Ο Ν. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΤΙΝΑΞΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΡΩΣΙΑ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Οι εν Ελλάδι απολογητές του μνημονίου έχουν αποδυθεί τις τελευταίες ημέρες σε μια προπαγανδιστική εκστρατεία με επίκεντρο τις ρωσοκυπριακές σχέσεις. «Είδατε που σας λέγαμε ότι η υποταγή στις αποφάσεις της Γερμανίας και της Ευρωζώνης είναι μονόδρομος; Βλέπετε ότι η Ρωσία αρνήθηκε να βοηθήσει την Κύπρο παρά τις καλές σχέσεις που είχαν οι δύο χώρες;» είναι η ουσία της επιχειρηματολογίας τους.

Στόχος τους είναι φυσικά να αποκαρδιώσουν όσους αναζητούν εναλλακτικές πολιτικές και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι οι ισχυρισμοί αυτοί έχουν απήχηση ακόμη και σε καλοπροαίρετους ακροατές που όντως είχαν την ελπίδα ότι η Ρωσία «θα έσωζε την Κύπρο», αλλά ταυτόχρονα είχαν άγνοια των πολιτικών συνθηκών που επικρατούν στις σχέσεις Λευκωσίας - Μόσχας. Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια σειρά.

Τη νύχτα της Παρασκευής, 15 Μαρτίου, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης και ο υπουργός Οικονομικών Μιχάλης Σαρρής συμφωνούν ενθουσιωδώς με την κατάσχεση ποσοστού 10% των καταθέσεων για ποσά άνω των 100.000 ευρώ που βρίσκονται στις κυπριακές τράπεζες. Ο Μ. Σαρρής μάλιστα βγαίνει και σε συνέντευξη Τύπου και υπερασπίζεται με θέρμη την απόφαση αυτή, η οποία σημαίνει συν τοις άλλοις ότι οι Ρώσοι καταθέτες στην Κύπρο θα χάσουν τουλάχιστον... 3 δισεκατομμύρια (!) ευρώ που θα τους αρπάξει η κυβέρνηση της Λευκωσίας κατ' εντολήν και σε συμφωνία με τη Γερμανία και το Eurogroup.
Την επόμενη μέρα, με απύθμενο πολιτικό θράσος, ο Ν. Αναστασιάδης στέλνει τον Μ. Σαρρή στη Μόσχα, τον άνθρωπο δηλαδή που προσωπικά συμφώνησε στη ληστεία των 3 δισ. ευρώ από τους Ρώσους, να ζητήσει κι άλλα... 2-3 δισ.! Είναι παρανοϊκό! Να βοηθήσει η Μόσχα αυτούς που λήστεψαν τους Ρώσους στην Κύπρο, γιατί; Να προστρέξουν οι Ρώσοι προς βοήθεια των Κύπριων «ληστών»; Κανονικά θα έπρεπε οι Ρώσοι να... συλλάβουν για ληστεία 3 δισεκατομμυρίων τον Κύπριο υπουργό Οικονομικών! Εντελώς άλλη στάση θα τηρούσε ίσως η Μόσχα, αν η Λευκωσία είχε αρνηθεί να συμφωνήσει σε κατάσχεση τμήματος των καταθέσεων και κατόπιν απευθυνόταν στους Ρώσους για βοήθεια. Τότε θα είχε τεράστια αξία μια δήλωση της κυπριακής κυβέρνησης ότι προτίθεται να προσκαλέσει ρωσικές εταιρείες να συμμετάσχουν στην αξιοποίηση του κυπριακού φυσικού αερίου, αφήνοντας να εννοηθεί ότι βλέπει θετικά και την παροχή κάποιων διευκολύνσεων στο Πολεμικό Ναυτικό της Ρωσίας, αναστατώνοντας έτσι και τις ΗΠΑ.
Αν όμως προηγηθεί η συναίνεση στην υπαγωγή της Κύπρου σε μνημονιακό καθεστώς και η ληστεία των ρωσικών καταθέσεων, τότε όλα τα προαναφερθέντα καθίστανται λόγια κενά περιεχομένου και ακυρώνονται στην πράξη, καθώς κανείς δεν τα πιστεύει. Πόσω μάλλον αν γνωρίζει -και φυσικά οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες γνωρίζουν- τις απελπιστικά στενές πολιτικές σχέσεις του Ν. Αναστασιάδη με τη Βρετανία. Η Μόσχα ανταποκρίθηκε αμέσως και έδωσε τα 2,5 δισεκατομμύρια δάνειο στον Δημήτρη Χριστόφια προκειμένου να βοηθήσει τη Λευκωσία να διατηρήσει την οικονομική ανεξαρτησία της. Τι έκανε όμως και αυτός; Συμπεριφέρθηκε σαν πολιτικός απατεώνας: αφού πήρε τα λεφτά του δανείου των Ρώσων, στη συνέχεια άρχισε συνομιλίες με την τρόικα για την υπαγωγή της Κύπρου σε μνημόνιο! Μάλιστα, σαν να μη συνέβη τίποτα, ο Χριστόφιας ζητούσε έπειτα από τη Μόσχα να του δώσει κι άλλο δάνειο! Οπως είναι ευνόητο, θα έπρεπε να είναι ηλίθιοι οι Ρώσοι για να του δώσουν ξανά λεφτά.
Η κυπριακή τακτική έφτασε σε νέα επίπεδα με το δίδυμο Αναστασιάδη - Σαρρή. Αυτοί βούτηξαν από τους Ρώσους 3 δισεκατομμύρια με το ζόρι μέσω της αρπαγής των καταθέσεων και επειδή δεν τους έφτασε αυτή η λεία ζήτησαν από τη Μόσχα να τους δώσει άλλα 2-3 δισ. ευρώ... οικειοθελώς αυτή τη φορά, αφού είπαν στους Ρώσους κι από πάνω ότι δεν πρόκειται να τους πληρώσουν κανονικά, όπως είχαν συμφωνήσει και τις δόσεις του δανείου που είχε δώσει η Μόσχα στον Χριστόφια! Μιλάμε για απύθμενο πολιτικό θράσος της δεξιάς κυβέρνησης της Κύπρου! Ακόμη χειρότερα, με τη συμφωνία της κυπριακής κυβέρνησης στην τελευταία απόφαση του Εurogroup για κατάσχεση από... 30% έως 40% (!) των ρωσικών καταθέσεων, Αναστασιάδης και Σαρρής θα αρπάξουν πάνω από... 10 (!) δισ. ευρώ από τους Ρώσους, στο πλαίσιο της γενικής λεηλασίας των καταθέσεων.
Oπως και να το δει κανείς, έπειτα από όλα αυτά είναι υποχρεωμένος να παραδεχτεί ότι μέσα σε 15 μέρες ο Αναστασιάδης κατόρθωσε να τινάξει στον αέρα τις σχέσεις Ρωσίας - Κύπρου που είχαν διαρκέσει πάνω από μισόν αιώνα. Συνειδητά κατέστησε έτσι την Κύπρο πολύ πιο ευάλωτη, στερώντας την από την πολιτική υποστήριξη της Μόσχας. Οι οιωνοί είναι πολύ κακοί.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΧΑΟΣ ΟΔΗΓΕΙ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Σοκ και δέος έχει προκαλέσει όχι μόνο στην Κύπρο και στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρωζώνη και τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ η πραγματική ληστεία των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες. Η απότομη συνειδητοποίηση από τους Ευρωπαίους πολίτες ότι κατ' εντολήν της Γερμανίας οι κυβερνήσεις τους ανά πάσα στιγμή θα κατάσχουν όποιο τμήμα των καταθέσεών τους επιθυμούν έχει προκαλέσει εντονότατα αισθήματα ανησυχίας που αγγίζουν τα όρια του πανικού σε πολλές περιπτώσεις, αλλά και σφοδρότατα συναισθήματα εναντίον της Γερμανίας, της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
«Τα αντιγερμανικά συναισθήματα έχουν πάρει φωτιά στη νότια Ευρώπη» ήταν την Κυριακή π.χ. ο χαρακτηριστικός κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της γαλλικής εφημερίδας «Λε Μοντ». Εύγλωττοι και οι υπότιτλοι - πάντα στην πρώτη σελίδα: «Αγκυλωτοί σταυροί και μουστάκια του Χίτλερ ανθούν στους δρόμους της Αθήνας και της Λευκωσίας. Το Βερολίνο ανησυχεί γι' αυτά. Υπό κατηγορία η απούσα διακυβέρνηση της ΕΕ και η εξαφάνιση της Γαλλίας». Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο Ολλανδός πρόεδρος του Eurogroup, δεν δίστασε να διακηρύξει επισήμως προς όλους τους Ευρωπαίους ότι η αρπαγή των καταθέσεων είναι η νέα πολιτική της Ευρωζώνης και της ΕΕ, ασχέτως αν στη συνέχεια επιχείρησε να μετριάσει τη θύελλα αντιδράσεων «διορθώνοντας» δήθεν την αρχική του δήλωση - μια «διόρθωση» άλλωστε που κανένας δεν πήρε στα σοβαρά.
Ο Ολλανδός ήταν όντως σαφέστατος: «Την κρίση θα την πληρώνουν μέτοχοι και καταθέτες» δήλωσε χωρίς περιστροφές, τονίζοντας ότι η ληστεία των καταθέσεων θα εφαρμοστεί σε όλες τις χώρες που θα αντιμετωπίζουν κρίση και θα έχουν μεγάλο τραπεζικό τομέα. «Το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε για την Κύπρο αντιπροσωπεύει ένα νέο μοντέλο λύσης τραπεζικών προβλημάτων στην Ευρωζώνη» διακήρυξε. Ο φόβος για το ότι επίκειται γενική επιδρομή των κυβερνήσεων για αρπαγή των καταθέσεων εξαπλώθηκε ακαριαία σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, της Γερμανίας συμπεριλαμβανoμένης.
«Είναι ακόμη σίγουρα τα χρήματά μας;» αναρωτιόταν ο τίτλος μεγάλης ανάλυσης στο κυριακάτικο φύλλο της σοβαρής δεξιάς γερμανικής εφημερίδας «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», η οποία προσπαθούσε να καθησυχάσει τους αναγνώστες της. «Οι Γερμανοί ανησυχούν για τις αποταμιεύσεις τους λόγω της Κύπρου» ομολογούσε στον υπότιτλο και υπογράμμιζε ότι το 49% των Γερμανών διακατεχόταν από αίσθημα ανασφάλειας για τις καταθέσεις του, όπως έδειξε δημοσκόπηση για το τηλεοπτικό γερμανικό δίκτυο ZDF με το 64% των ερωτηθέντων Γερμανών να δηλώνει ότι πιστεύει πως η κρίση του ευρώ θα οξυνθεί. Είναι φανερό ότι ελάχιστους Ευρωπαίους πολίτες καθησυχάζουν οι διαβεβαιώσεις των αξιωματούχων της Ευρωζώνης ή της Γερμανίας ότι η Κύπρος είναι «μοναδική» περίπτωση.
Τι «μοναδική»; «Μοναδική» δεν αποκαλούσαν και την περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και της Ιρλανδίας κ.λπ.; Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε πανηγυρίζουν που επέβαλαν τους όρους τους στην Κύπρο, δεν δείχνουν όμως να συναισθάνονται ότι αυτή η πολιτική που ακολουθούν ναι μεν βοηθά την ευημερία της Γερμανίας, αλλά ταυτόχρονα υπονομεύει την αξιοπιστία του ευρώ και της ΕΕ στις συνειδήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών.
Εξέφρασε τα αισθήματα αυτά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας: «Η απόφαση της ΕΕ (σ.σ. για την Κύπρο) δεν είναι ανεκτή» υπογράμμισε «γιατί είναι επιλεκτική. Θα πρέπει η ΕΕ να μην επιλέγει τα θύματά της όπως εκείνη νομίζει ότι πρέπει να επιλέγει, γιατί δημιουργεί ένα χάσμα μεταξύ των ονείρων των ευρωπαϊκών λαών ότι μπορεί η ΕΕ να είναι μια στέγη για όλους τους αδύναμους».
Η αλήθεια είναι πως ελάχιστοι πια έχουν την ψευδαίσθηση ότι η ΕΕ είναι «στέγη για όλους τους αδύναμους». Αντιθέτως, πολύ πιο διεισδυτική είναι η κριτική που ασκεί με άρθρο του στο γερμανικό περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ» ο Γιάκομπ Αουγκστάιν ο οποίος τονίζει μεταξύ άλλων αναφερόμενος στην απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο: «Το δράμα της περασμένης εβδομάδας ταιριάζει απόλυτα με την εικόνα της Ευρώπης.
Ανεύθυνοι τραπεζίτες χάνουν τα χρήματα πλουσίων που κάνουν ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και στη συνέχεια οι πολιτικοί βοηθούν και τους δύο να διασωθούν εις βάρος των απλών ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν ούτε τους πόρους ούτε την επιρροή να διαφυλάξουν τους εαυτούς τους. Και όλα αυτά γίνονται υπό τη γερμανική κυριαρχία. Οπως έγινε δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία τους, οι Γερμανοί έρχονται σε όλο και πιο βαθιά σύγκρουση με τους γείτονές τους, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος και έχοντας έναν μοναδικό στόχο: τη γερμανική πολιτική κυριαρχία στην ήπειρο». Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Το Τέταρτο Ράιχ οικοδομεί η Γερμανία πάνω στο ευρώ και την ΕΕ, καμιά «στέγη για όλους τους αδύναμους»...
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

