Ο ΣΥΡΙΖΑ «ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΤΟΞΟΥ» ΚΑΤΑ ΣΑΜΑΡΑ!

 

(Παρ.20/9/13 - 09:35)
Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Kαλή του ώρα του Χρύσανθου Λαζαρίδη, του στενότατου συνεργάτη του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά! Με τις προχθεσινές δημόσιες παρεμβάσεις του μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι το συμπέρασμα που έβγαλε ο Αντώνης Σαμαράς από τη στυγερή δολοφονία του 34χρονου αριστερού καλλιτέχνη Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από έναν κτηνώδη εγκληματία της Χρυσής Αυγής, είναι ότι ο... ΣΥΡΙΖΑ «παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου»!!!
Αν φυσικά με το κωδικό ψευδώνυμο «συνταγματικό τόξο» αποκαλούνται οι συνεργάτες της μνημονιακής πολιτικής της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, τιμή και καμάρι για τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τους Ανεξάρτητους Ελληνες να μην τους συμπεριλαμβάνει το Μέγαρο Μαξίμου στο «συνταγματικό τόξο» του. Θα αποτελούσε ανεξίτηλο στίγμα καταισχύνης για τα κόμματα αυτά να χαρακτηριστούν συνεργάτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα εντελώς αβάσιμα!
Δεν υπάρχει βεβαίως η παραμικρή αμφιβολία ότι τα όσα είπε ο Χρύσανθος Λαζαρίδης τα είπε κατόπιν ρητής εντολής του Αντώνη Σαμαρά - γι' αυτό άλλωστε δεν αρκέστηκε στα όσα είχε πει το πρωί της Τετάρτης στην τηλεόραση του Mega, αλλά στη συνέχεια πήγε και στη Βουλή για να τα πει πλήρως και ολοκληρωμένα στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες, χωρίς τις συνήθεις διακοπές από τους συνομιλητές του και τους τηλεοπτικούς παρουσιαστές.
«Οσο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιμένει να μην καταδικάζει γεγονότα κατάλυσης της νομιμότητας και του Συντάγματος, όπως π.χ. στις Σκουριές, παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου» είναι η άποψη του πρωθυπουργού που μετέφερε ο Λαζαρίδης. Αν αφαιρέσουμε τις... σκουριασμένες σάλτσες, η θέση του Αντώνη Σαμαρά, λίγες ώρες μετά τη στυγερή δολοφονία στο Κερατσίνι, είναι δηλαδή ότι «το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης... παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου».
Προσέξτε και το ρήμα που χρησιμοποίησε ο σύμβουλος μεταφέροντας την πρωθυπουργική θέση: «παραμένει». Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή ήταν και συνεχίζει να είναι εκτός «συνταγματικού τόξου»! Ολη η Ελλάδα κατάλαβε ότι για τον Αντώνη Σαμαρά ο υπ' αριθμόν ένα πολιτικός εχθρός δεν είναι φυσικά η Χρυσή Αυγή, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος απειλεί στις εκλογές να του αφαιρέσει την εξουσία! Εχει απόλυτο δίκιο από τη σκοπιά του ο πρωθυπουργός. Εχθρός του είναι το κόμμα που απειλεί να τον στείλει πίσω στο σπίτι του ως πολιτικό συνταξιούχο, ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι η Χρυσή Αυγή, με την οποία είχε αρχίσει να φλερτάρει για να συγκυβερνήσει μαζί της, αν τα εκλογικά αποτελέσματα του το επέτρεπαν!
Αυτή είναι η αλήθεια αναφορικά με το προσωπικό συμφέρον του πρωθυπουργού. Γι' αυτό και δεν τον πτόησε το πολιτικό χαστούκι που του έδωσε προσωπικά ο Χάνες Σβόμποντα, ο επικεφαλής της σοσιαλιστικής ομάδας στο ευρωκοινοβούλιο, ο οποίος δήλωσε μεταξύ άλλων με αφορμή τη δολοφονία στο Κερατσίνι και αναφερόμενος στην προεδρία της Ελλάδας στην ΕΕ που θα αρχίσει την 1η Ιανουαρίου, μετά από τρεις μήνες: «Αν η ελληνική κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς αποτύχουν να σταματήσουν τη γεμάτη μίσος συμπεριφορά της Χρυσής Αυγής και άλλων φασιστικών ομάδων, θα είναι μια απαράδεκτη προεδρία της ΕΕ»! Το να χαρακτηρίζουν «απαράδεκτη» την προεδρία σου πριν καν αρχίσει οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές, συνιστά σίγουρα πολιτικό «φτύσιμο» μάλλον πρωτοφανές στα 65 χρόνια ύπαρξης της ΕΟΚ και της ΕΕ. Αυτό, βεβαίως, δεν αναιρεί τον βαθύτατα υποκριτικό χαρακτήρα των δηλώσεων του Σβόμποντα, ο οποίος δεν είπε τίποτα εναντίον του Μνημονίου που επέβαλε η ΕΕ στους Ελληνες, με τη συνεργασία και την πειθήνια υπακοή φυσικά του Αντώνη Σαμαρά και του Γιώργου Παπανδρέου.
Η εξαθλίωση του ελληνικού λαού λόγω της μνημονιακής πολιτικής όμως είναι η αποκλειστική αιτία γιγάντωσης της απήχησης στο εκλογικό σώμα της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Οσο οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές και οι Ευρωπαίοι δεξιοί απαιτούν από την όποια ελληνική κυβέρνηση να συνεχίσει να εφαρμόζει μνημονιακή πολιτική, συνιστά απύθμενο πολιτικό θράσος εκ μέρους τους να υποκρίνονται ότι ζητούν και τον περιορισμό της εκλογικής επιρροής του νεοναζισμού, τον οποίον γεννά η πολιτική της ίδιας της ΕΕ!

