ΠΟΣΑ «ΔΗΛΩΝΕΙ» Η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ;

Tου Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ *

Tι έσοδα δηλώνει και τι πληρώνει ο λαός για φόρους, το ξέρουν οι πάντες.
Γιατί, πολύ απλά, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο βιοπαλαιστής, δεν μπορούν να κρύψουν τίποτα από τα εισοδήματά τους.
*
Ποια είναι, όμως, τα εισοδήματα που δηλώνουν στην Εφορία οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι καναλάρχες, οι μεγαλοκαπιταλιστές;

Τι εισοδήματα δηλώνουν στην Εφορία τα φυσικά πρόσωπα που συναπαρτίζουν την πλουτοκρατία του τόπου;

Πόσα λέτε εσείς ότι βγάζει το χρόνο ένας τραπεζίτης; Ενας εφοπλιστής; Ενας βιομήχανος;

Και πόσα δηλώνει;

Προσοχή: Δεν μιλάμε γι' αυτά που τα περνάνε στις εταιρείες τους, ώστε να φορολογούνται με «ειδικό φορολογικό συντελεστή» με αποτέλεσμα να πληρώνουν από ελάχιστα έως τίποτα, αξιοποιώντας το κάθε λογής «παραθυράκι» και τη φορολογική ασυλία που τους παρέχει το αστικό κράτος και όλες οι κυβερνήσεις. Μιλάμε για τον κεφαλαιοκράτη ως φυσικό πρόσωπο. Τι εισόδημα έχει και τι δηλώνει, τελικά, αυτός ο... άνθρωπος;

*
«Τι έχει» δεν το γνωρίζουμε επ' ακριβώς. Μπορούμε, όμως, να σας δώσουμε μια άλλη εικόνα. Την εικόνα του «τι δηλώνει».

*
Τα παρακάτω στοιχεία είναι δειγματοληπτικά. Υπάρχει πλήθος ανάλογων (πιστέψτε μας).

Πρόκειται για τρία εκκαθαριστικά σημειώματα (εκ των πολλών που έχει στη διάθεσή του ο «Ρ») κάποιων εκ των επιφανέστερων εκπροσώπων του ελληνικού κεφαλαίου.

Τα εκκαθαριστικά που δημοσιεύουμε εκδόθηκαν από την αρμόδια υπηρεσία επί τη βάσει των συνολικών εισοδημάτων που δήλωσαν οι κεφαλαιοκράτες ως φυσικά πρόσωπα για το έτος 2011 (εισοδήματα 2010).

Δεν θα αναφέρουμε τα ονόματά τους.

Εξηγούμαστε: Το θέμα εδώ δεν έχει να κάνει με «κουτσομπολιό» όσον αφορά τον τάδε ή τον δείνα, αλλά με τη συνολική πρακτική της άρχουσας τάξης, του κράτους της άρχουσας τάξης, των κυβερνήσεων της άρχουσας τάξης. Πρακτική που κάθε άλλο παρά εξαντλείται στους συγκεκριμένους.

*
Ας πάρουμε μια γεύση, λοιπόν, ρίχνοντας μια ματιά δίπλα, για το πόσο μπορεί να είναι το ατομικό «Συνολικό Δηλωθέν Εισόδημα» που δηλώνει στην Εφορία - και για ποιο ατομικό δηλωθέν εισόδημα φορολογείται - ένα φυσικό πρόσωπο που ανήκει στην τάξη των χορτάτων.

- Είναι δυνατόν πλουτοκράτης να δηλώνει ατομικό ετήσιο εισόδημα κάτω από 32.000 ευρώ, λιγότερα δηλαδή απ' όσα δηλώνει ένας μισθωτός των 2.300 ευρώ (μεικτά); Στο κράτος των καπιταλιστών, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του Καρατζαφέρη, του ΣΕΒ και των τραπεζιτών, γίνεται...

- Γίνεται πλουτοκράτης να δηλώνει ατομικό ετήσιο εισόδημα 12.419 ευρώ, κάτι ελάχιστα δηλαδή πάνω από το περσινό αφορολόγητο για τους μισθωτούς; Στο κράτος του πλουτοκράτη, γίνεται...

- Γίνεται πλουτοκράτης να δηλώνει ατομικό ετήσιο εισόδημα... 1.764 ευρώ (!!!); Στο κράτος των καπιταλιστών, των μονοπωλίων, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του Καρατζαφέρη, του ΣΕΒ και των τραπεζιτών, στον κόσμο της ΕΕ και του ΔΝΤ, γίνεται...

*Αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη της 22/09/2011

Απάντηση ενός Χαϊνη στον Jose Manouel Lamarque

Χαΐνης Δ. Αποστολάκης (αυτόκλητος και αυθαίρετος εκπρόσωπος των Ελλήνων καλλιτεχνών). Απάντηση (- Τοποθέτηση – Κάλεσμα) στον κ. Jose Manouel Lamarque με αφορμή το άρθρο του με τίτλο «Ή Ελλάδα χωρίς φωνή».

 
Καταρχάς κ. Λαμάρκ, το πρόβλημα που εμφανίζεται σ΄ένα μέρος, δεν είναι πρόβλημα τοπικό. Είναι πρόβλημα του όλου κι εκδηλώνεται στο συγκεκριμένο μέρος, γιατί το ευνοούν οι εκεί κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.  Το πολιτικό έλλειμμα του μέρους είναι πολιτικό-ηθικό-αισθητικό έλλειμμα του όλου. Θα προσπαθήσω ακροθιγώς και εν τάχει να στηρίξω την άποψη μου, αρχίζοντας με κάποιες παρατηρήσεις, μερικές από τις οποίες ίσως ακούγονται για πρώτη φορά.

Παρατήρηση 1

Στη μετακεϊνσιανή εποχή, λαμβάνει χώρα ένα πρωτοφανές (άλλωστε δεν υπάρχει γραμμική ιστορική εξέλιξη) παγκόσμιο φαινόμενο: Η ηθική που συνδεδεμένη με το ήθος-απάντηση στο υπαρξιακό ερώτημα- χαρακτήριζε άτομα, οικογένειες, συντεχνίες, οργανώσεις, φυλές, έθνη, κράτη, μετατίθεται σε μη ιστορικά πρόσωπα: τις αγορές. Οι εταιρείες μετονομάζονται, μετασχηματίζονται, μεταφέρονται, συγχωνεύονται, μεταπωλούνται, χωρίς ν’ αφήνουν ιστορικό ίχνος και χωρίς να παίρνουν το βάρος της ιστορικής ευθύνης των δράσεων τους.

Παρατήρηση 2

Για πρώτη φορά στο δυτικό κόσμο, παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες η εξαφάνιση των ΄τελετών΄. Αυτό οδηγεί μοιραία στην απώλεια συνείδησης κοινωνικής αυθυπαρξίας, που συνεπάγεται το θάνατο του ΄τραγικού΄κι αυτό ανάγεται (όπως θα ‘λεγε κι ο συμπατριώτης σας   Ζαν  Μπωντριγιάρ) στην απώλεια του ΄πεπρωμένου’ με την ταυτόχρονη ανάδυση μιας αρρωστημένης ατομικότητας που καταρρέει κάτω από το βάρος του ελέγχου και της ευθύνης της φαντασιακής της ύπαρξης .  Η θεοποίηση της σιγουριάς και της ασφάλειας και η ταυτόχρονη δαιμονοποίηση του ρίσκου –μητέρας του τραγικού- δυναμιτίζουν  κάθε απόπειρα αμφισβήτησης (θεμέλιο της ευρωπαϊκής κουλτούρας από τον Αισχύλο μέχρι τον Ντεκάρτ). Κι εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με το επάρατο μικρόβιο του μικροαστισμού.

Παρατήρηση 3

Ο μικροαστισμός σα χολέρα μεταδόθηκε και στο τελευταίο χωριό. Αποτέλεσμα του είναι (εκτός της αποξένωσης από τη φύση) ο θάνατος της υπερβολής και η διοχέτευση της στην παροξυσμό.  Το χειρότερο όμως είναι η εξαφάνιση της σημασίας (λάβαρου του ευρωπαϊκού πολιτισμού) του διπόλου έρωτας-επανάσταση ( σας το έδειξαν με τον πιο δραματικό τρόπο οι συμπατριώτες σας Ζαν Λυκ Γκοντάρ, Φρανσουά Τρυφώ κ.α.).  Στο μικροαστικό περιβάλλον, το άτομο δεν μπορεί να ερωτευτεί, δηλαδή να τολμήσει τη φυσική αποστολή του, το βιολογικό- θεουργικό πείραμα με τη χαρούμενη, θριαμβευτική, βιωμένη διακήρυξη της αλλαγής και της ετερότητας του. Συνεπώς οι εξεγέρσεις του, (απουσία ετερότητας = όχλος), θα έχουν όχι τη χαρά της αλλαγής, αλλά το σημάδι του μίσους και της εκδίκησης απέναντι στο διαφορετικό ή το προνομιούχο.

Παρατήρηση 4

Η ηθική του φόβου εμφανίζεται με τη μορφή της αντίδρασης, της επίθεσης και της βίας. Είναι η ηθική της απεργίας, της ζητιανιάς, της παρακατιανής απαίτησης των σκλάβων  προς τους εργοδότες να ξαναγίνουν καλά αφεντικά. Το κακό αφεντικό μεταστοιχειώνεται ως δια μαγείας σε καλό, με 100$ μισθολογικής αύξησης για τους σύγχρονους σκλάβους. (Παρεμπιπτόντως οι Έλληνες-στατιστικά- είναι μονίμως αδικημένοι κι επαγγελματίες θύματα (απομεινάρι οθωμανικής υποτέλειας).

Σε αντιδιαστολή με την ηθική του φόβου βρίσκεται η ηθική της ιερής περιέργειας. Αυτή εκδηλώνεται όχι σαν αντίδραση, αλλά σαν δράση. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ δράσης και αντίδρασης είναι ότι η πρώτη εκκινά από το τι μας αρέσει ,ενώ η δεύτερη βραχυκυκλώνεται στο τι δε μας αρέσει. Η δράση έχει άπειρα μονοπάτια ενώ η αντίδραση ένα και μόνο ,αυτό της ανούσιας συνδιαλλαγής με το στοχευμένο ‘άσχημο’.  (Μην παρανοηθεί ότι καταφέρομαι εναντίον των απεργών. Έτσι έμαθαν, από μια κοινωνική συνθήκη που δε διασφαλίζει a priori σ΄ όλα τα μέλη της κοινότητας τροφή, στέγη, υγεία , εκπαίδευση, αγαθά των οποίων η έλλειψη είναι η πηγή κάθε κοινωνικής φοβίας.

Η ευθύνη γι’ αυτό, βαραίνει περισσότερο τους κατέχοντες πολιτισμικό και κοινωνικό κεφάλαιο, δηλαδή τους ανθρώπους που μπορούν να μιλήσουν σε πολύ κόσμο κι αυτοί είναι οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι διανοητές κι οι καλλιτέχνες).

Εξουσία

Οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τα αγαθά της κοινότητας –τοπικής μέχρι οικουμενικής- θα έπρεπε να έχουν ως πρώτιστο καθήκον όχι να διοικήσουν, να μοιράσουν ή να επιβάλουν την πλαστή κοινωνική ειρήνη, αλλά να νοηματοδοτήσουν εκ νέου την ανθρώπινη ψυχή, εμπνέοντας και διαχέοντας το όποιο πολιτισμικό κεφάλαιο διαθέτουν. Ο ιός της εξουσίας όμως δε δρα πυραμιδωτά, αλλά είναι ένα οριζόντιο πλέγμα, ένας αδιόρατος ιστός μιας δηλητηριώδους κοινωνικής αράχνης , μια μίμηση καθημερινή -στο σχολείο, στην οικογένεια, στη δουλειά, στην παρέα,  – διεστραμμένων εξουσιαστικών αρχετύπων. Σκεφτείτε για παράδειγμα ότι το ηθικά σωστό καταγράφεται στον (εξουσιαστικό) γλωσσικό μας κώδικα με τη λέξη ‘χρέος’, δηλαδή την δήλωση υποταγής του χρεώστη στο δανειστή του.

Ευρώπη (επιγραμματικά)

Η Ευρώπη δεν έχει καταφέρει να εμπνεύσει τους λαούς της ούτε να κατανοήσει και να σεβαστεί τις ιδιαιτερότητες τους. Η ιστορική της ευθύνη είναι να γεφυρώσει την αιματοβαμμένη εμπειρία της και την αναζήτηση του όντος, με τις ιρασιοναλιστικές κουλτούρες της Ανατολής και το πολιτικά ανώριμο κι επικίνδυνο μωρό ( μόλις 300 ετών) της Β. Αμερικής. Αντ΄αυτού άγεται και φέρεται από τις βουλές κερδοσκοπικών αρπαχτικών.

Σας θυμίζω κ, Λαμάρκ ότι φέτος ο υπουργός γεωργίας σας, ανήγγειλε περίλυπος την επιβολή του θανάτου της παραδοσιακής σας γεωργίας, από την πολυεθνική εταιρεία  Μοσάντο. Μήπως μοιάζει με τα περίφημα ‘ αναπτυξιακά’ μέτρα στην Ελλάδα που το μόνο που καταφέρνουν είναι η καταστροφή του εναπομείναντα φυσικού της πλούτου? Η άνοδος του εθνικισμού και η ξενοφοβία είναι οι επιπτώσεις της εισβολής του (αλλότριου για τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό) πουριτανικού μοντέλου των εκ δυσμάς συνανθρώπων.  Μην ξεχνάτε κ. Λαμάρκ ότι το πογκρόμ που εξαπέλυσε η κυβέρνηση σας εναντίον των τσιγγάνων  μοιάζει πολύ με τις ρατσιστικές επιθέσεις και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών στην  Ελλάδα .

Ελλάδα (επιγραμματικά)

Η Ελλάδα προέκυψε από τον παραλογισμό της δημιουργίας  των ‘εθνικών’ κρατών τα τελευταία 150-200 χρόνια. Από καταβολής της ζούσε όχι τόσο πολύ από τον εθνικό, αλλά από το δανεικό της πλούτο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου κατέληγε στις τσέπες των εγχώριων αρπαχτικών. Πόλεμοι εθνικοί, βαλκανικοί, παγκόσμιοι, εμφύλιοι, αλλεπάλληλες χούντες, συνέδραμαν ώστε να μην έχει περάσει ακόμη από το στάδιο του ευνομούμενου (κατά την εσπερίαν) αστικού κράτους.

Ο μισός και παραπάνω πληθυσμός ζει στην Αθήνα (οποίος υδροκεφαλισμός) και η ύπαιθρος μαράζωσε στέλνοντας τα παιδιά της στα σκλαβοπάζαρα του μικροαστισμού της πρωτεύουσας. Όσοι έμειναν καταφεύγουν στην παραβατικότητα, στον αλκοολισμό και την αυτοκτονία (Αθήνα και Κρήτη κατέχουν τα πρωτεία στο τελευταίο).