ΤΙ ΦΡΟΥΤΑ ΒΓΑΖΕΙ Η «ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ»;

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Ο κ. Μπίστης και το κόμμα του, η ΔΗΜΑΡ, συγκαταλέγονται στους κατ' εξοχήν διακινητές της απατηλής προπαγάνδας ότι «στην ΕΟΚ θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια»...
Ο κ. Μπίστης και το κόμμα του, η ΔΗΜΑΡ, συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση που η πολιτική της έχει οδηγήσει - σύμφωνα με τα στοιχεία της «Γιούνισεφ» - πάνω από 500.000 παιδιά στην Ελλάδα στον υποσιτισμό...
Ο κ. Μπίστης και το κόμμα του, η ΔΗΜΑΡ, κυβερνούν σε μια χώρα που στα σχολεία της παιδιά λιποθυμούν από την πείνα...
Ο κ. Μπίστης και το κόμμα του, η ΔΗΜΑΡ, υπηρετούν μια πολιτική που σε τέτοιο βαθμό η αθλιότητά της «τρέφεται» από την απανθρωπιά της, που οι ταγοί της έφτασαν στο σημείο, πριν από λίγες βδομάδες, να επεξεργάζονται αγορανομικές διατάξεις ώστε να στέλνουν τους πένητες Ελληνες να αναζητούν το φαγητό της ημέρας στα ράφια με τα ληγμένα τρόφιμα...
Ο κ. Μπίστης και το κόμμα του, η ΔΗΜΑΡ, μπορούν να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με το μεγαλείο της πολιτικής τους κάνοντας μια βόλτα στις ουρές των απόρων, των ανέργων και των πεινασμένων, που στέκονται για ώρες στην πλατεία Βάθης, περιμένοντας τη σειρά τους για μια δωρεάν σακούλα με οπωροκηπευτικά...
Ο κ. Μπίστης και το κόμμα του, η ΔΗΜΑΡ, μπορούν να ενημερωθούν για τον «ανθρωπισμό» της πολιτικής τους ρίχνοντας μια ματιά στη στατιστική της «Γιούροστατ» και ειδικά στο σημείο που αναφέρει ότι 3,5 εκατομμύρια Ελληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, αδυνατώντας να εξασφαλίσουν ακόμα κι ένα πιάτο φαΐ την ημέρα...
Αυτή είναι η πολιτική που ο κ. Μπίστης και το κόμμα του, η ΔΗΜΑΡ, την αποκαλούν «σωτηρία». Αυτός είναι ο δικός τους δρόμος «ανάπτυξης». Πάει πολύ, λοιπόν, συνιστά απύθμενη πολιτική απρέπεια, απρέπεια που απορρέει από το πηγαίο πολιτικό θράσος της «φαιδράς πορτοκαλέας», να εμφανίζεται μετά από όλα αυτά τα «κατορθώματα» σε τηλεοπτικούς σταθμούς ο κ. Μπίστης, κι αντί να απολογείται για την ανθρωπιστική καταστροφή που έχει προκαλέσει στην Ελλάδα η πολιτική που εφαρμόζει το κόμμα του παρέα με τους κυβερνητικούς του εταίρους, εκείνος να επιδίδεται σε «χορτάτους» αφορισμούς ότι αν η Ελλάδα ακολουθούσε την πολιτική που προτείνει το ΚΚΕ, τότε, κατά τον κ. Μπίστη, «θα τρώγαμε βελανίδια»...

 «Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΟΣ»

Μόλις πριν από δέκα χρόνια, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο νέοι αλαλαγμοί «εθνικής χαράς» δονούσαν την ατμόσφαιρα. Οι τυμπανοκροσίες, λόγω του «θριάμβου», είχαν καλύψει τα πάντα.
Ηταν τότε που η ΕΕ προχωρούσε στη διεύρυνσή της με την ένταξη στους κόλπους της δέκα ακόμα χωρών. Μεταξύ αυτών και της Κύπρου.
Ηταν στις 9 Απρίλη 2003, όταν συνήλθε η Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την επικύρωση της απόφασης της ένταξης της Κύπρου και των υπόλοιπων χωρών στην ΕΕ.
Σε εκείνη ακριβώς τη συνεδρίαση, οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ είχαν καταψηφίσει το διαγραφόμενο για τους λαούς έγκλημα. Το ΚΚΕ είχε καταψηφίσει και την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ.
Τότε από το ΠΑΣΟΚ, από τη ΝΔ, από τον ΣΥΝ, από τα ΜΜΕ στην Ελλάδα, εκτοξεύονταν μύδροι για τη στάση και την αρνητική ψήφο του ΚΚΕ. Κάποιοι, μάλιστα, έλεγαν και έγραφαν ότι το ΚΚΕ θα είχε «τύψεις» (!) που αρνήθηκε να συμφωνήσει με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ.
Δέκα χρόνια μετά, δεν πρόκειται να ρωτήσουμε όλους εκείνους που μιλούσαν για τις «τύψεις» του ΚΚΕ, αν αυτοί έχουν πλέον... τύψεις. Ξέρουμε ότι τέτοια πράγματα πάνω τους δεν κολλάνε.
Περιοριζόμαστε να θυμίσουμε τη θέση του ΚΚΕ, όπως διατυπώθηκε εκείνη την κρίσιμη ώρα, από τους ευρωβουλευτές του Κόμματος, που στη συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου της 9/4/2003, μεταξύ άλλων, είχαν τονίσει:
«Οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ καταψηφίζουν την ένταξη των δέκα νέων χωρών, κινούμενοι από αισθήματα αλληλεγγύης προς τους λαούς τους, που δεν έχουν κανένα λόγο πανηγυρισμού. Αντίθετα, όπως έγινε φανερό κατά την προενταξιακή περίοδο (ξεπούλημα στο μεγάλο ξένο κεφάλαιο των δημοσίων επιχειρήσεων και γενικότερα του πλούτου τους, κατάργηση κάθε σοσιαλιστικής κατάκτησης και ιδιοκτησίας, περιορισμός των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων και της εθνικής τους ανεξαρτησίας...), έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν. Ο παράδεισος που τους υπόσχονται είναι ψεύτικος. Λόγους πανηγυρισμού έχει μόνο το πολυεθνικό κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του στο Ευρωκοινοβούλιο.
Εντάσσονται οι "δέκα" σε μια Ενωση μικρών και μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών, που δημιουργήθηκε και αναπτύσσεται μέσα από ανταγωνισμούς εσωτερικούς, για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των μεγαλοκεφαλαιοκρατών, εντείνοντας την εκμετάλλευση σε βάρος των λαών της ΕΕ και όσων άλλων θα μπορέσουν "να βάλουν στο χέρι" (...).
Καταψηφίσαμε και την ένταξη της Κύπρου, γιατί, εκτός των παραπάνω, η ένταξη χρησιμοποιήθηκε και ως μέσο πίεσης για τη νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της βάρβαρης εισβολής και κατοχής, μπροστά στην οποία οι "ευαίσθητοι" Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές κλείνουν τα μάτια και της διχοτόμησης της μαρτυρικής μεγαλονήσου.
Οι εργαζόμενοι, οι λαοί γενικότερα, που δεν έχουν ανάγκη από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς για να σφυρηλατήσουν την αγωνιστική αλληλεγγύη και συνεργασία τους, θα κλείσουν το δρόμο του ολέθρου, στον οποίο μεθοδικά τους οδηγούν, θα αλλάξουν την πορεία της ανθρωπότητας προς ένα άλλο μέλλον αντάξιό της, ένα μέλλον σοσιαλιστικό».
Αυτά έλεγε το ΚΚΕ (από) τότε...