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

ΚΑΛΑ ΤΑ ΛΕΕΙ Ο ΚΡΟΥΓΚΜΑΝ, ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΑΚΟΥΕΙ;

Του Κ.ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Κρούγκμαν στους Νιου Υορκ Τάιμς - το οποίο αναπαράγει ανερυθρίαστα το Βήμα (31/8/2013) - συγκρίνει την κρίση της Ελλάδας με την κρίση της Ινδονησίας το 1997-98.

Γράφει ο Κρούγκμαν:

"Η περίοδος πριν από την ασιατική κρίση είχε πολλές ομοιότητες με την κρίση που πλήττει σήμερα την Ελλάδα, την Ισπανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και στις δύο περιπτώσεις, αφετηρία ήταν η υπερβολική αισιοδοξία του ιδιωτικού τομέα, με τεράστιες ροές δανεισμού από το εξωτερικό να πηγαίνει κυρίως στον ιδιωτικό τομέα. Και στις δυο περιπτώσεις, η αισιοδοξία μετατράπηκε σε απαισιοδοξία με εκπληκτική ταχύτητα, επισπεύδοντας την κρίση".

Θα εκπλαγούν πολλοί με την παρατήρηση για τις ροές δανεισμού γιατί σπάνια αναφέρεται ότι στην Ελλάδα η μεγάλη διόγκωση του συνολικού δανεισμού το 2001-9 όντως συνέβη στον ιδιωτικό και όχι στο δημόσιο τομέα. Οι ροές κεφαλαίων από το εξωτερικό και η άφθονη δημιουργία πιστώσεων στο εσωτερικό αντιστοιχήθηκαν κυρίως με δανεισμό των νοικοκυριών και των τραπεζών. Δεν υπάρχει βέβαια αμφιβολία ότι και το δημόσιο αύξησε το δανεισμό του, αλλά σαφώς λιγότερο από τον ιδιωτικό τομέα.

Το πρόβλημα με το δανεισμό του δημοσίου την περίοδο αυτή δεν ήταν τόσο ο όγκος του, όσο η αλλαγή στη σύνθεσή του. Το ευρώ επέτρεψε στο ελληνικό κράτος να αποζητήσει πηγές δανεισμού ελεύθερα στο εξωτερικό. Οι Έλληνες πολιτικοί, μέσα στο αμέριμνο κλίμα ‘εκσυγχρονισμού’ εκείνης της περιόδου, εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία και η Ελλάδα βρέθηκε να χρωστάει κυρίως σε Ευρωπαίους αντί για Έλληνες δανειστές. Τα αποτελέσματα τα ζούμε εδώ και τρία χρόνια.