Η απουσία οράματος- αφετηρίας συλλογικής κίνησης-  βρίσκεται πίσω απ’ όλα αυτά τα φαινόμενα σήψης. Το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας, η βαριά βιομηχανία της, ήταν και είναι ο πολιτισμός. Κι αυτό, λόγω της  γεωγραφικής της θέσης. Μην ξεχνάτε ότι η Ελλάδα είναι το μοναδικό μέρος μεταξύ τριών ηπείρων (Ασία, Ευρώπη, Αφρική) και όπου συναντιούνται πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι, εκεί ανθίζουν οι πολιτισμοί.

Το μεγάλο αυτό πλεονέκτημα ( της μακραίωνης ιστορίας) σε συνδυασμό με τη φυσική ομορφιά και το ήπιο κλίμα της,κατάντησε μειονέκτημα. Λογικά η μικρή αυτή χώρα με τη μεγάλη ιστορία, τον ήλιο, τα βουνά και τις θάλασσες θα έπρεπε να είναι η Ελβετία του πνεύματος, μια μεγάλη απεμπορευματοποιημένη ζώνη γεμάτη σχολές ελληνικών, αραβικών σπουδών, μαθηματικών, αστρονομίας, λαογραφίας,  μουσικολογίας, καλών τεχνών κ.α. Αντ’ αυτού  έγινε μπανιέρα και κατάλυμα ντόπιων και ξένων τουριστών (μέθυσων ως επί το πλείστον) που αναπαράγουν τη μικροαστική μιζέρια τους  στην πιο επικίνδυνη μορφή της: αυτή των διακοπών.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο φαινόμενο πλάνης, εξαθλίωσης, στρουθοκαμηλισμού και άρνησης της ύπαρξης από το φαινόμενο του ανθρώπου που πάει διακοπές. Είναι ο άνθρωπος που αποδρά (κατά την προσφιλή έκφραση των ΜΜΕ), συνηγορώντας σιωπηλά στην καθημερινή χωρική και χρονική του φυλάκιση. Είναι το κοινωνικό ον (που έχει χάσει προσωρινά –ελπίζω- το δρόμο του ή δεν έχει βρει, η κοινότητα, την ιδιαίτερη κλίση του)  που αποφεύγει τη σύγκρουση με τις γερασμένες δομές υπό την επήρεια του ναρκωτικού των διακοπών και της οθόνης, που δε δρα, αλλά αντιδρά σπασμωδικά(π.χ. ακόμη και το κίνημα των αγανακτισμένων έδειξε τη γύμνια του με τον ερχομό του καλοκαιριού και τον διακοπών-τουλάχιστον γνωρίστηκαν κάποιοι άνθρωποι).

Το σημαντικό δεν είναι πού πας αλλά τι πας να κάνεις, ή μάλλον τι σ’ αρέσει και ποιους πας να βρεις για να το συνδημιουργήσεις. (Δεν καταφέρομαι πάλι εναντίον του συνειδητού περιηγητή που απολαμβάνει τη φυσική ομορφιά σα μια διαδικασία αναπόσπαστη από την εργασία και την αυτοεξέλιξη του).

Έλληνες καλλιτέχνες

Έλληνες καλλιτέχνες υπάρχουν, κ. Λαμάρκ, όπως και Έλληνες διανοητές και έχουν  φωνή, αλλά δε φτάνει σ΄εσάς (γι’ αυτό διατυπώνετε αυτή την εσφαλμένη θέση στο άρθρο σας, αν και αναγνωρίζω την καλή σας πρόθεση). Θα πάρω ως παράδειγμα αυτόν που νομίζω ότι ξέρω καλύτερα, δηλαδή τον εαυτό μου (στερούμαι μετριοφροσύνης, μετριοφροσύνη=κύριο χαρακτηριστικό της αλαζονείας των μετρίων).

Είμαι μέλος των ‘Χαϊνηδων’, μιας μουσικής ομάδας που συμπληρώνει 22 χρόνια πορείας στη δισκογραφία(κάποια έργα τους έχουν διασκευαστεί  εκτός από την Ελλάδα και σε άλλες χώρες-Ισπανία, Τουρκία) και με παραστάσεις στην Ελλάδα και τον κόσμο. Η ομάδα μας δε συνδιαλέχτηκε ποτέ με καμιά εξουσία, τη συντηρεί μόνο η αγάπη του κόσμου και έχει από της ιδρύσεως της ισότητα μισθών και εισοδημάτων- ύψιστη κατ’ εμέ πολιτική δήλωση και στάση (όχι πως αποτελεί  αυτό από μόνο του απόδειξη καλλιτεχνικής ποιότητας).

Τα προτάγματα της κοινωνικής αυτοθέσμισης, αυτονομίας και αυτοοργάνωσης καθώς και τις ιδέες της απανάπτυξης, τα θίξαμε από τη δεκαετία του ’90 και τα τραγουδήσαμε  σε δίσκους και συναυλίες. Φέτος σε αντιδιαστολή με την περιρέουσα μιζέρια και ηττοπάθεια,  αντί να περικόψουμε μουσικούς και φιλοδοξίες (όπως έκανε η συντριπτική πλειοψηφία), συμπράξαμε με μέλη από δυο άλλες σημαντικές καλλιτεχνικές συλλογικότητες ( τη μουσική ομάδα ‘Mode Plagal’ και την ομάδα χορού και ακροβασίας ‘ κι όμως κινείται’), ανεβάζοντας μιαν απαιτητική παράσταση με τίτλο «Θεοί και Δαίμονες». Κανένας πολιτισμικός αξιωματούχος δεν ενδιαφέρθηκε (όπως πάντα), ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει το συγκεκριμένο εγχείρημα, πολιτισμικό εξαγώγιμο προϊόν μιας χώρας που έχει οξύ πρόβλημα παραγωγικότητας.

Τουναντίον, ο επίσημος πολιτισμός σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ ( κέντρα προπαγάνδας του life style), χαριεντίζεται με εξημερωμένους  μουσικόσαυρους, με ποπ εφήβους μικράς διάρκειας και ανώδυνους, ακίνδυνους τραγουδιστές-σουξεδοσυλλέκτες που λαϊκίζουν μηρυκάζοντας. Ο λαϊκισμός κάθε μορφής είναι επικίνδυνος, είναι το σκαλοπάτι για το φασισμό. Έχει κυριαρχήσει η κατηγορία τραγουδιστής-αστέρι-είδωλο, ενώ υπό κανονικές συνθήκες, το υποκείμενο θα έπρεπε να ντρέπεται γι’ αυτό.

Το να προβάλλεται κανείς έξω από κάποια συλλογικότητα δικαιολογείται , αν διαθέτει κάποια από τα εξής τέσσερα χαρακτηριστικά:  α) σοφία, β) τρέλα, γ)αναχώρηση και δ)κοινωνική εκτροπή συγκρουσιακού χαρακτήρα. Ακόμη και οι αριστερές νεολαίες, στα φεστιβάλ τους, καλούν (κάποιες φορές) τραγουδιστές- εργοδότες, υποστηριζόμενους από αξιολύπητες ομάδες σκλάβων μουσικών. Ότι γίνεται στο χώρο της μουσικής, γίνεται και στο χώρο του θεάτρου, του χορού, της ζωγραφικής κ.α.

Προβάλλονται και εξάγονται ασύλληπτες μετριότητες( που έχουν πελατειακή σχέση με τους ιθύνοντες), τη στιγμή που σημαντικά έργα σ΄ όλους τους τομείς πετιούνται στον  καιάδα της συγκάλυψης και της αδιαφορίας. (Μη θεωρηθεί ότι εκφράζω κανενός είδους προσωπικού παράπονου ή καλλιτεχνικού απωθημένου. Ίσα-ίσα ήμασταν από τους υπερβολικά τυχερούς που αγαπηθήκαμε από το πρώτο μας βήμα. Τι συμβαίνει όμως με τους τόσους άλλους σπουδαίους συγκαιρινούς και παλιότερους καλλιτέχνες που δεν είχαν την ίδια τύχη, την ίδια εύνοια των καιρών? Πως θα βοηθηθούν κάποιοι νεώτεροι ώστε να τολμήσουν τους πειραματισμούς τους, σ’ ένα περιβάλλον σαθρών αρχετύπων και καταιγισμού πληροφορίας;).

Κάλεσμα

Η απάντηση σ΄αυτή την παρακμή είναι η δημιουργία αυτοοργανωμένων κοινοτήτων (όλων των ειδών) με ισχυρή αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Καλώ τους ανθρώπους, της τέχνης, της επιστήμης, της διανόησης, να συμπαραταχθούμε δημιουργώντας  μια κοινότητα (ή κοινότητες)  συμμαθητείας, συνδημιουργίας και αυτοδιάθεσης των έργων μας. Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η αδιαφορία.

Γι αυτό προτείνω αδιαφορία απέναντι στην εξουσία. Δεν αναγνωρίζομε κανένα πολιτικό αξίωμα, καμιά κοινωνική ιεραρχία. Κρατούμε μόνο την απαραίτητη κοινωνική διακρισιμότητα για τους ανθρώπους που παρήγαγαν  έργο και το νοηματοδότησαν με τη στάση ζωής τους. Δεν αποφεύγομε τη σύγκρουση. Απλά μεταθέτομε τις ανώδυνες αψιμαχίες από  το δικό τους γήπεδο(π.χ. Βουλή), σε χαρούμενους αγώνες μέχρι θανάτου, αν εισβάλουν φορείς εξουσίας στο γήπεδο μας ,που δεν θα είναι άλλος  από το δημιουργικό μας ‘κήπο’.  Τοις τολμόσιν η τύχη ξύμφορος. Εξάλλου το δυϊκό ανάλογο του θανάτου δεν είναι η ζωή, αλλά η ζωή με αξιοπρέπεια.

Υ.Γ. Όποιος γνωρίζει επαρκώς την γαλλική και δε σκυλοβαριέται, ας το μεταφράσει τ΄ αθρώπου. Ούτως ή άλλως, εγώ τα λέω τση πεθεράς να τα γροικά κι η νύφη.

Μετά τιμής,
Χαϊνης Δ.Αποστολάκης 4/4/12 

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΠΑΡΑΠΑΙΕΙ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ (Κυριακή 27/5)

Το μνημόνιο έχει στραγγαλίσει την ελληνική οικονομία και την οδηγεί στα όρια του ξαφνικού θανάτου από ασφυξία, καθώς όλες οι επιχειρήσεις, υγιείς και «φούσκες», βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Πάει σαφώς καλύτερα στο πολιτικό επίπεδο η χώρα μας μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Η παταγώδης κατάρρευση του δικομματισμού ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, σε συνδυασμό με το ενδεχόμενο ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα στις νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου έχουν προκαλέσει έντονη κινητικότητα σε θετική κατεύθυνση τόσο στην Ευρώπη όσο και στο εξωτερικό. Ξαφνικά, όλοι στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη ορκίζονται –στα λόγια, φυσικά– στο όνομα της ανάπτυξης. Ακόμη σοβαρότερο, ο σοσιαλιστής Γάλλος πρωθυπουργός Ζαν – Μαρκ Ερό τάχθηκε υπέρ του «άμεσου δανεισμού της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα» σε συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν». Άμεστος δανεισμός κρατών της ΕΕ από την ΕΚΤ θα συνιστούσε ουσιαστικά οριστική λύση του προβλήματος του δημόσιου χρέους στην Ευρώπη!
Στροφή 180 μοιρών και του ΣΕΒ σημειώθηκε την Τετάρτη σε δυο κορυφαία για τους εργαζόμενους ζητήματα. Ο πρόεδρος των βιομηχάνων πρότεινε αφενός να καταργηθεί η πρόσφατη μείωση κατά 22% των κατώτατων μισθών και αφετέρου να επαναφερθεί η χρονική διάρκεια της μετενέργειας στους 6 μήνες.
Προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ, όσο κυβερνούσε, ισχυριζόταν ότι το Μνημόνιο είναι απολύτως «μη διαπραγματεύσιμο». Τώρα που στις εκλογές το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο βρέθηκε εκτός κυβέρνησης, αλλά βγήκε και τρίτο κόμμα υφιστάμενο τέτοια εκλογική συντριβή, που είναι αμφίβολο αν έχει ποτέ υποστεί ευρωπαϊκό κόμμα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ξαφνικά ανακάλυψε ότι υπάρχει δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου! «Τα σημεία που απέρριψε η τρόικα στη σκληρή και δύσκολη διαπραγμάτευση που είχαμε, τώρα μπορούμε να τα επαναφέρουμε!» απεφάνθη, υποβάλλοντας μάλιστα και έξι σημεία προς επαναδιαπραγμάτευση.
Κατά του δικομματισμού τάχθηκε επίσης το... ΠΑΣΟΚ, τώρα που έπεσε στην τρίτη θέση, προκαλώντας καθολική θυμηδία! «Στήνεται μια ανούσια πόλωση ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν αφορά κανέναν. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι ο δικομματισμός δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις και λύσεις αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία» δήλωσε η εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά στο ραδιοφωνικό σταθμό ΒΗΜΑ FM εν μέσω σαρκαστικών σχολίων. Θετική πάντως εξέλιξη, αν υπονοεί ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πρόθυμο να προσκολληθεί ως κυβερνητικός εταίρος σε όποιο κόμμα έρθει πρώτο στις εκλογές.
Πολιτικά πάμε καλά και θα πάμε ίσως ακόμη καλύτερα μετά τις εκλογές. Αυτά όμως σε θεωρητικό επίπεδο. Γιατί πρακτικά τα πάντα κινδυνεύουν να τιναχθούν στο αέρα σε λίγους μήνες, καθώς η ελληνική οικονομία βρίσκεται στα όρια του ξαφνικού θανάτου από ασφυξία. Το Μνημόνιο την έχει στραγγαλίσει. Οι επιχειρήσεις σφαδάζουν καθώς, παρά τα δάνεια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που φορτώνεται η χώρα μας, στην αγορά δεν πέφτει ούτε ένα ευρώ! Με το μνημόνιο δεν υπάρχει ελπίδα.
Κανένας δεν πληρώνει πλέον κανέναν από όσους συναλλάσσεται. Έτσι όλες οι επιχειρήσεις, υγιείς και «φούσκες», βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης όλες μαζί. Το δημόσιο, το οποίο χρεώνει τον ελληνικό λαό με δεκάδες δισεκατομμύρια κάθε μήνα και τα δίνει όλα στις ξένες τράπεζες, έχει αναδειχθεί σε... αντεροβγάλτη της ελληνικής ιδιωτικής οικονομίας! Χρωστάει κάπου 7 δισεκατομμύρια και δεν πληρώνει ούτε ένα ευρώ, καταστρέφοντας όποια ιδιωτική επιχείρηση κάνει δουλειές με το κράτος.
Κανένας Τσίπρας, καμιά υπόθεση σχηματισμού κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του Ιουνίου δεν έχει σχέση με την κατάσταση αυτή. Αποκλειστικά και μόνο τα Μνημόνια που υπέγραψαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ με την ΕΕ και το ΔΝΤ οδήγησαν την Ελλάδα σε αυτή την οικτρή οικονομική κατάσταση, στο χείλος του γκρεμού.
Δεν θα επιβιώσει η ελληνική οικονομία, δεν θα βγάλει φθινόπωρο, αν η Γερμανία και η Ευρωζώνη συνεχίσουν να μη δίνουν χρήματα για να βοηθήσουν την πραγματική οικονομία της Ελλάδας και απλώς μας σπρώχνουν όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο της ύφεσης. Αν συνεχίσουν έτσι, τίποτα δεν θα μείνει όρθιο.