*Δημοσιεύθηκε στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" την Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΙ (ΣΧΕΔΙΟ ΤΡΟΙΚΑ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΟ ΚΥΠΡΟΥ)

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ
Το «σχέδιο διάσωσης» της Κύπρου από την Τρόικα είναι ίσως το χειρότερο πρόγραμμα που έχει ως τώρα επιβληθεί σε χώρα της Ευρωζώνης. Σηματοδοτεί τη βαθιά αλλαγή της νομισματικής ένωσης με τρόπο που επιτείνει την αποδιάρθρωσή της, καταστρέφει την κυπριακή οικονομία και βάζει την Κύπρο σε εθνικό αδιέξοδο.
Η Κύπρος έχει αντιμετωπίσει μεγάλα διλήμματα στην ιστορία της, αλλά η ίδια η ιστορία έχει δείξει ότι ποτέ δεν υπήρξαν μονόδρομοι και αδιέξοδα. Υπάρχει και άλλη πρόταση για την Κύπρο, η οποία αν και δύσκολη, ανοίγει καλύτερες προοπτικές για το μέλλον. Εύκολες λύσεις όμως δεν υπάρχουν πια.
Το σχέδιο της Τρόικα για την Κύπρο υπονομεύει κι άλλο την ΟΝΕ καθώς:
Χρησιμοποιεί στοιχεία της "λύσης Ισλανδίας", δηλαδή μεταφέρει το κόστος της κατάρρευσης των ιδιωτικών τραπεζών στους μετόχους, τους μεγάλους ομολογιούχους και τους μεγάλους καταθέτες, αλλά δεν θέτει τις τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο, ούτε φροντίζει να προστατεύσει την εγχώρια οικονομία της Κύπρου, μεταφέροντας το κόστος στο εξωτερικό, όπως έκανε η Ισλανδία.

Αντιμετωπίζει το πρόβλημα των τραπεζών παραμερίζοντας το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αντί να προωθεί την ενοποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, εντείνει την πολυδιάσπαση των τραπεζών.
Δημιουργεί πλαίσιο ανασφάλειας για τους ομολογιούχους και τους μεγάλους καταθέτες όλων των ευρωπαϊκών τραπεζών, ιδίως όμως αυτών της περιφέρειας. Συνεπώς, θα ανεβάσει το κόστος δανεισμού στην περιφέρεια και θα μεγαλώσει τη διαφορά των επιτοκίων με το κέντρο, φέρνοντας τις επιχειρήσεις της περιφέρειας σε ακόμη μειονεκτικότερη θέση.
Θέτει χώρες όπως η Ελλάδα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση όσον αφορά τα ιδιωτικά και τα δημόσια χρέη. Οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν τη στιγμή αυτή προβληματικά δάνεια ύψους 40-80 δις. Θα επιβληθεί κούρεμα στις καταθέσεις για να αντιμετωπιστούν αυτά; Πέραν τούτου, το ελληνικό δημόσιο χρέος χρειάζεται νέο και βαθύ κούρεμα. Θα δεχτούν οι "εταίροι" μας να κουρέψουν το δημόσιο χρέος, χωρίς να επιβάλλουν μέρος του κόστους στην Ελλάδα; Τι σημαίνει αυτό για τις καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες;
Το σχέδιο όμως της Τρόικα καταστρέφει και την Κύπρο γιατί:
Επιφέρει βίαιη και απότομη συρρίκνωση των τραπεζών, χωρίς όμως να τις θέτει υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο και χωρίς να προστατεύει την εγχώρια οικονομία – καταθέτες και επιχειρήσεις. Οι μεγάλες κυπριακές τράπεζες θα διαλυθούν και τμήματά τους θα περάσουν σε ξένα χέρια με ευτελές αντίτιμο, όπως φαίνεται να συμβαίνει με τα υποκαταστήματα στην Ελλάδα. Η τραπεζική συρρίκνωση θα οδηγήσει σε πιστωτική κατάρρευση και ασφυξία με πολλαπλά αρνητικά αποτελέσματα για τον παραγωγικό ιστό.
Αυξάνει τον δημόσιο δανεισμό κατά 10 δις, ή περίπου 60% του ΑΕΠ. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το γιγαντωμένο δημόσιο χρέος, η Κύπρος θα δεχτεί Μνημόνιο που θα επιβάλλει λιτότητα. Ο συνδυασμός λιτότητας και πιστωτικής κατάρρευσης θα οδηγήσει σε βαθιά ύφεση με άδηλο τέλος. Είναι πολύ πιθανό το δημόσιο χρέος να αποδειχθεί μη βιώσιμο και σύντομα να χρειαστεί κούρεμα, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Εξασθενίζει τον κυπριακό κρατικό μηχανισμό και απομονώνει την Κύπρο γεωπολιτικά. Στην πράξη η Κύπρος μετατρέπεται σε ασήμαντο και φτωχό προτεκτοράτο των ισχυρών δυνάμεων της ΕΕ.
Υπάρχει και άλλος δρόμος για την Κύπρο, πέρα από την καταστροφή που της επιφυλάσσει η Τρόικα. Το πρόγραμμα που απαιτείται θα πρέπει να απορρίπτει τη λιτότητα προς χάρη του τραπεζικού συστήματος και να αναπτύσσεται σε τέσσερις βασικούς άξονες: τη διαχείριση των αποτυχημένων ιδιωτικών τραπεζών με όρους ευνοϊκούς για το κοινωνικό σύνολο, την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, την προστασία της εγχώριας οικονομίας και την προώθηση της ανάπτυξης.
Πιο συγκεκριμένα:
- Η δημόσια οικονομία πρέπει πρωτίστως να προστατευτεί θέτοντας τις αποτυχημένες ιδιωτικές τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο.
- Οι εθνικοποιημένες τράπεζες να διαχωριστούν σε «καλές» και «κακές», δημιουργώντας υγιείς τράπεζες που θα λειτουργούν σε δημόσια βάση. Οι ζημίες θα επιμεριστούν κατά τη διαδικασία της εκκαθάρισης, με απόλυτη διαφάνεια και κοινωνικά κριτήρια. Είναι απαραίτητο να προστατευτεί η λαϊκή αποταμίευση, αλλά και οι επιχειρήσεις και οι άλλες δραστηριότητες της εγχώριας οικονομίας.
- Η ζημία θα πρέπει να μεταβιβαστεί κυρίως στους καταθέτες και σε άλλα συμφέροντα του εξωτερικού. Μπορεί όμως να υπάρξει μέριμνα και γι' αυτούς σε βάθος χρόνου, στη βάση του πως θα κινηθεί η κυπριακή οικονομία.
- Να αποφευχθεί  η αύξηση του δημόσιου δανεισμού, που σημαίνει ταυτόχρονα και επιβάρυνση του κοινωνικού συνόλου. Οι δανειακές ανάγκες του κυπριακού κράτους είναι μεγάλες, αλλά όχι ανυπέρβλητες. Το δημόσιο χρέος είναι διαχειρίσιμο και οι πληρωμές του 2013 (περίπου 2.4 δις) είναι σε μεγάλο βαθμό προς το κυπριακό τραπεζικό σύστημα. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση ανάμεσα στο πρόβλημα δημοσίου χρέους της Κύπρου και της Ελλάδας. Η Κύπρος δεν πρόκειται να κηρύξει στάση πληρωμών αύριο και έχει χρονικό περιθώριο για να βρει άλλες λύσεις.
- Η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου έχει υποχρέωση να ξεκινήσει ακόμη και τώρα τις προετοιμασίες απέναντι σε έναν εκ νέου εκβιασμό από πλευράς Τρόικα μέσω της παροχής ρευστότητας. Και η Κύπρος και η Ελλάδα έχουν πληρώσει πολύ ακριβά την απροθυμία τους να συντάξουν εναλλακτικό σχέδιο από τότε που ξέσπασε η κρίση. Η έξοδος από την ΟΝΕ δεν είναι ούτε ανέφικτη, ούτε πλήγμα μεγαλύτερο από αυτό που επιφυλάσσει το σχέδιο της Τρόικα.
- Αναπόφευκτα θα επιβληθούν περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, πράγμα που ήδη ήδη συμβαίνει και με το σχέδιο της Τρόικα. Το εναλλακτικό σχέδιο θα πρέπει όμως να θέσει τους περιορισμούς με κοινωνικούς όρους και διαφάνεια για να αποφευχθεί η διαφθορά.
- Το πικρό μάθημα είναι ότι δεν μπορεί να γίνει καμία διαπραγμάτευση με την Τρόικα, αν μια χώρα δεν είναι προετοιμασμένη και για έξοδο από την ΟΝΕ. Είναι απλώς ανεύθυνο να διατείνεται κανείς ότι μπορεί να υπάρξει "συναινετική", ή "ευρωπαϊκή" λύση και να αποκλείει πλέον και την επιλογή της εξόδου.
Η Κύπρος μπορεί να αποφύγει την καταστροφή που της μέλλεται από την Τρόικα. Μπορεί ακόμη να προσβλέπει σε ανάκαμψη που θα στηριχθεί στη δημιουργία ενός υγιούς δημόσιου τραπεζικού τομέα, ο οποίος  θα επιτρέψει και τη δομική αναδιάρθρωση της οικονομίας σε βάθος χρόνου.
Θα χρειαστεί ένα νέο αναπτυξιακό σχέδιο το οποίο θα αλλάζει εκ βάθρων τον τομέα των υπηρεσιών και θα περιλαμβάνει την ενίσχυση του πρωτογενούς και του δευτερογενούς τομέα. Κυρίως όμως, θα είναι ένα σχέδιο που θα ενισχύει τα λαϊκά συμφέροντα και θα προστατεύει την εθνική ανεξαρτησία.
Η Κύπρος μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τους λαούς της περιφέρειας. Αρκεί να βρεθεί η πολιτική βούληση και να υπάρξει η αναγκαία κινητοποίηση.
Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Η παρακαταθήκη του '21

