Η Ελλάδα έχει τελειώσει

του Γιάνης Βαρουφάκης:

Μόλις δημοσιεύτηκε συνέντευξη του Γιάννη με το ABC (BBC της Αυστραλίας), στην  οποία περιγράφει το πώς η Ελλάδα δεν μπορεί να διασωθεί. Η μοίρα της θα καθοριστεί σε επίπεδο ευρωζώνης, και οι πιθανές εκβάσεις πάνε από το κακό στο απαίσιο! LEIGH SALES, Παρουσιαστής: Μαζί μας σήμερα από την Αθήνα είναι ο Έλληνας οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης. Το προφανές ερώτημα είναι: τι θα γίνει τώρα; Γ. ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Λοιπόν, ο εκτροχιασμός του τρένου που είναι η ευρωζώνη, η οποία ξεκίνησε με την Ελλάδα και στη συνέχεια άρχισαν να φεύγουν διαδοχικά και άλλα βαγόνια - η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, τώρα και η Ισπανία - συνεχίζεται. Και η χθεσινή ψηφοφορία δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Όλος ο ενθουσιασμός και οι εορτασμοί είναι πλήρως και εντελώς άστοχοι. Φοβάμαι ότι η ευρωζώνη και η Ευρώπη συνεχίζει την ίδια διαδρομή εδώ και τα δύο τελευταία χρόνια με μια πλειάδα λαθών, που καταντάνε κωμικά πια. Κοιτάξτε την Ισπανία, τι συμβαίνει σήμερα. Κοιτάξτε τι συμβαίνει στην Ιταλία. Εκτός αν η λογική ή ό,τι περνάει για λογική στην ευρωπαϊκή προσέγγιση στην κρίση αλλάξει και μάλιστα πολύ σύντομα η ευρωζώνη θα αποτελεί ιστορία.  LEIGH : Λοιπόν, ας μείνουμε με την γενική εικόνα για την ώρα πριν εμβαθύνουμε στην Ελλάδα. Τι νομίζετε ότι θα μπορούσε να συμβεί για να αποτραπεί η καταστροφή όπως την προβλέπετε;  ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Τρία πράγματα, πολύ απλά βήματα που πρέπει να ληφθούν. Κοιτάξτε, στην Ευρώπη, είτε πρόκειται για την Ελλάδα ή την Ισπανία, αυτό που έχουμε τώρα είναι αφερέγγυες τράπεζες που βρίσκονται σε θανάσιμο εναγκαλισμό με αφερέγγυα κράτη. Έτσι, τα κράτη δανείζονται από τον πυρήνα της Ευρώπης, προκειμένου να δώσουν στις τράπεζες και οι τράπεζες δανείζονται για να δώσουν στο κράτος και έτσι τράπεζες και κράτη είναι εγκλωβισμένοι σε ένα θανάσιμο εναγκαλισμό που αναμένεται να καταλήξει σε ναυάγιο πολύ γρήγορα. Λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να σπάσουμε αυτό το δεσμό μεταξύ αφερέγγυων τραπεζών και κρατών σε πτώχευση. Ο τρόπος να γίνει αυτό είναι να ενοποιήσουμε το τραπεζικό σύστημα, να το εξευρωπαΐσουμε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να χρηματοδοτείται άμεσα και όχι μέσω εθνικών κυβερνήσεων. Αυτό είναι ένα πολύ απλό βήμα, αλλά φαίνεται ότι είναι ένα βήμα πάρα πολύ μακριά από την Ευρωπαϊκή Ένωση.  Δεύτερον, αυτό που χρειάζεται είναι η αμοιβαιοποίηση, ένα είδος κοινού χρέους, όπως έχουμε στην Αυστραλία, ξέρετε, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει το δικό της χρέους, πέραν αυτού των πολιτειών. Και τρίτον, χρειαζόμαστε μια επενδυτική πολιτική η οποία να διατρέχει ολόκληρη την ευρωζώνη. Επειδή έχετε μια δευτερεύουσα νομισματική περιοχή, πρέπει να έχετε μια επενδυτική στρατηγική, ένα μηχανισμό ανακύκλωσης για το όλο θέμα. Αν δεν έχουμε αυτά τα πράγματα, και η Γερμανία δεν τα θέλει, φοβάμαι ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να αποτρέψει τη συνέχιση αυτού του εκτροχιασμού σε αργή κίνηση.     LEIGH : Για να επιστρέψω στην Ελλάδα συγκεκριμένα, οι πολιτικοί στην χώρα δεν μπορούσαν καν να συμφωνήσουν σχετικά με τους όρους μιας τηλεοπτικής συζήτησης κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Πώς πρόκειται να συμβιβαστούν για τα μέτρα που αφορούν την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας;  ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Δεν μπορούν να διορθώσουν την ελληνική οικονομία. Η ελληνική οικονομία έχει τελειώσει. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μια μεγάλη, μεγάλη ύφεση. Η αυξανόμενη κοινωνική οικονομία περνάει ένα μακρύ χειμώνα δυσαρέσκειας. Δεν υπάρχει καμία δύναμη, καμία δύναμη εντός της ελληνικής οικονομίας, εντός της ελληνικής κοινωνίας, που μπορεί να αποτρέψει - φανταστείτε ότι είμαστε στο Οχάιο το 1931 και ρωτούσαμε: τι μπορεί να κάνουν οι πολιτικοί του Οχάιο για να σώσουν το Οχάιο από τη Μεγάλη Ύφεση; Η απάντηση είναι τίποτα.  LEIGH: Λοιπόν, τι θα συμβεί στη συνέχεια στην Ελλάδα;  ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Εξαρτάται από το τι θα συμβεί στην ευρωζώνη. Ακριβώς όπως αυτό που συνέβη στο Οχάιο εξαρτήθηκε από την άνοδο του προέδρου Ρούζβελτ και του New Deal, αν δεν έχουμε μια νέα συμφωνία για την Ευρώπη, η Ελλάδα δεν πρόκειται να πάρει ανάσα. Αυτό δεν σημαίνει ότι εάν η Ευρώπη γιατρέψει τις πληγές της, θα γιατρευτεί και η Ελλάδα. Είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση να βρει η ευρωζώνη ένα ορθολογικό σχέδιο για τον εαυτό της. Δεν είναι η επαρκής προϋπόθεση. Η Ευρώπη μπορεί να διορθωθεί αλλά η Ελλάδα με τη σαθρότητα και τα κακώς κείμενα που την χαρακτηρίζουν μπορεί να μην ανακάμψει ποτέ. Αλλά έως ότου (και αν) η ευρωζώνη βρει ένα λογικό σχέδιο για να σταματήσει αυτό το ναυάγιο σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε ολόκληρη την ευρωζώνη, η Ελλάδα δεν θα έχει καμία τύχη.  LEIGH: Διάβασα κάποια στατιστικά σήμερα ότι επτά στους δέκα Έλληνες θέλουν να μεταναστεύσουν. Πώς θα περιγράφατε την εθνική διάθεση εκεί;  ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Αυτή είναι η δικιά μας Μεγάλη Ύφεση. Όχι μόνο από οικονομικής άποψης, αλλά και με μια ψυχολογική έννοια. Οι Έλληνες βρίσκονται σε κατατονική κατάσταση. Από τη μια στιγμή στην άλλη, σε κατάσταση οργής, αυτή είναι μια τυπική περίπτωση μανιοκατάθλιψης. Δεν υπάρχουν προοπτικές. Δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Υπάρχουν θυσίες, αλλά κανείς δεν έχει την αίσθηση ότι οι θυσίες λαμβάνουν τη μορφή κάποιου είδους επένδυσης για αλλαγή πορείας. Αυτό είναι το πρόβλημα όταν είστε κολλημένοι σε μια ευρωζώνη που είναι πραγματικά άσχημα σχεδιασμένη, η οποία καταρρέει και η οποία δεν δίνει ευκαιρίες στα πιο αδύναμα μέλη της του να διαφύγουν μέσω κάποιου είδους λυτρωτικής κρίσης. Πηγή: www.badmoney.gr

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*
 

«Οι μεγάλες καταστροφές παρακινούν τους πιο ένθερμους θρησκευόμενους να γίνουν δυο φορές πιο ευσεβείς». Έτσι ξεκινάει το άρθρο του Σερζ Αλιμί, διευθυντή του γαλλικού περιοδικού Le Monde Diplomatique, αναφορικά με τη νέα υποτροπή της ευρωκρίσης και τη σύνοδο κορυφής των 27, που αρχίζει σήμερα στις Βρυξέλλες.

Είναι η 18η «κρίσιμη» σύνοδος κορυφής για τη «διάσωση» του ευρώ μέσα σε δυόμιση χρόνια. Κάθε φορά, το κοινό νόμισμα βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης, αλλά διασώζεται στις δώδεκα παρά πέντε χάρη στις «θαρραλέες» αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών. Τι αδικία όμως: Οι αγορές δεν πείθονται, το ευρώ ξαναμπαίνει στην εντατική και στην επόμενη σύνοδο διασώζεται εκ νέου, με καινούργιες θαρραλέες αποφάσεις των 27, οι οποίοι, βέβαιοι για την ορθότητα της θεραπευτικής αγωγής, απλώς αυξάνουν τις δόσεις των φαρμάκων. Στο μεταξύ, από εξάμηνο σε εξάμηνο τα κράτη- ασθενείς, που κινδυνεύουν να μολύνουν ολόκληρη την ευρωζώνη, αντί να περιορίζονται, αυξάνονται και πληθύνονται: Από την Ελλάδα- μοναδικό μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, φτάσαμε ήδη να έχουμε πέντε χώρες σε μηχανισμούς στήριξης, ύστερα από την προσθήκη της Κύπρου και της Ισπανίας, ενώ όλα δείχνουν ότι έρχεται όπου νάναι η ώρα και της Ιταλίας.

Μπορεί τα γεγονότα να είναι πεισματάρικα, δεν φαίνονται όμως ικανά να κλονίσουν τις ιδεοληψίες των ποικίλων αποχρώσεων ευρωπαϊστών. Επιβεβαιώνοντας τον Αλιμί, ομνύουν μετά από κάθε καινούργιο γύρο της κρίσης με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο ότι «η λύση βρίσκεται όχι σε λιγότερη, αλλά σε περισσότερη Ευρώπη». Ουδέν κακόν αμιγές καλού, μας διαβεβαιώνουν οι γνωστές ομιλούσες γραβάτες στα δελτία των οκτώ: Τώρα που η κρίση οδηγεί στο μη περαιτέρω, ακόμη και η Μέρκελ θα πειστεί, η λιτότητα θα δώσει τη θέση της στην ανάπτυξη, τα ποθητά ευρωομόλογα θα θεσπιστούν, η νομισματική ένωση θα συμπληρωθεί από την πολιτική και το όνειρο των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης θα γίνει επιτέλους πραγματικότητα. Τόσο καλά. Ή μήπως όχι;

Ας ξεκινήσουμε από τα του οίκου μας, που μας ενδιαφέρουν πιο άμεσα. Παρότι η Γερμανία και οι σύμμαχοί της εδέησαν να αποκτήσουν πρωθυπουργό της αρεσκείας τους, χάρη στο φόβο της οικονομικής κατάρρευσης που είχαν καλλιεργήσει, δεν εννοούν να διευκολύνουν σε τίποτα την ήδη νοσούσα (πολιτικά) τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ. Από την πρώτη στιγμή ο πολύς κ. Σόιμπλε ξέκοψε κάθε σκέψη για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, αφήνοντας ανοιχτό μόνο το ενδεχόμενο της επιμήκυνσής του- κάτι που φυσικά σημαίνει και επιμήκυνση των δεινών για τον ελληνικό λαό. Άλλωστε, η επιλογή του κ. Στουρνάρα για το υπουργείο Οικονομικών- ενός ανθρώπου του ΣΕΒ, που συνέταξε μαζί με τον «Ταλιμπάν» του νεοφιλελευθερισμού Στέφανο Μάνο το διαβόητο «Σχέδιο Αρχιμήδης» για την εκποίηση λιμανιών, αεροδρομίων και κρατικών ακινήτων αντί πινακίου φακής- βοά για τον ακραιφνώς μνημονιακό χαρακτήρα της κυβέρνησης και για το ποιόν των μέτρων που θα ακολουθήσουν.