Πηγή: www.ethnos.gr  

Μερκολάντ υπέρ... Σαμαρέλου!

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου (Τετάρτη 24 Μαϊου) 

Αν υπάρχουν ακόμη αιθεροβάμονες που πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, αρκεί μόνο μια ματιά στο τελικό ανακοινωθέν της χθεσινοβραδυνής, άτυπης συνόδου κορυφής των Βρυξελλών για να τους φέρει στα συγκαλά τους. «Προσδοκούμε τον ομαλό σχηματισμό νέας κυβέρνησης, η οποία θα έχει υπό την ευθύνη της το πρόγραμμα προσαρμογής και επαρκή πλειοψηφία για να εφαρμόσει με αποφασιστικότητα τις δημοσιονομικές και δομικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται», διαμηνύουν οι γκαουλάιτερ του μεσογειακού προτεκτοράτου. Νωρίτερα, ο σοσιαλιστής υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Λοράν Φαμπιούς, είχε προειδοποιήσει αυστηρά τους Έλληνες ότι, αν θέλουν να μείνουν στο ευρώ, “δεν πρέπει να ψηφίσουν κόμματα που θα οδηγήσουν στην έξοδο από αυτό”. Εν ολίγοις, μπορεί από τον Σαρκοζί να πήγαμε στον Ολάντ και το γαλλογερμανικό υβρίδιο Μερκοζί να μεταλλάχθηκε σε Μερκολάντ, αλλά το μήνυμα στους ατίθασσους ιθαγενείς παραμένει το ίδιο: Ή βγάζετε κυβέρνηση... Σαμαρέλου (Σαμαρά, Βενιζέλου και λοιπών μνημονιακών δυνάμεων) ή κόψτε το λαιμό σας!

Το σκηνικό είχε ήδη στηθεί την επομένη του εκλογικού σεισμού της 6ης Μαίου. Καθώς τα εγχώρια κέντρα εξουσίας βρίσκονταν σε κατάσταση σύγχυσης, αναζητώντας επιζώντες κάτω από ερείπια του δικομματισμού, το Βερολίνο πήρε απ' ευθείας στα χέρια του τη διαχείριση της κρίσης, ενόψει των δεύτερων, κρίσιμων εκλογών της 17ης Ιουνίου. Η στρατηγική που επέλεξαν κινείται στη γνωστή λογική του ρόπαλου και του καρότου: Ρόπαλο εν προκειμένω είναι η απειλή ότι, αν βγει κυβέρνηση της Αριστεράς και καταγγείλει το μνημόνιο, θα μας κόψουν το δανεισμό και θα μας διώξουν από το ευρώ. Όσο για το καρότο, αυτό βρίσκεται στην περιλάλητη “ανάπτυξη”, κάποια κονδύλια που θα εισρεύσουν από την ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων στα ταμεία των πολυεθνικών για να αγοράσουν κοψοχρονιά ελληνικές επιχειρήσεις, ακίνητα και ορυκτό πλούτο, να αρχίσουν να προσλαμβάνουν νέους με 200 ευρώ και... ζήσε Μαύρε μου να φας το Μάη τριφύλλι!

Πάνω σ' αυτή τη στρατηγική αναπτύχθηκε η πιο εμμετική εκστρατεία ψυχολογικής βίας που έχει γνωρίσει αυτός ο τόπος μετά τη χούντα των συνταγματαρχών. Πρωτοσέλιδα εμφανίζουν την Ελλάδα να σβύνει σε μια λίμνη αίματος, αφού προηγουμένως έχει αυτοπυροβοληθεί στο κεφάλι- εννοείται, με την παρανοϊκή ψήφο ενός λυσσασμένου λαού. Τηλεοπτικά πάνελ που μοιάζουν με ανακριτικά γραφεία, όπου ένας εκπρόσωπος της Αριστεράς έχει να αντιμετωπίσει τρεις μαινόμενους μνημονιακούς πολιτικούς κι άλλους δύο δημοσιογράφους που αφήνουν στην άκρη κάθε πρόσχημα αντικειμενικότητας και λειτουργούν σαν πληρωμένοι μπράβοι. Αγκαλιά με τα μεταλλαγμένα φασιστοειδή του ΛΑΟΣ, ένας καταρρακωμένος Σαμαράς ανασύρει από τη ναφθαλίνη τον πιο χυδαίο αντικομμουνισμό της δεκαετίας του '50- μια εκστρατεία εντελώς παλαιομοδίτικη όταν στρέφεται εναντίον του ΚΚΕ και απλώς γελοία όταν στοχοποιεί ένα κόμμα που επιμένει να υπερασπίζεται το ευρώ και αναζητά συμμάχους στην αριστερή σοσιαλδημοκρατία, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ένα από τα δύο: Ή οι άνθρωποι είναι πανικόβλητοι, ή μας περνάνε όλους για εντελώς ηλίθιους. Αίφνης, Σαμαράς και Βενιζέλος μας λένε ότι και αυτοί είναι εναντίον του μνημονίου (ανεξάρτητα αν υπέγραψαν προσωπικές δηλώσεις υποτέλειας για την εφαρμογή του), ότι αν φτιάξουν κυβέρνηση θα μας οδηγήσουν με ασφάλεια στην έξοδο, υπέρβαση, απαγκίστρωση, τέλος πάντων σε ένα είδος ευθανασίας του μνημονίου, κι ότι κινδυνεύουμε μόνο από τον τυχοδιωκτισμό της Αριστεράς, που τα θέλει όλα εδώ και τώρα. Κι αναρωτιέται κανείς: Αν οι Ευρωπαίοι είναι αποφασισμένοι, όπως λένε, να μας οδηγήσουν σε οικονομικό ολοκαύτωμα αν η Αριστερά καταργήσει το μνημόνιο, γιατί δεν θα κάνουν το ίδιο αν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος το “υπερβούν”;

Λένε πάλι ότι το πραγματικό δίλημμα των εκλογών είναι Σαμαρέλος και ευρώ ή Αριστερά και δραχμή- δηλαδή επιστροφή στο μακρινό 2002, όπου ως γνωστόν όλοι ντυνόμαστε με προβιές, κυνηγάγαμε με ακόντια και ζεσταινόμαστε γύρω από τη φωτιά. Δεν καταλαβαίνουν, άραγε, ότι αν πείσουν τον κόσμο πως το ευρώ πάει πακέτο με το μνημόνιο και τη φτώχεια, την ανεργία και τα κλειστά μαγαζιά, την τρόικα και τον εξευτελισμό, τότε θα τον κάνουν να μισήσει και το ευρώ και την Ευρώπη- σφαγείο των δικαιωμάτων και των ελπίδων του; Δεν αντιλαμβάνονται τι θα απαντήσει ο κόσμος αν το δίλημμα που θα του τεθεί είναι να πεθάνει με το ευρώ ή να ζήσει με τη δραχμή;

Λένε τέλος ότι τα κρατικά ταμεία είναι άδεια, ότι οι τράπεζες είναι στο χείλος της κατάρρευσης, ότι σε ένα μήνα δεν θα υπάρχουν λεφτά για μισθούς, σε δύο για τα νοσοκομεία και σε τρεις για τα σχολεία, ότι βρισκόμαστε μόλις ένα μέτρο από τον γκρεμό, όπου θα μας σπρώξει μια ενδεχόμενη νίκη της Αριστεράς, κι ότι η μόνη λύση είναι να εμπιστευτούμε τα έμπειρα χέρια τους για να μας σώσουν. Κι εμείς οι ηλίθιοι αναρωτιόμαστε: Καλά, δεν μας έσωσαν δέκα φορές ως τώρα τα έμπειρα χέρια τους; Ποιος άλλος αν όχι αυτοί, τι άλλο αν όχι το μνημόνιο φταίει που, ενώ μας ξεζούμισαν μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο, τα ταμεία είναι και πάλι άδεια, οι τράπεζες είναι ακόμη βαρέλι χωρίς πάτο, τα νοσοκομεία ασφυκτιούν μετά το ληστρικό “κούρεμα” του PSI και πάει λέγοντας; Έλεος κύριοι, αρκετά μας σώσετε, δεν θέλουμε να μας σώσετε κι άλλο!

Κάπου εδώ όμως τελειώνουν τα αστεία κι αρχίζουν τα σοβαρά. Όλα δείχνουν- κι οι μυστικές τους δημοσκοπήσεις το επιβεβαιώνουν- ότι αυτή η απίθανη εκστρατεία τρομοκράτησης των πολιτών δεν τους βγαίνει, αντίθετα λειτουργεί σαν μπούμερανγκ. Στο μεταξύ, οι συντάξεις ακρωτηριάζονται εκ νέου, τα χαράτσια και τα εκκαθαριστικά της Εφορίας αρχίζουν να έρχονται στα σπίτια και η παλλίροια της οργής αρχίζει να φουσκώνει και πάλι. Η ρωγμή που άνοιξε στις 6 Μαίου απειλεί να γίνει ρήγμα στις 17 Ιουνίου κι ο εκλογικός σεισμός να φέρει κοινωνικό τσουνάμι.

Πολύ φοβόμαστε ότι στην πιο τυχοδιωκτική μερίδα των κυρίαρχων κύκλων αρχίζουν να κερδίζουν έδαφος σενάρια ανώμαλων εξελίξεων, τις οποίες θα μπορούσε να πυροδοτήσει ένα οικονομικό ηλεκτροσόκ- ας πούμε, τη μέρα που θα πάει ο κόσμος στις τράπεζες και τα ΑΤΜ δεν θα έχουν ρευστό. Τι άλλο υποδηλώνει το τρομοκρατικό non paper του Παπαδήμου στη σύσκεψη των αρχηγών, οι νέες δηλώσεις του στο CNBC περί προετοιμασιών εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ- από τις οποίες κάποιοι κέρδισαν εκατομμύρια στις χρηματαγορές- και πάει λέγοντας; Είναι αξιοθαύμαστη η ψυχραιμία που έχει δείξει μέχρι στιγμής το κοινωνικό σώμα, καθώς όλα αυτά θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν ήδη οδηγήσει σε τραπεζικό πανικό. Φαίνεται ότι κάποιοι ποντάρουν με κυνισμό σ' αυτό το σενάριο ελπίζοντας πως, στη χαοτική ατμόσφαιρα που θα δημιουργηθεί, θα μπορέσουν να ενοχοποιήσουν την Αριστερά και να αποτρέψουν την εκλογική της επικράτηση ή έστω και τη σοβαρή ισχυροποίησή της, απέναντι σε μια εντελώς αδύναμη και ανυπόληπτη μνημονιακή κυβέρνηση, που θα κληθεί να πάρει νέα σφαγιαστικά μέτρα και να είναι εκείνη που θα διαχειριστεί την αναπόφευκτη χρεοκοπία, εκείνη που θα αναγκαστεί να μας βγάλει από το ευρώ, προτού καταρρεύσει κάτω από μια πραγματική, λαϊκή εξέγερση.

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι δεν θα υλοποιηθούν τελικά, παρόμοια τυχοδιωκτικά εγχειρήματα, τα οποία, πέρα από το τεράστιο κοινωνικό και εθνικό κόστος, μπορεί να λειτουργήσουν, στο πολιτικό επίπεδο, εντελώς αντίθετα από ό,τι θα ήθελαν οι εμπνευστές τους. Σε κάθε περίπτωση, η Αριστερά οφείλει να προετοιμαστεί και για το χειρότερο, καθιστώντας από τώρα υπεύθυνους (και αύριο υπόδικους) όσους θα επιδοθούν σε υπόγειο οικονομικό σαμποτάζ, ισοδύναμο της αντιδημοκρατικής εκτροπής και της εθνικής προδοσίας.

Πηγή: www.thepressproject.gr

Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΔΕΚΟ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΛΕΓΧΟ. ΜΕ ΤΙ ΛΕΦΤΑ;

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*

Η «καταστροφολογική» επίθεση των κυρίαρχων δυνάμεων του αστικού συστήματος και της «τρόϊκας», με στόχο την ανακοπή της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει επαναληπτικών εκλογών, παίρνει διάφορες μορφές. Στο επίκεντρο βρίσκονται οι οικονομικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την έξοδο από την κρίση και μεταξύ αυτών για την «εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση» των τραπεζών, την επιστροφή στο δημόσιο έλεγχο των ΔΕΚΟ που έχουν μερικά ή ολικά ιδιωτικοποιηθεί, τη διατήρηση ή επιστροφή στον έλεγχο του δημοσίου βασικών για την ανάπτυξη παραγωγικών μονάδων με ριζική αλλαγή των όρων, κριτηρίων και τρόπου λειτουργίας τους με δημοκρατικό, κοινωνικό και εργατικό έλεγχο», κά. Η αιχμή αμφισβήτησης της ρεαλιστικότητας της πρότασης επικεντρώνεται κυρίως στο που θα βρούμε τα λεφτά της επαναγοράς τους. «Θα πούμε» λένε «στην Ντόϊτσε Τέλεκομ φέρτε πίσω τον ΟΤΕ χωρίς αποζημίωση»; κά.

Κατ' αρχήν ας δούμε τη λογική της αναγκαιότητας και δυνατότητας δημόσιου ελέγχου του ΟΤΕ στη σχετική αυτοτέλεια τους. Η επιλογή τμηματικής ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, περιόρισε τη συμμετοχή του δημοσίου μόλις στο 6%, ενώ η γερμανική εταιρία διαθέτει σήμερα πάνω από το 40% ελέγχοντας παράλληλα και τις υπόλοιπες θυγατρικές του. Η πώληση του ΟΤΕ, όπως και άλλων κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων και τραπεζών, δεν έλυσε κανένα πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας (πχ. ελλείμματα, χρέος, ανεργία, κλπ), ενώ από την άλλη στέρησε μια μόνιμη πηγή κερδών και εσόδων για τον κρατικό προϋπολογισμό. Ταυτόχρονα ακρίβηνε τις τιμές των παρεχομένων υπηρεσιών στους καταναλωτές και αποδυνάμωσε του μοχλούς ρύθμισης και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Ας θυμηθούμε τις κούφιες «δεσμεύσεις» αλλά και ομολογίες του Γ.Παπανδρέου στις εκλογές του 2009 που «κατακεραυνώνοντας» δήθεν τη ΝΔ για την πολιτική της έλεγε ότι «δεν σκοτώνουμε την κότα που κάνει χρυσά αυγά» (κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις).! Τελικά σκότωσε και την «κότα» και τη χώρα ολόκληρη.

