους μήνες και το αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα , ο ΣΥΡΙΖΑ, θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση και να σώσει τη χώρα.

- Αλλά, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ …

Είναι αλήθεια. Επισήμως, υπερασπίζεται σθεναρά την ιδέα της παραμονής της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει επίσης ότι υπάρχει ένα όριο στο μέχρι πότε οι Έλληνες μπορούν να αντέξουν στο ευρώ. Αν η ευρωζώνη ζητήσει αυστηρότερα μέτρα , θα τα αρνηθεί. Τελικά, αυτό θα σημάνει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.

- Αυτό θα συμβεί φέτος;

Θα είναι θαύμα αν η Ελλάδα παραμείνει στη ζώνη του ευρώ μέχρι το τέλος του έτους. Αν η Ελλάδα μείνει και συνεχίσει να εφαρμόζει αυτές τις πολιτικές, το μέλλον θα είναι δραματικό για τους Έλληνες. Η φτώχεια θα αυξηθεί, η ανεργία θα αυξηθεί, δεν θα υπάρχει μέλλον για τους νέους. Η οικονομία θα παραμείνει στάσιμη για πολλά χρόνια. Θα είναι ένας αργός θάνατος. Η Ελλάδα θα γίνει μια φτωχή χώρα, ιδιαίτερα άνιση, μια χώρα γέρων γιατί οι νέοι θα εγκαταλείψουν τη χώρα.

- Εάν η Ελλάδα βγει από το ευρώ θα ακολουθήσει η Πορτογαλία;

Ναι.Δεν νομίζω ότι η Πορτογαλία έχει μέλλον στη ζώνη του ευρώ. Γνωρίζω ότι η Πορτογάλοι πιστεύουν ότι μπορεί να είναι διαφορετικά γι’ αυτούς , αλλά εθελοτυφλούν. Η Πορτογαλία είχε 10 με 15 χρόνια στασιμότητας. Η οικονομία είναι αδύναμη, δεν μπορεί εύκολα να επιβιώσει στη ζώνη του ευρώ. Η Πορτογαλία δεν μπορεί να επιβιώσει στη νομισματική ένωση με κάποιου είδους δυναμισμό. Αυτό που ισχύει για την Ελλάδα ισχύει και για την Πορτογαλία. Και το ίδιο επίσης για την Ισπανία. Η Ισπανία δεν μπορεί εύκολα να ανακάμψει σε αυτή τη νομισματική ένωση.

- Αλλά, στο καινούργιο βιβλίο σας, λέτε ότι η Ευρωζώνη μπορεί να αλλάξει …

Αλλά δεν μπορεί να αλλάξει γρήγορα. Θα απαιτηθούν σοβαρές και βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές. Τα ευρωομόλογα , η παρέμβαση της ΕΚΤ, όλα αυτά τα πράγματα που συζητήθηκαν αρκετές φορές είναι επιφανειακά. Δεν μπορούν να επιλύσουν την κρίση και δεν μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς προηγούμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Η Γερμανία και η κ. Μέρκελ έχουν δίκιο να είναι επιφυλακτικοί σχετικά με αυτό. Αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη είναι ένα σχέδιο Μάρσαλ.

- Αυτό όμως, δεν το θέλει καθόλου η Γερμανία…

Ακριβώς. Αλλά αυτό είναι που χρειάζονται η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία για να αυξήσουν την παραγωγικότητα της εργασίας και να γίνουν πιο ανταγωνιστικές. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ έχουν ήδη συνειδητοποιήσει ότι αυτό είναι το πρόβλημα. Αλλά ο τρόπος που προσπαθούν να το λύσουν καταστρέφει το κόστος εργασίας και τους μισθούς. Αυτός είναι ο πιο βάναυσος και συνάμα ο λιγότερο αποτελεσματικός τρόπος . Δεν θα λειτουργήσει, όχι μόνο γιατί καταστρέφει βίαια τα προσωπικά εισοδήματα, αλλά και επειδή οι μισθοί παραμένουν πολύ χαμηλοί στη Γερμανία. Χωρίς ένα σχέδιο Μάρσαλ, η περιφέρεια δεν έχει καμία πιθανότητα επιβίωσης

- Τι θα ήταν αυτό το σχέδιο;