Είναι πιθανό οι τρεις σωματοφύλακες της μνημονιακής κυβέρνησης να αναζητήσουν φύλλο συκής για το επικείμενο Βατερλώ των Βρυξελλών στο περίφημο «Αναπτυξιακό Σύμφωνο», που υποτίθεται ότι θα συμπληρώσει το δημοσιονομικό. Πρόκειται για το πακέτο, ύψους 130 δις ευρώ (μόλις το 1% του ΑΕΠ της ευρωζώνης) που ζητούσε επιμόνως ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ και υποτίθεται ότι συμφώνησαν οι τέσσερις ισχυρότερες χώρες της ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) κατά την πρόσφατη συνάντησή τους.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για «ένα μπαλόνι, φουσκωμένο με ζεστό αέρα», όπως έγραψε με ανελέητο ρεαλισμό το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, επεξηγώντας: «Οι συμμετέχοντες στη σύνοδο κορυφής γνωρίζουν καλά ότι πρόκειται για απόφαση διακοσμητικής φύσης, με στόχο να εντυπωσιαστούν οι ψηφοφόροι και οι αγορές. Το Αναπτυξιακό Σύμφωνο δεν περιέχει απολύτως τίποτα νέο και μόνη του φιλοδοξία είναι να βοηθήσει τον Γάλλο πρόεδρο να κρατήσει τα προσχήματα». Στο σχετικό ρεπορτάζ αποκαλύπτεται ότι τα 55 δις που υποτίθεται ότι θα διατεθούν για ανάπτυξη από τα διαρθρωτικά ταμεία προβλέπονται ήδη στον κοινοτικό προϋπολογισμό, χωρίς να προστίθεται ούτε ένα σεντ. Όσο για τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (μόλις 10 δις για το σύνολο της ευρωζώνης, δηλαδή κάτι ψιλά εκατομμυριάκια για την Ελλάδα) και τα «αναπτυξιακά ομόλογα» που θα εκδοθούν (18 δις), πέραν του ότι συνιστούν σταγόνες στον ωκεανό, είναι αμφίβολο αν αξιοποιηθούν ποτέ, μια και υπό τις παρούσες συνθήκες κρίσης ελάχιστοι επενδυτές έχουν διάθεση να ρισκάρουν στο χειμαζόμενο μεσογειακό Νότο.

Κατά τα λοιπά, η Άγκελα Μέρκελ απέκλεισε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την έκδοση ευρωομολόγων, ακόμη και για μέρος του δημοσίου χρέους των προβληματικών χωρών, δηλώνοντας: «δεν υπάρχει περίπτωση να τα δεχτώ όσο ζω»! Κατέστησε μ' αυτό τον τρόπο σαφές ότι θα υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια την ηγεμονική θέση της Γερμανίας στην ιμπεριαλιστική και ληστρική Ε.Ε., που της επιτρέπει να καρπώνεται εμπορικά πλεονάσματα σε βάρος των εταίρων της, αφήνοντας ακέραια τα χρέη στους τελευταίους. Τα δικά σας- δικά μας, τα δικά μας- δικά μας.

Με αυτά τα δεδομένα, ο πρώτος, άμεσος και πιθανότερος κίνδυνος που διαγράφεται είναι να καταλήξει η σύνοδος σε ευχολόγια και ημίμετρα που δεν θα καθησυχάσουν ούτε καν προσωρινά τις αγορές, οδηγώντας σε νέο παροξυσμό την κρίση της ευρωζώνης, με απρόβλεπτες συνέπειες. Για την Ελλάδα, αυτό σημαίνει ότι η έξοδος από το ευρώ διαγράφεται ως πιθανότατο ενδεχόμενο, παρά το γεγονός ότι και οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι είναι διατεθειμένοι να δεχθούν και το πιο αντιλαϊκό μέτρο, και την πιο οδυνηρή εθνική ταπείνωση στο όνομα του κοινού νομίσματος. Οι δυνάμεις της Αριστεράς θα πρέπει να προετοιμάζονται από τώρα πολύ σοβαρά για το ενδεχόμενο να σκάσει η βόμβα του ευρώ στα χέρια της τρικομματικής κυβέρνησης, προκαλώντας τραπεζικό και οικονομικό χάος- κάτι ανάλογο με το corralito της Αργεντινής, που πυροδότησε την εξέγερση.

Ο δεύτερος, όχι τόσο πιθανός στο άμεσο μέλλον, αλλά μεσοπρόθεσμα μεγαλύτερος κίνδυνος είναι το όνειρο της «περισσότερης Ευρώπης», να γίνει τελικά πραγματικότητα, αλλά μόνο για να αποδειχθεί εφιάλτης. Το σχετικό σχέδιο, το οποίο επεξεργάστηκε η «συμμορία των τεσσάρων», όπως έχει πολιτογραφηθεί στον ευρωπαϊκό Τύπο- Ρομπάι, Μπαρόζο, Γιούνκερ, Ντράγκι- βασίζεται σε τέσσερις πυλώνες: Τραπεζική Ένωση, Δημοσιονομική Ένωση, Οικονομική Ένωση και Πολιτική Ένωση. Οι εκ δεξιών και εξ ευωνύμων ευρωπαϊστές θα δουν, ενδεχομένως, σ'αυτό το σχέδιο τον Οδικό Χάρτη για τις ονειρικές Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τον Οδικό Χάρτη προς τη σύγχρονη εκδοχή της Αγίας Ρωμαϊκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας.

Το πιο άμεσα υλοποιήσιμο από τα τέσσερα προαναφερθέντα μέτρα, η τραπεζική ένωση, θα αντιμετωπίσει τους κινδύνους τραπεζικού πανικού καθώς θα προβλέπει ευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων. Επιπλέον, θα αποσυζεύξει τις δύο αλληλοτροφοδοτούμενες εστίες αποσταθεροποίησης της ευρωζώνης, το δημόσιο χρέος και τις τραπεζικές επισφάλειες. Ωστόσο, το τίμημα θα είναι ο αποφασιστικός έλεγχος των μόνο κατ' όνομα πλέον, «εθνικών» τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή από άλλη κεντρική, ευρωπαϊκή αρχή, δηλαδή, σε τελευταία ανάλυση, από το Βερολίνο και τη Φραγκφούρτη.

Έπειτα, η δημοσιονομική ένωση θα μπορούσε να σημάνει, σε κάποια φάση, ακόμη και την έκδοση ευρωομολόγων, αλλά μόνο για εκείνο το τμήμα του χρέους κάθε χώρας που αντιστοιχεί στο 60% του ΑΕΠ- το ανώτατο όριο που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας. Μέρκελ και Σόιμπλε έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν απορρίπτουν από θέση αρχής μια τέτοια εξέλιξη. Θέτουν όμως ως προϋπόθεση να υπάρξει μεταβίβαση της εθνικής κυριαρχίας στην Ευρώπη, με τη θέσπιση Ευρωπαίου υπουργού Οικονομικών, ο οποίος, μαζί με την Κομισιόν, θα έχει βέτο στους εθνικούς, κρατικούς προϋπολογισμούς. Αυτό σημαίνει ότι οι αδύναμες, υπερχρεωμένες χώρες θα περιπέσουν σε κατάσταση προτεκτοράτου έναντι της Γερμανίας και των πλεονασματικών, Βορείων συμμάχων της (Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία κλπ). Επιπλέον, η φορολογική πολιτική θα καθορίζεται ενιαία, από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες- κάτι, που με δεδομένη τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία θα βάλει εκ προοιμίου ταφόπλακα σε κάθε σκέψη αναδιανεμητικής πολιτικής μέσω της προοδευτικής φορολογίας.

'Οσο για την Οικονομική Ένωση, η Γερμανία έχει καταστήσει απολύτως σαφές τι εννοεί: Την ευθυγράμμιση του συνόλου των κρατών- μελών στη λογική των «διαρθρωτικών αλλαγών» για την (υποτιθέμενη) άνοδο της ανταγωνιστικότητας- ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, των συνδικάτων και των συλλογικών συμβάσεων κλπ. Τέλος, η πολιτική ένωση, με δεδομένο το δημογραφικό, οικονομικό και πολιτικό βάρος της Γερμανίας και των δεδομένων συμμάχων της, θα σημάνει τη μετατροπή των περιφερειακών χωρών σε ένα είδος ενδοχώρας μιας ΝΑΤΟϊκής Ευρώπης δύο ταχυτήτων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πιο ανάλγητος Γερμανός πολιτικός, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είναι και ο πιο ένθερμος οπαδός μιας «ομοσπονδιακής» (διάβαζε γερμανικής) Ευρώπης, με πρόεδρο εκλεγμένο απ' ευθείας από το σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών και απόδοση στην Κομισιόν αρμοδιοτήτων πραγματικής ομοσπονδικής κυβέρνησης.

Υπό αυτό το πρίσμα, η ελληνική Αριστερά επωμίζεται μεγάλες ευθύνες- μια και οι τρεις συνεταίροι της μνημονιακής κυβέρνησης είναι βέβαιο ότι απλώς θα προσυπογράψουν οτιδήποτε αποφασίσουν, αύριο ή μεθαύριο, οι πιστωτές μας. Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζει η ώρα που θα κληθεί να κόψει τον Γόρδιο Δεσμού του συχνά δογματικού ευρωπαϊσμού. Ακόμη κι αν η σημερινή ηγεσία του δεν επιθυμεί ή δεν μπορεί να επιλέξει την έξοδο από την ευρωζώνη ως πρώτη επιλογή της, οφείλει να προετοιμάσει τον ελληνικό λαό για το σοβαρό ενδεχόμενο να αναγκασθεί η Ελλάδα, είτε με αυτήν, είτε με μια επόμενη, αριστερή κυβέρνηση, να φύγει από την ευρωζώνη. Η γραμμή «μην ανησυχείτε, εγγυώμαστε την παραμονή στο ευρώ, οι Γερμανοί απλώς μπλοφάρουν» δεν έπεισε προεκλογικά και πολύ περισσότερο δεν θα πείσει αύριο τα ταλαντευόμενα στρώματα, γιατί απλούστατα στερείται ρεαλισμού. Επιπλέον, οφείλει να πάρει καθαρή θέση εναντίον των σχεδίων για μια αντιδραστική «εμβάθυνση» της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην κατεύθυνση που επιβάλλουν οι Γερμανοί και η οποία θα συρρικνώσει απελπιστικά ό,τι έχει απομείνει από την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία.

Πηγή: www.thepressproject.gr

ΛΥΚΟΣ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ!

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

 

«Διαβατήριο εξόδου από την επικίνδυνη ζώνη της χρεοκοπίας» (σ.σ.: το Μνημόνιο)
(Γιάννης Στουρνάρας, παρουσίαση έκθεσης του ΙΟΒΕ, 5/7/2010)

*

«Τα μέτρα (σ.σ.: του μνημονίου) έχουν κάποια (!) κοινωνική δικαιοσύνη»...
(Γιάννης Στουρνάρας, δηλώσεις στον «Φλας», 6/8/2010)

*

«Το Μνημόνιο είναι ένα αναγκαίο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής (...). Αν βγούμε από το Μνημόνιο σήμερα αυτό σημαίνει ακαριαίος θάνατος. Η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει αμέσως (...)».
(Γιάννης Στουρνάρας, δηλώσεις στον «Βήμα Fm», 21/9/2010)

*

«Χωρίς τη στήριξη της τρόικας, η ελληνική οικονομία θα είχε υποστεί μια απότομη συρρίκνωση της τάξης του 20% "και αυτό είναι μια αισιόδοξη πρόβλεψη" (...) έχουμε την καλή τύχη να έχουμε το "μαξιλάρι" της ευρωζώνης από κάτω μας (...) Αν αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί για την ασωτία μας, δεν πρόκειται για τόσο μεγάλη τιμωρία. Αλλά αυτό θα εξαρτηθεί από το αν συνεχίσουμε να πετυχαίνουμε τους στόχους του μνημονίου, δεν λέμε ανόητα πράγματα όπως το ότι υπάρχει άλλος τρόπος και δεν ακούμε εκείνους που μας λένε ότι υπάρχει άλλος τρόπος».
(Γιάννης Στουρνάρας, εφημερίδα «Μακεδονία», 19/3/2011)

*

«Η μόνη εναλλακτική στο Μνημόνιο είναι η χρεοκοπία (...) το Μνημόνιο αποτελεί μονόδρομο έναντι της χρεοκοπίας, που είναι και η μόνη εναλλακτική εκδοχή».
(Γιάννης Στουρνάρας, συνεδρίαση Επιτροπής Ερευνας και Τεχνολογίας της Βουλής, «newscode.gr», 24/5/2011).

*

«Υπάρχει έλλειψη συναντίληψης ακόμα και με τους υπουργούς. Οι μισοί φαίνεται να στηρίζουν το μνημόνιο και οι υπόλοιποι είναι αντίθετοι. Το πρόβλημα είναι η εφαρμογή, η υλοποίηση και η έλλειψη πολιτικής συναίνεσης. Δεν υπάρχει ουσιαστική εναλλακτική λύση από το μνημόνιο, αλλά αυτή η διαπίστωση δεν γίνεται αποδεκτή. Υπάρχει μία ανάπτυξη δημαγωγικής τοξικής ρητορικής κατά του μνημονίου, σε αντίθεση με την Πορτογαλία, όπου τα τρία μεγάλα κόμματα συναίνεσαν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση».
(Γιάννης Στουρνάρας, συνεδρίαση Επιτροπής Ερευνας και τεχνολογίας στη Βουλή, «Express.gr», 25/05/11).