Στην πράξη αποδείχτηκε ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική της ιδιωτικοποίησης κερδοφόρων επιχειρήσεων είναι πολιτική υπέρ του ιδιωτικού κεφαλαίου και στην περίπτωση του ΟΤΕ υπέρ της γερμανικής «Ντόϊτσε Τέλεκομ» και παραπέρα της Ζήμενς (βασικού προμηθευτή του ΟΤΕ). Ταυτόχρονα ένας ευαίσθητος τομέας από οικονομική, κοινωνική και αμυντική άποψη (τηλεπικοινωνίες) παραδόθηκε στον έλεγχο του πολυεθνικού κεφαλαίου. Κατά συνέπεια η επαναφορά της στρατηγικής αυτής επιχείρησης στο δημόσιο έλεγχο, είναι μια κρίσιμη επιλογή, όπως και όλων γενικά των ΔΕΚΟ, ιδιαίτερα στους τομείς της κοινής ωφέλειας.

Ερχόμαστε λοιπόν στο ερώτημα εάν διαθέτουμε τους αναγκαίους πόρους για εξαγορά τους και ειδικότερα του ΟΤΕ. Κατ' αρχήν η εθνικοποίηση μιας επιχείρησης δεν σημαίνει απαραίτητα «εξαγορά» διότι μπορεί να γίνει κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση. Ωστόσο ας πούμε ότι για λόγους τακτικής (πολιτικής σκοπιμότητας) χρειαστεί να πληρώσουμε το τίμημα της πραγματικής αξίας ώστε να αποκτήσουμε τον έλεγχο τουλάχιστον της πλειοψηφίας των μετοχών και φυσικά το «μάνατζεμεντ». Πόσο είναι το ποσό αυτό; Σύμφωνα με στοιχεία του ΧΑΑ (18.5.12) , η ονομαστική αξία των μετοχών του ΟΤΕ ανέρχονταν σε 1.171 εκατ. € (490.150.389 μετοχές Χ 2,39 €), ενώ η χρηματιστηριακή του αξία ήταν 725 εκατ.€.!! Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος διέθετε 300-350 εκατ.€ μπορούσε να πάρει την πλειοψηφία των μετοχών και τον έλεγχο. Κάτι τέτοιο βεβαίως προϋποθέτει και τη θέληση πώλησης των μετοχών από το βασικό μέτοχο.

Κατά συνέπεια από οικονομική άποψη το ποσό εξαγοράς είναι πολύ μικρό. Θάλεγα μάλιστα ότι αποτελεί ευκαιρία, τώρα που το Χρηματιστήριο είναι «στα κάτω του», να αγοραστούν οι μετοχές και να τεθεί υπό δημόσιο έλεγχο η επιχείρηση. Ειδικότερα θα αρκούσε ένα πολύ μικρό ποσό (μόλις 2%) από τα κονδύλια ανακεφαλαιοποίησης (στήριξης) των τραπεζών για την εξαγορά του. Επίσης οι τράπεζες αντί για συνεχή πακέτα στήριξης που καταλήγουν στον «καιάδα», λογικό και αναγκαίο είναι η ανακεφαλαιοποίηση να συνδυαστεί με πλήρη εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση, διασφαλίζοντας τις λαϊκές αποταμιεύσεις και χρηματοδοτώντας από την άλλη παραγωγικές επενδύσεις, προγράμματα στέγασης, κά. Άρα η ανάκτηση του δημόσιου ελέγχου του ΟΤΕ και όλων των ΔΕΚΟ μαζί και τω τραπεζών, είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης, δηλαδή απόφαση μιας κυβέρνησης που εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα.

Όμως οι «μνημονιακές» δυνάμεις πρώτα απ' όλα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αντί για τέτοια πολιτική, προωθούν με το νέο Μνημόνιο και τη νέα δανειακή σύμβαση την πολιτική «δήμευσης» του ελληνικού λαού, που έχει ως βασικούς άξονες, πρώτον, την καταλήστευση μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών και επιστροφή εργασιακών σχέσεων στις αρχές του 1900 (!) και δεύτερον το ξεπούλημα (ιδιωτικοποίηση) όλων.....των ΔΕΚΟ και των καλύτερων «φιλέτων» της δημόσιας περιουσίας. Πρόκειται στην κυριολεξία για «πολιτικό έγκλημα», προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των τοκογλύφων.!

Κατά συνέπεια η ανατροπή του Μνημονίου, είναι όρος για τη σωτηρία του ελληνικού λαού από τις διαδικασίες φτωχοποίησης και εξανδραποδισμού του, καθώς και αφετηρία ανακοπής της παραγωγικής παρακμής, εκρηκτικής αύξησης της ανεργίας, εκατοντάδων χιλιάδων «λουκέτων», κλπ και έναρξη της διαδικασίας παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η δημιουργία κυβέρνησης των ριζοσπατικών-αριστερών δυνάμεων με πυρήνα τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική και ελπιδοφόρα προοπτική για την ελληνική κοινωνία, πρώτα απ' όλα για τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα και τη νέα γενιά. Γιαυτό και αξίζει άμεσα η μέγιστη ενεργοποίηση όλων των δυνάμεων για την προώθηση του στόχου.

*Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ των οικονομικών επιστημών και υποψήφιος βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ στη Β' Αθήνας

Πηγή: www.iskra.gr

Στη Ρουμανία τα κατάφεραν. Οι δικοί μας;

του Γάτσιος Δημήτρης

Ψήφο εμπιστοσύνης έλαβε η νέα σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Πόντα στη Ρουμανία. Στη Ρουμανία η οποία επίσης είναι στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ. Στη Ρουμανία όπου ο μέχρι πριν λίγο καιρό πρωθυπουργός έκανε ότι και οι δικοί μας, αμέτρητες περικοπές σε μισθούς και δικαιώματα χωρίς καμία αντίσταση…
Και όμως η νέα κυβέρνηση μόλις ανέλαβε, πραγματοποίησε αμέσως αυτό που φώναζε τόσο καιρό ο λαός της Ρουμανίας (ακριβώς τα ίδια με εμάς). Έπεισαν τους τεχνοκράτες του ΔΝΤ να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις ξανά. Πράγμα που αποτελεί γεγονός και όχι ράδιο αρβύλα διαφόρων μέσων καθώς επιβεβαιώνεται και απο τις δύο πλευρές.
Άρα βλέπουμε ότι αυτοί του ΔΝΤ δεν είναι και τόσο «σκληροί» όσο μας τους παρασουσίαζαν τόσους μήνες oι δικοί μας του «ναι σε όλα». Βλέπουμε επίσης ότι ακόμα και κάτω απο καθεστώς επιτήρησης, η πολιτική της κυβέρνησης της κάθε χώρας είναι αυτή που κάνει το κουμάντο, ΑΜΑ ΘΕΛΕΙ. Αλλά αποδείχτηκε ότι οι δικοί μας δεν ήθελαν. Παρέδωσαν την διακυβέρνηση της χώρας στους οικονομολόγους του ΔΝΤ με τόση ευκολία. Αυτοί αναλώθηκαν στο ρόλο του υπεύθυνου τύπου στους πολίτες της χώρας.
Ακόμα και τώρα για την Ελλάδα δεν είναι αργά. Αρκεί μόνο να έχουμε μία ισχυρή κυβέρνηση από άτομα ικάνα στο να λένε όχι και να μην είναι στρατιωτάκια και έρμαια του κάθε τεχνοκράτη απεσταλμένου του ΔΝΤ. Η χώρα μας χρειάζεται κυβέρνηση και πρωθυπουργό που με θάρρος θα αντιμετωπίσει για τον λαό του όλους αυτούς. Δύσκολο δεν είναι. Αυτό αποδείχτηκε. Θέληση θέλει μόνο.
Η στιγμή αυτή για την Ελλάδα είναι απο τις πιο ευαίσθητες στην ιστορία της. Δεν πρέπει να συνεχίσει να κυβερνάται απο τεχνοκράτες του ΔΝΤ αλλά από Έλληνες πολιτικούς με επίκεντρο τους Έλληνες πολίτες. Κάθε τι διαφορετικό θα είναι μοιραίο και ευθύνη θα έχουν αυτή τη φορά όλοι οι πολιτικοί.

Γάτσιος Δημήτρης

http://sardela-news.blogspot.com

Μια μικρή άσκηση για να «λύσουμε» την ελληνική κρίση

 του Ηρ. Μπογδάνος

Ας δούμε πρώτα ποιό είναι το πρόβλημα. Ευτυχώς, εδώ τα πράγματα είναι απλά: Υπάρχει πλέον συμφωνία από τους σκεπτόμενους σε όλον τον πλανήτη (όπως λέει χαρακτηριστικά ο Μάρτιν Γουλφ, επικεφαλής σχολιαστής των Financial Times) ότι πρόκειται για χαρακτηριστική κρίση Ισοζυγίου Πληρωμών. Εισάγουμε πολλά, εξάγουμε λίγα. Τελεία. Μπορεί να εκδηλώνεται και ως τραπεζική κρίση ή αύξηση ιδιωτικού και δημόσιου χρέους, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια – ζητάμε ριζικά καλύτερο ισοζύγιο (άντε και αύξηση του ΑΕΠ). Χάριν απλότητας δε μας νοιάζει ποιος φταίει (η Ευρωζώνη ή το κακό το ριζικό μας), ξεχνάμε (μόνο προσωρινά, σαν άσκηση) και τα μεγάλα θέματα διανομής , δικαιοσύνης,  συμφερόντων, ακόμα και ευρύτερης δημοκρατίας  και μένουμε πεισματικά ανοιχτοί σε όλα τα εργαλεία οικονομικής πολιτικής που θα μπορούσαν ενδεχομένως να δουλέψουν: Νεοφιλελεύθερα (Washington Consensus), Κεϋνσιανά, Μαρξιστικά. Τώρα τι κάνουμε;


Ξεκινάμε από το στόχο, που είναι τα tradables, τα εμπορεύσιμα αγαθά – όλα αυτά που θα έπρεπε να παράγουμε και να εξάγουμε για να βγούμε από την ύφεση. Συγχρόνως, χρειάζεται να εντοπίσουμε τις πολιτικές που θα μειώσουν δραστικά τις εισαγωγές, θα βοηθήσουν την εγχώρια παραγωγή και θα ενισχύσουν και αξιοποιήσουν αναπτυξιακά  τη ντόπια  αποταμίευση. Και βέβαια να μην ξεχάσουμε το τρίτο απαραίτητο συστατικό, την απασχόληση όλων και μάλιστα μετατοπισμένων σε όσο το δυνατό παραγωγικότερους  κλάδους (να έχουμε περισσότερους στην πληροφορική και τη βιομηχανία, από ότι στο βαμβάκι και τον τουρισμό). Γιατί τη ντόπια αποταμίευση; Γιατί η ξένη είναι όπως τα δανεικά: Στα δίνουν με ανεκτούς όρους, μόνο αν τους αποδείξεις ότι δεν τα έχεις ανάγκη – και επιπλέον φεύγει όποτε θέλει (συνήθως αποσύρεται μιμητικά και κυκλικά την πιο ακατάλληλη στιγμή). Άρα χρειαζόμαστε εργαλεία που να βγάζουν από μεγάλη ύφεση και να βοηθούν μεσαίες χώρες να γίνουν σταθερά εύπορες. Έχουν κάνει ποτέ κάτι ανάλογο τα νεοφιλελεύθερα εργαλεία; Η απάντηση είναι ένα φαρδύ πλατύ όχι. Μπορεί δυνητικά να έχουν βοηθήσει κάποιες ήδη πλούσιες και προνομιούχες χώρες να παραμείνουν προνομιούχες (με σοβαρό κοινωνικό κόστος), αλλά αυτό που ζητάμε εμείς (είτε ιστορικά είτε πρόσφατα) δεν το πέτυχαν ποτέ. Ναι, οι πλούσιες χώρες μας αποτρέπουν από το να κάνουμε αυτό με το οποίο έγιναν οι ίδιες πλούσιες και θέλουν αντίθετα να επιβάλλουν πολιτικές που διαιωνίζουν τη σημερινή τάξη (;) των πραγμάτων: Κάντε ότι σας λέμε, όχι ότι κάναμε. Ακόμα και σήμερα η Γερμανία αρνείται (προστατεύοντας την εργασία και την παραγωγή της) να πιει από το φάρμακο που επιβάλλει στους άλλους.


Η Αγγλία έγινε πλούσια με επιθετικό προστατευτισμό εναντίον της Ολλανδίας, η Γερμανία με προστατευτικό εθνικό συντονισμό τραπεζών και επιχειρήσεων κατά  της Αγγλίας, οι ΗΠΑ με άγριες διακρίσεις και δασμούς κατά των ξένων βιομηχανικών προϊόντων, με διανομή της γης σε ΟΛΟΥΣ (τους λευκούς) και με την προνομιακή δρακόντεια διάκριση υπέρ (πολύ) μικρών τραπεζών και ιδιοκτησιών – εναντίον των μεγάλων. Περσινά ξινά σταφύλια, προηγούμενων αιώνων; Μπα, η Νότια Κορέα (που μέχρι τη δεκαετία του ΄60 ήταν πολύ φτωχότερη από τη Βόρεια!) και η Ταϊβάν βγήκαν από μεγάλη φτώχεια με την κυβέρνηση να συντονίζει τις εθνικές επιχειρήσεις, να επιτρέπει μόνο παραγωγικές κινήσεις,  να αποθαρρύνει όσες επενδύσεις δεν ήταν επαρκώς στρατηγικές και μακρόπνοα επωφελείς για την τοπική ανάπτυξη, να απαγορεύει επικίνδυνες ροές κεφαλαίου. Η βιομηχανική πολιτική έκανε πλούσια την Ιαπωνία, ο έλεγχος στις κινήσεις κεφαλαίων, η αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 60% (και των φόρων εταιρικών κερδών και πολυτελούς κατανάλωσης)  και οι επιδοτήσεις στις εξαγωγές έσωσαν τη Χιλή από το νεοφιλελεύθερο βάλτο που την έβαλε ο Πινοσέτ. Ακόμα και στην ανατολική Ευρώπη, η Τσεχία που δέχτηκε χωρίς επιφυλάξεις τις «μεταρρυθμίσεις» του νεοφιλελευθερισμού, πήγε πολύ χειρότερα από τους γείτονες Σλοβάκους και Πολωνούς που τις καθυστέρησαν και τις νέρωσαν. Η Ρωσία δέχτηκε το νεοφιλελευθερισμό ως πακέτο και καταστράφηκε, ενώ η Κίνα αρνήθηκε  το Washington Consensus για το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της χώρας και χρησιμοποίησε λίγα επιλεκτικά στοιχεία του (με απολύτως ιδιόμορφο τρόπο) μόνο στις ειδικές οικονομικές ζώνες, δοκιμάζοντας με το δικό της ρυθμό, τα δικά της λιγότερο ή περισσότερο πετυχημένα μείγματα.