Θα ήταν μια τεράστια επένδυση κεφαλαίων από τις χώρες του κέντρου , αλλά και τεχνογνωσίας, επαγγελματικών δεξιοτήτων και νέων θεσμικών μηχανισμών. Ένα διαφορετικό σενάριο για τη δημιουργία παραγωγικής ικανότητας στην περιφέρεια και την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Γι ‘αυτό, χρειαζόμαστε μια σημαντική αλλαγή οικονομικής πολιτικής και οικονομικής φιλοσοφίας εκ μέρους της Γερμανίας. Η Γερμανία έχει μια αδύναμη εσωτερική οικονομία . Οι άνθρωποι δεν το συνειδητοποιούν, νομίζουν ότι η γερμανική οικονομία είναι πολύ ισχυρή. Αλλά δεν είναι. Η εγχώρια ζήτηση είναι μόνιμα σε ύφεση , οι μισθοί είναι χαμηλοί, οι μικρές γερμανικές εταιρείες δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Πρόκειται για μια οικονομία η οποία για να επιβιώνει υπολογίζει και διαχειρίζεται το χρήμα με πολύ σφιχτό τρόπο. Είναι πολύ επιτυχής όσον αφορά τις εξαγωγές, επειδή κρατά τους μισθούς χαμηλά. Αυτό το μοντέλο μπορεί να έχει αποτέλεσμα για τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις στη Γερμανία, αλλά δεν λειτουργεί προς όφελος του γερμανικού λαού και βέβαια της νομισματικής ένωσης.

- Λέτε ότι το ευρώ δεν είναι μόνο κακό για την περιφέρεια, αλλά και για την ίδια τη Γερμανία;

Ακριβώς. Το ευρώ ήταν πολύ κακό για τους γερμανούς πολίτες και το ξέρουν. Γι ‘αυτό δεν θέλουν να κάνουν θυσίες. Οι Γερμανοί έζησαν για 15 χρόνια κάτω από μια ισχυρή συγκράτηση των μισθών, λόγω του ευρώ. Έτσι όταν ακούν ότι οι Γερμανοί πρέπει να πληρώσουν, θυμώνουν. Η Γερμανία πρέπει να αλλάξει το οικονομικό της μοντέλο, να ενισχύσει την εγχώρια ζήτηση, και να πάψει να έχει στραμμένη την προσοχή της στις εξαγωγές για να μπορέσει να εξισορροπήσει όλη νομισματική ένωση. Δηλαδή, χρειαζόμαστε ένα σχέδιο Μάρσαλ για την περιφέρεια και την επανεξισορρόπηση της γερμανικής οικονομίας.

- Αυτό θα είναι αρκετό;

Είναι το πρώτο ουσιαστικό βήμα για την απαλλαγή από το χρέος. Το συσσωρευμένο χρέος της νομισματικής ένωσης είναι τεράστιο, τόσο το δημόσιο όσο και το ιδιωτικό. Είναι ένα χρέος που δεν πρόκειται ποτέ να πληρωθεί και αποτελεί τεράστιο βάρος για την οικονομία. Η Ευρώπη πρέπει να απαλλαγεί από το χρέος. Υπάρχουν δύο τρόποι να γίνει αυτό: είτε μέσω μιας αναδιάρθρωσης, είτε μέσω του πληθωρισμού, που θα μειώσει σταδιακά το βάρος αυτό. Επιπλέον, χρειάζεται ένα ενιαίο τραπεζικό σύστημα στην Ευρώπη.

- Βλέπετε τους Ευρωπαίους ηγέτες να συμφωνούν σε τέτοιες αλλαγές;

Όχι. Όταν αρχίζει κανείς να πηγαίνει πιο βαθειά, αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύπλοκη και δύσκολη θα ήταν ένας τέτοιος μετασχηματισμός Ρεαλιστικά μιλώντας , δεν βλέπω αυτές τις αλλαγές να υλοποιούνται

-Έτσι, η κατάρρευση του ευρώ είναι αναπόφευκτη;

Νομίζω ότι κάποια βίαιη ρήξη είναι αναπόφευκτη. Ποια μορφή θα πάρει, δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει, γιατί αυτό εξαρτάται από τις εξελίξεις. Ποιος θα φύγει πρώτος και πως.