Θα εκπλαγούν επίσης πολλοί διαβάζοντας ότι ουσιαστική αιτία της κρίσης είναι η υπεραισιοδοξία του ιδιωτικού τομέα. Έχει κυριαρχήσει, βλέπετε, η φιλολογία περί ‘κακού και σπάταλου’ δημόσιου, ‘τεμπέληδων’ δημοσίων υπαλλήλων, και ούτω καθεξής. Και ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι το ελληνικό δημόσιο έχει βαθιά δομικά προβλήματα που απαιτούν ριζική αλλαγή; Αλλά η μακροοικονομική ανάλυση δεν έχει σχέση με καφενειακές κουβέντες του τύπου ‘δεν είμαστε κράτος σωστό’ και ‘δεν είμαστε φυσιολογική ‘ευρωπαϊκή’ χώρα’.

Το κύριο μακροοικονομικό αίτιο της κρίσης της ευρωζώνης είναι παρόμοιο με αυτό της Άπω Ανατολής του ’90, δηλαδή η απώλεια ανταγωνιστικότητας από την περιφέρεια που καλύφθηκε για ένα διάστημα από ροές κεφαλαίων (δηλαδή δανεισμό) από το κέντρο ακριβώς γιατί δανειστές και δανειζόμενοι επέδειξαν υπεραισιοδοξία χωρίς βάση. Οι πηγές της κρίσης πρέπει να αναζητηθούν στον ιδιωτικό και όχι στο δημόσιο τομέα, κάτι που η Γερμανία αποφεύγει επιμελώς να κάνει γιατί τότε θα φανεί ότι το κύριο χαρακτηριστικό της κρίσης είναι τα τεράστια εξωτερικά γερμανικά πλεονάσματα που αντικαθρεφτίζονται στα εξωτερικά ελλείμματα της περιφέρειας.

Η πραγματική φύση του προβλήματος φάνηκε το 2009-10, όταν επιτέλους οι παγκόσμιες αγορές κατάλαβαν τι γινόταν στην περιφέρεια και αντέστρεψαν βίαια τις ροές κεφαλαίου. Στέρεψαν ξαφνικά οι χρηματοπιστωτικές αγορές για τις χώρες της περιφέρειας, όπως είχε συμβεί και στην Ασία το 1997-8, και κυριάρχησε απόλυτη απαισιοδοξία. Αν οι συνθήκες ήταν οι συνηθισμένες, για παράδειγμα, αυτές της Ασίας το 1997-8, το αποτέλεσμα θα ήταν οξύτατη συναλλαγματική κρίση με συντριβή της ισοτιμίας. Δεδομένου όμως ότι οι χώρες της περιφέρειας ανήκαν στην ΟΝΕ, δεν υπήρχε ισοτιμία για να συντριβεί. Κι έτσι το αμετακίνητο ευρώ συνέτριψε την κοινωνία και την οικονομία τους.

Πράγμα που γνωρίζει καλά ο Κρούγκμαν ως ένας από τους κυριότερους σύγχρονους θεωρητικούς των διεθνών κρίσεων της εποχής μας:

"Αντίθετα προς την Ελλάδα όμως, οι χώρες της κρίσης του 1997 διέθεταν το δικό τους νόμισμα το οποίο υποτιμήθηκε κατακόρυφα έναντι του δολαρίου. Αρχικά η υποτίμηση του νομίσματος προκάλεσε οξεία οικονομική αντιξοότητα … Το αποτέλεσμα ήταν σοβαρή οικονομική συρρίκνωση, σε κλίμακα ανήκουστη από την Μεγάλη Υφεση. Ευτυχώς οι άσχημες εποχές δεν διήρκεσαν και τόσο πολύ. Η ίδια η αδυναμία των νομισμάτων των χωρών αυτών έκανε τις εξαγωγές τους ιδιαιτέρως ανταγωνιστικές και σύντομα όλες τους _ ακόμη και η Ινδονησία που είχε πληγεί χειρότερα _ ανάκαμψε με αιχμή τις εξαγωγές … Το 2003, η ινδονησιακή οικονομία ξεπέρασε την προ κρίσης κορύφωση ενώ πέρσι ήταν κατά 72% μεγαλύτερη απ' όσο το 1997."