Του Παν. Βέμμου

 Στις κρίσιμες ώρες που περνά  ο Ελληνισμός είναι όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρα τα μηνύματα που εκπέμπει η σύγχρονη ιστορία μας, τόση της  Επανάστασης της Ανεξαρτησίας που τις μέρες αυτές τιμάμε, όσο και της Εθνικής Αντίστασης. Η ιστορία  δεν επαναλαμβάνεται όμως διδάσκει και γίνεται βασικός παράγοντας που επηρεάζει το Λαό στον αγώνα του για Ανεξαρτησία και κοινωνική προκοπή.
Τα δύο αυτά ιστορικά γεγονότα, σταθμοί στη νεώτερη ιστορία μας, δείχνουν ότι όταν ο Λαός έχει πάρει απόφαση να υπερασπισθεί τα συμφέροντα και τα δίκια του καμμιά δύναμη, όσο ισχυρή και αν είναι, δεν μπορεί να αποτρέψει τις εξελίξεις.
Στα 1815 η «ιερά συμμαχία» των νικητριών τότε μεγάλων δυνάμεων του απολυταρχισμού της Ευρώπης διακήρυσσε το status quo και την καταδίκη κάθε προσπάθειας εθνικής και δημοκρατικής αλλαγής. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες τα κηρύγματα των δασκάλων του γένους και ιδιαίτερα του Ρήγα του Βελεστινλή διαμόρφωναν την εθνική ενότητα των υπόδουλων Ελλήνων αψηφώντας την απειλή χρήσης βίας και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η Φιλική Εταιρεία κίνημα που ξεκίνησε από ταπεινούς συνένωσε Κλέφτες και Αρματωλούς, Προύχοντες, Εμπόρους, Κλήρο και Λαό στο κοινό σκοπό για Ανεξαρτησία και ξεκίνησε την Επανάσταση. Είναι γεγονός ότι η κάθε κοινωνική ομάδα είχε τους δικούς της ιδιαίτερους λόγους για τη συμμετοχή της στο μέτωπο της Ανεξαρτησίας. Οι διαφορές τους εκφράστηκαν κάποτε με δραματικό τρόπο στα χρόνια που εξελίχθηκε ο Αγώνας.
Τον επαναστατημένο Ελληνικό Λαό δεν  τον πτόησε ούτε οι απειλές του  Ρώσου αυτοκράτορα και των βασιλέων της Ευρώπης, ούτε οι αφορισμοί και τα κηρύγματα της «πατρικής διδασκαλίας» των τουρκοφρόνων και με συμπαραστάτες και συναγωνιστές του «Φιλέλληνες» απ’ τους Λαούς της Ευρώπης και την ενεργή βοήθεια των υπόδουλων Βαλκανικών Λαών προχώρησαν την εθνική προσπάθεια.
Η Επανάσταση των Ελλήνων διέλυσε  κυριολεκτικά την «ιερά συμμαχία»  και μέσα απ’ τις αντιθέσεις των  μελών της προέκυψε το νεοελληνικό  κράτος ως αποτέλεσμα συμβιβασμού της  Επανάστασης και των τότε μεγάλων  δυνάμεων. Ήταν τότε ένα τεράστιο βήμα προόδου. Το γεγονός αυτό, του συμβιβασμού, σημάδεψε την πορεία της χώρας ως σήμερα. Μια ιστορική πορεία που τη χαρακτηρίζει ο αγώνας του Ελληνικού Λαού για ισότιμες σχέσεις, δημοκρατία και κοινωνική προκοπή και την προσπάθεια των μεγάλων δυνάμεων να επιβάλλουν τα γεωπολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα.
Το 1940 όταν το ένα μετά το άλλο τα κράτη  καταλαμβάνονταν απ’ τον φασιστικό-ναζιστικό  άξονα η χώρα μας έδινε ελπίδες  με τον αγώνα της στα Αλβανικά βουνά, στο Ρούπελ και στην Κρήτη. Και όταν πια όλα τα σκίαζε η φοβέρα της σκλαβιάς μια φούχτα πατριώτες, πολλοί απ’ αυτούς φυγάδες εξόριστοι δημοκράτες, ξεκίνησαν τον Αγώνα της Εθνικής Αντίστασης. Συνένωσαν την συντριπτική πλειοψηφία του Λαού και πρωτοπόροι στην Ευρώπη με πολιτικές απεργίες πέτυχα την επιβίωση του Λαού, απέτρεψαν τον διαμελισμό της χώρας και ματαίωσαν την πολιτική επιστράτευση στο πλευρό τω δυνάμεων κατοχής. Με τα όπλα, που πήραν κατά κανόνα από τους κατακτητές, συνέβαλαν στον αντιφασιστικό αγώνα και την απελευθέρωση της πατρίδας. Οι «ρεαλιστές» που συνεργάσθηκαν με τους κατακτητές έμειναν με το στίγμα του δωσίλογου και του προδότη. Αν και ο Ελληνικός Λαός προσέφερε τόσα πολλά ελάχιστα αποκόμισε απ’ αυτόν τον αγώνα και κάποια ακόμα τα χρωστούν. Η εξωγενής βίαιη διάσπαση της εθνικής ενότητας και ο καταστρεπτικός Εμφύλιος Πόλεμος που ακολούθησε είναι αιτίες αυτού του αποτελέσματος. Όμως, ο Ελληνικός Λαός βρήκε το κουράγιο και τη δύναμη να οικοδομήσει και πάλι τη χώρα, να καταργήσει θεσμούς της υποτέλειας, να ανατρέψει, την ξενόδουλη φασιστική δικτατορία και να επουλώσει τα τραύματά της από την τουρκική εισβολή στη μαρτυρική μεγαλόνησο. Η ισότιμη σχέση της Ελλάδας και Κύπρου με την Ευρωπαϊκή Ένωση, κατά τα λεγόμενα των τότε κυβερνήσεων, στις μέρες μας αποδεικνύεται ως μια άλλη μορφή υποτέλειας και επιβολής της νεοαποικιοκρατίας. Οι «ρεαλιστές» της όποιας πολιτικής απόχρωσης σήμερα μιλούν ότι αυτή η πολιτική είναι μονόδρομος και η υπακοή στις κυρίαρχες σήμερα οικονομικά και πολιτικά δυνάμεις της Ευρώπης αναγκαία για να «σωθεί» η χώρα και «ευθύνονται» για ότι έχει συμβεί αυτοί που αντιδρούν και κάνουν αναποτελεσματικά τα μέτρα που επιβάλλουν οι ξένοι!
Η πολιτική, της φτώχειας, της ανεργίας, του ξεπουλήματος της όποιας δημόσιας περιουσίας και των πόρων δημιουργεί δυσβάστακτα οικονομικά και κοινωνικά βάρη στην συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού και Κυπριακού Λαού και δημιουργούνται προϋποθέσεις πια εθνικής τραγωδίας. Η πολιτική αυτή δημιουργεί αντικειμενικά μια νέα εθνική ενότητα στη βάση της Ελληνικής κοινωνίας. Γίνεται, αυτή τη χρονική συγκυρία, σημαντική η αντίθεση του σχεδιασμού των «αγορών» και της επιβίωσης με αξιοπρέπεια του Ελληνικού Λαού. Ένα μέτωπο κοινής δράσης πολιτών και πολιτικών δυνάμεων για τη σωτηρία της χώρας ήδη συζητείται σε κάθε πολιτικό χώρο.
Οι πολιτικές δυνάμεις που δεν έβαλαν το χέρι τους στο μέλι της εξουσίας και δεν μολύνθηκαν με τον κυβερνητισμό έχουν ιδιαίτερο και πλέον αξιόπιστο λόγο για πρωτοβουλίες.
Η Αριστερά που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί, αρκεί βέβαια να βρει τρόπους κοινής δράσης και να αποτελέσει πόλο ευρύτερης κοινωνικής συσπείρωσης.
Είναι, τέλος, οικτρά γελασμένοι όσοι πιστεύουν ότι θα «γονατίσουν» τον Ελληνικό Λαό. Η ελπίδα βρίσκεται στον Κλέφτη, στον Αντάρτη, στο Παλληκάρι και πάντα επιβιώνει και θεριεύει.