*

«...ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελλοχεύει είναι η ακύρωση του μνημονίου λόγω της δαιμονοποίησής του από μέρος του πολιτικού κόσμου, του Τύπου, του συνδικαλιστικού κινήματος, των ποικιλώνυμων επαγγελματικών επιχειρηματικών συμφερόντων που θίγονται».
(Γιάννης Στουρνάρας, παρουσίαση έκθεσης ΙΟΒΕ, 5/7/2010)

***

Αυτός ο κύριος,
αφού διετέλεσε μέλος του κλαμπ του Σημιτικού «εκσυγχρονισμού» που έπληξε τη χώρα από τα μέσα του '90,
αφού συμμετείχε στις διαβουλεύσεις για την είσοδο της Ελλάδας στον «ευρωπαράδεισο» της ΟΝΕ,
αφού πέρασε από τη θέση του αρμοδίου για τις ετήσιες διαβουλεύσεις της χώρας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο,
αφού διετέλεσε ακόμα και τραπεζίτης, τόσο από τη θέση του αντιπροέδρου της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών, όσο και από τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου της Εμπορικής Τράπεζας οργανώνοντας την κύρια φάση του ξεπουλήματος της τράπεζας στους Γάλλους,
κι αφού διετέλεσε επικεφαλής του ΙΟΒΕ, δηλαδή του Ινστιτούτου που απηχεί τις θέσεις των βιομηχάνων και συνιστά τον τρόπον τινά «τεχνοκρατικό βραχίονα» του ΣΕΒ,
τώρα, πλήρης... υπηρεσιών προς το μεγάλο κεφάλαιο, την πλουτοκρατία και το σάπιο πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας,
αναλαμβάνει να «σώσει» (!) τον ελληνικό λαό, από τη θέση πια του «τσάρου της Οικονομίας» της τρικολόρε κυβέρνησης των Μνημονίων.

*

Εν ολίγοις, ο κ. Στουρνάρας,
ο υπέρμαχος της άποψης ότι «το Μνημόνιο είναι μονόδρομος»,
ο θιασώτης του «Μνημόνιο ή θάνατος»,
ο τελάλης της καλοσυνάτης «στήριξης της τρόικας»,
είναι ο ίδιος άνθρωπος που θα αναλάβει να «επαναδιαπραγματευτεί» (!) το Μνημόνιο ως υπουργός Οικονομίας μιας κυβέρνησης,
η οποία για να μην αφήσει καμία αμφιβολία περί του τι εννοεί - και του τι περιμένει τον ελληνικό λαό - όταν μιλάει για «επαναδιαπραγμάτευση», επέλεξε για τη θέση του «διαπραγματευτή» τον κ. Στουρνάρα...

Θαυμάσια φωτογραφία.
Ιστορική.
Σκέτο κειμήλιο.
Θα τη βρείτε στο άλμπουμ από τη δεξίωση της Τράπεζας της Ελλάδας, άμα τη υποδοχή του ευρώ με την έναρξη του σωτήριου έτους 2002.
Εκ δεξιών του τότε πρωθυπουργού Σημίτη,
στο πλαίσιο των εκλεκτών μελών της ομήγυρης που σε «πανηγυρική ατμόσφαιρα» σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής «παρακολουθούν ένα μουσικό κομμάτι της ορχήστρας μετά τη λήξη της τελετής»,
ο τότε επικεφαλής της Εμπορικής Τράπεζας κ. Γιάννης Στουρνάρας. Εξ ευωνύμων, δε, ο κ. Λουκάς Παπαδήμος...

*******

«ΈΝΩΣΗ ΟΠΑΔΩΝ ΤΗΣ ΣΥΡΙΖΑ»: ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΣΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ!

Οι άτιμες προβοκάτσιες που συνεχίζουν να συνδέουν τον υπογράφοντα με σάιτ τύπου «Νέα Σπορά» και με κείμενα τα οποία έχουν πάρει ήδη την απάντησή τους από τον «Ριζοσπάστη», συνεχίζονται.

Παρ' ότι από το περασμένο Σάββατο κατήγγειλα ως «προβοκάτορες» τους ιθύνοντες της ιστοσελίδας «Ενωση Οπαδών για την ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς» που διακινούν τις παραπάνω συκοφαντίες (σσ: οι ίδιοι αυτοσυστήνονται και ως «Ενωση Οπαδών της ΣΥΡΙΖΑ), οι «κύριοι» αυτοί επανήλθαν προσθέτοντας νέες βρωμιές, ισχυριζόμενοι μάλιστα - παρά την πεντακάθαρη διάψευσή μου - ότι τα προβοκατόρικά τους «δικαιώθηκαν»!

Βάζοντας τελεία (και παύλα) στη συνομιλία μου με αυτά τα ανώνυμα «κουκουλοειδή» έχω να πω τα εξής:

Όταν κάποιον τον αποκαλείς «προβοκάτορα» και εκείνος «ανοίγει ομπρέλα», «σκουπίζεται» και εξακολουθεί τις αθλιότητες, υποστηρίζοντας ότι «δικαιώθηκε» (!), τότε είναι προφανές ότι δεν πρόκειται για «απλό» προβοκάτορα, αλλά για προβοκάτορα στο τετράγωνο!

Μήπως, τώρα, «κύριοι» της «Ένωσης Οπαδών της ΣΥΡΙΖΑ», συνεννοηθήκαμε;

*Δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη, Τετάρτη 27 Ιουνίου

Γλάροι, σταυροί και αφορολόγητο

Ο μύθος της συνεισφοράς της Ναυτιλίας στην ελληνική οικονομία.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΑΞΕΒΑΝΗ

Η Κύπρος ετοιμάζεται να μπει στον μηχανισμό στήριξης. Η Ισπανία, αυτή η τεράστια χώρα που μπορεί να θρέψει όλη την Ευρώπη, καταρρέει οικονομικά. Η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, έχουν ήδη δημιουργήσει μια Ευρώπη άλλης ταχύτητας. Της όπισθεν.

Μα, τι γίνεται σε μια Ευρώπη που μέχρι χτες χρηματοδοτούσε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις για να σώζουν ανθρώπους που πέθαιναν από πείνα στην Αφρική; Και, τέλος πάντων, αυτό που έγινε οφείλεται στους 150.000 δημόσιους υπαλλήλους που δεν απολύθηκαν από το ελληνικό Δημόσιο; Καταρρέει όλη η Ευρώπη γιατί η Ελλάδα έκανε δύο ώρες παραπάνω ηλιοθεραπεία σε σχέση με τον μέσο Γερμανό; Μήπως γιατί δεν έπινε την μπίρα ξεροσφύρι, όπως ο Ευρωπαίος, αλλά επιβάρυνε τον οικογενειακό προϋπολογισμό με μεζέ; Αστεία πράγματα. Όποιος πιστεύει πως η Ελλάδα βουλιάζει στην κρίση επειδή ζούσε με δανεικά δεν κατανοεί και πολλά πράγματα από τη σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα, ακόμη και αν στηρίζεται σε ένα λογικοφανές επιχείρημα. Η υπόλοιπη Ευρώπη γιατί βουλιάζει; Και πού χρωστάνε όλοι αυτοί που χρωστάνε ως κράτη;

Η άποψη πως η μικρή και καθόλου τίμια Ελλάδα είναι η αιτία της κατάρρευσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος μοιάζει με την άποψη όσων υποστηρίζουν πως το Ανατολικό Μπλοκ και η Σοβιετική Ένωση έπεσαν επειδή υπήρξε ένας Γκορμπατσόφ με πολύ ύποπτο ρόλο. Δηλαδή, ένα φιλολαϊκό σύστημα, με σωστή λειτουργία, που πατούσε πάνω στα όνειρα των ανθρώπων, κατέπεσε από έναν και μόνο άνθρωπο. Χωρίς να ενεργοποιηθούν τα αντισώματα αυτοπροστασίας του, χωρίς να το υποστηρίξουν οι μάζες για τις οποίες δημιουργήθηκε.
Κάπως έτσι η ευρωπαϊκή ιδέα, μαζί και η οικονομία, δείχνει να διαλύεται γιατί κάποιος Έλληνας ξύνει τ’ αχαμνά του σε μια ξαπλώστρα στη Λέσβο ή την Αμοργό. Φευ!

Έχει ενδιαφέρον, όμως, ποιος τα λέει αυτά τα πράγματα. Ποιος είναι ο φορέας αυτού του αυτομαστιγωτικού πατριωτισμού. Αυτοί που για μία ακόμα φορά κυβερνούν. Το επόμενο διάστημα μέτρα 11,5 ίσως και 15 δισ. θα παρθούν για να σωθεί η χώρα. Από μισθωτούς, υπαλλήλους, άνεργους πλέον καταστηματάρχες και απεγνωσμένους μικρομεσαίους. Αλλά και πάλι θα μείνουν έξω από κάθε φορολόγηση δύο κατηγορίες κατόχων χρήματος: η Εκκλησία και οι εφοπλιστές.
Κανείς απ’ τους δύο δεν προσφέρει το ελάχιστο σε φορολόγηση. Η μεν Εκκλησία, μεγαλύτερος κάτοχος γης στη χώρα, πηδάει συνεχώς από τα παραθυράκια του νόμου, εμφανίζοντας απέναντι στην ανάγκη μιας νόμιμης φορολόγησης την αμφίβολη φιλανθρωπία της.
Το δε εφοπλιστικό κεφάλαιο φοροαπαλλάσσεται, καλύπτοντας το μεγαλύτερο σκάνδαλο φοροδιαφυγής μέσα σε φλυαρία για γλάρους, ελληνικές σημαίες που ανεμίζουν στα πέρατα του κόσμου και πατριωτισμό μιας όψεως -αυτής που τους συμφέρει.
Ένα πλοίο 20.000 κόρων, με νόμο του 1975, τον μοναδικό νόμο του ελληνικού κράτους που δεν έχει αλλάξει, πληρώνει φόρο γύρω στα 3.000 ευρώ. Πολύ λιγότερα από ένα περίπτερο. Ο εφοπλιστής δεν πληρώνει τίποτε άλλο.
Σπίτια, γραφεία, κότερα, Φιλιππινέζες, είναι στο όνομα της ναυτιλιακής, που βάσει του νόμου δεν δίνει καμία άλλη φορολόγηση. Το χειρότερο είναι πως ο νόμος αυτός είναι συνδεδεμένος με το άρθρο 107 του ελληνικού Συντάγματος και δεν μπορεί ν’ αλλάξει, όπως και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, παρά μόνο με αναθεώρηση του Συντάγματος.

Το επιχείρημα γι’ αυτό το καθεστώς είναι πως, αν αλλάξει, τα πλοία θα εγκαταλείψουν την ελληνική σημαία. Η ελληνική σημαία φέρνει στην Ελλάδα περί τα 12 δισ., υποστηρίζουν οι εφοπλιστές. Το συνάλλαγμα, όμως, αυτό στην πραγματικότητα δεν έχει καμιά συνεισφορά στο κράτος, αφού δεν πάει στο κοινωνικό σύνολο, αλλά σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Το 45%, μάλιστα, επιστρέφει και πάλι στο εξωτερικό με διάφορες δικαιολογίες.
Από την άλλη μεριά, η ελληνική σημαία δίνει στα πλοία που την έχουν μια σειρά από πλεονεκτήματα. Το ελληνικό κράτος διαπραγματεύεται στην Ευρώπη υπέρ των εφοπλιστών και οποιαδήποτε προβλήματα στο εξωτερικό αντιμετωπίζονται από ένα εκτεταμένο δίκτυο ακολούθων στις πρεσβείες που έχει γίνει και διατηρείται μόνο γι’ αυτόν το σκοπό. Το δε επιχείρημα πως τα πλοία ελληνικής σημαίας έχουν ελληνικά πληρώματα είναι ένας ακόμη μύθος. Πέντε Έλληνες ναυτικοί είναι ο επιβαλλόμενος αριθμός Ελλήνων ναυτικών για το καθένα από τα 800 πλοία. Σε αντάλλαγμα, οι κιμπάρηδες, στα περιοδικά lifestyle και μόνο, εφοπλιστές δίνουν στο ελληνικό κράτος, με βάση τον προϋπολογισμό, 12 εκατομμύρια ευρώ για τα πλοία και 280 εκατομμύρια για όλες τις ναυτιλιακές τους δραστηριότητες. Λιγότερα δηλαδή από το Μπραχάμι.

Όσοι κυβερνώντες ανησυχούν, λοιπόν, για την ελληνική οικονομία είναι προφανές ότι κοιτούν τον λουόμενο στην παραλία, αλλά χάνουν το πλοίο. Και όταν μιλούν για σταυρό, εννοούν αυτόν στον οποίο υποκριτικά και ανταποδοτικά σταυροκοπιούνται και όχι αυτόν στον οποίο σταυρώνουν.

Πηγή: www.lifo.gr

Η ΕΛΛΑΔΑ ΟΔΕΥΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ, ΧΑΡΗ ΣΤΟΝ ΚΑΚΟ ΧΕΙΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*

Τελειώνει η κρίση στην ευρωζώνη κρίση απλά με ένα λυγμό; Αυτή η άποψη κερδίζει έδαφος σήμερα για διάφορους λόγους. Πρώτον, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει τονώσει τις τράπεζες με παροχή ρευστότητας αξίας 1 τρις €, από τον περασμένο Δεκέμβριο. Δεύτερον, το ελληνικό χρέος αναδιαρθρώθηκε, ένα νέο σχέδιο διάσωσης έχει συμφωνηθεί, καθώς μία χαοτική πτώχευση αποφεύχθηκε. Σε γενικές γραμμές, νέοι κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας συμφωνήθηκαν ώστε να κρατήθουν, μάταια, οι περιφερειακές χώρες υπό έλεγχο.