Ναι, είναι γεγονός: Βαριές και συνεχόμενες δημόσιες επενδύσεις, με έμφαση στην εκπαίδευση, στις τελευταίες δεκαετίες γίνονται μόνο σε λίγο ή πολύ  αιρετικές οικονομίες. Και πάνω απ’ όλα, οι χώρες με μεγάλη ανάπτυξη έχουν φροντίσει πρώτα και κύρια να διαφυλάξουν το χρηματοπιστωτικό τους σύστημα από ενδεχόμενη έξοδο κεφαλαίων: Έχουν θωρακιστεί κατά της άστατης επιχειρηματικής εμπιστοσύνης, αντί να παραδοθούν στην παραμικρή της διάθεση – όπως εμείς. Τα πιστωτικά τους ιδρύματα έχουν ισχυρές δεσμεύσεις να στηρίξουν την τοπική παραγωγή, με πολλαπλά venture capitals και microcredit εργαλεία. Στην εκλεκτική, υβριδική οικονομία τους τα εργαλεία του Κέυνς, του Χάιμαν Μίνσκι, του Καρλ Πολάνυι αλλά και των νεομαρξιστών, έχουν κυρίαρχο ρόλο και δεν αμπαρώνονται στα αχρείαστα, όπως στην ιδεολογικά αιχμάλωτη και παγιδευμένη από το νεοφιλελευθερισμό  Ευρωζώνη. Η Δύση μπορεί να έχει ακόμα τον πλούτο και σαφώς τις περισσότερες συγκριτικά ατομικές ελευθερίες (για όσους έχουν τα μέσα να τις εξασκήσουν), αλλά φαίνεται να χάνει πλέον την παρτίδα και στη φαντασία και στις ιδέες.

Είναι πολύ φανερό τι χρειάζεται η Ελλάδα: Μια πολεμική οικονομία, χωρίς πόλεμο. Συλλογική κινητοποίηση για μια κοινωνικά περιεκτική, χωρίς ιεραρχίες και αποκλεισμούς, συμμετοχική οικονομία. Όπου το κράτος θα παρέχει συντονισμό, προτεραιότητα και μερικώς προστατευμένη επώαση στην  παραγωγή, εργαλεία μέτρησης απόδοσης και ρευστότητα για πολλές επιχειρήσεις (και μεταφορντικούς νέους) που και θα συνεργάζονται αρμονικά και θα ανταγωνίζονται δαρβινικά (και πειραματικά – για γρήγορη ανατροφοδότηση), φτιάχνοντας μια ισχυρή εθνική οικολογία ανάπτυξης με πρώτο και κύριο στόχο τη δουλειά για όλους – τη διανομή των δημιουργικών πλεονεκτημάτων στους πολλούς, τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της αγοράς. Η βάση της δε μπορεί να μην είναι εθνική, αφού η δημοκρατία είναι εθνική, οι τράπεζες είναι (προς το παρόν) νομικά εθνικές, ο πολιτικός χώρος καταλογισμού και ευθύνης είναι (ακόμα) εθνικός. Φυσικά για την Τρόικα και τους εγχώριους οπαδούς της, η φαντασία και οι «αιρετικές» ιδέες αντιμετωπίζονται ως δαιμονικός προστατευτισμός που το λιβάνι του Washington Consensus θα φροντίσει αμέσως να διαλύσει. Απορρύθμιση και ξερό ψωμί, οι πολίτες χωρίς καμία πραγματική  επιρροή και το κράτος ανήμπορο, καθηλωμένο. Άλλωστε, για τους ντόπιους θαυμαστές της Τρόικας, εμείς το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένας καραμπινάτος Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος για να γίνουμε άνθρωποι – πτωχοί πλην πειθήνιοι. Για χειραφέτηση και κινητοποίηση και περιπέτειες είμαστε τώρα; Καλύτερα κρυπτοαποικία, να έρχονται που και που και τίποτα ξένα δανεικά για τις ελίτ και τους πελάτες τους.


Και η επιχειρηματική εμπιστοσύνη; Δε μετράει; Στην αρχή τουλάχιστον, δεν υπάρχει κίνδυνος να απομονωθούμε ως αιρετικοί και δύστροποι; Εδώ θα απαντήσω με ένα πραγματικό ανέκδοτο από συζήτηση αμερικανών μεγαλοεπιχειρηματιών σε καφέ της Βοστώνης: Επί ώρες έλεγαν μεταξύ τους ιστορίες τρόμου και τρελής φάρσας για την Αργεντινή. Μίλησαν για τις απίστευτες περιπέτειές τους με τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά, τις χρεοκοπίες, τη δύναμη των συνδικάτων, τον προστατευτισμό, τις αιφνίδιες κρατικοποιήσεις,  το τυφλό πείσμα των πολιτικών  και την εν γένει αντιεπιχειρηματική κουλτούρα της Αργεντινής. Αφού διεκτραγώδησαν τα παθήματά τους, αφού καταράστηκαν, αφού ξέσπασαν τελοσπάντων οι άνθρωποι, άλλαξαν θέμα. Τότε βρήκε την ευκαιρία ένας συνομιλητής τους από άλλο κλάδο, να τους ρωτήσει που επενδύουν τώρα τα χρήματά τους. «Μα, στην Αργεντινή φυσικά», απάντησε  ένας από τους επιχειρηματίες. «Εκεί έχει τις πιο καλές αποδόσεις. Πολύ ζωντανή χώρα».

 Πηγή: www.thepressproject.gr

ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΟΙ EΛΛΗΝΕΣ ΓΕΛΑΣΟΥΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ;

Του ARVIND SUBRAMANIAN *, Financial Times


Η χρεοκοπία θα είναι καταστροφική για την Ελλάδα και η συνεπακόλουθη μετάδοση της κρίσης θα είναι ζημιογόνος για την Ευρώπη. Αυτή είναι η κοινή εκτίμηση. Η συζήτηση που διεξάγεται περιστρέφεται μόνο στο πόσο ισχυρή θα είναι η μετάδοση της κρίσης και ποιος θα πρέπει να είναι ο χειρισμός για τα υπερχρεωμένα κράτη αλλά και για τους μεγάλους χρηματοδότες της Ε.Ε.
Μήπως, όμως, η συζήτηση κινείται σε λάθος βάση; Εκτός ευρωζώνης η Ελλάδα θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύ πιο επικίνδυνη για το σύστημα στο οποίο πραγματικά ποτέ δεν ανήκε... Μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα επιτυχούς ανάκαμψης!
Υπάρχει ένα σενάριο που παραγνωρίζεται, βάσει του οποίου η χρεοκοπία δεν καταλήγει σε καταστροφή για την Ελλάδα. Σε αυτήν την περίπτωση, η πραγματική και πιο υπαρξιακή απειλή για την ευρωζώνη είναι πολύ διαφορετική. Σε αυτό το σενάριο εκείνοι που γελούν τελευταίοι είναι οι Έλληνες.
Ας δούμε, όμως, αυτό το σενάριο.

Οι άμεσες επιπτώσεις από την αποχώρηση ή την εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη σίγουρα θα είναι ισοπεδωτικές. Θα ενταθεί η φυγή κεφαλαίου, θα πυροδοτηθούν η υποτίμηση και ο πληθωρισμός. Θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί και να γίνει επαναδιαπραγματεύσιμη η ονομαστική αξία όλων των υπαρχόντων συμβολαίων, φέρνοντας χρηματοοικονομικό χάος. Αυτό που ενδεχομένως να αποδειχθεί πολιτικά ολέθριο είναι πως μπορεί τελικά να απαιτηθεί περισσότερη λιτότητα, καθώς η Ελλάδα εξακολουθεί να καταγράφει πρωτογενές έλλειμμα, το οποίο θα πρέπει να εκμηδενιστεί εάν η Ε.Ε. και το ΔΝΤ σταματήσουν να χρηματοδοτούν.

Αυτή η διαδικασία, όμως, θα οδηγήσει και σε σημαντική υποτίμηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας (50 δραχμές για 1 ευρώ ποιος θα πάρει;). Παρ' όλα αυτά, έτσι θα τεθεί σε κίνηση μία διαδικασία προσαρμογής, που σύντομα θα οδηγήσει στον επαναπροσδιορισμό της οικονομίας και θα τη θέσει σε δρόμο βιώσιμης ανάπτυξης. Πράγματι, ίσως υπάρξει εκτίναξη της ανάπτυξης, πιθανότατα για μεγάλη χρονική περίοδο, εάν υιοθετηθούν λογικές πολιτικές για την ανάκτηση της μακροοικονομικής σταθερότητας.

Ποια στοιχεία στηρίζουν αυτήν την υπόθεση; Ας δούμε τι έγινε σε χώρες που χρεοκόπησαν και υποτίμησαν τα νομίσματά τους και τις χρηματοοικονομικές κρίσεις της δεκαετίας του 1990. Όλες αρχικά υπέφεραν με σοβαρή ύφεση, που όμως διήρκεσε για ένα ή δύο χρόνια. Ακολούθησε η ανάκαμψη. Η Νότιος Κορέα κατέγραψε εννέα έτη συνεχούς ανάπτυξης με μέσο ετήσιο ρυθμό 6%. Η Ινδονησία, η οποία υπέστη αλυσιδωτές χρεοκοπίες, οι οποίες οδήγησαν στην κατάρρευση σχεδόν κάθε τράπεζας της χώρας, την ίδια περίοδο αναπτύχθηκε ετησίως κατά 5%. Η Αργεντινή κατά 8% και η Ρωσία πάνω από 7%. Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν ότι υπάρχει ζωή και μετά τις χρηματοοικονομικές κρίσεις.

Βεβαίως, στην περίπτωση της Ελλάδας υπάρχουν ορισμένες ιδιαιτερότητες. Ο χαμηλός λόγος των εξαγωγών ως ποσοστό του ΑΕΠ λέγεται ότι αποκλείει την πιθανότητα ανάκαμψης που να στηρίζεται στις εξαγωγές. Το επιχείρημα αυτό, όμως, δεν είναι ισχυρό, επειδή οι κρίσεις μπορεί να οδηγήσουν σε δραστικό επαναπροσδιορισμό της οικονομίας.

Η Ινδία, επί παραδείγματι, κατάφερε να διπλασιάσει τον λόγο των εξαγωγών ως προς το ΑΕΠ μέσα σε μία δεκαετία μετά την κρίση του 1991 και τον επαναδιπλασίασε την επόμενη δεκαετία χωρίς μεγάλη υποτίμηση.

Επιπλέον, η Ελλάδα θα υποστεί υποτίμηση γιγαντιαίων διαστάσεων. Μία τέτοια αλλαγή αδιαμφισβήτητα θα δημιουργήσει νέες ευκαιρίες για εξαγωγές και θα μετατρέψει δραστηριότητες που μέχρι πρότινος δεν είχαν εμπορικό πλεονέκτημα σε εμπορικές ευκαιρίες. Ουδείς μπορεί να προβλέψει ποιες θα είναι αυτές οι εξαγωγές. Θα δημιουργηθούν, όμως, ισχυρά κίνητρα από τη σούπερ ανταγωνιστική συναλλαγματική ισοτιμία, γεγονός που είναι αδιαμφισβήτητο.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι κατά τα μέσα του 2013 η ελληνική οικονομία ανακάμπτει, ενώ η υπόλοιπη ευρωζώνη παραμένει σε ύφεση. Ο αντίκτυπος στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και στην Ιταλία, που θα παλεύουν ακόμη με τη λιτότητα, θα είναι ισχυρός. Οι ψηφοφόροι των συγκεκριμένων χωρών θα αρχίσουν να παρατηρούν την επιτυχία της γειτονικής Ελλάδας, που όλοι μέχρι πρότινος περιφρονούσαν.

Θα αρχίσουν να διερωτώνται γιατί οι δικές τους κυβερνήσεις δεν ακολουθούν το ελληνικό παράδειγμα και θα ενταθούν οι φωνές που θα τάσσονται υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη. Με άλλα λόγια, το ελληνικό παράδειγμα θα μπορούσε να αλλάξει θεμελιωδώς τα κίνητρα των χωρών να παραμείνουν στην ευρωζώνη, ειδικότερα εάν το οικονομικό περιβάλλον εξακολουθήσει να είναι δυσμενές.

Σε αυτό το σημείο, θα επηρεαστεί και η Γερμανία. Σήμερα η Γερμανία κάνει τα ελάχιστα για να παραμείνει ενωμένη η ευρωζώνη και μάλιστα με απροθυμία. Εάν, όμως, η έξοδος γίνει ελκυστική πρόταση για τα μέλη της ευρωζώνης, τότε η Γερμανία θα βρεθεί στο στόχαστρο. Θα της ζητηθεί να δείξει μεγαλοθυμία αντί για την τρέχουσα τσιγκουνιά ως ύστατη δοκιμασία για το πόσο πολύ εκτιμά την ευρωζώνη.

Η απάντηση μπορεί να ξαφνιάσει. Ο γερμανικός λαός μπορεί ξαφνικά να συνειδητοποιήσει ότι η ευρωζώνη προσφέρει στη χώρα όχι ένα, αλλά δύο «αλόγιστα προτερήματα»: χαμηλά επιτόκια, που είναι και ο παράδεισος του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, και ανταγωνιστική συναλλαγματική ισοτιμία καθώς δένεται με πιο αδύναμους εταίρους. Σε αυτήν την περίπτωση, η Γερμανία θα πρέπει να προσφέρει στους εταίρους της μία πολύ πιο ελκυστική συμφωνία για να τους κρατήσει στην ευρωζώνη.

Αυτό το σενάριο βρίθει ειρωνικών καταστάσεων. Η Ελλάδα, που τώρα θεωρείται ο παρίας που μολύνει την ευρωζώνη, θα είναι πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος για την επιβίωση του ευρώ εάν εκδιωχθεί. Εάν η έξοδος από την ευρωζώνη δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ανάκαμψη στην Ελλάδα, τότε μπορεί να υπάρξει ο κίνδυνος μετάδοσης της... επιτυχίας. Η συνεχιζόμενη ελληνική τραγωδία μπορεί να έχει τελικά αίσιο τέλος για την Ελλάδα. Η τραγωδία, όμως, θα συνεχιστεί για την ευρωζώνη και ίσως για όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

*Ο Arvind Subramanian είναι senior fellow στο Peterson Institute for International Economics και συγγραφέας του Eclipse: Living in the Shadow of China's Economic Dominance'.