Ενώ στην Ελλάδα:

" ... η παραγωγή έχει μειωθεί κατά περισσότερο από 20% από το 2007 και συνεχίζει να μειώνεται δραματικά. Κανείς δε γνωρίζει πότε θα αρχίσει η ανάκαμψη και υποθέτω ότι ελάχιστοι περιμένουν ότι η ελληνική οικονομία θα ανακάμψει στα προ κρίσης επίπεδα αυτή την δεκαετία."

Τυχερή η Ινδονησία. Είχε εθνικό νόμισμα, το υποτίμησε και άρα έδωσε ανάσα στην εγχώρια οικονομία. Τυχερή ακόμη γιατί δεν είχε εταίρους να επιμένουν σε δολοφονική λιτότητα όταν η οικονομία της βρισκόταν σε ύφεση χωρίς προηγούμενο. Άτυχη η Ελλάδα. Η ΟΝΕ, το απάνεμο λιμάνι, το αποκορύφωμα της εθνικής καταξίωσης, το κλαμπ που της έδωσε ταυτότητα στον κόσμο, την κατέστρεψε.

Λέει ξεκάθαρα ο Κρούγκμαν ότι η πολιτική της ‘εσωτερικής υποτίμησης’ και της αυστηρής λιτότητας που φέρνει η συνεχιζόμενη συμμετοχή στην ΟΝΕ είναι αυτοκτονική. Δεν είναι φυσικά ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος στο διεθνές στερέωμα που το διαπίστωσε. Αλλά ακόμη και τώρα αυτή η στοιχειώδης μακροοικονομική του διαπίστωση φαντάζει αιρετική στην Ευρωζώνη, όπου πλημμυρίσαμε από ‘αναλύσεις’ του τύπου ‘διεφθαρμένοι Έλληνες’, ‘οκνηροί Νότιοι’, ‘υπερδιογκωμένο δημόσιο’, ‘σάπιο πολιτικό σύστημα’ και τα παρόμοια. Πράγματα κατάλληλα για χαλαρή κουβέντα στην ταβέρνα, αλλά μη ανεκτά σε δοκίμιο πρωτοετούς των οικονομικών.

Φαντάζει δε ακόμη πιο αιρετική στην Ελλάδα, όπου πρόσφατα περίσσεψαν οι ανάλαφρες διαβεβαιώσεις ότι η χώρα είναι έτοιμη να ανακάμψει δυναμικά. Πρωτοστατεί ο Υπουργός Οικονομικών ο οποίος, αν θυμάστε, μας διαβεβαίωνε προ μηνών ότι είναι ‘εκατό τοις εκατό βέβαιος’ ότι το Σεπτέμβριο θα έχουμε ήδη επιστρέψει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Προφανώς πιστεύει σε αυτό που ο Κρούγκμαν, σε άλλο κείμενό του, είχε εύστοχα ονομάσει ‘η νεράιδα της εμπιστοσύνης’. Όταν η μακροοικονομική ανάλυση δεν καταλήγει στα συμπεράσματα που θέλουμε, τότε επικαλούμαστε τη νεράιδα που αμέσως ανεβάζει τις επενδύσεις, τονώνει τις πιστώσεις, βελτιώνει την κατανάλωση και φέρνει ανάκαμψη.

Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι ο κυριότερος μηχανισμός ανάκαμψης χωρών που αντιμετώπισαν κρίση παρόμοια με της Ελλάδας ήταν η υποτίμηση του νομίσματος. Δεν πρόκειται να υπάρξει δυναμική ανάκαμψη με το τρέχον πλαίσιο οικονομικής πολιτικής. Η Ελλάδα θα κάνει πολλά χρόνια για να καλύψει της απώλειες του εθνικού προϊόντος της, όπως σωστά λέει ο Κρούγκμαν. Αν θέλει άλλη πορεία, χρειάζεται άλλη οικονομική πολιτική, άλλη κυβέρνηση και, άνευ αμφιβολίας, άλλον Υπουργό Οικονομικών.

Πηγή: costaslapavitsas.blogspot.gr

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΕΤ@ΕΡΤ - 26/08/2013