Η αντίδραση από τις χρηματοπιστωτικές αγορές ήταν θετική. Τα spreads των ιταλικών και ισπανικών ομολόγων έχουν μειωθεί απότομα. Η δραστηριότητα στις χρηματιστηριακές αγορές έχει αυξηθεί, όπως στη Νέα Υόρκη. Ακόμη και κάποια ελληνικά ομόλογα έχουν αναβαθμιστεί από τους οίκους αξιολόγησης, που τόσο τα δυσφημούσαν.

Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι λίγο πιο περίπλοκη. Πάρτε για παράδειγμα την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Όταν η κρίση ξέσπασε το 2010, η Ελλάδα είχε € 300 δις χρέος, στα χέρια κυρίως ιδιωτών πιστωτών, που διέπονταν από το ελληνικό δίκαιο. Θα ήταν μια οδυνηρή, αλλά πολύ απλή άσκηση η πτώχευση, βάζοντας τη χώρα να σταθεί ξανά στα πόδια της. Αντ 'αυτού, η ΕΕ παρείχε ακριβά δάνεια διάσωσης, επιβάλλοντας άγρια λιτότητα, και δημιούργησε τη χειρότερη ύφεση στην ελληνική ιστορία. Το αποτέλεσμα ήταν, από τις αρχές του 2012 το ελληνικό χρέος να εχει ανέλθει σε € 370 δις. Από αυτό, όμως, μόνο περίπου € 200 δις ευρώ παρέμεινε σε χέρια ιδιωτών. Σε λιγότερο από δύο χρόνια, η ΕΕ είχε επιβαρύνει την Ελλάδα με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, μεγάλο μέρος του οποίου είχε χρησιμοποιηθεί για να αποπληρώσει το παλαιό χρέος, επιτρέποντας με αυτόν το τρόπο τους μεγάλους ιδιώτες πιστωτές να βγούνε απο την όλη διαδικασία χωρίς απώλειες.

H αναδιάρθρωση το Μάρτιο απεγκλώβισε τους υπόλοιπους μεγάλους ιδιώτες πιστωτές με τη λιγότερη δυνατή ζημιά. Οι δανειστές παρέδωσαν τα υπάρχοντα κακής ποιότητας ομόλογα, λαμβάνοντας νέα ομόλογα με χαμηλότερη τιμή, συν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Από την στιγμή που μεγάλες ξένες τράπεζες είχαν ήδη διαγραψεί μεγάλο όγκο ελληνικών ομολόγων, δεν επλήγησαν ιδιαίτερα σκληρά. Οι ελληνικές τράπεζες αντιμετωπίζουν σημαντικές απώλειες, αλλά η ελληνική πολιτεία έχει γενναιόδωρα υποσχεθεί να δανειστεί 50 δισ. € για την επανακεφαλαιοποίηση τους. Η πραγματική ζημία προκλήθηκε στα συνταξιοδοτικά ταμεία και τους μικρούς ομολογιούχους, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου οι απώλειες έχουν καταστροφικές.

Αν λάβουμε υπ΄οψιν το νέο δανεισμό από το ελληνικό κράτος για να χρηματοδοτήσει τη συμφωνία, η πραγματική μείωση του ελληνικού χρέους το 2012 θα είναι λιγότερο από 10%. Ακόμα χειρότερα, το ελληνικό χρέος θα γίνει σε μεγάλο βαθμό επίσημο και θα διέπεται από το βρετανικό δίκαιο. Περισσότερα από € 40 δισεκατομμύρια οφείλονται στο ΔΝΤ, το οποίο έχει απόλυτη προτεραιότητα στην αποπληρωμή απο το ελληνικό κράτος.

Η πολιτική της ΕΕ κατάφερε να μετατρέψει ένα πρόβλημα χρέους μεταξύ ενός κράτους και τους ιδιωτες δανειστές της σε ένα πρόβλημα χρέους μεταξύ κρατών και οργανισμών. Όταν ξαναρχίσει η ανοικοδόμηση θα υπάρξουν μεγάλες ταραχές στίς σχέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, οι οποίες σχεδόν βέβαια θα χρειαστεί να αναδιαρθρώσουν το χρέος τους στο μέλλον, καλό θα ήταν να αποφύγουν την ελληνική πορεία της μετατροπής του χρέους σε επίσημο και ιδιωτικό.

Και εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα περισσότερα μαθήματα από την εξελισσόμενη ελληνική καταστροφή για την περιφέρεια της ευρωζώνης. Το νέο πρόγραμμα διάσωσης υπόσχεται ανάπτυξη μέσα από το τσάκισμα των μισθών και την απελευθέρωση της οικονομίας. Ωστόσο, όσο η Γερμανία συνεχίζει να κρατάει τους μισθούς της στάσιμους, καμία χώρα της ζώνης του ευρώ δεν μπορεί να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά της μέσω της μείωσης των μισθών. Όσον αφορά την απελευθέρωση, θα μπορούσε να ήταν πιο πειστική αν πράγματι εφαρμοζόταν στις μονοπωλιακές δομές που κρατούν τις τιμές των τροφίμων και άλλων αγαθών υψηλές στην Ελλάδα. Αντ 'αυτού, το σχέδιο είναι να απελευθερώσει τους κλάδους των γιατρών, των τοπογράφων, τα πρατήρια βενζίνης, τους τουριστικούς οδηγούς και τους κομμωτές.

Η Ελλάδα οδεύει προς την στασιμότητα, αλλά ακόμα και αυτό θα είναι επιθυμητό σε σχέση με την κόλαση που η χώρα θα αντιμετωπίσει το 2012-13. Μέσα σε μια άνευ προηγουμένου ύφεση, η κυβέρνηση έχει ως στόχο μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα του προϋπολογισμού, και θα υπάρξουν σημαντικές περικοπές σε επενδύσεις και στην κατανάλωση. Οι προοπτικές για την οικονομία και την κοινωνία είναι καταστροφικές.

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς οτι ο ελληνικός λαός θα συναινέσει στην εθνική αυτοκτονία, όποιες κι αν είναι οι εμμονές της ελληνικής ελίτ. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι οι πιο λογικές επιλογές για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης έχουν σταδιακά αποκλειστεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο ετών. Η μόνη επιλογή που έμεινε στην χώρα είναι αυτή της κοινωνικής αναταραχής που οδηγεί στην πτώχευση και την έξοδο από την ευρωζώνη. Αυτό θα φέρει, αναπόφευκτα, πολιτική αναταραχή στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Η ΕΕ αρνήθηκε να πάρει με την κρίση της ευρωζώνης ριζοσπαστικά μέτρα, όπως η διαγραφή του χρέους και η συνολική αναδιοργάνωση της νομισματικής ένωσης. Αντ 'αυτού, υπερπροστάτευσε τις τράπεζες και επέβαλε σκληρή λιτότητα. Η κρίση εισέρχεται έτσι, σε μια πιο σύνθετη και επικίνδυνη φάση που θα εμφανιστεί και πάλι στην Ελλάδα με την πρώτη ευκαιρία.

*πηγή: http://antapocrisis.gr/

Το σύντομο καλοκαίρι της ολιγαρχίας

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

“Άλλη μια τέτοια νίκη και χαθήκαμε”, είπε ο Πύρρος μετά τη δύσκολη επικράτηση του αποδεκατισμένου στρατού του επί των Ρωμαίων, το 281 π.Χ. Παρόμοια συναισθήματα συνόδευαν, το βράδυ της περασμένης Κυριακής, τον βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης των αστικών επιτελείων για τη σημαντική επιτυχία τους να αποτρέψουν τον σχηματισμό της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στον Δυτικό κόσμο μετά την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου υπό τον Λεόν Μπλουμ, στη Γαλλία του 1936.

Η Νέα Δημοκρατία και το υπόλειμμα του ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν ότι οι ψηφοφόροι τους ψήφισαν με κλειστή τη μύτη, υπό το κράτος του τρόμου που είχαν διαχύσει στην κοινωνία οι ωμές, άνευ προηγουμένου παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων και τα συγκροτήματα της κατ' ευφημισμόν “ενημέρωσης”. Ο Τσίπρας δεν είχε να αντιμετωπίσει σ' αυτή τη μάχη τον Σαμαρά και το Βενιζέλο, αλλά τη Μέρκελ, τον Ολάντ και τον Ομπάμα, που έκαναν μέχρι την τελευταία στιγμή προεκλογική εκστρατεία από τα δελτία των οκτώ. Παρόλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύθηκε μέσα σε ένα μήνα από το 4.5% στο 27%, ενώ στο σύνολό της η Αριστερά (συμπεριλαμβάνοντας το ΚΚΕ και τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις) ψηφίστηκε από το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος, πολύ περισσότερο από το ιστορικό 24% της ΕΔΑ, το 1958.

Όσοι, μικρόψυχοι ή λιπόψυχοι, σπεύδουν να μιλήσουν για ευκαιριακή, εκλογική φούσκα, που μοιραία θα συρρικνωθεί με την ίδια ταχύτητα που διογκώθηκε, παραγνωρίζουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του αποτελέσματος και τον εκρηκτικό χαρακτήρα της συγκυρίας. Ο διπολισμός Δεξιά- Αριστερά που εκδηλώθηκε στο πολιτικό επίπεδο είχε σαφέστατο κοινωνικό περιεχόμενο. Η ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων κατά γεωγραφική περιοχή και κοινωνική κατηγορία αναδεικνύει κυριολεκτικά τη σύγκρουση δύο κόσμων. Η Νέα Δημοκρατία συσπείρωσε τη μεγάλη, μεσαία και μικρή αστική τάξη, την πλειονότητα των εκτός παραγωγής στρωμάτων, συνταξιούχων και νοικοκυρών, της υπαίθρου που έχει πληγεί λιγότερο από την κρίση και των μεγάλων ηλικιών, όπου ο φόβος κυριαρχεί ευκολότερα έναντι της ελπίδας. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ (και ως ένα βαθμό το ΚΚΕ) κυριάρχησε στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα (την κοινωνική κατηγορία όπου είχε την πιο θεαματική εκτόξευση μεταξύ των δύο εκλογών), τους ανέργους, τους μισθωτούς του δημόσιου τομέα, τους εργατικούς  Δήμους της Β' Αθήνα, της Β' Πειραιά, της Α' Θεσσαλονίκης και τη νεολαία- τα πιο δυναμικά, στην παραγωγή και στον αγώνα, τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Δύο εκατομμύρια Έλληνες που στήριξαν την Αριστερά, αψήφισαν την τρομοκρατική υστερία των συστημικών περί επιστροφής στη Λίθινη Εποχή από την “αναπόφευκτη”, σε περίπτωση σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης, έξοδο από το ευρώ. Αυτό ισχύει όχι μόνο για το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πρόβαλαν χωρίς ταλαντεύσεις μια γραμμή εξόδου από την ευρωζώνη, αλλά και για τον ΣΥΡΙΖΑ, που υποστήριζε μεν ότι η έξοδος από το ευρώ δεν ήταν επιλογή του, κατέστησε όμως σαφές τις τελευταίες ημέρες- ιδιαίτερα με τις τοποθετήσεις του Αλέξη Τσίπρα- ότι το ευρώ δεν αποτελεί φετίχ και ότι η πραγματική κόκκινη γραμμή είναι η ακύρωση του μνημονίου και η επιβίωση του εργαζόμενου έθνους. Με δυο λόγια, η τρομοκρατική εκστρατεία του συστήματος που είχε ως πολιορκητικό κριό το ευρώ, ναι μεν κατάφερε να αποτρέψει τη νίκη της Αριστεράς σ' αυτή τη φάση, αλλά είχε ως τίμημα μια ορισμένη ριζοσπαστικοποίηση των ευρύτατων στρωμάτων που μετατοπίστηκαν από τα κόμματα του κατεστημένου (κυρίως το ΠΑΣΟΚ) προς την Αριστερά. Αυτός ο κόσμος έχει αναπτύξει πλέον κάποια πολιτικά αντισώματα απέναντι στους νέους εκβιασμούς του μέλλοντος. Θα τον βρουν μπροστά τους!

Τίποτα δεν εγγυάται ότι η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, που ανακοινώθηκε σήμερα, θα έχει καλύτερη τύχη από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Παντελώς απαξιωμένος στον ελληνικό λαό με τις ταπεινωτικές κωλοτούμπες του κάτω από τα προστάγματα των Γερμανών, ο νέος πρωθυπουργός έχει καταντήσει ξένος μέσα στο ίδιο του το κόμμα, όμηρος των Μητσοτακικών εσωκομματικών αντιπάλων του, αναγκαστικός συνεταίρος με το κατεξευτελισμένο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Γνωρίζοντας ότι Σαμαράς και Βενιζέλος δεν έχουν καμία λαϊκή νομιμοποίηση, τα αστικά κέντρα επέβαλαν στην πρόθυμη για όλα ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει στην κυβερνητική πλειοψηφία εν είδει φερετζέ, διακινδυνεύοντας να κάψουν μια από τις τελευταίες πολιτικές εφεδρείες του συστήματος. Προκαλεί θλίψη να βλέπει κανείς ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί να καλούν προεκλογικά τον κόσμο να τους ψηφίσει ως κόμμα- “μπαλαντέρ”, που θα “κολλήσει” σ' όποιον παίχτη χρειάζεται ένα ακόμα φύλλο για να κλείσει κυβέρνηση, κι ύστερα από τις εκλογές να παίζουν ασμένως το ρόλο που έπαιζε το ΛΑΟΣ στην προηγούμενη τρικομματική κυβέρνηση. Όσο για την επιλογή της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ να στηρίξουν την κυβέρνηση χωρίς να πάρουν υπουργεία, πέραν της πολιτικής δειλίας και μιας κάποιας ντροπής που προδίδει, παραπέμπει στον αντιήρωα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο οποίος, αν και είχε βουτηχτεί μέχρι το λαιμό στα βρωμόνερα, αγωνιούσε να σώσει τη χωρίστρα του.