ΠΗΓΗ: FT.com , www.euro2day.gr

Προσοχή! Αδιέξοδο

του Κώστα Βαξεβάνη

Καλή η διαπίστωση πως στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά πρέπει να τη θυμόμαστε κιόλας. Η χώρα προχωρά σε μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση η οποία πριν ακόμη αποκτήσει χαρακτηριστικά (αντιπαράθεση προγραμμάτων, προτάσεις για το μέλλον κλπ), έχει χαρακτηριστεί. Είναι μια εκλογική μάχη που σύμφωνα με πολλά από τα ΜΜΕ φέρνει την χώρα πριν τον γκρεμό. Δηλαδή κάποιοι προφανώς πιστεύουν πως η ανώτερη έκφραση Δημοκρατίας, οι εκλογές δηλαδή, εμφανίζουν επικινδυνότητα ή μεσσιανική λειτουργία ανάλογα με την πιθανή τους έκβαση. Είναι μια λογική που αναιρεί την ίδια την ουσία της Δημοκρατίας, αφού δίνει αξιωματικά το δικαίωμα σε κάποιους, -όχι σε όλους σίγουρα- να έχουν την επιφώτιση της Δημοκρατίας. Να ξέρουν δηλαδή εκ των προτέρων, πριν εκφραστεί ο λαός και πριν υπάρξει το αποτέλεσμα ποιό είναι το καλό. Η ερώτηση λοιπόν είναι «τι θα γίνει αν κάποια στιγμή αυτοί που θεωρούν ότι κατέχουν το αλάνθαστο του καλού θελήσουν και να το επιβάλουν;»

Η νέα εκλογική αναμέτρηση, ξεκίνησε από τα τραπέζια της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών. Οι παράγοντες που πίεζαν για να υπάρξει απαραιτήτως μία κυβέρνηση, με τα ίδια επιχειρήματα στήνουν τις κάλπες σε ένα δωμάτιο φόβου. Όπου το παραβάν θα είναι για να κρυφτούμε και όχι για να ψηφίσουμε.Φοβάμαι πως η αντιπαράθεση θα θυμίζει δεκαετία του 80, όπου οι δυνάμεις του καλού ήταν σε πλήρη αντιπαράθεση με το κακό, για να φτάσει ωστόσο η χώρα στο χάλι που είναι.

Οι δυνάμεις του σύγχρονου προεκλογικού καλού θα χρεώσουν στο απέναντι κακό την επικινδυνότητα της πλήρους καταστροφής, της διάλυσης της Ευρωζώνης, της επιστροφής στη δραχμή και ενδεχομένως πολλά άλλα. Οι ευρωπαϊστές οι οποίοι διαπραγματεύονται με τον ευρωπαϊκό παράγοντα (ανήκουν σε αυτούς άραγε ο Άκης και ο Τσουκάτος οι οποίοι τα είχαν μια χαρά με τις ευρωπαϊκές επενδύσεις SIEMENS και HDW;) θα κουνήσουν απειλητικά το δάχτυλο. Η ερώτηση είναι αν έχει κάποιος το δικαίωμα να έχει ένα ευρωπαϊκό όραμα στο οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα είναι τσιφλίκι της Μέρκελ και της κερδοφόρας σε καιρό κρίσης Γερμανίας, αλλά πεδίο συλλογικών αποφάσεων και κοινής πολιτικής. Αν έχει το δικαίωμα να θέλει ένα ευρώ που δεν παραπαίει ως αστήριχτο νόμισμα, αλλά στέφεται ως πραγματικό αντίκρισμα μιας πραγματικής οικονομίας.

Να προσθέσω δύο ακόμη ερωτήματα. Είναι ευρωπαϊκή η αντίληψη που υπογράφει μνημόνια που ρίχνουν την Ευρώπη στην ύφεση και την διάλυση και λίγα αργότερα (προεκλογικά πάντα) υποστηρίζει πως θα κάνει αυτό που έλεγε πως δεν γινόταν, να τα επαναδιαπραγματευτεί; Και τέλος: Είναι ευρωπαϊκή η αντίληψη που βάζει μια χώρα να κάνει εκλογές με τις εκφοβιστικές δηλώσεις των ευρωπαϊκών παραγόντων για το πόσο κινδυνεύει αν έχει ένα συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα;

Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και αν η προηγούμενη εκλογική μάχη οδήγησε σε έναν μπλοκαρισμένο δρόμο διακυβέρνησης, αυτό δεν είναι αδιέξοδο αλλά ενδεχομένως η ένδειξη πως πρέπει να υπάρξει ένας άλλος δρόμος. Ποιος είναι αυτός, θα τον δείξουν μόνο οι ψηφοφόροι. Όχι πάντως η Μέρκελ.

Πηγή: www.koutipandoras.gr

ΟΛΑΝΤ: ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ ΡΟΥΖΒΕΛΤ 'Η ΝΕΟΣ ΖΟΣΠΕΝ;

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

 

Η αλλαγή φρουράς στο Ελιζέ αποτέλεσε ισχυρό πλήγμα κατά της Μέρκελ, αλλά η ανατροπή της ευρωλιτότητας είναι ακόμη μακριά

Στοιχειωμένη από τα φαντάσματα των επαναστάσεων του 1789, του 1830, του 1848 και του 1871, η πλατεία της Βαστίλλης πνίγηκε μέσα σε μια θάλασσα από κόκκινες σημαίες το βράδυ της περασμένης Κυριακής. Οι παλιότεροι θυμούνταν με συγκίνηση ανάλογες στιγμές λαϊκής ανάτασης από τον Μάιο του 1981, όταν ο Φρανσουά Μιτεράν, υποψήφιος του μετώπου σοσιαλιστών - κομμουνιστών, γινόταν ο πρώτος αριστερός πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Μαζί με τις νίκες των Γκονζάλες και Παπανδρέου σε Ισπανία και Ελλάδα, η αριστερή στροφή της Γαλλίας είχε παγκόσμιο αντίκτυπο, διαμηνύοντας ότι ο επελαύνων νεοφιλελευθερισμός των Ρέιγκαν και Θάτσερ είναι ανατρέψιμος.

Ανάλογες προσδοκίες συνόδευσαν τη νίκη του Φρανσουά Ολάντ. Πολλοί, εντός και εκτός Γαλλίας, έσπευσαν να ερμηνεύσουν την εκλογή του πρώτου σοσιαλιστή προέδρου μετά τον Μιτεράν ως αλλαγή σελίδας για ολόκληρη την Ευρώπη. Ο ίδιος ο «Φρανσουά ΙΙ» ενίσχυσε αυτές τις ελπίδες από την εξέδρα του θριάμβου του, στη Βαστίλλη, διακηρύσσοντας ότι «η Ευρώπη δεν αντέχει άλλο τη λιτότητα» των Σαρκοζί - Μέρκελ. Από τις στήλες της Liberation, ο οικονομολόγος Τομά Πικετί ευχήθηκε να εξελιχθεί ο Ολάντ σε «νέο Ρούζβελτ για την Ευρώπη», ενώ ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν χαιρέτιζε στους New York Times «αυτούς τους εξεργμένους Ευρωπαίους», Γάλλους και Ελληνες, που σήμαναν την πένθιμη καμπάνα της ευρωλιτότητας.

Γεγονός είναι ότι οι τεκτονικές πλάκες μετακινούνται κάτω από το ευρωπαϊκό πολιτικό εποικοδόμημα. Ο Νικολά Σαρκοζί ήταν ο 11ος Ευρωπαίος ηγέτης που ανετράπη από την έναρξη της κρίσης, υπό το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων για πολιτικές συμπίεσης του κόστους εργασίας. Η αλλαγή φρουράς στο Ελιζέ, μαζί με την πολύ πιο «άγρια» ανατροπή ολόκληρου του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, δημιούργησε μια νέα, εξαιρετικά ασταθή πολιτική πραγματικότητα. Η «λιτότητα» έγινε κακόφημη έννοια, ενώ το σύνθημα της ημέρας είναι «ανάπτυξη». Ακόμη και συντηρητικές κυβερνήσεις, όπως του Ραχόι στην Ισπανία, ζητούν αλλαγή κατεύθυνσης, ενώ ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, Ρομάνο Πρόντι, καλεί τον Ολάντ να ηγηθεί «κοινού μετώπου των χωρών του Νότου», απέναντι στον γερμανικό άξονα του μονεταρισμού.

Διάψευση προσδοκιών

Ωστόσο, οι προσδοκίες για γρήγορη ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων πιθανότατα θα διαψευσθούν. Πρώτα απ' όλα, η οικονομική υπερδύναμη της Ευρωζώνης, η Γερμανία, δεν είναι διατεθειμένη να αλλάξει στρατηγική απλώς επειδή η Γαλλία άλλαξε πρόεδρο. Η γερμανική Suddeutsche Zeitung υποδέχθηκε με αλαζονική ψυχραιμία τη νίκη Ολάντ, εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι οι Γάλλοι πολύ σύντομα θα ξεμεθύσουν και θα πουν «αντίο σαμπάνια, καλημέρα πραγματικότητα». Υπεροπτικός και ο Χριστιανοδημοκράτης ευρωβουλευτής Ελμαρ Μπροκ εκτιμούσε: «Το 1981, ο Φρανσουά Μιτεράν χρειάστηκε ενάμιση χρόνο για να διορθώσει τη σοσιαλιστική του κατεύθυνση. Στον Ολάντ δεν θα χρειαστούν παρά μόνον οι λίγες μέρες μέχρι να αναλάβει την προεδρία». Η ίδια η Μέρκελ προειδοποίησε ορθά-κοφτά τον νικητή των γαλλικών εκλογών ότι «το δημοσιονομικό σύμφωνο δεν είναι διαπραγματεύσιμο», ενώ ο Σόιμπλε απειλούσε, με το γνωστό, ιταμό ύφος, τους Ελληνες ότι «θα αναλάβουν όλη την ευθύνη» αν τυχόν δεν αναδείξουν κυβέρνηση της αρεσκείας του.

Πέραν της Γερμανίας, ο Ολάντ θα αντιμετωπίσει την οικονομική τρομοκρατία της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, αν βέβαια υποτεθεί (κάτι που δεν πιστεύουμε) ότι έχει την πρόθεση να βαδίσει σε ριζοσπαστικούς δρόμους. Στην προεκλογική περίοδο, ο γκωλικός πρωθυπουργός Φρανσουά Φιγιόν κάλεσε τον σοσιαλιστή υποψήφιο «να υποβάλει το πρόγραμμά του για έγκριση στη Standard & Poor's». Κυνική δήλωση, αλλά όχι παράλογη. Με το δημόσιο χρέος σκαρφαλωμένο στο 90% του ΑΕΠ, την ανεργία πάνω από το 10% και τις μεγαλύτερες, αναλογικά, κρατικές δαπάνες στην Ευρωζώνη, η Γαλλία αποτελεί δυνητικό στόχο για τους γύπες των οίκων αξιολόγησης.

Ωστόσο, το μεγαλύτερο εμπόδιο για τις προσδοκίες που έχουν επενδυθεί στον Ολάντ αντιπροσωπεύει ο ίδιος ο... Ολάντ! Το πρόγραμμά του ουδόλως προβλέπει ανατροπή του συμφώνου σταθερότητας υπέρ μιας κεϊνσιανής, επεκτατικής πολιτικής, όπως θα ήθελε να πιστεύει ο Πολ Κρούγκμαν. Η κεντρική του ιδέα είναι ένας συνδυασμός μονεταρισμού στο εσωτερικό της Γαλλίας (αποδέχεται τον «χρυσό κανόνα» που επιβάλλει το Βερολίνο για έλλειμμα και χρέος) και ήπιου κεϊνσιανισμού σε επίπεδο Ευρωζώνης, με τα περίφημα «αναπτυξιακά ομόλογα» που θα στηρίξουν επενδυτικά προγράμματα. Παραμονές εκλογών, ο Ολάντ έστειλε στο Σίτι του Λονδίνου τον στενό συνεργάτη του και πιθανό υπουργό Οικονομικών αύριο, Μισέλ Σαπέν, να καθησυχάσει τις αγορές, διαβεβαιώνοντας τους Financial Times ότι «δεν εννοεί να θέσει υπό αμφισβήτηση τη δημοσιονομική πειθαρχία».

Με αυτά τα δεδομένα, ο συμβιβασμός Μέρκελ - Ολάντ δεν φαίνεται τόσο δύσκολος όσο πολλοί πιστεύουν. Η Γερμανίδα καγκελάριος θα αποδεχθεί να προσθέσει ένα «σύμφωνο ανάπτυξης» στο διαβόητο δημοσιονομικό σύμφωνο, ώστε ο Ολάντ να σώσει τα προσχήματα απέναντι στους ψηφοφόρους του, χωρίς να αμφισβητήσει ουσιαστικά τη «συναίνεση του Βερολίνου». Αλλωστε, η έννοια της «ανάπτυξης» έχει τέτοια ελαστικότητα, που μπορεί άνετα να προσαρμοστεί τόσο στα «οικονομικά της ζήτησης» της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, όσο και στα «οικονομικά της προσφοράς» του νεοφιλελευθερισμού. Μια «ανάπτυξη» βασισμένη στη μερική απασχόληση, σε μισθούς Βουλγαρίας, συντάξεις Ουγγαρίας και δίδακτρα Χιλής, δεν πρόκειται να απομακρύνει από τον ευρωπαϊκό ορίζοντα τις δίδυμες απειλές της κοινωνικής ανάφλεξης και της πολιτικής αποσταθεροποίησης.

Και αν το ζεστό καλοκαίρι της σοσιαλδημοκρατίας, το 1981, αποδείχθηκε σύντομη παρένθεση στον μακρύ, νεοσυντηρητικό χειμώνα, αυτή τη φορά η διάψευση των λαϊκών ελπίδων απειλεί να φέρει στην πόρτα μας τα φαντάσματα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το 18% του Εθνικού Μετώπου και το 7% της Χρυσής Αυγής μιλούν από μόνα τους.

*Δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Independent: Εξοδος από το ευρώ η λιγότερο επώδυνη λύση για την Ελλάδα

Σε ακόμη χειρότερη θέση βρίσκεται η Πορτογαλία.

Η λιγότερο επώδυνη λύση για την Ελλάδα θα ήταν η έξοδός της από το ευρώ και η υποτίμηση του νομίσματός της, εκτιμά ο οικονομικός αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας The Independent, Χάμις ΜακΡέι.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας, ολοένα περισσότεροι επενδυτές αδυνατούν να βρουν τον τρόπο που οι πιο αδύναμες οικονομίες της ευρωζώνης θα μπορούσαν να βγουν από την οικονομική κρίση και οι αγορές έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν τα αποτελέσματα των εκλογών τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γαλλία.

«Τί συμβαίνει; Δεν είναι απλά ότι οι χρηματοπιστωτικές αγορές συνειδητοποιούν ότι θα πρέπει να τα βάλουν με έναν γάλλο πρόεδρο που λέει ότι της απεχθάνεται (...) Ούτε η βεβαιότητα ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να εκπληρώσει τους δημοσιονομικούς της στόχους, ούτε η πιθανότητα να φύγει από το ευρώ μάλλον νωρίτερα και όχι αργότερα. Δεν μπορεί να είναι μόνο αυτά. Πρέπει να είναι και κάτι άλλο. Υπάρχουν πιστεύω και κάνα - δυο άλλα ζητήματα που έχουν βρεθεί στο επίκεντρο της προσοχής από τη συνεχιζόμενη κρίση», γράφει ο ΜακΡέι.