Η ΚΥΠΡΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΙΣΛΑΝΔΙΑ. ΝΑ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕΙ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΗΣ!

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ

Η κρίση της Κύπρου είναι, όπως ήταν και η κρίση της Ισλανδίας και της Ιρλανδίας, κυρίως τραπεζική κρίση. Η ‘λύση’ που προωθείται από την τρόικα στην Κύπρο όμως, είναι σαφώς χειρότερη από τις άλλες δύο. Απειλεί να καταστρέψει την κυπριακή οικονομία και να αναζωπυρώσει την κρίση του ευρώ.

Το πρόβλημα και στις τρεις αυτές χώρες προήλθε από το χρεοκοπημένο τραπεζικό σύστημα, καθώς ο δημόσιος τομέας έχει σχετικά χαμηλό χρέος και δεν ευθύνεται για την κρίση. Η οικονομική καταστροφή προήλθε από τις τράπεζες, αλλά το βάρος καλείται να το σηκώσει το δημόσιο και η κοινωνία συνολικά.

Ο τραπεζικός τομέας της Κύπρου έχει περιουσιακά στοιχεία περίπου οκταπλάσια του ΑΕΠ, όπως και ο ιρλανδικός, ενώ ο ισλανδικός ήταν ακόμη μεγαλύτερος όταν χτύπησε η κρίση. Στην Ισλανδία [2] οι τράπεζες δανείζονταν διεθνώς για να παίξουν στις αγορές παραγώγων, ενώ στην Ιρλανδία για να κερδοσκοπήσουν στα ακίνητα. Στην Κύπρο προσέλκυαν καταθέσεις διεθνώς και έκαναν μεγάλες τοποθετήσεις σε ελληνικά κρατικά ομόλογα, ενώ δάνεισαν και σε ελληνικές επιχειρήσεις. Οι ισλανδικές τράπεζες χρεοκόπησαν μετά την κατάρρευση την Λίμαν Μπράδερς το 2008, οι ιρλανδικές όταν έσκασε η τεράστια φούσκα ακινήτων το 2008-9 και οι κυπριακές με την ελληνική κρίση, κυρίως μετά το τραγικό PSI και τα κουρέματα του 2012.

Η τραπεζική κρίση

Τι σημαίνει όμως τραπεζική κρίση; Που μοιάζουν, αλλά και που διαφέρουν οι τρεις αυτές χώρες?

Οι τράπεζες είναι εταιρείες με μικρό ποσοστό δικών τους κεφαλαίων. Κινούνται κυρίως με τα χρήματα άλλων, τα οποία συλλέγουν είτε εκδίδοντας ομόλογα, είτε δεχόμενες καταθέσεις. Όταν συμβεί τραπεζική κρίση, τα δάνεια των τραπεζών συνήθως δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Άρα οι ζημίες πρέπει να καλυφθούν από τα δικά τους κεφάλαια. Αυτά όμως δεν επαρκούν.

Η ευνοϊκότερη λύση για τις τράπεζες είναι να λάβουν νέα κεφάλαια από το κράτος, μεταβιβάζοντας τις ζημίες στους φορολογούμενους και αυξάνοντας το δημόσιο χρέος. Αλλά μπορεί επίσης, να μεταβιβαστούν οι ζημίες στους μετόχους και τους ομολογιούχους των τραπεζών, όπως υποτίθεται ότι επιβάλει η οικονομία της αγοράς. Αυτοί που κατέχουν ή δάνεισαν στις τράπεζες, είναι αυτοί που πρέπει να σηκώσουν το βάρος.

Βασική αρχή είναι να αποφεύγεται η μεταβίβαση των ζημιών στους καταθέτες, γιατί έτσι πλήττεται η λαϊκή αποταμίευση και η κυκλοφορία του χρήματος. Ακόμη χειρότερο είναι ότι υποσκάπτεται η εμπιστοσύνη στις τράπεζες. Αν υπάρξει γενικευμένη ανησυχία, θα εμφανιστεί κίνδυνος μαζικών αναλήψεων και άρα ολικής κατάρρευσης. Για το λόγο αυτό οι κυβερνήσεις συνήθως εγγυούνται τις μικρές καταθέσεις.

Ο δρόμος της Ισλανδίας και ο δρόμος της Ιρλανδίας

Η εμπειρία της Ισλανδίας και της Ιρλανδίας είναι καθοριστική, καθώς δείχνει με σαφή τρόπο δύο διαφορετικούς δρόμους για τη λύση και την έξοδο από την κρίση. Η Ισλανδία αρνήθηκε να δώσει νέα κεφάλαια στις τράπεζες και να διογκώσει το δημόσιο χρέος της. Άφησε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν, αλλά προστάτευσε τους εγχώριους καταθέτες μεταβιβάζοντας τη ζημία στους μετόχους, τους ομολογιούχους και τους ξένους καταθέτες. Αντίθετα, η Ιρλανδία χρηματοδότησε αφειδώς τις τράπεζες διογκώνοντας το δημόσιο χρέος της. Προστάτευσε βέβαια τους καταθέτες, αλλά και τους μεγάλους ομολογιούχους, που ήταν στην ουσία ξένες τράπεζες.

Η Ισλανδία μπόρεσε να κάνει αυτήν την επιλογή γιατί δεν είναι μέλος της ΟΝΕ. Μακριά από την τρόικα, η χώρα έδωσε προτεραιότητα στην εγχώρια οικονομία, έκανε υποτίμηση, επέβαλε έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων και πέρασε σε σημαντική ανάκαμψη το 2012. Αντίθετα, η Ιρλανδία ακολούθησε τον δρόμο της τρόικα, το δημόσιο χρέος της γιγαντώθηκε, είναι στον έκτο χρόνο ύφεσης και οι προοπτικές ανάπτυξης είναι κακές.

Η απαράδεκτη επιλογή για την Κύπρο

Η Κύπρος [3] πήρε το δρόμο της Ιρλανδίας το 2012. Ανέβασε το δημόσιο δανεισμό της και δέχτηκε τη λιτότητα της τρόικα. Αλλά οι τράπεζες χρειάζονται ακόμη περίπου 17 δισ. ευρώ. Η τρόικα προτείνει τα 10 δις να προέλθουν από νέο κρατικό δανεισμό και ο κύριος όγκος των υπολοίπων από τα χρήματα των καταθετών. Οι καταθέτες θα λάβουν μετοχές ίσης ονομαστικής αξίας, αλλά στην πράξη θα υποστούν ζημία.

Στο δρόμο αυτόν η Κύπρος θα δεχτεί ακόμη αυστηρότερη λιτότητα και το δημόσιο χρέος της θα ανέβει πάνω από 100% του ΑΕΠ. Η νέα λιτότητα, η απώλεια καταθέσεων και ο περιορισμός της τραπεζικής ρευστότητας θα βαθύνουν την ύφεση, που μπορεί να φτάσει και το 5% το 2013. Το διογκωμένο δημόσιο χρέος σύντομα θα γίνει μη βιώσιμο και μάλλον θα χρειαστεί νέα ΄διάσωση’ και κούρεμα. Έπονται μειώσεις μισθών και συντάξεων, ενώ θα ανέβει κι άλλο η ανεργία.

Η σοβαρότερη παρενέργεια όμως, είναι η μεταβίβαση του κόστους στις καταθέσεις. Η τρόικα πήρε αυτήν την απόφαση γιατί δεν ήθελε να διασώσει τους ρώσους μεγαλοκαταθέτες των κυπριακών τραπεζών. Πρόκειται για απίστευτο μέτρο που αντιβαίνει τις βασικές αρχές λειτουργίας των τραπεζών. Η επιλογή που δόθηκε στην κυπριακή κυβέρνηση είναι απαράδεκτη και καταστροφική.

Αν το κόστος μεταβιβαστεί εξ ολοκλήρου στους μεγαλοκαταθέτες, η αναπτυξιακή στρατηγική της Κύπρου να γίνει διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο εκμηδενίζεται, καθώς οι κυπριακές τράπεζες θα γίνουν διεθνώς αναξιόπιστες. Θα υπάρξει απόσυρση καταθέσεων και του εξωτερικού, απώλεια ρευστότητας, τραπεζική συρρίκνωση και βάθεμα της ύφεσης.

Αν μέρος του κόστους επιβληθεί στους μικροκαταθέτες, όπως αρχικά σχεδιάστηκε, τα αποτελέσματα θα είναι ακόμη χειρότερα. Η παραβίαση της κρατικής εγγύησης θα καταστρέψει την εμπιστοσύνη των καταθετών προς τις τράπεζες, που είναι τελικά και η μόνη πραγματική εγγύηση. Ο κίνδυνος να επαναληφθεί και σε άλλες χώρες της ΟΝΕ είναι εμφανής.