Δεν εννοούμε με όλα αυτά ότι η νέα κυβέρνηση είναι σάπιο μήλο, έτοιμο να πέσει όπου νάναι από μόνο του. Αντίθετα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα στηριχτεί αποφασιστικά από το σύνολο της αστικής τάξης, με όλη τη δύναμη πυρός των μέσων μαζικής πλύσης εγκεφάλου- κανάλια, εφημερίδες, εταιρείες δημοσκοπήσεων. Τα πρώτα δείγματα γραφής είναι αποκαλυπτικά: Οι ίδιοι άνθρωποι που ανακάλυψαν ξαφνικά, στις 7 Μαίου, ότι αδειάζουν τα ταμεία, δεν υπάρχουν φάρμακα, καταρρέουν οι τράπεζες, τέλειωσαν τα λεφτά για τις συντάξεις, οργιάζει η εγκληματικότητα, διαλύεται το σύμπαν και πάει λέγοντας, από την Κυριακή το βράδυ τα έκαναν όλα γαργάρα, λες και με τη νίκη της Νέας  Δημοκρατίας η τάξη, η ασφάλεια και η αισιοδοξία επέστρεψαν στη χώρα όπου ανθεί φαιδρά η πορτοκαλέα.

Ωστόσο, η κατάσταση παραμένει εξαιρετικά ασταθής και απρόβλεπτη, με τις συστημικές δυνάμεις υποχρεωμένες να ασκούν μια ευάλωτη “κυριαρχία χωρίς ηγεμονία”. Η τρικομματική κυβέρνηση θα μπορέσει να σταθεροποιηθεί για κάποιο διάστημα μόνο αν οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ε.Ε.- και κυρίως η Γερμανία- ανακρούσουν πρύμναν από τη γραμμή της ακραίας λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης, κάτι που δεν φαίνεται για την ώρα, ούτε καν ως πιθανότητα, στον ορίζοντα. Το μόνο που φαίνονται διατεθειμένοι να “προσφέρουν” στη νέα κυβέρνηση είναι η επιμήκυνση του μνημονίου, χωρίς καμία υπαναχώρηση από τις ουσιαστικές δεσμεύσεις. Σ' αυτή την περίπτωση, θα πρόκειται για καθαρό εξευτελισμό των τριών εταίρων, οι οποίοι προεκλογικά υπόσχονταν “σταδιακή απαγκίστρωση” από το μνημόνιο και μετεκλογικά θα κληθούν να το... επιμηκύνουν!

Το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε από την κυβέρνηση Σαμαρά, έστω με τους δωρητές σώματος της “υπεύθυνης Κεντροαριστεράς”, είναι ένα απολυταρχικό κράτος εκτάκτου ανάγκης, για το οποίο μας έχει ήδη προετοιμάσει ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας με την πιο αντικομμουνιστική, ξενοφοβική, αυταρχική προεκλογική εκστρατεία της Δεξιάς ύστερα από τη μεταπολίτευση. Πέρα από κάποιες, κυρίως διακοσμητικές “διορθώσεις”, το βάρος θα πέσει στην επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, τις απολύσεις- εφεδρεία δημοσίων υπαλλήλων, τις νέες περικοπές στις συντάξεις και τις κοινωνικές ασφαλίσεις, εν ολίγοις στη συνέχιση της εσωτερικής υποτίμησης με άλλα μέσα.

Επομένως, ένας νέος γύρος σύγκρουσης με τα λαϊκά στρώματα είναι απλώς θέμα χρόνου. Εδώ θα κληθεί να παίξει το ρόλο της και η Χρυσή Αυγή, η οποία, ακολουθώντας το ναζιστικό της αρχέτυπο, πολύ εύκολα θα μεταμορφωθεί από “αντισυστημική, λαϊκή” δύναμη σε εταιρεία σεκιούριτι του συστήματος εναντίον των κοινωνικών αγωνιστών. Άλλωστε, αυτός ο ρόλος είναι εγγεγραμμένος στα κοινωνικά γονίδια της ακροδεξιάς συμμορίας, εκφραστή της κατεστραμένης μικροαστικής τάξης που παθαίνει αμόκ και των πιο λούμπεν, καθυστερημένων εργατικών στρωμάτων. Είναι αυτός ο υπόκοσμος των θρασύδειλων, που στέκονται σούζα απέναντι στο κεφάλαιο όταν δεν στελεχώνουν τους κρατικούς και παρακρατικούς, κατασταλτικούς μηχανισμούς του, για να βγάλουν όλη την “παλικαριά” τους απέναντι στους αδύνατους, όταν μαχαιρώνουν μετανάστες ή χαστουκίζουν γυναίκες- σαν τον θρασύδειλο λοχία που τρέμει μπροστά στον λοχαγό και κάνει καψόνια στους νεοσύλλεκτους μέχρι να βρει το δάσκαλό του και να μαζευτεί στα αβγά του.

Στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται, η χάραξη στρατηγικής από την πλευρά της μαχόμενης Αριστεράς απαιτεί μια σωστή εκτίμηση των συσχετισμών και του πολιτικού χρόνου. Δύο λάθη πρέπει, πιστεύουμε, να αποφευχθούν: Πρώτον, η αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με έναν αγώνα σπριντ, ότι απέχουμε ελάχιστα από την κατάκτηση της εξουσίας κι ότι με μια υπερένταση προσπαθειών θα το καταφέρουμε σύντομα- κάτι που θα οδηγήσει είτε σε τυχοδιωκτισμούς, είτε, το πιθανότερο, σε δεξιόστροφες λογικές “γρήγορης, περαιτέρω διεύρυνσης με την υιοθέτηση μιας πιο υπεύθυνης, μετριοπαθούς αντιπολιτευτικής στάσης”. Και δεύτερον, η αδικαιολόγητη αίσθηση της συντριβής, του “όλα ξεκινάνε από την αρχή”, που είναι ισχυρή, μετά το εκλογικό σοκ, στην πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά και ωθεί σε μια μακρόχρονη ενδοσκόπηση, με απόσυρση από την καυτή πολιτική συγκυρία.

Η μαχόμενη Αριστερά στο σύνολό της- και κάθε πολιτική της δύναμη με το δικό της τρόπο- οφείλει, κατά τη γνώμη μας, να προετοιμαστεί για έναν “αγώνα δρόμου ημιαντοχής” με στόχο όχι μόνο την κυβερνητική, αλλά και την πραγματική εξουσία σε ορίζοντα αρκετών μηνών ή λίγων χρόνων. Το άμεσο ζητούμενο δεν είναι επικοινωνιακού τύπου πρωτοβουλίες “διεύρυνσης” (ή πολύ περισσότερο δεξιόστροφες μετατοπίσεις που θα φέρουν αναπόφευκτα τη διάσπαση και την αποθάρρυνση), αλλά η πολιτική και οργανωτική εμπέδωση αυτού που έχει προσωρινά κατακτηθεί στο εκλογικό και το κινηματικό επίπεδο. Το εκλογικό αποτέλεσμα και ο σχηματισμός μνημονιακής κυβέρνησης θα φέρουν ένα προσωρινό μούδιασμα σε μερίδα του κόσμου που μετατοπίστηκε προς την Αριστερά χωρίς να ταυτίζεται ιδεολογικά με κάποιο από τα κόμματά της. Αυτό είναι αναπόφευκτο, αλλά και ανατρέψιμο. Αρκεί να αξιοποιήσουμε τον- λίγο, ίσως μόνο μέχρι το φθινόπωρο- χρόνο που μας προσφέρεται για τον αναγκαίο στρατηγικό επανεξοπλισμό, κάνοντας κάμποσα βήματα πίσω ώστε να πάρουμε φόρα και την επόμενη φορά να πηδήσουμε μακρύτερα.

Στη σημερινή συγκυρία, η πρώτη ευθύνη για την πολιτική και οργανωτική άρθρωση της σκόρπιας, εκλογικής Αριστεράς μοιραία πέφτει στον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο λόγω εκλογικής δύναμης, αλλά και γιατί αποτελεί τη λιγότερο πολιτικά συνεκτική, κινηματικά ισχυρή και οργανωτικά αρθρωμένη- επομένως ευάλωττη- πτέρυγα της Αριστεράς. Ήδη, οι λυσσαλέες επιθέσεις που δέχτηκαν οι εκπρόσωποι των πιο αριστερών απόψεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνης, Στρατούλης κ.α.) στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και η προκλητική προβολή των δεξιότερων έδειξαν καθαρά τις προθέσεις των συστημικών δυνάμεων και τις αντιφάσεις του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλο τόσο είναι αλήθεια, όμως, ότι στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε έναν ηγέτη ο οποίος όχι μόνο δεν ελέγχεται από το σύστημα (όπως δεν ελεγχόταν και ο προκάτοχός του Αλέκος Αλαβάνος, πληρώνοντας το σχετικό τίμημα), αλλά και έχει αποκτήσει σταθερό βάδισμα και ευρύτερο κύρος, που θα του επιτρέψουν, αν το επιλέξει, να πάρει θαρραλέες πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης του ευρύτερου αριστερού, λαϊκού, δημοκρατικού χώρου. Ακόμη κι αν αυτές οι πρωτοβουλίες προκαλέσουν αποχωρήσεις κάποιων στελεχών ή ευκαιριακών συνοδοιπόρων (κάτι που συνέβη σε όλα τα δυναμικά ανερχόμενα πολιτικά ρεύματα), το προσωρινό κόστος θα είναι διαχειρίσιμο και το στρατηγικό όφελος πολύ μεγαλύτερο.

Οι πρωτοβουλίες για τις οποίες κάνουμε λόγο δεν μπορεί να αφορούν μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ και τη διαχείριση των “συνιστωσών” του. Κυρίως αναφέρονται στην ανάγκη να συγκροτηθεί ενιαίο λαϊκό μέτωπο, με πρωτοβουλία των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς, αλλά όχι περιορισμένο στα στενά πολιτικά της όρια. Ένα μέτωπο που δεν θα αποτελεί συνεύρεση “πολιτικών γραφείων”, αλλά θα οικοδομηθεί κυρίως στη βάση, με τη συγκρότηση ενός δικτύου επιτροπών κοινωνικής αλληλεγγύης, που θα δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης, της αλληλοβοήθειας, της αγωνιστικής διεκδίκησης και της λαϊκής αυτοάμυνας (με πολιτικούς όρους και όχι με όρους βεντέτας) απέναντι σε εγκληματικές και φασιστικές συμμορίες. Παράλληλα, θα ήταν χρήσιμο οι αριστερές δυνάμεις, υπερβαίνοντας λογικές τυφλής διάσπασης, να πάρουν άμεσα συντονισμένες πρωτοβουλίες για ανατροπή των συμβιβασμένων ηγεσιών στα συνδικάτα με έκτακτα συνέδρια, αξιοποιώντας την κοινωνική δυναμική των εκλογικών αποτελεσμάτων. Τελευταίο στη σειρά, αλλά όχι και σε σημασία ζητούμενο της στιγμής είναι, πιστεύουμε, η άμεση ανάληψη πρωτοβουλιών για να σπάσει το μονοπώλιο των μνημονιακών δυνάμεων στην ενημέρωση. Το μέγεθος των προκλήσεων που έχει να αντιμετωπίσει η Αριστερά καθιστά απολύτως αναγκαία τη δημιουργία μιας μαζικής κυκλοφορίας, ημερήσιας εφημερίδας και ενός έστω μικρού προϋπολογισμού ενημερωτικού, τηλεοπτικού καναλιού. Είναι βέβαιο ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών, που νοιώθει παντελώς αποξενωμένο από τα υπάρχοντα μέσα ενημέρωσης, θα αγκάλιαζε πολύ γρήγορα παρόμοιες πρωτοβουλίες.

Πηγή: www.thepressproject.gr 

ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ ΕΣΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ!