- Αλλά δεν φοβάστε για τις συνέπειες που θα είχε μια έξοδο του ευρώ για την Ελλάδα ή την Πορτογαλία;

Είμαι πολύ ανήσυχος και με κάποιο τρόπο, είμαι επίσης πολύ θυμωμένος με τους ανθρώπους που δημιούργησαν αυτό το απίστευτο μηχανισμό και τον υπέβαλαν στους ευρωπαϊκούς λαούς , χωρίς να υπολογίσουν τι θα σήμαινε πιθανή αποχώρησή τους .Η έξοδος από το ευρώ θα είναι πολύ οδυνηρή για την Ελλάδα ,την Πορτογαλία, την Ισπανία, για όλους . Αν το ευρώ καταρρεύσει εντελώς, θα είναι καταστροφή για την Ευρώπη. Έτσι, εάν οι Ευρωπαίοι ηγέτες διαθέτουν κάποια κοινή λογική πρέπει να εξετάσουν σοβαρά το πώς θα γίνει η έξοδος από το ευρώ με το δυνατόν ομαλότερο τρόπο. Η συζήτηση στην Ευρώπη πρέπει να περάσει από τη διάσωση του ευρώ στον τρόπο διαχείρισης της ρήξης του ευρώ ,η οποία πρέπει να ρυθμιστεί με τον πιο ανώδυνο τρόπο. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, θα αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα με την έξοδο.: της κυκλοφορίας νομίσματος , των τραπεζών , οι οποίες πρέπει να εθνικοποιηθούν και του εμπορίου, γιατί δεν είναι σε θέση να εμπορεύεται διεθνώς. Θα χρειαστεί βοήθεια για την αγορά πετρελαίου ,τροφίμων, φαρμάκων. Θα είναι ένα τεράστιο σοκ. Θα πρόκειται για συνθήκες πολέμου, αλλά ήδη αυτό συμβαίνει με κάποιο τρόπο και σήμερα . Αν υπάρχει κάποια λογική, οι Έλληνες και ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να αρχίσουν να συζητούν για το πώς θα οργανώσουν αυτήν την έξοδο. Αλλά δυστυχώς, πιστεύω ότι θα συμβεί με βίαιο και χαοτικό τρόπο.

- Και στην Πορτογαλία, επίσης;

Η Πορτογαλία είναι λίγο διαφορετική. Το πολιτικό σύστημα είναι διαφορετικό, οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, η πορτογαλική κοινωνία είναι διαφορετική. Δεν είναι τόσο συγκρουσιακή και επιθετική όσο η ελληνική. Αλλά βέβαια το πρόβλημα είναι ουσιαστικά το ίδιο. Έτσι, αν οι Πορτογάλοι εγκαταλείψουν το ευρώ, θα αντιμετωπίσουν τα ίδια προβλήματα. Θα χρειαστούν βοήθεια. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος που βλέπω για να μπορέσουν να ανακάμψουν αυτές τις οικονομίες .Μεσοπρόθεσμα, είναι η μόνη ελπίδα. Φυσικά, η έξοδος από το ευρώ αυτή καθεαυτή δεν αρκεί. Θα πρέπει να το επισημάνουμε αυτό. Η έξοδος είναι ένα αναγκαίο βήμα, αλλά δεν αρκεί.

- Και οι χώρες που θα εγκαταλείψουν το ευρώ τι πρέπει να κάνουν;

Θα πρέπει, σίγουρα να περάσουν σε αθέτηση πληρωμών του δημόσιου χρέους. Αλλά θα χρειαστεί επίσης ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα αναδιοργάνωσης των κοινωνιών τους , το ισοδύναμο ενός εσωτερικού Σχεδίου Μάρσαλ. Θα πρέπει να αναδιοργανώσουν τους πόρους τους , για την εξισορρόπηση των οικονομιών τους, θα πρέπει να ελέγξουν τις τράπεζες και να ξεκινήσουν μια βιομηχανική πολιτική. Η περιφέρεια της Ευρώπης θα πρέπει να αναδιοργανώσει τον παραγωγικό τομέα , να επενδύσει σε ορισμένους τομείς ,να συνδέσει την παραγωγή με την εκπαίδευση, να αναδιοργανώσει το κράτος πρόνοιας.

*Πηγή: contramee.wordpress.com