Και εξηγεί: «Το πρώτο και ίσως το πιο σημαντικό είναι η συνειδητοποίηση ότι η κλίμακα της προσαρμογής που κάθε κράτος μέλος της ευρωζώνης ξεχωριστά θα πρέπει να πραγματοποιήσει είναι αδιανόητα τεράστια και θα είναι σχεδόν αδύνατο να τη διαχειριστούν χωρίς να προχωρήσουν σε υποτίμηση. Το δεύτερο είναι ότι καθώς τα μακροπρόθεσμα επιτόκια θα αρχίσουν να ανεβαίνουν σ όλο τον κόσμο, η πίεση προς τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα είναι ιδιαίτερα έντονη».

Αν σύμφωνα με τον ίδιο, εξετάσουμε τον βαθμό στον οποίο η κάθε οικονομία πρέπει να περικόψει μισθούς και άλλες δαπάνες προκειμένου να γίνει ανταγωνιστική, διαπιστώνουμε ότι σε ακόμη χειρότερη θέση από την Ελλάδα βρίσκεται η Πορτογαλία. Αλλά και χώρες όπως η Ισπανία ή η Γαλλία θα έπρεπε να προχωρήσουν σε περικοπές δαπανών της τάξεως του 20%.

«Έχει ως εξής: αν η Ελλάδα έβγαινε από το ευρώ, θα χρειαζόταν μία υποτίμηση της τάξεως του 30%, ίσως και λίγο περισσότερο προκειμένου να αποκτήσει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και ο κόσμος να επιστρέψει στις δουλειές» γράφει ο ΜακΡέι. «Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό θα ήταν το λιγότερο κακό σενάριο για την Ελλάδα επειδή η υποτίμηση του νομίσματος είναι ο πιο γρήγορoς τρόπος για την επανάκτηση της ανταγωνιστικότητας και η χώρα πραγματικά πρέπει να ενισχύσει την αγορά εργασίας. Επίσης πρέπει να προβεί σε δομικές αλλαγές στην οικονομία της, αλλά αυτές είναι πολύ πιο εύκολο να γίνουν μέσα σε ένα κλίμα ανάπτυξης παρά σε ένα κλίμα λιτότητας» τονίζει.

Και καταλήγει: «Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία άλλη χώρα στην πρόσφατη Ιστορία που έχει προχωρήσει σε παρόμοιες περικοπές δαπανών , ονομάζοντάς τις λιτότητα, μειώνοντας μισθούς και άλλα εισοδήματα. Η Ιρλανδία έφθασε κοντά αλλά ευνοήθηκε από τον εξαγωγικό της τομέα που πάντα ήταν ανταγωνιστικός και αμβλύνοντας το κοινωνικό βάρος από την απώλεια θέσεων εργασίας με τη μετανάστευση».

Πώς και γιατί ξέσπασε η κρίση χρέους

Αντιδράσεις εντός και εκτός Ευρωζώνης για τη διαχείριση του προβλήματος και την προτεινόμενη συνταγή στην Ελλάδα

Του Πετρου Παπακωνσταντινου

«Αν η Ελλάδα έσκαψε μόνη τον λάκκο της δανειζόμενη πέρα από τις δυνατότητές της, όπως πολλοί υποστηρίζουν, υπάρχει επίσης η εντεινόμενη αίσθηση ότι η συνταγή λιτότητας της τρόικας, με περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων, θάβει ζωντανή την Ελλάδα μέσα στον λάκκο». Μ’ αυτά τα λόγια υποδέχονταν, την περασμένη Κυριακή, οι New York Times την καρχηδόνια δανειακή συνθήκη, την οποία επέβαλαν στην Ελλάδα οι πιστωτές της. Στην ίδια εφημερίδα, ο Βρετανός οικονομολόγος Σάιμον Τίλφορντ απέκρουε τη μονόπλευρη ενοχοποίηση της χώρας μας, εκτιμώντας ότι «η αιτία που η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή τη θέση είναι η στρατηγική που της επέβαλε η τρόικα».

Ακόμη περισσότερο προχωρημένο ήταν το σχόλιο του Φρανσουά Σερζάν στη γαλλική Liberation υπό τον τίτλο «Κίνδυνοι»: «Κι αν γινόμαστε όλοι Ελληνες; Μήπως αυτό που επιβάλλεται σήμερα σ’ αυτή τη χώρα, αντικείμενο πιέσεων και εξευτελισμού από τους Ευρωπαίους εταίρους της, προοιωνίζεται εκείνο που θα συμβεί μια μέρα στην Ιταλία, την Πορτογαλία και γιατί όχι στη Γαλλία; (…) Εγκληση του πρωθυπουργού, εγκαθίδρυση ταπεινωτικής επίβλεψης των δημοσίων οικονομικών, επιδεικτική περιφρόνηση, ιδίως από τη Γερμανία, της εθνικής κυριαρχίας (…). Σήμερα είναι οι Ελληνες πολίτες και μεταξύ αυτών οι πιο φτωχοί και ανασφαλείς, που πληρώνουν το τίμημα. Για πόσο καιρό ακόμη θα αποδέχονται το απαράδεκτο»;

Την ίδια ώρα, από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς εξέφραζε την ευγνωμοσύνη του στην τρόικα γιατί, λέει, είναι έτοιμη να παράσχει στην Ελλάδα μεγαλύτερη βοήθεια απ’ ό, τι έχει συμβεί για χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Αν αυτή είναι η νοοτροπία του πολιτικού μας προσωπικού, αντιλαμβάνεται κανείς τι είδους «διαπραγματεύσεις» είναι σε θέση να διεξάγει με τους δανειστές. Ωστόσο, ο μύθος του αμαρτωλού έθνους, που οφείλει να υποστεί αγόγγυστα την πτώση από τον υπεσχημένο ευρωπαράδεισο στη μνημονιακή Κοιλάδα των Δακρύων, όσο κι αν αναπαράγεται με μαζοχιστική ευκολία στην Ελλάδα, βρίσκει ολοένα και ισχυρότερο αντίλογο εντός και εκτός συνόρων.

Αλήθειες και ψέματα για την προοπτική της ανάκαμψης

1. Η κρίση της Ευρωζώνης είναι κρίση χρέους και οφείλεται στην υπερδιόγκωση του σπάταλου κράτους στις περιφερειακές χώρες.

Η κρίση δεν ξεκίνησε το 2010 από τη λιλιπούτεια Ελλάδα, αλλά το 2008 στη Γουόλ Στριτ και το Σίτι, όταν έσκασαν οι γιγάντιες φούσκες των τραπεζών. Βασική αιτία της δεν ήταν ένα κράτος πολύ «σπάταλο» σε κοινωνικές παροχές, αλλά ένα νεοφιλελεύθερο κράτος, πολύ γενναιόδωρο απέναντι στις επιχειρήσεις, ιδίως του χρηματοπιστωτικού τομέα, που αιμορραγούσε συνεχώς σε έσοδα λόγω της συρρίκνωσης της φορολογίας των πλουσίων. Στη συνέχεια, η κρίση χρέους επιδεινώθηκε λόγω των σκανδαλωδών προγραμμάτων διάσωσης όχι της Ελλάδας ή της Πορτογαλίας, αλλά των μεγάλων τραπεζών. Μόνο στις ΗΠΑ, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα προσέφερε στις τράπεζες το αστρονομικό ποσό του 1,2 τρισ. (τρισ!) δολαρίων με εξωφρενικό επιτόκιο 0,01%. Το ίδιο συμβαίνει τώρα στην Ευρωζώνη, με την «ανακεφαλαιοποίηση»-διάσωση των τραπεζών, την οποία καλούνται να πληρώσουν οι πολίτες κατά τη γνωστή συνταγή «ιδιωτικοποίηση των κερδών - κοινωνικοποίηση των χρεών».

2. Η Ελλάδα δικαίως παθαίνει όσα παθαίνει γιατί αποτελεί μοναδική περίπτωση υπερχρέωσης, κρατισμού και διαφθοράς στην Ευρώπη.

Η Ιταλία με τη βιομηχανική παράδοση και μέλος του G-7 μας ακολουθεί κατά πόδας, ενώ η Γαλλία, πέμπτη πλουσιότερη χώρα του κόσμου, βομβαρδίζεται καθημερινά από τα ίδια ρεφρέν -«ζούμε πέραν των δυνατοτήτων μας, οι οίκοι αξιολόγησης μάς στερούν το ποθητό ΑΑΑ, η λιτότητα είναι αναπόδραστη κ.λπ.»- από τον Σαρκοζί. Η διαφθορά -όταν π.χ. αγοράζουμε Λέοπαρντ ή παραλαμβάνουμε τον «Παπανικολή» ή λαδωνόμαστε από τη Siemens- θέλει δύο, όπως τα γερμανικά πλεονάσματα προϋποθέτουν τα ελληνικά ελλείμματα. Μια από τις βασικές αιτίες υπερχρέωσης είναι το ίδιο το μνημονιακό «πρόγραμμα διάσωσης», που ανέβασε το χρέος από 120% σε 169% του ΑΕΠ - και ακόμη κι αν όλα πάνε κατ’ ευχήν με το δεύτερο «πρόγραμμα διάσωσης» θα έχουμε επανέλθει στο 120% απ’ όπου ξεκινήσαμε το… 2020!

3. Δεν έχουμε άλλο δρόμο παρά να δεχθούμε το Μνημόνιο ΙΙ, για να ελαφρύνουμε το τεράστιο χρέος μας, γύρω στα 30.000 ευρώ για κάθε Ελληνα.

Το χρέος δεν το πληρώνει κάθε πολίτης μέσα σε ένα χρόνο, αλλά το ελληνικό κράτος (που έχει πολλές πηγές εσόδων πέραν των εισοδημάτων των μισθωτών) μέσα σε δεκαετίες. Από τα 130 δισ. που σχεδιάζουν να μας δώσουν με την ταπεινωτική διαδικασία του κλειστού λογαριασμού, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος δεν θα πάει για μισθούς και συντάξεις (αυτά πληρώνονται κυρίως από αυτά που εμείς παράγουμε), αλλά για αποπληρωμή των δανειστών. Αυτά που όντως θα χρειαστούμε αν αύριο το πρωί κάνουμε στάση πληρωμών, δεν είναι τα 130 δισ. αλλά τα μόλις 5 δισ. στα οποία, όπως είπε στη Βουλή ο κ. Παπαδήμος, έχει μειωθεί το πρωτογενές μας έλλειμμα. Πέντε δισ. για ένα έθνος 11 εκατομμυρίων σημαίνουν ότι μας αναλογεί να εξοικονομήσουμε 1,25 ευρώ τη μέρα - έναν καφέ ή μια τυρόπιτα, αν εφαρμόσουμε τη λογική του «τι χρωστάει ο καθένας μας»…

4. Οι λαοί των πλουσίων κρατών δεν μπορούν να δεχθούν να πληρώσουν τα δικά μας χρέη.

Οι λαοί των πλουσίων κρατών δεν πληρώνουν τα δικά μας χρέη, αλλά τα χρέη των δικών τους τραπεζών με απλό διάμεσο την Ελλάδα. Ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ έγραψε πρόσφατα στη Le Monde άρθρο με τίτλο «γιατί τα κράτη να πληρώνουν 600 φορές περισσότερο από τις τράπεζες»; Γιατί άραγε να δανείζει η ΕΚΤ τις τράπεζες με επιτόκιο 1% και τα κράτη να υποχρεώνονται να δανείζονται με 6,7 και 8%; «Να σε κυβερνά το οργανωμένο χρήμα είναι εξίσου επικίνδυνο με το να σε κυβερνά το οργανωμένο έγκλημα», είχε πει ο Ρούζβελτ.

5. Η εσωτερική υποτίμηση είναι ο μόνος δρόμος για να ανακτήσουμε τη χαμένη μας ανταγωνιστικότητα απέναντι σε Ισπανία, Πορτογαλία κ.λπ.

Υποτίθεται ότι μπήκαμε στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» της συνοχής και της αλληλεγγύης, για να ανακαλύψουμε ξαφνικά ότι βρισκόμαστε σε μια ρωμαϊκή αρένα, όπου ισχύει το «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Εντάξει. Αλλά η μείωση του κόστους εργασίας είναι μόνο ένας, ο πιο βάρβαρος, τρόπος αύξησης της ανταγωνιστικότητας, ο άλλος είναι η αύξηση της προστιθέμενης αξίας με επενδύσεις, καινοτομία κ.λπ. Μόλις προχθές, η Ισπανία του Ραχόι μείωσε στο ελάχιστο τις αποζημιώσεις απολύσεων για να γίνει κι αυτή «πιο ανταγωνιστική». Αν όλοι οι «εταίροι»- μονομάχοι ακολουθήσουμε τη λογική της εσωτερικής υποτίμησης, αύριο θα ανταγωνιζόμαστε όχι τους Πορτογάλους, αλλά τους Βούλγαρους και μεθαύριο τους Κινέζους σε μια εφιαλτική, καθοδική σπείρα χωρίς τέλος. Αντίθετα, η εξωτερική υποτίμηση ύστερα από την ανάκτηση του εθνικού νομίσματος (αν εμείς το επιλέξουμε και όχι αν μας εκδιώξουν οι δανειστές μας), με όλα της τα αναπόφευκτα προβλήματα, θα αυξήσει αμέσως την ανταγωνιστικότητα, ιδίως της λεγόμενης «εθνικής βιομηχανίας» μας, του τουρισμού.

6. Οι θυσίες με τη νέα δανειακή σύμβαση θα είναι μεγάλες, αλλά θα μας οδηγήσουν έξω από το τούνελ, σε μια βιώσιμη ανάκαμψη.

Οπως γράφει ο οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης: «Το ότι θα αποτύχει (το Μνημόνιο ΙΙ) είναι δεδομένο. Με την ήδη αποτελματωμένη εδώ και πολλούς μήνες βιομηχανική παραγωγή να μειώνεται κατά 11,3% σε έναν μόνο μήνα, τα δημόσια έσοδα να κατρακυλούν κατά 18% τον επόμενο μήνα και την ανεργία να πετάει στο 20,9%, το πλάνο του Μνημονίου ΙΙ βρίσκεται ήδη νοκ- άουτ στο καναβάτσο της ζωής. Μόνο η ελληνική κυβέρνηση προσποιείται ότι είναι όρθιο (…). Κάθε μέρα που περνάει ακούγονται εντός της γερμανικής ελίτ όλο και πιο δυνατά οι φωνές που ζητούν να χρησιμοποιηθεί ο χρόνος που κερδίζουν με το Μνημόνιο ΙΙ ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη».