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Στις 15 Σεπτέμβρη του 2008 κατέρρευσε η «Lehman Brothers». Επρόκειτο για ένα τραπεζικό «κραχ» στο έδαφος των ΗΠΑ το οποίο αποτέλεσε τη με βροντώδη τρόπο εκδήλωση της οικονομικής κρίσης που έκτοτε αγκαλιάζει ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Πώς αντέδρασε το αμερικανικό πολιτικό σύστημα της πλουτοκρατίας στην κατάρρευση της «Lehman Brothers» και σε όσα κρύβονταν πίσω της; Ανοιξε τους κρουνούς των δημόσιων ταμείων και έκτοτε εφαρμόζει το... «σοσιαλισμό» των ιμπεριαλιστών: Εχει «κοινωνικοποιήσει» μέχρι σεντς τις ζημιές των μονοπωλίων και τις έχει φορτώσει στις πλάτες του λαού, με αποτέλεσμα, είτε με υπουργό Οικονομικών τον Πόλσον (επί Μπους), είτε με υπουργό Οικονομικών τον Γκάιτνερ (επί Ομπάμα), να έχουν διοχετευτεί πάνω από 7 τρισεκατομμύρια δολάρια (!) στη Γουόλ Στριτ.

*

Σημείωση: Τόσο ο Ρεπουμπλικανός υπουργός Οικονομικών Πόλσον, που πριν γίνει υπουργός Οικονομικών ήταν πρόεδρος της «Goldman Sachs», όσο και ο Δημοκρατικός υπουργός Οικονομικών Γκάιτνερ, που πριν ήταν επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Νέας Υόρκης, ήταν τραπεζίτες...

***

Η νέα κυβέρνηση της Ισπανίας υπό τον Ραχόι ήρθε κι αυτή στην εξουσία το Νοέμβρη του 2011 στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης. Ούτε ένα χρόνο μετά, τα αποτελέσματα - για το λαό της Ισπανίας - είναι γνωστά. Η χώρα βουλιάζει μετά από τη διαρκή τροφοδότηση των ζημιογόνων τραπεζών και των μονοπωλίων της χώρας με δισεκατομμύρια ευρώ σε «πακέτα» και ενισχύσεις, που εκτινάσσουν το δημόσιο χρέος και τα δημόσια ελλείμματα.

*

Σημείωση: Επειδή οι «αξίες» που συναπαρτίζουν το σινάφι του παγκόσμιου κατεστημένου, είτε πρόκειται για πολιτικές είτε για τεχνοκρατικές «αξίες», δεν πάνε ποτέ και πουθενά χαμένες, δεν προκαλεί καμία έκπληξη ότι στη θέση του υπουργού Οικονομίας της κυβέρνησης Ραχόι έχει επιλεγεί ο κ. Λουίς ντε Γκίντος. Το απίθανο: Πρόκειται για τον κύριο που είχε διατελέσει πρόεδρος για την Ισπανία και την Πορτογαλία της «Lehman Brothers»! Της τράπεζας, δηλαδή, που στις 15 Σεπτέμβρη του 2008 κατέρρευσε στις ΗΠΑ, και ήταν ακριβώς η κατάρρευση της συγκεκριμένης τράπεζας, που λειτούργησε ως ντόμινο και αποτέλεσε την παγκόσμια «καμπάνα» εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης!
Ενας τραπεζίτης, λοιπόν, και στην Ισπανία...

***

Οταν η κρίση χτύπησε με ένταση την πόρτα της Ιταλίας, όλα λειτούργησαν «ρολόι». Στο όνομα - τι άλλο; - της «σωτηρίας» της χώρας κλήθηκε στη θέση του πρωθυπουργού ο Μάριο Μόντι. Είναι αυτός του οποίου οι υπουργοί... δακρύζουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες λόγω της σκληρότητας των μέτρων που ανακοινώνουν εναντίον του ιταλικού λαού.

*

Σημείωση: Πριν γίνει πρωθυπουργός ο Μόντι δεν ήταν τραπεζίτης, με τη στενή τουλάχιστον έννοια... Ηταν, όμως, σύμβουλος διεθνών υποθέσεων - ποιας άλλης; - της τράπεζας «Goldman Sachs»...

***

Στην Ελλάδα, κι ενώ οι τράπεζες (και μέσω των τραπεζών τα μονοπώλια) έχουν από το 2009 εισπράξει από το ελληνικό Δημόσιο σε ρευστό και εγγυήσεις πάνω από 200 δισ. ευρώ και πάνω από 100 δισ. ευρώ ενισχύσεις από την ΕΚΤ μέσω της Τράπεζας της Ελλάδας, το αποτέλεσμα ήταν η νέα γιγάντωση του δημόσιου χρέους. Και τότε τί έγινε; Συγκροτήθηκε μια κυβέρνηση που την είχαν βαφτίσει «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας», η οποία έφερε νέο μνημόνιο. Υπό ποιον επήλθε αυτή η νέα «εθνική σωτηρία» του δεύτερου μνημονίου; Υπό τον τραπεζίτη Παπαδήμο...
Σήμερα, η νέα ελληνική κυβέρνηση, της νέας «εθνικής σωτηρίας», έχει για υπουργό Οικονομίας τον κ. Β. Ράπανο.
Σημείωση: Τον - οποία έκπληξις! - τραπεζίτη κ. Ράπανο...

*Δημοσιεύθηκε στο «Ριζοσπάστη» την Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012.

ΠΟΣΟ ΘΑ ΖΗΣΕΙ Η ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Δικαιολογημένα η 20ή Ιουνίου θα είναι η ευτυχέστερη ημέρα της ζωής του Αντώνη Σαμαρά. Κόντρα σε θεούς και δαίμονες κατόρθωσε να ορκιστεί πρωθυπουργός χθες, πράγμα που αποτελεί την κορωνίδα της επιτυχίας και φυσικά το όνειρο κάθε κορυφαίου πολιτικού. Ελάχιστοι πετυχαίνουν να το υλοποιήσουν. Ορθώς αισθάνεται ευτυχής ο πρόεδρος της ΝΔ. Μπορεί να ήταν τέτοια η λαχτάρα του ώστε να σπεύσει να ορκιστεί μόνος του πρωθυπουργός, χωρίς καν να έχουν συμφωνηθεί τα ονόματα των υπουργών της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, σαν να φοβόταν μην τυχόν και οι εταίροι του αλλάξουν γνώμη και τον αφήσουν στα κρύα του λουτρού την τελευταία στιγμή, αλλά αυτή είναι απλώς μια διασκεδαστική πτυχή ενός προσωπικού θριάμβου του πρωθυπουργού πλέον Αντώνη Σαμαρά.

Η χθεσινή πρωθυπουργοποίηση δικαίωσε πλήρως τον πρόεδρο της ΝΔ στην επιμονή του να απαιτήσει να τηρηθεί η υπόσχεση που του είχε δοθεί όταν τον Νοέμβριο του 2011 έκανε τη φιλομνημονιακή κωλοτούμπα του – η προκήρυξη δηλαδή εκλογών μόλις υπογραφόταν το δεύτερο Μνημόνιο.

Ο εξαναγκασμός σε παραίτηση της κυβέρνησης Παπαδήμου μπορεί να οδήγησε στον βιαιότατο πολιτικό τεκτονικό σεισμό της 6ης Μαΐου που ανέτρεψε εκ βάθρων το πολιτικό σκηνικό, αλλά τελικά ο Αντ. Σαμαράς μέσω των δεύτερων εκλογών της 17ης Ιουνίου πέτυχε την κατάκτηση της πρωθυπουργίας, υλοποιώντας τον υπέρτατο στόχο του. Έπραξε επομένως άριστα αναφορικά με το προσωπικό του πολιτικό συμφέρον.

Το ερώτημα που τώρα κυριαρχεί είναι αν αυτή η σαφώς ... «δευτεροκλασάτη» κυβέρνηση Σαμαρά, με υπουργούς ακόμη και από την ... «πολιτική χωματερή» θα μπορέσει να επιβιώσει για ικανό χρονικό διάστημα ή αν σύντομα θα μας αφήσει χρόνους.

Παρ' όλο που η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ φαίνεται εκ γενετής έτοιμη να καταρρεύσει, στην πραγματικότητα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να μακροημερεύσει από όσες φαίνονται με την πρώτη ματιά. Ο λόγος είναι απλούστατος και τον αναφέραμε και χθες: το σύστημα δεν έχει εναλλακτική πολιτική λύση!

Αν δηλαδή πέσει ο Σαμαράς, αυτός που θα έρθει θα είναι ο Τσίπρας, το πολύ πολύ με «τσόντες» το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, σαφώς όμως με τα κόμματα αυτά πιο αποδυναμωμένα από όσο είναι σήμερα. Τη λύση αυτή δεν την επιθυμούν καθόλου, όπως φάνηκε από τον λυσσώδη πραγματικά αγώνα που έδωσαν όχι μόνο οι εγχώριοι κύκλοι ισχύος, αλλά πρωτίστως οι Γερμανοί, οι κορυφαίοι Ευρωπαίοι εταίροι τους, οι γραφειοκράτες της ΕΕ και του ΔΝΤ, μέχρι και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα.

Θεωρητικά μιλώντας, οι ορατές δυνατότητες δημιουργίας εναλλακτικών λύσεων για το ελληνικό κατεστημένο και τους ξένους επικυρίαρχους είναι δύο. Η πρώτη και ασφαλέστερη είναι να προχωρήσει η διάλυση του ΠΑΣΟΚ, η δημιουργία του νέου κεντροαριστερού κόμματος που θα το αντικαταστήσει και η συσπείρωση γύρω από το κόμμα αυτό ικανού αριθμού ψηφοφόρων ώστε να το καταστήσει δεύτερο πόλο του συστήματος, μετά τη ΝΔ.

Η δεύτερη δυνατότητα είναι ο εγκλωβισμός και η σταδιακή ενσωμάτωση στο σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να καταστεί αυτός δεύτερος πόλος! Σε μια τέτοια περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας θα κριθεί... «πρωθυπουργήσιμος» από το ελληνικό κατεστημένο και τους Γερμανούς, όπως έγινε με τον Αντ. Σαμαρά όταν πέρασε στο μνημονιακό στρατόπεδο ή όπως θεωρείται από τους κύκλους αυτούς απολύτως έμπιστος ο Φώτης Κουβέλης για να συμμετάσχει σε δεξιά κυβέρνηση συνεργασίας. Αν όντως ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματωθεί κάποια στιγμή, ενδεχομένως να προκριθεί η λύση της συμμετοχής του σε κάποια κυβέρνηση συνεργασίας, ακόμη και με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να του καταφερθεί το τελειωτικό πολιτικό πλήγμα. Η ζωή θα δείξει αν κάποια από αυτές τις λύσεις ή και οι δύο θα καταστούν κάποτε εφικτές. Χρειάζονται όμως και οι δύο κάποιο χρόνο και μέχρι τότε το σύστημα δεν θα έχει εναλλακτική λύση, αν ανατραπεί η κυβέρνηση Σαμαρά. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η ελληνική ελίτ και οι Ευρωπαίοι εταίροι της είναι υποχρεωμένοι να στηρίξουν πάση θυσία, με νύχια και με δόντια την κυβέρνηση Σαμαρά, όσο δεν έχουν ετοιμάσει κάποια εναλλακτική λύση.

Εννοείται ότι όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί είναι χωρίς τον ξενοδόχο, τον ελληνικό λαό δηλαδή, που μπορεί με τις κινητοποιήσεις του να τινάξει τα πάντα στον αέρα!

ΗΜΙΜΕΤΡΟ
Εν αναμονή... ανασχηματισμών!

Η σύνθεση της κυβέρνησης δεν είναι γνωστή. Θα τη μάθουμε σήμερα. Από τα ονόματα όμως που ακούγονται καθίσταται σαφές ότι μια τέτοια κυβέρνηση είναι αδύνατον να ανταποκριθεί στα άκρως απαιτητικά καθήκοντα αντιμετώπισης των οικονομικών και κοινωνικών κινδύνων που απειλούν τη χώρα. Για την ώρα στη συγκρότηση της κυβέρνησης αυτής επικράτησαν οι μικροκομματικές σκοπιμότητες του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη εν όψει των συγκρούσεων που θα λάβουν χώρα στο πλαίσιο της δημιουργίας του νέου κομματικού φορέα της Κεντροαριστεράς. Καθώς όμως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για το σύστημα πέρα από τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, οι ανασχηματισμοί της κυβέρνησης θα είναι ίσως το ημίμετρο παράτασης του βίου της κυβέρνησης αυτής.

*Δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ την Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΥΜΑ TOY ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ ΤΗΣ ΕΕ!

Του PAUL KRUGMAN

 

Από τότε που η Ελλάδα πήρε την κάτω βόλτα, ακούσαμε πολλά για όλα τα κακά των Ελλήνων. Κάποιες κατηγορίες είναι αληθινές, κάποιες λάθος - αλλά όλες χάνουν το νόημα. Ναι, υπάρχουν μεγάλες αποτυχίες στην ελληνική οικονομία, την πολιτική και χωρίς αμφιβολία την κοινωνία. Αλλά οι αποτυχίες δεν είναι αυτές που προκάλεσαν την κρίση που ταλανίζει την Ελλάδα και απειλεί να διαχυθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Όχι, οι ρίζες αυτής της καταστροφής εντοπίζονται πιο βόρεια, στις Βρυξέλλες, στη Φρανκφούρτη και στο Βερολίνο, όπου οι αξιωματούχοι δημιούργησαν ένα βαθιά - ίσως μοιραία - ελαττωματικό νομισματικό σύστημα, έπειτα περιέπλεξαν αυτά τα προβλήματα αντικαθιστώντας την ανάλυση με την ηθικολογία. Και η λύση στην κρίση, αν υπάρχει, θα πρέπει να έρθει από τους ίδιους.