Η αντίδραση των μικροκαταθετών της Κύπρου ίσως οδηγήσει σε αλλαγή αυτής απίστευτης απόφασης. Ακόμη κι έτσι όμως, θα υπάρξουν ουρές καταθετών όταν ξανανοίξουν οι κυπριακές τράπεζες. Παρόμοιος κίνδυνος υπάρχει και στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες της περιφέρειας που έχουν χρέη και αδύναμες τράπεζες. Ποιος μπορεί πλέον να είναι βέβαιος για τις αποταμιεύσεις του; Η εμπιστοσύνη χτίζεται σιγά-σιγά, αλλά καταστρέφεται με μιας. Το πλήγμα για το τραπεζικό σύστημα είναι μεγάλο και θα αναζωπυρώσει την κρίση του ευρώ.

Η σκληρή απόφαση της ΕΕ πάρθηκε γιατί κυπριακή οικονομία είναι μόλις 0.2% της Ευρωζώνης, ενώ η Κύπρος έχει μηδαμινή πολιτική στήριξη. Ο κυνισμός της τρόικα δείχνει ξεκάθαρα πια και για τους πλέον δύσπιστους ότι όχι μόνο δεν υπάρχει πραγματική αλληλεγγύη στην ΟΝΕ, αλλά ούτε καν οι ίδιοι κανόνες για όλους. Το αποτέλεσμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι να επιταχυνθεί η αποσύνθεση του ευρώ. Για την Κύπρο όμως τίθεται ευθέως και θέμα εθνικής υπόστασης, ιδίως λόγω της ιστορικής αδυναμίας της Ελλάδας την περίοδο αυτή.

Η Κύπρος θα πρέπει να εξετάσει σοβαρά την επιλογή της Ισλανδίας. Αν δεν θέλει να βουλιάξει οικονομικά, κοινωνικά και ίσως εθνικά, θα πρέπει να προστατεύσει τους μικρούς καταθέτες και την οικονομία της, αφήνοντας τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Θα πρέπει κατόπιν να περάσει σε άλλη διαδικασία ανάπτυξης, συρρικνώνοντας τον αποτυχημένο και γιγαντιαίο τραπεζικό τομέα και τονώνοντας το παραγωγικό της δυναμικό.

Για να το κάνει αυτό θα πρέπει έρθει σε σύγκρουση με την Τρόικα, χωρίς να φοβάται την έξοδο από την ΟΝΕ. Θα πρέπει επίσης να αναζητήσει επειγόντως νέες γεωπολιτικές συμμαχίες που θα της σταθούν πραγματικά. Και κυρίως θα χρειαστεί συσπείρωση των λαϊκών στρωμάτων που απειλούνται άμεσα. Είναι ώρα μεγάλων αποφάσεων για τους Κυπρίους.

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΧΕΙ ΛΥΣΕΙΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΗΓΕΤΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Υπερήφανους έκανε όλους τους Ελληνες η κυπριακή Βουλή. Το νέο «Οχι» που είπε στους Γερμανούς πέρασε ήδη στις κορυφαίες στιγμές του ελληνισμού και συγκλόνισε συθέμελα την Ευρωζώνη. Φάρος ελπίδας αντίστασης για όλους τους λαούς της Ευρώπης και ιδίως για εκείνους που οι γερμανόδουλες κυβερνήσεις τους τους έχουν παραδώσει στον ανηλεή ζυγό του Τέταρτου Ράιχ της Γερμανίας. Αφρίζουν από λύσσα εναντίον της Κύπρου, της ασήμαντης «κουκίδας», όπως την αποκάλεσε περιφρονητικά ο Β. Σόιμπλε.
Δεν ξέρουν πού να κρυφτούν από την ντροπή τους οι Ελληνες κυβερνητικοί βουλευτές που υπερψηφίζουν αγεληδόν τα κάθε είδους μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους τους, γνωρίζοντας ότι η κατακραυγή του λαού τους περιμένει, αν τολμήσουν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους. Οι παρ' ημίν «γερμανοτσολιάδες» εύχονται ενδομύχως να χρεοκοπήσει και να καταστραφεί παντελώς η κυπριακή οικονομία, να βυθιστεί στη δυστυχία ο κυπριακός λαός, νομίζοντας ότι τότε θα «δικαιωθεί» η εθελόδουλη και «σώφρων» δική τους πολιτική στάση.
Πλανώνται πλάνην οικτράν. Δεν υποτιμούμε τους κινδύνους που απειλούν την Κύπρο. Δεν υποβαθμίζουμε την καταστρεπτική δύναμη του γερμανικού ιμπεριαλισμού και την πολιτική σημασία που έχει για το Βερολίνο η συντριβή των Κυπρίων, ώστε να μην τολμήσει άλλος λαός να ακολουθήσει το παράδειγμα της γενναίας στάσης τους.
Η Κύπρος όμως έχει επιλογές λύσεων επιβίωσής της χωρίς την υπαγωγή της στον γερμανικό ζυγό μέσω μνημονίου. Επιπροσθέτως η γεωγραφική της θέση εγγύς της Μέσης Ανατολής και τα κοιτάσματα φυσικού αερίου τής επιτρέπουν να αναζητήσει τη βοήθεια μεγάλων δυνάμεων, όπως οι ΗΠΑ και πρωτίστως η Ρωσία, μετατρέποντας την επιθετικότητα της Γερμανίας εναντίον της σε παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι.
Το δυστύχημα για την Κύπρο είναι ότι ο λαός της αυτή την κρίσιμη εποχή εξέλεξε Πρόεδρο τον Νίκο Αναστασιάδη, τον μοιραίο άνθρωπο που την Παρασκευή τη νύχτα συμφώνησε με το γερμανικό σχέδιο καταβαράθρωσης της οικονομίας του νησιού μέσω της καταλήστευσης των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες. Η κυπριακή Βουλή απέτρεψε τη διάπραξη του εγκλήματος από τον Αναστασιάδη. Η ζημιά όμως που πρόλαβε αυτός να κάνει είναι τεράστια και ανεπανόρθωτη. Η κατάσταση για την κυπριακή οικονομία είναι ασύγκριτα δυσκολότερη σήμερα από όσο μια βδομάδα νωρίτερα. Παρ' όλα αυτά, η Λευκωσία έχει λύσεις.
Θεωρητικά μιλώντας, η πρώτη λύση είναι η εσωτερική. Βάσει των προσωρινών στοιχείων της ΕΕ, το ΑΕΠ της Κύπρου το 2012 ήταν 17,5 δισ. ευρώ και το δημόσιο χρέος 16,3 δισ. ευρώ (93% του ΑΕΠ).
Στις κυπριακές τράπεζες υπάρχουν καταθέσεις Κυπρίων που ανέρχονται στα 32 δισ. ευρώ, σχεδόν διπλάσιες του ΑΕΠ του νησιού. Αν μάλιστα σε αυτά προστεθούν και τα 17 δισ. ευρώ καταθέσεων Ελλήνων σε κυπριακές τράπεζες στο νησί, τότε δημιουργείται μια ισχυρή οικονομική βάση, που μπορεί κατά πολλούς τρόπους να αξιοποιηθεί. Επιπροσθέτως, είναι πολύ ισχυρή η συνεισφορά της κυπριακής Εκκλησίας, η οποία κατά δήλωση του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου είναι πρόθυμη να υποθηκεύσει όλη την υποθηκεύσιμη περιουσία της για να βοηθήσει την εθνική ανόρθωση.
Δεδομένου ότι το κράτος της Κύπρου δεν χρειάζεται περισσότερα από 2-3 δισ. ευρώ όλα κι όλα για να αντιμετωπίσει τις ανάγκες του και η ανακεφαλαιοποίηση των κυπριακών τραπεζών ενδέχεται να μην κοστίσει πάνω από 5 δισ. ευρώ, η κατάσταση είναι χειρίσιμη. Προϋπόθεση είναι βεβαίως η λήψη διοικητικών μέτρων που για ένα χρονικό διάστημα δεν θα επιτρέψουν την απότομη και μαζική φυγή των καταθέσεων. Η δεύτερη λύση, εξωτερικού χαρακτήρα, είναι η ισχυρή στροφή της Λευκωσίας προς τη Ρωσία. Πρακτικά αυτό σημαίνει ένα ευρύ πακέτο μέτρων.
Ενδεικτικά, τα μέτρα αυτά θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνουν την αγορά μίας ή δύο κυπριακών τραπεζών από Ρώσους επιχειρηματίες ή τη συμμετοχή στην επανακεφαλαιοποίησή τους σε ποσοστό που θα δώσει στους Ρώσους σοβαρά ή και καθοριστικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Την παροχή δανείου από τη Μόσχα στη Λευκωσία ύψους γύρω στα 5 δισ. ευρώ. Σε αντάλλαγμα, την εκχώρηση από τους Κύπριους στη Ρωσία κάποιου θαλάσσιου «οικοπέδου» φυσικού αερίου, με δικαιώματα εκμετάλλευσης. Αν όντως οι ρωσικές εταιρείες -δηλαδή η Gazprom- μπουν στο κυπριακό φυσικό αέριο, αλλάζουν όχι μόνο τα μέχρι τώρα ενεργειακά δεδομένα στην Κύπρο, αλλά και τα γεωπολιτικά. Δεν αποκλείεται π.χ. να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για την παροχή διευκολύνσεων στον ρωσικό στόλο της Μεσογείου από την Κύπρο - πάντα θεωρητικά μιλώντας. Οι ΗΠΑ τότε θα είχαν κάθε λόγο να πιέσουν τους Γερμανούς να φανούν πολύ διαλλακτικότεροι απέναντι στην Κύπρο, για να αποτρέψουν αυξημένη ρωσική επιρροή στο νησί. Το παιχνίδι άνοιξε. Πολλά μπορούν να συμβούν. Οψόμεθα...
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Φοίβος Οικονομίδης: Δεν υπάρχουν άνθρωποι για να επανδρώσεις αυτή τη χώρα

    "Σήμερα, έχουμε φτάσει στο εξής σημείο: Δεν υπάρχουν άνθρωποι για να επανδρώσεις αυτή τη χώρα, που από τη μια να έχουν όλα αυτά τα στοιχεία των ικανοτήτων για τις ευθύνες που μπορούν να αναλάβουν, και από την άλλη να έχουν εκείνες τις ηθικές αξίες, ώστε να πραγματοποιήσουν έργο υπέρ της κοινωνίας."