Τα εργαλεία κατασκευής της συλλογικής ενοχής

Εξαιρετικά επίκαιρο, το τελευταίο βιβλίο του Μαουρίτσιο Λαζαράτο έχει τίτλο «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου: δοκίμιο για τη νεοφιλελεύθερη συνθήκη». Κεντρική θέση του Ιταλού φιλοσόφου είναι ότι, σε αντίθεση με τον κλασικό φιλελευθερισμό που θεμελιώνει την οικονομία πάνω στις σχέσεις ελεύθερης ανταλλαγής μεταξύ νομικά ισότιμων υποκειμένων, η νεοφιλελεύθερη οικονομία οικοδομείται πάνω στην ασύμμετρη σχέση ισχύος δανειστή - χρεώστη. Στον σύγχρονο κόσμο, το χρέος, ιδιωτικό και κρατικό, γίνεται κεντρική κατηγορία όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της ίδιας της ύπαρξης.

Επικαλούμενος τη «Γενεαλογία της Ηθικής» του Νίτσε, ο Λαζαράτο μας θυμίζει ότι στη γερμανική γλώσσα η θεμελιώδης ηθική έννοια της ενοχής (Schuld) παραπέμπει στην πολύ υλική έννοια των χρεών (Schulden). Την ίδια γραμμή σκέψης ακολουθεί «Η γέννηση της τραγωδίας», έργο της νεότητας του Νίτσε, στην οποία διεκτραγωδείται η «υποδούλωση του γερμανικού πνεύματος» εξαιτίας του πλέγματος ενοχής που κληρονόμησε από τον ιουδαϊκό - ρομανικό πολιτισμό. Ως μόνο δρόμο αναγέννησης ο νεαρός Νίτσε έβλεπε τη δυνατότητα του γερμανικού πνεύματος να επιστρέψει στην «υπέροχη ιδέα του τελεσφόρου αμαρτήματος», το Προμηθεϊκό ιδανικό των Ελλήνων, γενικότερα δε «να προσκολληθεί ακλονήτως στα διδάγματα μόνον ενός λαού, από τον οποίον το να μαθαίνει κανείς είναι ήδη περιφανής δόξα και εξαιρετική τιμή - από τον ελληνικόν λαόν».

Η σύγχρονη Γερμανία υπέστη τις επιπτώσεις από το πλέγμα συλλογικής ενοχής που της κληροδότησε ο Ναζισμός. Σήμερα φαίνεται να το έχει ξεπεράσει για τα καλά, αλλά μόνο για να επιβάλει στους αδύνατους εταίρους της ένα άλλο πλέγμα συλλογικής ενοχής, υφασμένο γύρω από το οικονομικό τους χρέος. Κάτι που δεν θα πετύχαινε, βέβαια, χωρίς τη σύμπραξη πολιτικών όπως κορυφαίων στελεχών της προηγούμενης κυβέρνησης που διαλαλούσαν στην οικουμένη ο ένας ότι «κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα», ο άλλος ότι η οικονομία μας είναι «Τιτανικός» και ο τρίτος ότι «μαζί τα φάγαμε».

Στο προαναφερθέν βιβλίο του, ο Λαζαράτο καυτηριάζει την τυφλή ενοχοποίηση των «ελληνικών παρασίτων» και τάσσεται υπέρ της διαγραφής του χρέους, μηχανισμού όχι μόνο οικονομικού εκβιασμού, αλλά και ακύρωσης κάθε εναλλακτικού μέλλοντος για τους ευρωπαϊκούς λαούς. Ο Ιταλός φιλόσοφος μας θυμίζει παλιότερη συνέντευξη του Γάλλου συναδέλφου του, Φελίξ Γκουαταρί, στην ελληνική κρατική τηλεόραση, λίγους μήνες πριν από το θάνατό του, το 1992, απ’ όπου το απόσπασμα:

«Η Ελλάδα είναι κακός μαθητής της Ευρώπης. Αυτό είναι το μεγάλο της προσόν. Ευτυχώς που υπάρχουν κακοί μαθητές σαν την Ελλάδα, φορείς πολυπλοκότητας, άρνησης μιας ορισμένης γαλλογερμανικής κανονικοποίησης. Λοιπόν, συνεχίστε να είσθε κακοί μαθητές κι εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε καλοί φίλοι σας».

Διαβάστε

- J.M. Keynes, «The Economic Consequences of Peace», Emereo, 2011.

- M. Lazzarato, «La fabrique de l’homme endette», Amsterdam, 2011.

- Φρ. Νίτσε, «Η γένεσις της τραγωδίας» (μτφ. Ν. Καζαντζάκη), Γ. Φέξης, 1965.

- Γ. Βαρουφάκης, «Η αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας», Protagon.gr, 28 Απριλίου 2010.

Πηγή: news.kathimerini.gr

H εκλογική ήττα του τηλεοπτικού δικομματισμού

Η τηλεθέαση δεν είναι ψήφος επιρροής

Ούτε που κατάλαβαν οι τηλεοπτικοί σταθμοί την πολιτική αλλαγή που συνέβαινε στην Ελλάδα. Και όχι μόνο δεν την κατάλαβαν αλλά έκοψαν κάθε δρόμο με τις τεκτονικές αλλαγές που κυοφορούνταν στην κοινωνία. Στο όνομα της πλήρους στήριξης των διακπλεκομένων συμφερόντων των ιδιοκτητών, οι δημοσιογράφοι, στελέχη και διευθυντές στους μηχανισμούς της ενημέρωσης, ξέχασαν τις βασικές αρχές του επαγγέλματος τους, δίνοντας χρόνο και χώρο μόνο για τις φωνές του μνημονίου. Θεωρούσαν πως τα νούμερα τηλεθέασης φθάνουν για να αποδείξουν ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους.

Τα τελευταία 2 χρόνια του Μνημονίου, διέθεσαν χρόνο τη «μερίδα του λέοντος του τηλεοπτικού χρόνου στα μνημονιακά κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σε αντίθεση με το ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος είχε κι ένα μικρό ποσοστό παρουσίας στην τηλεόραση. Ίσως ο αποκλεισμός του αυτός και κυρίως, οι σε βάρος του επιθέσεις, κυρίως από το ΠΑΣΟΚ συνέβαλαν στην εκλογική ανατροπή του. 

Τα στοιχεία του ΕΣΡ για την πολιτική πολυφωνία, (έτος 2011) λαμβάνουν πλέον ξεχωριστή σημασία. Το Mega στο οποίο αρνήθηκε να παραχωρήσει η συνέντευξη ο Α. Τσίπρας καταγγέλλοντας τον αποκλεισμό του, διέθεσε το προηγούμενο έτος το 50,7% του χρόνου στο ΠΑΣΟΚ , το 23,1% στη ΝΔ, το 6,4% στο ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μόλις 6,7% στο ΣΥΡΙΖΑ, η Δημοκρατική Συμμαχία 3% η ΔΗΜΑΡ 2,7% . Το υψηλότερο του μερίδιο του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται στον Alpha με 7.6% κι ακολουθούν , το Alter και το Mega με 6,7%, η ΝΕΤ και το το Star με 6,6%, ο ΑΝΤ1 με 5,7% και ο Σκάι με 4,8% . Την ίδια ώρα το ΛΑΟΣ που δεν μπήκε στη Βουλή στις εκλογές της 6ης Μαΐου είχε 9,1% στο Alter, 7,9% στον Alpha και 7,5% στο Star.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν από την ανισοκατανομή είναι πολιτικά, επιχειρηματικά και δημοσιογραφικά. Τα κόμματα που ήταν ολοφάνερο πως με την μνημονιακή πολιτική που εφάρμοζαν, δεν είχαν απήχηση στην κοινωνία, είχαν όμως διαρκή πολιτική παρουσία. Για πρώτη φορά φάνηκε ξεκάθαρα πως τα media, παύουν να είναι ένας τόσο καλός σύμμαχος για την πολιτική εξουσία. Ο λόγος τους, η εικόνα τους, όπως και του δικομματισμού, είναι απωθητικός για την κοινωνία. Άσχετα με τα νούμερα στις μετρήσεις τηλεθέασης. 

Β.Κ.

Πηγή: www.thepressproject.gr

Το φάντασμα του Τσίπρα

του Κώστα Βαξεβάνη

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη. Δεν είναι το φάντασμα που περιγράφεται στο κομμουνιστικό μανιφέστο. Είναι το φάντασμα του Τσίπρα. Για όσους δεν καταλάβατε ακόμη, η Ευρώπη ολόκληρη- η Ελλάδα σίγουρα- κινδυνεύει από την πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι έφτιαξαν με επιμέλεια τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις της Ελλάδας πάει κατά διαόλου. Η χώρα δεν θα είναι η ίδια. Το τιμόνι της δεν θα είναι στα στιβαρά χέρια της Τόνιας Αντωνίου, της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, του καπετάνιου του Τιτανικού Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Η καρέκλα της εξουσίας δεν θα τρίζει πια, κάτω από το πολιτικό βάρος του Ευάγγελου Βενιζέλου και ο Άκης δεν μπορεί πια να βοηθήσει γιατί είναι φυλακή. Η ευρωπαϊκή προοπτική του Σαμαρά που ατένιζε την Ευρώπη στα προεκλογικά σποτ από τα παράθυρα της Αγιά Σοφιάς απειλείται να ακυρωθεί. Ο δε Καραμανλής, δεν θα μπορεί να αρθρώσει στο μέλλον ούτε τις 15 λέξεις που είπε μέσα σε 3 χρόνια. Ακέραιοι άνθρωποι όπως ο Παυλίδης, ο Μπασιάκος, ο Δούκας, κάτι κουμπάροι μετά του Παναγιώτη Ψωμιάδη, δεν θα μπορούν πια να προσφέρουν. Όλα θα παραδοθούν στο χάος.

Ποιο είναι το χάος; Φαντάζομαι οι άνθρωποι θα έχουν μισθούς πείνας, οι συντάξεις δεν θα υπάρχουν, οι νέοι θα είναι άνεργοι, οι τράπεζες θα παίρνουν τα σπίτια, δεν θα υπάρχει όραμα και προοπτική, η χώρα θα καταρρεύσει.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν τώρα. Το χάος είναι εδώ. Τρία χρόνια τώρα. Με τα μνημόνια και τις πολιτικές που εφαρμόζουν. Μπροστά δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο χάος. Σε λίγο θα βγάλουμε τα κονσερβοκούτια (αυτά που δεν έβγαλαν οι κομμουνιστές της ψυχροπολεμικής προπαγάνδας) και θα σφαζόμαστε μεταξύ μας για να μοιράσουμε τα λίγα που έχουν απομείνει. Τα μνημόνια ρίχνουν την χώρα στην ύφεση και στη συνέχεια η ύφεση χρησιμοποιείται για να παρθούν άλλα μέτρα. Γιατί το κάνουν αφού δεν βγάζει πουθενά; Δεν γίνεται αλλιώς θα πουν οι αυτοαποκαλούμενοι «ευρωπαϊστές».

Θέλω να δείξουν τα πρακτικά ενός μόνο υπουργικού συμβουλίου στο οποίο πραγματικά εξέτασαν μια άλλη πρόταση για την Οικονομία εκτός από την Τρόικα και τα επιχειρήματα με τα οποία την απέρριψαν ως μη πραγματοποιήσιμη. Μία μόνο. Δεν υπάρχει γιατί δεν εξέτασαν ποτέ καμιά άλλη πρόταση. Μας έβαλαν στο ΔΝΤ γιατί έτσι ήθελαν.

Υποστήριξαν με κάθε τρόπο, πως αυτό είναι το καλύτερο για την Ελλάδα και δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Να όμως που στις πρώτες τους μετεκλογικές δηλώσεις Σαμαράς και Βενιζέλος, για να αποφύγουν τον «σκόπελο Τσίπρα» υποστήριξαν πως πρέπει να κάνουμε επαναδιαπραγμάτευση. Μια επαναδιαπραγμάτευση που πριν από τη απειλή των εκλογικών αποτελεσμάτων, υποστήριζαν πως δεν μπορεί να γίνει.

Ουρλιάζουν στα κανάλια πως απειλούνται οι Τράπεζες και η ρευστότητα. Πως ο Στρατούλης θα εθνικοποιήσει τις καταθέσεις .Ποιά ρευστότητα και αποθεματικά των Τραπεζών; Ποτέ δεν υπήρξαν. Οι Τράπεζες χωρίς κανένα θεσμικό έλεγχο, έπαιρναν τις καταθέσεις των καταθετών, (αυτές που θα πάρει ο Στρατούλης) και με αυτές έδιναν δάνεια στους ανθρώπους τους και σε δικές τους Offshore εταιρείες, οι οποίες μετά εμφανίζονταν να κάνουν αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας. Δεκάρα τσακιστή δεν έβαλαν ποτέ. Καταχράστηκαν χωρίς έλεγχο τις καταθέσεις του κόσμου.

Δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω υπέρ του Τσίπρα, του Κουβέλη ή του Καμμένου. Απλώς θεωρώ κατάντια για την Δημοκρατία να γυρνάμε στην δεκαετία του 50,όταν ο φόβος μην μας πάρουν οι κομμουνιστές τις περιουσίες και τις γυναίκες μας, χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί το παρακράτος και να γίνουν οι άνθρωποι υποχείρια. Αυτή η «Δημοκρατία» των εκβιασμών, δημιούργησε το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και τους «εθνικούς» κλέφτες. Αυτές οι τεχνητές απειλές δημιούργησαν την Ελλάδα της υποτέλειας, της Ψωροκώσταινας και τελικώς της αναξιοπρέπειας.

Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας μπορεί και πώς, να κυβερνήσει, αλλά ξέρω καλά, όπως όλη η χώρα ποιοι μας κυβέρνησαν και πώς. Κυβέρνησε ο Άκης, ο Τσουκάτος, ο Ρουσόπουλος με τις ευλογίες του Εφραίμ και το απολυτήριο εξαταξίου Γυμνασίου και δεν μπορεί ο Τσίπρας ή ο Παπαδημούλης; Φοβόμαστε μήπως μας ρίξουν στο χάος; Και το λένε την ίδια ώρα που χάρισαν δισεκατομμύρια στους Γερμανούς των υποβρυχίων και στη SIEMENS;

Να σας το πω χοντρά; Κυβέρνησαν πρωθυπουργοί που έπαιζαν playstation στου Μαξίμου και φόραγαν βραχιολάκια ισορροπίας Power Balance και δεν μπορούν αυτοί που έχουν ένα άλλο προβληματισμό; Μπορούσαν υπουργοί που έκαναν τους νόμους περί ευθύνης υπουργών, τους εκλογικούς νόμους, τους νόμους που αμνηστεύουν κλέφτες, υπουργοί που ήταν οι ίδιοι κλέφτες και δεν μπορούν άλλοι;

Γιατί; Γιατί δεν είναι όσο “ευρωπαϊστές” όσο θέλουν τα κανάλια και τα εκδοτικά συγκροτήματα; Απέναντι στα φαντάσματα που επικαλούνται ως επικίνδυνα, προτιμώ την πραγματικότητα που είναι ξεκάθαρη. Μπορούσαν όλοι αυτοί τόσα χρόνια και δεν μπορούν οι άλλοι; Ας απαντήσει ο καθένας μόνος του.

Πηγή: www.koutipandoras.gr