Ως προς τις ελληνικές αποτυχίες: η Ελλάδα πράγματι έχει μεγάλη διαφθορά και φοροδιαφυγή και η ελληνική κυβέρνηση έχει τη συνήθεια να ζει πέραν των δυνατοτήτων της. Πέρα από αυτό, η ελληνική παραγωγικότητα είναι χαμηλή σε σχέση με τα ευρωπαϊκά πρότυπα - περίπου 25% χαμηλότερη του μέσου όρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Από την άλλη, πολλά πράγματα που ακούμε για τους Έλληνες δεν είναι αλήθεια. Οι 'Ελληνες δεν είναι τεμπέληδες - αντίθετα, εργάζονται περισσότερες ώρες από οποιονδήποτε άλλον στην Ευρώπη και πολλές περισσότερες ώρες από τους Γερμανούς συγκεκριμένα. Η Ελλάδα επίσης δεν διαθέτει ένα ανεξέλεγκτο κράτος πρόνοιας όπως υποστηρίζουν οι συντηρητικοί: το ποσοστό των κοινωνικών δαπανών ως προς το ΑΕΠ είναι σημαντικά χαμηλότερο στην Ελλάδα από ό, τι, για παράδειγμα, στη Σουηδία ή τη Γερμανία, δύο χώρες που τα έχουν καταφέρει καλά στην κρίση.

Πώς λοιπόν η Ελλάδα βρέθηκε τόσο μπλεγμένη; Εξαιτίας του ευρώ. Πριν από 15 χρόνια η Ελλάδα δεν ήταν κανένας παράδεισος, αλλά δεν βρισκόταν και σε κρίση. Η ανεργία ήταν υψηλή, αλλά όχι καταστροφική και το κράτος λίγο ή πολύ κατάφερνε να βγαίνει στις αγορές, κερδίζοντας αρκετά από τις εξαγωγές, τον τουρισμό, τη ναυτιλία και άλλες πηγές εισοδήματος που πλήρωναν τις εισαγωγές της.

Έπειτα η Ελλάδα εισήλθε στο ευρώ και συνέβη κάτι φοβερό: ο κόσμος άρχισε να πιστεύει ότι ήταν ένα ασφαλές μέρος για επενδύσεις. Ξένα χρήματα συνέρρεαν στην Ελλάδα, η οικονομία άνθισε, ο πληθωρισμός κάλπασε και η Ελλάδα γινόταν διαρκώς λιγότερο ανταγωνιστική. Οι Έλληνες φυσικά σπατάλησαν πολλά αν όχι τα περισσότερα από τα χρήματα αυτά, αλλά το ίδιο έκανε οποιοσδήποτε βρέθηκε στη φούσκα του ευρώ.

Αλλά μετά η φούσκα έσκασε και τα δομικά προβλήματα του συστήματος του ευρώ έγιναν εμφανή. Έχετε αναρωτηθεί γιατί η περιοχή του δολαρίου - γνωστή ως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής - λίγο - πολύ λειτουργεί χωρίς το είδος της σφοδρής κρίσης που τώρα πλήττει την Ευρώπη; Η απάντηση είναι ότι έχουμε μία ισχυρή κεντρική κυβέρνηση και οι ενέργειες αυτής της κυβέρνησης προσφέρουν πραγματικές διασώσεις στις πολιτείες που έχουν ανάγκη.

Έτσι λοιπόν η Ελλάδα, αν και όχι αναμάρτητη, έχει βρει τον μπελά της εξαιτίας της αλαζονείας των ευρωπαίων αξιωματούχων, κυρίως από πλουσιότερες χώρες, οι οποίοι έπεισαν τους εαυτούς τους ότι θα μπορούσαν να κάνουν ένα κοινό νόμισμα να λειτουργήσει χωρίς κοινή κυβέρνηση.

Και αυτοί οι ίδιοι αξιωματούχοι έκαναν την κατάσταση ακόμη χειρότερη επιμένοντας ότι τα προβλήματα του νομίσματος προκλήθηκαν από την ανεύθυνη συμπεριφορά των Νοτιοευρωπαίων και ότι όλα θα διορθώνονταν αν οι άνθρωποι προθυμοποιούνταν να υποφέρουν περισσότερο.

Και έτσι ερχόμαστε στις εκλογές της Κυριακής στην Ελλάδα, που κατέληξαν να μην διευθετούν τίποτε. Ο κυβερνητικός συνασπισμός κατάφερε να παραμείνει στην εξουσία, αν και αυτό δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο. Αλλά οι Έλληνες δεν μπορούν να επιλύσουν την κρίση ούτως ή άλλως.

Ο μόνος τρόπος που το ευρώ ίσως μπορούσε να σωθεί - ίσως - θα ήταν αν οι Γερμανοί και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα συνειδητοποιούσαν ότι είναι οι ίδιοι που πρέπει να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους, με το να ξοδέψουν περισσότερα και ναι, με το να δεχθούν υψηλότερο πληθωρισμό. Αν όχι, η Ελλάδα θα μείνει στην Ιστορία ως το θύμα της ύβρεως των άλλων.

Πηγή: Το Βήμα, The New York Times

ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Το τελικό αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών δεν ήταν γνωστό όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές. Ήταν όμως βέβαιο ότι η ΝΔ κέρδιζε με γύρω στις δύο εκατοστιαίες μονάδες διαφορά από τον δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ -άρα με διαφορά μεγαλύτερη του αναμενομένου- και με ένα ποσοστό που αναμενόταν να κυμανθεί γύρω στο 30%.

Το ΠΑΣΟΚ είχε υποστεί και νέα μείωση κατά περίπου μία εκατοστιαία μονάδα πέφτοντας γύρω στο 12%, αποφεύγοντας την ολοκληρωτική συντριβή του.

Το σημαντικό είναι ότι η ΝΔ με περίπου 130 έδρες και το ΠΑΣΟΚ με άνω των 30 (έναντι των 41 που είχε πάρει στις 6 Μαΐου) έχουν πλέον άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία με γύρω στις 160 έδρες.

Αυτό σημαίνει ότι άνετα πλέον μπορεί να σχηματιστεί νέα μνημονιακή κυβέρνηση της ΝΔ με την προσθήκη του ΠΑΣΟΚ και να συνεχίσει την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής, την οποία άλλωστε έχουν δεσμευτεί με τις υπογραφές τους να εφαρμόσουν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να σώσει τα προσχήματα απαιτώντας να πληρούνται κάποιοι όροι για να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ, αλλά αυτές είναι κινήσεις περιορισμού των πολιτικών ζημιών που αναπότρεπτα θα υποστεί.

Δεν πρόκειται να έχουν καμιά πρακτική σημασία και οπωσδήποτε το ΠΑΣΟΚ στο τέλος θα στηρίξει την κυβέρνηση της ΝΔ. Απλούστατα, ο Ευ. Βενιζέλος δεν έχει άλλη επιλογή.

Παρέλαβε ένα κόμμα του 44% που με την πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου και τη δική του έχει καταβαραθρωθεί στο 12%. Αν δεν συμμετάσχει και στην κυβέρνηση, θα διαλυθεί εντελώς από μόνο του.

Θα καταβληθεί προσπάθεια να συμμετάσχει στην κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, όπως και ενδεχομένως να αποσπαστούν βουλευτές και από τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου. Δεν μπορεί να προεξοφληθεί ότι θα ευδοκιμήσουν αυτές οι προσπάθειες. Είναι όμως βέβαιο ότι θα γίνουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την ιστορική ευκαιρία να κερδίσει τις εκλογές, παρά τη κατά 10 και πλέον εκατοστιαίες μονάδες αύξηση της δύναμής του.

Σίγουρα έγραψε ιστορία, καθώς το ποσοστό του αναμενόταν να κυμανθεί γύρω στο 27%, υπερβαίνοντας δηλαδή το θρυλικό για την Αριστερά ποσοστό του 24,42% που είχε πάρει η ΕΔΑ πριν από μισό και πλέον αιώνα, το 1958.

Αν μάλιστα στο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ προστεθεί και το ποσοστό του ΚΚΕ, γύρω στο 4,5%, είναι η πρώτη φορά που το ποσοστό της Αριστεράς στην Ελλάδα ανέρχεται στο ένα τρίτο του εκλογικού σώματος.

Το ουσιώδες πάντως αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών δεν είναι άλλο από την απόφαση του ελληνικού να δώσει στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ τη δυνατότητα να σχηματίσουν νέα μνημονιακή κυβέρνηση.

Όσο ολέθρια και αν είναι τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής για το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας, το εκλογικό σώμα αποφάσισε ότι αυτή η πολιτική πρέπει να συνεχιστεί και έδωσε έτσι την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στα κόμματα που επαγγέλλονται ακριβώς αυτό – τη συνέχιση του Μνημονίου.

Μπορεί να μη μας αρέσει αυτό το αποτέλεσμα, αλλά αυτό αποφάσισε ο ελληνικός λαός κατά κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο λαός, ο οποίος βεβαίως θα υποστεί και τις συνέπειες της επιλογής του. Τα περί οικουμενικής κυβέρνησης δεν έχουν φυσικά καμιά βάση.

Η μισή Ελλάδα είναι κατά του μνημονίου και δεν υπάρχει τίποτα που να την ενώνει με τη μνημονιακή κυβέρνηση που θα σχηματιστεί και τις μνημονιακές δυνάμεις που τη στηρίζουν.

Ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας στη βάση αυτή είναι βαθύς, ανειρήνευτος, και λογικό είναι να οδηγήσει σε σκληρές συγκρούσεις, αλλά με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις σε δυσμενέστερη σαφώς θέση μετά την ετυμηγορία του ελληνικού λαού.

ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

Αναδιάταξη μικρών κομμάτων

Το ΠΑΣΟΚ διατήρησε άνετα την πρώτη θέση στα μικρά κοινοβουλευτικά κόμματα με ποσοστό 12%, καθώς Ανεξάρτητοι Έλληνες υποχώρησαν από το 10,6% που είχαν πάρει τον Μάιο και έπεσαν γύρω στο 7,5%. Εξαιρετικά ανθεκτική αποδείχθηκε η εκλογική επιρροή της Χρυσής Αυγής που διατήρησε το 7% που είχε πάρει, δείγμα προϊούσης εκφασιστικοποίησης τμήματος της ελληνικής κοινωνίας λόγω της κρίσης.

Σταθερή παρέμεινε η ΔΗΜΑΡ, όπου έχει οχυρωθεί και το κάποτε, «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ, με ποσοστό 6%. Αντιθέτως, εκλογική πανωλεθρία υπέστη το ΚΚΕ που έχασε την μισή εκλογική του δύναμη πέφτοντας από το 8,5% γύρω στο 4,5%.

*Δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ την Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Τι κρίνεται στις εκλογές της 17ης Ιουνίου

Των Θάνου Αμπατζή, Χρήστου Πατούχα, Κώστα Ταβατζή. 

Λίγες μέρες έμειναν μέχρι τις εκλογές και στο πολιτικό μας περιβάλλον κορυφώνονται οι συγκρούσεις και τα διλλήματα.

Το πολιτικό σύστημα της καταστροφής του λαού και της χώρας, μετά το μεγάλο ρήγμα της 6^ης Μάη, ανασυντάσσεται και αντεπιτίθεται. Με την ευθεία συμπαράσταση και καθοδήγηση των δανειστών, των μητροπολιτικών κέντρων του καπιταλισμού και των στελεχών τους. Η Μέρκελ και η Λαγκάρντ, ο Μπαρόζο, οι G8, ο Γιούνκερ, αλλά και ο Ολάντ και ο Κον Μπετίτ, με οικονομολόγους και πρώην πρωθυπουργούς, σε απόλυτο συντονισμό με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, τον Προβόπουλο και τον Δασκαλόπουλο, την Μπακογιάννη και τον Σημίτη, απειλούν, συμβουλεύουν, εκβιάζουν για την προσήλωση στην εφαρμογή του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων.

Θέλουν το μείζον για αυτούς, μία καθαρή εκλογική νίκη. Μία κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου και άλλων προθύμων, που δεν θα διαταράξει σοβαρά τις ισορροπίες. Που θα εξασφαλίσει μέχρι τέλους τα συμφέροντα τους, αποτελειώνοντας την κοινωνία. Ασκούν τις αφόρητες πιέσεις για να έχουν πιθανότητες και για το έλασσον. Να εγκλωβίσουν μία αριστερή κυβέρνηση στον συμβιβασμό μιας «υπεύθυνης» διαχείρισης με μικροαλλαγές και διαπραγματεύσεις.

Όλη αυτή η προσπάθεια, γίνεται για να ακυρωθεί η θέληση του λαού, για να ακυρωθεί η συντριπτική ήττα των πρόσφατων εκλογών. Η συντριβή όλων των δυνάμεων του μνημονίου και του πολιτικού δοσιλογισμού. Ας δούμε ορισμένα πρώτα συμπεράσματα:

   1. Ο κ. Σαμαράς, ο αναγκαστικά φερέγγυος σημερινός υποστηρικτής της μνημονιακής πορείας, επιδίδεται στην ανασυγκρότηση της κεντροδεξιάς. Ελπίζει να λεηλατήσει το κόμμα του κ. Καμμένου, προσέλαβε την κ. Μπακογιάννη, επίσης ηττημένη στις πρόσφατες εκλογές, αποδόμησε τον έτερο μνημονιακό κ. Καρατζαφέρη, παρόλα αυτά, δεν συγκροτεί, ούτε δημοσκοπικά, πειστική λύση.