    O διδάκτορας Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Σορβόνης (Paris-1), ιστορικός ερευνητής και δημοσιογράφος Φοίβος Οικονομίδης, με αφορμή και το βιβλίο του «Η επανάσταση στην Ελλάδα», μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με βάση το ερώτημα «Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε;» της δημοσιογραφικής έρευνας που δημοσιεύεται στο tvxs.gr από το 2010.

Σε ότι αφορά στα γεγονότα όλης της δεκαετίας του '40, και μετά τον εμφύλιο, πιστεύω ότι δεν ήταν μόνο θέμα εσωτερικό -όπως και τώρα- αλλά έπαιξε ρόλο και ο διεθνής παράγοντας σε συνδυασμό με τις εσωτερικές αδυναμίες ή ανεπάρκειες. Ήταν, δηλαδή, ένας συνδυασμός πραγμάτων που έπαιξαν κεντρικό ρόλο στην κακοδαιμονία εκείνης της εποχής.

Μην ξεχνάμε, ότι στη διάρκεια της Κατοχής, ένα κόμμα που ουσιαστικά ήταν διαλυμένο, το ΚΚΕ, κατόρθωσε και μπήκε επικεφαλής του αντιστασιακού αγώνα.

Όμως, δεν μπήκε τυχαία επικεφαλής, διότι πολλές άλλες δυνάμεις δεν ήθελαν να αντισταθούν, προφανώς, γιατί αντιλαμβάνονταν ότι το νέο καθεστώς που επέβαλε η τριπλή ξενική κατοχή(Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι) και η ιδεολογική τους θέση(κυρίως ο αντικομουνιστικός αγώνας που ήταν η κύρια θέση του Χίτλερ και του Μουσολίνι) δεν ήταν αντίθετη στην δική τους ιδεολογία.

Άλλωστε και το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου που είχε επιβληθεί νωρίτερα, το 1936, στην Ελλάδα, είχε την ίδια αντικομουνιστική κατεύθυνση.

    Όταν μιλάμε, λοιπόν, για ελληνική Εθνική Αντίσταση, όπως έχει πει και ο εκπρόσωπος της Βρετανικής αποστολής εκείνης της περιόδου στη χώρα μας, μιλάμε κυρίως για την Αριστερά, ή την Κεντροαριστερά στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί αυτό; Υπάρχουν πολλοί λόγοι, αλλά εκείνο που έχει σημασία, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι υπήρχε ένα φιλογερμανικό ρεύμα στην Ελλάδα. Ας το πούμε, ευθέως πια.

Γι' αυτό δεν είναι και περίεργο το ότι μετά το τέλος του πολέμου, επανήλθαν στο προσκήνιο της πολιτικής και οικονομικής ζωής της Ελλάδας πολλοί από τους συνεργάτες των Γερμανών. Αυτό και μόνο, όμως, αυτή η δικαίωση της ατιμωρησίας, ήταν ένα ηθικό πλήγμα για τη χώρα. Και το κύριο ζήτημα τότε, φάνηκε να είναι η τυφλή οικονομική «ανάπτυξη», με κάθε μέσον.

Το ίδιο βλέπουμε να συμβαίνει και σήμερα. Όταν δηλαδή πιστεύεις στον νεοφιλελευθερισμό, είναι μια ιδεολογία, που λέει ότι οι επενδύσεις θα γίνουν κυρίως από τους ιδιώτες. Οπότε αυτούς τους ιδιώτες πρέπει να τους προσέχεις ιδιαίτερα, να είναι τα αγαπημένα σου παιδιά, ώστε να γίνουν αυτές οι επενδύσεις, και άρα δεν τους κυνηγάς, ή δεν τους φορολογείς, και γενικά τους προσέχεις, ανεξάρτητα εάν το χρήμα που κατέχουν είναι χρήμα έντιμο ή… μαύρο.

Και αυτό έγινε ο κανόνας στη χώρα μας, όπως και στην Ευρώπη, που όπως είδαμε, δεν οδηγεί πουθενά.

Γιατί, όσο και να φορολογήσεις τον συνταξιούχο και τον μισθωτό, δεν μπορεί να λυθεί το ελληνικό πρόβλημα. Πρέπει και οι πλούσιοι και όλοι αυτοί που κατέχουν το μαύρο χρήμα να ελεγχθούν και να δώσουν αυτό που τους αναλογεί. Όταν δεν το δίνουν, η χώρα είναι μισή και δεν μπορεί να προοδεύσει.

    Είδαμε, λοιπόν, ότι μια χώρα όπου πραγματικά είχε ένα από τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα στην Ευρώπη, υποχρεώνεται μεταπολεμικά και βαθμιαία, να δεχτεί ότι οι συνεργάτες του εχθρού θα μείνουν ατιμώρητοι, κι όχι μόνο θα μείνουν ατιμώρητοι, αλλά θα κυριαρχήσουν επί των πραγμάτων, αυτό και μόνο τα λέει όλα.

Είναι ένα στοιχείο, δηλαδή, των αιτιών που μας έφεραν στο σημείο που είμαστε σήμερα, χωρίς βέβαια να είναι το μοναδικό. Αυτό όμως, είναι ένα θέμα τεράστιο. Αν σκεφτούμε, δηλαδή, ότι γνωστοί συνεργάτες των Ναζί, ήρθαν μετά στα πράγματα(από οικονομική και πολιτική άποψη) ατιμώρητοι.

Αναφέρω και στο συγκεκριμένο βιβλίο, ένα μεγάλο αριθμό δοσίλογων -οικονομικών δοσίλογων όπως τους έλεγαν οι Αμερικανοί- οι οποίοι ήταν στις φυλακές Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη, και έλεγαν ότι "ναι, συνεργαστήκαμε με τους Γερμανούς, αλλά τώρα θα… αναπτύξουμε την οικονομία με τις επιχειρήσεις μας και αυτό είναι θετικό για την Ελλάδα". Και οι Αμερικανοί το είδαν ως θετικό γεγονός, αφού τους ενδιέφερε η οικονομική ανοικοδόμηση.

    Υπάρχουν πολλοί απ' αυτούς, που τους γνωρίζουμε, και άλλους που δεν γνωρίζουμε. Εν πάση περιπτώσει αυτό είναι ένα τεράστιο σημάδι, ότι τα πράγματα δεν πήγανε καλά αμέσως μετά τον πόλεμο, γιατί έμεινε ανοιχτό ένα πελώριο ηθικό ζήτημα της ατιμωρησίας των ενόχων, που βλέπουμε ότι συνεχίζεται και σήμερα.

Αλλά δεν έπαιξε ρόλο, μόνο αυτό. Πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο και μια γενική ανωριμότητα των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα.

Γι’ αυτό άλλωστε, χρησιμοποιήθηκε και τότε η Ελλάδα ως πειραματόζωο, διότι το έχω πει ότι η Ελλάδα μετά τον πόλεμο χρησιμοποιήθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο.

Και η Αμερική και η Ρωσία, για παράδειγμα, χρησιμοποίησαν τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο για να περάσουν τις δικές του θέσεις και την προπαγάνδα τους.

Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας, για το ότι δεν καταφέραμε να φτιάξουμε ένα κράτος, είναι ότι υπάρχει ακόμα μια ανωριμότητα μέσα στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Μετά από τόσες ιστορικές εμπειρίες, όπως ήταν ο εμφύλιος πόλεμος, η Μικρασιατική καταστροφή, η δικτατορία της 21ης Απριλίου, η τραγωδία της Κύπρου, κάποιος θα περίμενε ότι θα ήμασταν και σοφότεροι σαν λαός.  Όμως δυστυχώς δεν βλέπουμε να συμβαίνει.

    Υπάρχει μια τάση των εξουσιών στην Ελλάδα, να συντρίβουν και να απομακρύνουν τους ικανούς ανθρώπους για να μείνουν αυτοί που η εξουσία μπορεί να τους διαχειριστεί εύκολα: Τους αυλόδουλους, τους φιλοεξουσιαστές, κλπ. Αυτό είναι νομίζω ένας απ’ τους παράγοντες της σημερινής μας δραματικής κατάστασης.

Δυστυχώς, δεν χρησιμοποιείται το καλύτερο υλικό που έχει αυτή η χώρα. Τους ικανούς και έντιμους ανθρώπους τους βάζουν στη γωνία, τους διώχνουνε, τους υποχρεώνουν να φύγουν ή να ζουν στην αφάνεια.

Είναι κι αυτός ο συντεχνιασμός, και αυτή η κοινωνία των μετριοτήτων, που συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτούς τους αρνητικούς παράγοντες. Βέβαια, όταν μιλάμε για κοινωνία της μετριότητας, εννοούμε και από ηθικής πλευράς, κι όχι μόνο πνευματικής. Μια κοινωνία που δεν έχει ηθικές αξίες.