   Ο νεόκοπος «νοικοκύρης» και θαυμαστής της Μέρκελ, κ. Τζήμερος, συμμαχεί με τον αειθαλή νεοφιλελεύθερο κ. Μάνο, αφού απέτυχε να συμμαχήσει με την κ. Μπακογιάννη, ωστόσο θα είναι για αυτόν πολύ δύσκολο να υπερκεράσει τα εμπόδια του εκλογικού νόμου.

Η πρόσφατη επιστράτευση, του εκουσίως παροπλισμένου κ. Καραμανλή, επίσης πολύ μικρές ελπίδες μπορεί να εξασφαλίσει στο κεντροδεξιό στρατόπεδο.

Τι προκύπτει από τις παραπάνω διαπιστώσεις;

Προκύπτει ότι είναι δυνατή η εξασφάλιση της νίκης του λαού!

Είναι δυνατόν στις 17 του Ιούνη, η λαϊκή ψήφος να καταφέρει ισχυρότερο πλήγμα στις δυνάμεις της εθνικής υποτέλειας!

Να διαλύσει την ανίερη συμμαχία της ντόπιας ολιγαρχίας και των μαυραγοριτών, με τους υπερεθνικούς δυνάστες και τοκογλύφους.

Να ξημερώσει μέρα ανάτασης των ελπίδων, ελπίδων για αντοχή και επιβίωση των εργαζομένων και της νέας γενιάς.

Ναι! Υπάρχουν ελπίδες στις 17 του Ιούνη να συγκροτηθεί αριστερή κυβέρνηση. Που θα έχει στόχο της την ανασυγκρότηση της χώρας. Και πρέπει να στηρίξουμε αυτή την προοπτική. Να την στηρίξουμε απέναντι στην λυσσασμένη επίθεση που θα δεχτεί. Να της εξασφαλίσουμε την όσο το δυνατόν πλατύτερη ριζοσπαστική λαϊκή βάση.

   2. Αυτή η προοπτική της αριστερής διακυβέρνησης, πρέπει να στηριχτεί, σε σαφές, συγκεκριμένο πλαίσιο μέτρων. Να στηριχτεί στην αποφασιστικότητα με την οποία θα την οπλίσει η λαϊκή ψήφος και εντολή. Πρωτίστως πρέπει να στηριχτεί στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα, στον ίδιο τον λαό.

Αν από το εκλογικό αποτέλεσμα, προκύψει αυτή η δυνατότητα, τότε δεν έχει δικαίωμα να αποτύχει.

Εννοείται πως δεν μιλάμε για το χρονοδιάγραμμα της. Ούτε για το λίγο εμπρός η λίγο πίσω. Μιλάμε για το βασικό πλαίσιο υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων και της χώρας. Το πλαίσιο που καθορίζουν οι αγώνες του λαού και προσδιορίζει η ψήφος των αριστερών, δημοκρατικών και προοδευτικών ανθρώπων. Την ακύρωση του μνημονίου και των νόμων που το συνοδεύουν, την διαγραφή (έστω) του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την εκδίωξη των επιτηρητών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας.

Κανένα από αυτά δεν είναι εύκολος στόχος. Για το καθένα από αυτά θα χρειαστούν συγκρούσεις. Με δυνάμεις πολιτικές και οικονομικές στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Οι εκβιασμοί και οι απειλές που γίνονται σήμερα, θα ωχριούν μπροστά σε αυτά που θα ακολουθήσουν.

Η κυβέρνηση θα αντέξει μόνο, αν μετά τις εκλογές, με την αποφασιστικότητα και την πολιτική της, συσπειρώσει ακόμα μεγαλύτερες δυνάμεις. Την μεγάλη πλειοψηφία των δυνάμεων της εργασίας, της προοδευτικής διανόησης, της σπουδάζουσας και εργαζόμενης νεολαίας.

Την ίδια πολιτική πρέπει να ακολουθήσει και στο ενδεχόμενο που δεν καταστεί δυνατός ο σχηματισμός αριστερής κυβέρνησης. Να τεθεί επί κεφαλής των καινούριων λαϊκών αγώνων. Με άμεσο στόχο την πλειοψηφία και την νίκη.

Θεωρούμε αναγκαία την συστράτευση, στον σημερινό και στον αυριανό αγώνα, κάθε αριστερού αγωνιστή, κάθε δημοκρατικού και σκεπτόμενου ανθρώπου. Για την στήριξη, την αντοχή, την οργάνωση, την νικηφόρα έκβαση των μαχών που θα ακολουθήσουν.

3. Καταλαβαίνουμε απόλυτα το σχέδιο των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών κύκλων. Είναι αυτό που πρέπει να νικήσουμε. Κάθε καλόπιστος άνθρωπος όμως δυσκολεύεται να κατανοήσει την ανελέητη επίθεση που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ, από την ΔΗΜΑΡ και το ΚΚΕ.

Η εκ δεξιών επίθεση «συστημικής ορθοφροσύνης» του κ. Κουβέλη, προδίδει υπάρχουσες ήδη πολιτικές συμφωνίες. Έχει ήδη εκτιμηθεί, η προσήλωση του στην «υπεύθυνη» διαχείριση της κατάστασης. Είναι προφανές, ότι συνυπολογίζεται στις δυνάμεις που επιδιώκουν κυβερνητική λύση εφαρμογής των οικονομικών και πολιτικών συμφωνιών. Με ολίγη διαπραγμάτευση βεβαίως. Όμως αυτή η στάση του κ. Κουβέλη, δεν μπορεί να αφορά αριστερούς αγωνιστές, δεν μπορεί να αφορά εργαζόμενους που γνώρισαν και πλήρωσαν αυτή την πολιτική.

Εκτιμούμε την ιστορική διαδρομή του ΚΚΕ. Εκτιμούμε τις ιδεολογικές του αναφορές. Θεωρούμε την ανθεκτικότητα του αδιαμφισβήτητη και ανεξάρτητη από τα εκλογικά ποσοστά. Ακατανόητη θεωρούμε την αδυναμία ή την άρνηση του να κάνει πολιτική επεξεργασία για το σήμερα. Να παρέμβει στις εξελίξεις. Να τις διαμορφώσει. Να καθορίσει και να επιβάλλει πλαίσιο πάλης. Να βάλλει την σφραγίδα του στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων.

Δεν είναι πολιτική να προβλέπεις την αποτυχία. Πολιτική είναι να την αποτρέπεις. Πολιτική είναι να διασφαλίσεις την νίκη. Να αντιλαμβάνεσαι πότε είναι καθοριστική η παρέμβαση του λαού.

Δυστυχώς η ηγεσία του ΚΚΕ, κρύβεται πίσω από τα προβλήματα. Οχυρώνεται, πίσω από ασαφείς στρατηγικούς στόχους, οχυρώνεται στην εκτίμηση της, ότι είναι δεδομένος ο συμβιβασμός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν δέχεται, ότι ο λαός δεν μπορεί και δεν θέλει τους συμβιβασμούς. Μειώνει την δύναμη της δικής του παρέμβασης, αρνείται να τον εμπιστευτεί. Πρωτίστως όμως αρνείται στον εαυτό του και στην δική του δύναμη να εμποδίσει συμβιβασμούς. Αρνείται ότι η δική του συναγωνιστική συμμετοχή, θα πολλαπλασίαζε αντικειμενικά τις αντοχές και τον προσανατολισμό του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Παρακολουθούμε τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, να επιδίδονται σε ισοπεδωτικές επιθέσεις, όχι μόνο εναντίον των προθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, που, θάλεγε κανείς, ότι είναι μία πολιτική τους εκτίμηση, αλλά και εναντίον των στόχων, που αυτό αποτελεί λογικό και πολιτικό λάθος.

Οι στόχοι αυτοί, συγκρούονται μετωπικά με την εφαρμοσμένη πολιτική και είναι αντικειμενικό να προκαλέσουν αντίθεση με το σύστημα εξουσίας. Η υλοποίηση τους, αποκτά συνολικά ανατρεπτικό χαρακτήρα και εύκολα μπορούν να ενταχθούν στην αντιμονοπωλιακή και αντιιμπεριαλιστική πάλη για το σήμερα και το αύριο μιας άλλης κοινωνίας.

4. Ο αντίπαλος σήμερα είναι άλλος. Και πρέπει να τον αναγνωρίσουμε. Αντίπαλοι, είναι αυτοί που τα τελευταία δύο χρόνια, έκοψαν την ανάσα, έκαψαν τα όνειρα, καταπάτησαν κάθε δικαίωμα στη ζωή των ανθρώπων. Που ποδοπάτησαν κάθε ελπίδα, που δημιούργησαν κοινωνικούς αποκλεισμούς σε εκατομμύρια πληθυσμού. Που εκτέλεσαν το σχέδιο εξόντωσης χωρίς ίχνος κοινωνικού συναισθήματος. Το κυριότερο: Το έκαναν εκτελώντας εντολές. Πειθήνια, χωρίς την παραμικρή αντίσταση. Άβουλοι, μοιραίοι και υποτελείς. Προετοίμαζαν το σχέδιο αυτό τουλάχιστον τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Εφορμώντας στο δημόσιο χρήμα. Με χαριστικές συμβάσεις, μίζες, διαφθορά, ξεπουλήματα. Προχώρησαν στον υπερδανεισμό, για να θρέψουν τον παρασιτικό μηχανισμό που τους στήριξε και τους στηρίζει. Δημιούργησαν ελλείμματα, γιατί αρνήθηκαν πάντοτε να πληρώσουν οι ίδιοι και οι χορηγοί τους. Γιατί αποδόμησαν την παραγωγική ικανότητα της οικονομίας σε όφελος των ξένων εργοδοτών τους. Γιατί έφτιαξαν ένα αντιπαραγωγικό και ραγιάδικο κράτος, αντίπαλο στον πολίτη, στα κοινωνικά και δημοκρατικά του δικαιώματα.

Ποιο είναι λοιπόν το δίλλημα των εκλογών;

Θα ψηφίσουμε αυτούς που μας κατέστρεψαν; Που δημιούργησαν 1,5 εκατομμύριο ανέργους και όλους τους άλλους φτωχούς; Που λεηλάτησαν το μεροκάματο και την σύνταξη, που διέλυσαν το σύστημα υγείας και κάθε κοινωνική προστασία; Που ξεπούλησαν και υποθήκευσαν τον δημόσιο πλούτο; Που σήμερα, μετά την ήττα τους, συνεχίζουν να μας τρομοκρατούν, να απειλούν σε απόλυτη σύμπλευση με όσους από το εξωτερικό τους δίνουν εντολές;

Είναι βέβαιο, ότι αν αυτοί νικήσουν, θα έχει ηττηθεί ο λαός. Θα ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο, εκδικητικότεροι από πριν. Ακόμα πιο ενδοτικοί, ακόμα πιο επικίνδυνοι. Γιατί έτσι θα ξεπληρώσουν την υποστήριξη της Μέρκελ και της Λαγκάρντ. Γιατί αυτό θα απαιτεί η συμμορία του διεθνούς κεφαλαίου, αυτό θα απαιτούν οι «αγορές». Να τιμωρηθεί ο λαός της Ελλάδας, που τόλμησε να αμφισβητήσει την κυριαρχία και την ισχύ τους.

Κανένας μισθωτός ή συνταξιούχος, που είδε το εισόδημα του να κόβεται στη μέση, κανένας από όσους έχασαν τη δουλειά τους, κανένας άνεργος νέος, που βλέπει τα όνειρα του να τσαλαπατιούνται στο βούρκο της απόλυτης εξαθλίωσης, κανένας μικροεπιχειρηματίας, που είδε ή περιμένει να δει το λουκέτο στην πόρτα του, κανένας πατέρας ή μάννα, δεν έχει τίποτα να κερδίσει, αν ψηφίσει τα κόμματα του μνημονίου. Με μία τέτοια επιλογή, μόνο απογοήτευση θα νοιώσει, μόνο προδομένος θα αισθανθεί.

Μόνο η τιμωρία τους, πρέπει να είναι επιλογή και απαίτηση. Τιμωρία για τα εθνικά εγκλήματα που διέπραξαν.

Έχουμε ανάγκη, ατομική και συλλογική, να τροφοδοτήσουμε την ζωή μας με όραμα.

Να ζωντανέψουμε την ελπίδα μας.

Να σπρώξουμε τον τροχό της ιστορίας, τώρα που έχει κολλήσει στην λάσπη, τώρα που αγκομαχάει.

Να ψηφίσουμε με αποφασιστικότητα και καθαρό μέτωπο. Για το σήμερα και το αύριο. Για την ελπίδα και την ζωή.

Να ψηφίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζοντας, απαιτώντας, αγωνιζόμενοι για όσα δικαιούμαστε, για όσα μας ανήκουν.

Πάτρα, 5/6/2012