Σήμερα, έχουμε φτάσει στο εξής σημείο: Δεν υπάρχουν άνθρωποι για να επανδρώσεις αυτή τη χώρα, που από τη μια να έχουν όλα αυτά τα στοιχεία των ικανοτήτων για τις ευθύνες που μπορούν να αναλάβουν, και από την άλλη να έχουν εκείνες τις ηθικές αξίες, ώστε να πραγματοποιήσουν έργο υπέρ της κοινωνίας.

Σε όλα τα επαγγέλματα, σήμερα, δεν έχουμε τον απαιτούμενο αριθμό κάποιων ανάλογων ανθρώπων για να χτίσουμε μια κοινωνία.

Μία από τις σημαντικότερες αιτίες, επίσης, και ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που έχει η σημερινή Ελλάδα, είναι οι πελατειακές σχέσεις, που φθείρουν τους ανθρώπους. Γιατί όταν διοριστείς, εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να εκφέρεις μια ελεύθερη γνώμη, διότι είσαι υποχρεωμένος στον άνθρωπο που σε διόρισε.

Επίσης, όταν πας να παίξεις το ίδιο παιχνίδι που έπαιζε ο άλλος(γιατί αυτό συνέβη και με το Πασοκ  σε σχέση με το πελατειακό σύνδρομο), στο τέλος γίνεσαι ίδιος. Κι επομένως, είτε έχεις μια σοσιαλιστική ετικέτα είτε μία δεξιά, δεν διαφέρεις. Έτσι έγιναν οι περισσότεροι πολίτες, παρατρεχάμενοι της κάθε εξουσίας, και προσαρμόστηκαν, χάθηκαν, και αλλοτριώθηκαν μέσα σ’ αυτή την πραγματικότητα.

Δεν θέλω να μειώσω κανέναν, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που διορίστηκαν, και είναι πάρα πολλοί, και έπαιρναν και παίρνουν μισθούς που σε καμία άλλη περίπτωση δεν θα μπορούσαν να έχουν, δεν σκέφτηκαν, δεν είχαν το φιλότιμο να σκεφτούν, ότι όλα αυτά τα λεφτά που παίρνουν από τον διορισμό τους, τα πληρώνει ο ελληνικός λαός με τη φορολόγηση του, ώστε τουλάχιστον να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με τέτοιον τρόπο ώστε να φανούν αντάξιοι.

Και μέσα σε αυτή την κατάσταση του βολέματος, ανεξαρτήτως των ιδεών που έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όλες οι ιδέες τους μένουν κενές περιεχομένου, και στο τέλος γίνονται ανθρωπάκια, βίδες μιας μηχανής, που παίρνουν μόνο λεφτά, χωρίς όνειρα, και ότι άλλο...

    Μέσα, λοιπόν, σε αυτή την ιστορία του κρατισμού, χιλιάδες όνειρα και άνθρωποι, χάνονται.

Και για μένα, η πιο ταπεινωτική γνώμη είναι ότι υπάρχουν πολιτικά κόμματα, που λένε πως ότι και να κάνετε, εδώ πάλι θα ξαναγυρίσετε. Μα, τι είναι τα κόμματα; Στρούγκα για τα πρόβατα; Αυτό, είναι και το πιο προσβλητικό για τους Έλληνες.

Από την άλλη πλευρά, το πιο ενθαρρυντικό ότι τα πράγματα δεν είναι τελείως μαύρα, είναι για μένα η Ιερισσός, που ακούω τους απλούς ανθρώπους, οι οποίοι ανήκουν σε διάφορες παρατάξεις ιδεολογικά, και μιλάνε τόσο ωραία, λέγοντας ότι για μας, δεν είναι πρώτο το χρήμα, είναι και η οικολογία, είναι τα παιδιά μας να ζουν μέσα στη φύση.

Έχουν αξίες ακόμα οι άνθρωποι εκεί, πιστεύουν στο καλύτερο. Και είναι και η αρχαιοελληνική μας παράδοση, όπως για παράδειγμα ο Μίδας, που ότι έπιανε γινόταν χρυσός, και τέλος κατάλαβε(όταν έχασε την κόρη του μ' αυτόν τον τρόπο), ότι δεν είναι το παν το χρήμα, αλλά αντίθετα υπάρχουν πολλές άλλες αξίες.

Η Ελλάδα, είναι μια χώρα με μεγάλη ιστορία, πανέμορφη, και πρέπει να την διαχωρίσουμε από τους ανθρώπους που την κυβερνούνε και από εκείνους που την κατοικούνε.

    Γιατί σε ότι αφορά στο δεύτερο ερώτημα «Τι πρέπει να κάνουμε;», νομίζω, ότι αν ο κόσμος κινητοποιηθεί, στα γενικότερα αλλά και στα επιμέρους ζητήματα, πιστεύω ότι κάτι μπορεί να βγει.

Όλες αυτές τις κινητοποιήσεις, στην Ιερισσό, στην Αθήνα, και όπου αλλού, τις βλέπω πολύ θετικά και τις θεωρώ σωστές. Γιατί, πώς αλλιώς μπορείς να αντιδράσεις σε κάτι που θεωρείς άδικο ή ανήθικο;

Νομίζω, λοιπόν, ότι πρέπει να υπάρχει μια κοινωνικοποίηση των ανθρώπων, συμμετοχή σε ότι γίνεται, και να στοχεύσουμε σε κάποια πράγματα, που από κοινού θα τα παλέψουμε.

Και θέλω να είμαι ειλικρινής. Βλέπω και σωστά πράγματα από την αντιπολίτευση, αλλά βλέπω πολλές φορές επίσης μια ανωριμότητα. Αν και υπάρχει έντονη κριτική, μιλάνε γενικά και αόριστα σα να θέλουν να κερδίσουν κόσμο, δικαίων και αδίκων.

Δεν μπορείς να μιλάς, για παράδειγμα, γενικά και αόριστα για τους εργαζόμενους στο δημόσιο. Πρέπει να πεις, ότι θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματά τους, αλλά όσοι δεν χρειάζονται ή όσοι είναι διορισμένοι από κόμματα και περιφέρονται με τα λεφτά του ελληνικού λαού, θα πρέπει να τους βάλουμε στη γωνία. Αυτό, για παράδειγμα, δεν λέγεται ευθέως.

    Σιωπούνε με την ελπίδα ότι μπορούν να τους κερδίσουνε ως ψηφοφόρους. Γιατί οι ψηφοφόροι τρέχουνε παντού. Στις πιο ακραίες καταστάσεις μπορείτε να τους δείτε. Διότι οι συντεχνίες έχουν μάθει χρόνια τώρα να ζουν εις βάρος της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Λένε: «κύριοι, εμένα, θα με πληρώνετε, εδώ θα μείνω για πάντα! Και βρίσκω τον τρόπο, να σας εκβιάζω. Ψηφίζω τον έναν, τον άλλον, όποιον θέλω. Ποιος σας πονάει περισσότερο; Τώρα, ψηφίζω αυτόν!»

Επομένως, τι να τους κάνεις αυτούς; Δεν πρόκειται να χτίσεις κάτι καινούργιο μ’ αυτόν τον κόσμο…

Και εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι, ότι και τότε που βγήκαμε από τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, ελπίζαμε τουλάχιστον να λυθεί το πρόβλημα του να μη βασανίζονται και να μη δέρνονται άνθρωποι. Κι όμως ακόμα κι αυτό δεν έχει λυθεί. Επανέρχεται συνεχώς. Ούτε αυτό δεν μπορέσαμε να λύσουμε.

Ύστερα στην Παιδεία, στην Υγεία, υπάρχουν τεράστια χάσματα. Δεν γίνονται όλα αυτά, μόνο με συντεχνίες. Δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον σε μια κοινωνία π.χ. χωρίς δασκάλους!

Τώρα έχουν χαθεί και οι δάσκαλοι… Αυτά όλα πρέπει να τεθούν. Ότι θα φτιάξουμε μια κοινωνία με ανθρώπους όχι μόνο καταρτισμένους αλλά και έντιμους.

Υπάρχουν, λοιπόν, πολλά θέματα που θα μπορούσε να τα θέσει και η αντιπολίτευση.

Από εκεί και πέρα, όλοι, πρέπει να κάνουμε ότι περνά απ’ το χέρι μας, με συνεχή κριτική στάση, απέναντι σε ότι δεν θέλουμε και δεν μας αρέσει, αλλά και να έχουμε νέες προτάσεις και να τις διεκδικούμε.

Ίσως, για παράδειγμα, το ότι θα πρέπει οι βουλευτές να είναι άνθρωποι εργαζόμενοι, ή ότι  θα πρέπει και ορισμένοι να βγαίνουν με κλήρωση(όπως ήταν στην αρχαιότητα). Δηλαδή, όλοι θα πρέπει είναι υπεύθυνοι και όχι αδιάφοροι.

    Μπορεί να υπάρχουν νέες μορφές δημοκρατίας. Εγώ, αυτό πιστεύω: Σε νέες μορφές δημοκρατίας. Γιατί χωρίς δημοκρατία, δεν μπορεί να γίνει και τίποτα. Με αυταρχικά καθεστώτα και δικτατορίες δεν βγήκε ποτέ τίποτα. Άλλωστε η πεμπτουσία του ελληνισμού αυτό είναι: Η ελευθερία και η δημοκρατία. Επομένως, μιλάω για μια εγρήγορση, με συγκεκριμένη θέση απέναντι στα προβλήματα, με συμμετοχή, και κυρίως αυτό: Άμεση δημοκρατία.-

Πηγή: http://tvxs.gr